Οι ιππότες της στρογγυλής Τραπέζης - Του Κώστα Βαξεβάνη

Ένας 24χρονος κλέφτης οδηγήθηκε αυτές τις μέρες στο αυτόφωρο Ηρακλείου και μετά από μια συνοπτική δίκη αθωώθηκε παμψηφεί. Το θύμα του μάλιστα, κατέθεσε σχεδόν ως μάρτυρας υπεράσπισής του. Ο λόγος της αθώωσης του, είναι αυτό που λέμε όχι και τόσο νομικά «απαλλαγή λόγω βλακείας». Ο νεαρός είχε μπει σε ένα σπίτι, γέμισε μια κούτα με ψιλοπράγματα-ούτε καν χρυσαφικά και τέτοια-και πριν αποχωρήσει έριξε έναν υπνάκο στον καναπέ. Η ιδιοκτήτρια τον βρήκε να κοιμάται και έβαλε της φωνές, λέγοντας πως θα φωνάξει την αστυνομία. Ο νεαρός δεν αντέδρασε. Ζήτησε απλώς να του κάνει έναν φραπέ μέχρι να φτάσει η αστυνομία. Στο δικαστήριο όπου γέλασαν οι πάντες, η κυρία υποστήριξε πως τα κλοπιμαία αξίζουν γύρω στα 10 ευρώ και ο κλέφτης απαλλάχτηκε

Λόγω βλακείας λοιπόν. Ο νόμος προβλέπει πως υπάρχουν περιπτώσεις, στις οποίες ο δράστης έχει το ακαταλόγιστο. Έτσι αποδίδεται δικαιοσύνη, παραβλέποντας την πράξη και βλέποντας το κοινωνικό πλαίσιο μέσα στο οποίο υπήρξαν κάποια πράγματα.

Ο νεαρός κλέφτης, ουδεμία σχέση έχει με τον Λαυρέντη Λαυρεντιάδη. Ούτε οι δραστηριότητές τους, ούτε οι ανάγκες τους έχουν καμιά σχέση. Ο κλεφτράκος με το μυαλό που είχε, μπήκε σε ένα σπίτι και πήρε πράγματα αξίας 10 ευρώ. Και ο κύριος Λαυρεντιάδης, με το μυαλό που είχε το επιτελείο του, απέσπασε από την Τράπεζα ιδιοκτησίας του, 51 εκατομμύρια. Μετά την αποκάλυψη της υπόθεσης, το ελληνικό κράτος ζήτησε από τον κύριο Λαυρεντιάδη να επιστρέψει το ποσό,και η υπόθεση έκλεισε. Λόγω βλακείας. Όλων ημών των «αγανακτισμένων», κατά τα άλλα. Για να «αθωωθεί» ο Λαυρεντιάδης, το ελληνικό κράτος έφτιαξε νόμο, στον οποίο προβλέπεται πως αν κάποιος επιστρέψει πριν διωχθεί όσα καταχράστηκε, τότε έχει το ακαταδίωκτο.

Πριν απ’ αυτό, το ελληνικό κράτος και πάλι, επιδότησε την Τράπεζα Λαυρεντιάδη, ενώ ήταν γνωστό πως υπάρχει έρευνα εναντίον του. Όταν κάποιοι αντέδρασαν, ο κύριος Βενιζέλος τους κατηγόρησε πως απειλούν έτσι το ελληνικό τραπεζικό σύστημα. Τώρα γιατί η Proton Bank ήταν το ελληνικό Τραπεζικό σύστημα σε μια χώρα ελεύθερης αγοράς, ο κύριος Βενιζέλος δεν το απάντησε. Ψήφισε όμως νόμο που τον απαλλάσσει από τις ποινικές ευθύνες για αυτό που έκανε και ο ίδιος και οι προκάτοχοί του της ΝΔ για τις Τράπεζες.

Οι υπηρεσίες του κράτους επίσης, όπως και η Τράπεζα της Ελλάδας, καθυστέρησαν όλες τις διαδικασίες αποκάλυψης του σκανδάλου και δίωξης, ώστε να μπορέσει ο κύριος Λαυρεντιάδης να επιστρέψει τα χρήματα για να μην διωχθεί

Αυτό βεβαίως δεν συμβαίνει μόνο με τον Λαυρεντιάδη. Ας μη γελιόμαστε. Ο Γιώργος Κοσκωτάς, ο οποίος τη δεκαετία του 80 χρηματοδοτούσε επιχειρήσεις του με λεφτά της Τράπεζας του και καταδικάστηκε γι’ αυτό, είναι πρόσκοπος μπροστά στη φάρα των τραπεζιτών-επιχειρηματιών σήμερα οι οποίοι κάνουν το πολύ απλό: βγάζουν χαμηλότοκα δάνεια χωρίς εγγυήσεις για τις άλλες επιχειρήσεις τους χωρίς να δικαιούνται, ή βγάζουν δάνεια σε άλλους επιχειρηματίες εισπράττοντας μίζα κάτω από το τραπέζι

Οι φαλιρισμένες γι αυτούς τους λόγους ελληνικές Τράπεζες, δηλαδή οι Τράπεζες των καταχραστών και των αυτοεπιδοτούμενων, καταφέρνουν ακόμη και τώρα, να καθορίζουν την πολιτική ατζέντα. Ο φόβος της κατάρρευσης του Τραπεζικού συστήματος σπρώχνει συνεχώς στα ταμεία τους χρήμα το οποίο στην καλύτερη περίπτωση δανείζουν με επιτόκια τοκογλύφου.

Το εγχώριο τραπεζικό σύστημα, όπως και το παγκόσμιο, δεν είναι μια ομάδα από τραπεζίτες μόνο. Περιλαμβάνει ένα σύστημα πολιτικών, των πιο επιφανών πολλές φορές, που έχουν ταυτίσει τα συμφέροντά τους με αυτά των τραπεζών. Αυτός είναι και ο λόγος που δεν μπορεί να δοθεί μια διέξοδο στην Ευρωπαϊκή κρίση. Ο καθένας απ’ αυτούς που συνέρχονται για να λύσουν το πρόβλημα-όπως ακριβώς συνέβη και στις ΗΠΑ-προσπαθεί να σώσει την Τράπεζά του.

Το θέμα λοιπόν δεν είναι αν επιβεβαιώνεται ο Μπρεχτ που έλεγε «τι είναι η ληστεία μιας τράπεζας μπροστά στο άνοιγμά της», αλλά αν επιτρέπουμε στις Τράπεζες και στου ιππότες τους, να χρησιμοποιούν την κρίση για να κλέψουν περισσότερα. Και να απαλλαγούν λόγω βλακείας. Της βλακείας μας.

Το Κουτί της Πανδώρας