Ποιος κυβερνά αυτόν τον τόπο; - Του Γιώργου Κ. Περπινιά

Το ερώτημα αυτό ετέθη για πρώτη φορά στην ιστορία της νεότερης Ελλάδος, από τον Κωνσταντίνο Καραμανλή τον πρεσβύτερο. Ήταν Ιούνιος του 1963 μετά την δολοφονία του βουλευτού της ΕΔΑ Γρηγόρη Λαμπράκη στην Θεσσαλονίκη. Πέρασαν πολλά χρόνια από τότε. Κύλισε πολύ νερό στ’ αυλάκι της ιστορίας, αλλά πάντα όλοι νιώθαμε πως πίσω από την εκάστοτε εξουσία κάποιος η κάποιοι κινούσαν τα νήματα από το παρασκήνιο. Άλλοτε εκδότες, καναλάρχες, μεγαλοεργολάβοι μεγάλων έργων, οι κοινώς λεγόμενοι «νταβατζήδες» όπως τους ονόμασε Καραμανλής ο νεότερος. Το ερώτημα είναι πάλι επίκαιρο στην εποχή μας. Ποιος λοιπόν κυβερνά σήμερα; Μήπως ο Γιώργος Παπανδρέου; Ο μεγάλος αυτός νούς; ο άνθρωπος που βραβεύθηκε από τους μεγάλους της Ευρώπης τρείς φορές; Για όσους δεν γνωρίζουν η δεν θυμούνται. Την πρώτη γιατί έσωσε την Ελλάδα από την χρεοκοπία. Την δεύτερη γιατί προσέφερε στην διεθνή σκέψη και την τρίτη για την μεγάλη επιτυχία του στην αντικαπνιστική εκστρατεία. Ολ’ αυτά την ίδια χρονιά, το 2010. Τα συμπεράσματα δικά σας. Αν είναι αυτός, γιατί ο μέχρι πρότινος παραγκωνισμένος και τιμωρημένος Ευάγγελος, βρέθηκε στην πρώτη σειρά της επικαιρότητος; Πως ανακοινώνει αλλαγές στην πολιτική του κυβερνώντος κόμματος που δεν υπήρχαν στις προγραμματικές δεσμεύσεις του; Πως συζητεί με τους αξιωματούχους της Ευρωπαϊκής ένωσης; της κεντρικής Ευρωπαϊκής τράπεζας και του διεθνούς νομισματικού ταμείου; Κάτι που έκανε μέχρι τώρα ο Γιώργος. Είναι πρωθυπουργός ατύπως; η πρωθυπουργεύων με εξουσιοδότηση. και γιατί; Αν είναι πάλι έτσι, γιατί τις αποφάσεις για νέα σκληρά φορομπηχτικά μέτρα τα ανακοινώνει μετά από τις συνομιλίες με την λεγόμενη τρόικα στην οποία αναφέρομαι πάρα πάνω; Και τα γνωστά μέλη της τρόικας, είναι οπωσδήποτε υφιστάμενοι Ευρωπαϊκών και Αμερικανικών ανωτέρων εξουσιών. Και οι δύο πρωταγωνιστές της κυβέρνησής μας, δεν έχουν κάνει σπουδές στην οικονομία. Μπορεί να έχουν συμβούλους αλλά αυτοί παίρνουν τις αποφάσεις, άγνωστο με ποια κριτήρια. Αυτό είναι φανερό με τα μέχρι σήμερα αποτυχημένα αποτελέσματα, που ακολουθούντε από νέα σκληρά μέτρα. Μήπως κυβερνά το κοινοβούλιο; μάλλον όχι. Οι βουλευτές είναι υποχρεωμένοι να υπακούουν στην κομματική πειθαρχεία και να ψηφίζουν ότι λέει η κυβέρνηση. Έχουν αλλάξει οι ρόλοι. Αντί για νομοθετική εξουσία, έχουν γίνει εκτελεστική και η κυβέρνηση αντί εκτελεστική, είναι νομοθετική. Όποιος δεν συμμορφώνεται προς τας υποδείξεις, διαγράφεται από το κόμμα και δεν του δίνεται η δυνατότητα να προσφέρει τις υπηρεσίες του για την σωτηρία της πατρίδας. Έτσι μπορεί να χάνονται μεγάλα νέα πολιτικά ταλέντα. Στην δύσκολη περίοδο που περνά η χώρα, με το τεράστιο οικονομικό χρέος, για την εξάλειψη του οποίου συμβάλουν όλοι οι πολίτες, έχοντες και μη. Ευχής έργον είναι το εθνικό μας κοινοβούλιο να κάνει μία οικονομική προσφορά προς το έθνος. Είναι μοναδική ευκαιρία να κάνουν χρήση του νόμου που οι ίδιοι εψήφισαν για τους δημοσίους υπαλλήλους. Ποιος είναι αυτός; Η εφεδρεία. Είναι πολλοί και αφού ψηφίζουν κατόπιν εντολής της ηγεσίας τους, το ίδιο μπορεί να γίνει και με λιγότερους. Ν’ αποχωρίσει το ένα τρίτο του συνόλου, αναλογικά από το κάθε κόμμα. Τον αριθμό δεν τον αναφέρω τυχαία, τον προβλέπει το σύνταγμα. Μαζί θ’ αποχωρίσουν και οι αποσπασμένοι στα γραφεία τους γραμματείς και παρατρεχάμενοι, εκατό τουλάχιστον αυτοκίνητα, κινητά και σταθερά τηλέφωνα, αεροπορικά εισιτήρια, ξενοδοχεία κι ότι άλλο τους προσφέρει η μαμά Ελλάς. Ας κάνει έναν υπολογισμό της δαπάνης ο πρόεδρος της βουλής και να μας πεί πόσο θα είναι το όφελος που θα προκύψει. Πιστεύω πως ο λαός, όχι μόνον θα συμφωνήσει, αλλά και θα επικροτήσει αυτή την απόφαση. Έτσι θα συμβάλουν κι αυτοί με ένα αρκετά μεγάλο ποσόν σε μηνιαία βάση και θα το εκτιμήσουμε δεόντως. Οι μόνοι που έχασαν μεγάλο μέρος της εξουσίας τους (όπως τουλάχιστον φαίνεται μέχρι στιγμής), είναι η συντεχνίες των διαφόρων συνδικαλιστών. Αυτοί μερικώς βέβαια, αλλά κι εκβιαστικά, πολλά χρόνια συγκυβερνούσαν. Τώρα τους τράβηξαν το χαλί κάτω από τα πόδια τους, αντιλαμβανόμενοι τι τους περιμένει στο μέλλον και κάνουν αγώνες εναντίον της κυβέρνησης με καθημερινές απεργίες. Ταλαιπωρούν τον κόσμο που ζαλισμένος από τα συνεχή μέτρα δεν ξέρει που πάει, τι του γίνεται και τι τον περιμένει ακόμη. Η τύχη τους και η ζωή τους στο μέλλον δεν θα είναι με τις πλούσιες παροχές που τους προσέφερε η εκάστοτε εξουσία. Ας το πάρουν απόφαση ότι τα πάντα έχουν επιβληθεί από υψηλά κέντρα εξουσίας κι απλώς με την αγανάκτηση του κοσμάκη διευκολύνουν τις αλλαγές που μας επιβάλλονται άνωθεν. Την απάντηση για το ποιος κυβερνά αυτόν τον τόπο, δεν θα την δώσω εγώ, αλλά ο κάθε αναγνώστης αυτού του κειμένου. Ας σκεφθεί κι ας βγάλει τα δικά του συμπεράσματα. Καλά ξεμπερδέματα για όλους μας.

Γιώργος Κ. Περπινιάς. Αθήνα 9/10/11