Οδυσσέα Ελύτη «Της Δικαιοσύνης ήλιε νοητέ» - Της Γιόλας Αργυροπούλου - Παπαδοπούλου*
Φωτο: Από pressing.news
Πριν από 100 χρόνια, στις 2 Νοεμβρίου του 1911, γεννήθηκε ο Οδυσσέας Ελύτης· ένας από τους τελευταίους εκπροσώπους της λογοτεχνικής γενιάς του ’30· ο μεγάλος δημιουργός των αθάνατων ποιητικών Συλλογών: Προσανατολισμοί (1940), Ήλιος ο πρώτος (1943), Το Άξιον Εστί (1959), Έξι και μία τύψεις για τον ουρανό (1960), Το φωτόδεντρο (1971), Ο Ήλιος ο ηλιάτορας (1971), Τα ρω του έρωτα (1972), Μαρία Νεφέλη (1978), Ημερολόγιο ενός αθέατου Απριλίου (1984), Ο Μικρός Ναυτίλος (1985), Τα Ελεγεία της Οξώπετρας (1991), Εκ του πλησίον (1998) κ.ά.· ο Ποιητής που, το 1979, τιμήθηκε με το Βραβείο Νόμπελ Λογοτεχνίας, για το σημαντικότατο και πολύπλευρο πνευματικό του Έργο, το οποίο μεταφράστηκε σε πολλές γλώσσες, γνωρίζοντας παγκόσμια δημοσιότητα, μεγάλο δε μέρος του μελοποιήθηκε, τραγουδήθηκε κι αγαπήθηκε όσο ελάχιστα Έργα σε ολόκληρο τον Κόσμο…
Ως απότιση ελάχιστου φόρου τιμής στη μνήμη του, ας θυμηθούμε το πασίγνωστο Της Δικαιοσύνης ήλιε νοητέ, ένα συγκλονιστικό ποίημα που αποτελεί απόσπασμα του «Τρίτου Αναγνώσματος» της Συλλογής Άξιον Εστί, μιάς από τις κορυφαίες δημιουργίες στον χώρο της Παγκόσμιας Ποίησης…
Η μουσική του Άξιον Εστί γράφτηκε από τον Μίκη Θεοδωράκη στην Αθήνα και στο Παρίσι, και ο δίσκος κυκλοφόρησε, το 1964, με ένα ενδιαφέρον εξώφυλλο του Γιάννη Τσαρούχη. Ο Μίκης Θεοδωράκης, ο οποίος χαρακτήρισε το Έργο ως «Λαϊκό ορατόριο», έγραψε χαρακτηριστικά, μεταξύ άλλων, και το εξής: «…Ας βγει η ψυχή της μουσικής μας ακέραιη, ντυμένη με πάχνη και δροσοσταλίδες. Χορεύοντας το ρωμαίικο νταούλι. Ας αφήσουμε τις επιδείξεις για τους λαούς που έχασαν την ψυχή τους κι ας τραγουδήσουμε απλά τους καημούς και τις ελπίδες της ρωμιοσύνης».
Της Δικαιοσύνης ήλιε νοητέ και μυρσίνη συ δοξαστική
μη παρακαλώ σας μη λησμονάτε τη χώρα μου!
Αετόμορφα έχει τα ψηλά βουνά στα ηφαίστεια κλήματα σειρά
και τα σπίτια πιο λευκά στου γλαυκού το γειτόνεμα!
Της Ασίας αν αγγίζει από τη μια της Ευρώπης λίγο αν ακουμπά
στον αιθέρα στέκει να και στη θάλασσα μόνη της!
Και δεν είναι μήτε ξένου λογισμός και δικού της μήτε αγάπη μια
μόνο πένθος αχ παντού και το φως ανελέητο!
Τα πικρά μου χέρια με τον Κεραυνό τα γυρίζω πίσω απ’ τον Καιρό
τους παλιούς φίλους καλώ με φοβέρες και μ’ αίματα!
Μα ’χουν όλα τα αίματα ξαντιμεθεί κι οι φοβέρες αχ λατομηθεί
και στον έναν ο άλλος μπαίνουν εναντίον οι άνεμοι!
Της Δικαιοσύνης ήλιε νοητέ και μυρσίνη συ δοξαστική
μη παρακαλώ σας μη λησμονάτε τη χώρα μου!
«Η Ποίηση είναι ένας Πόλεμος ενάντια στον Χρόνο και στη Φθορά» είχε πει κάποτε ο Οδυσσέας Ελύτης… Κι εμείς, σήμερα, ευλαβικοί προσκυνητές του μεγαλόπνοου Έργου του, συμπληρώνουμε με περηφάνια πως η δική του Ποίηση δεν πολεμά μόνον τον Χρόνο και τη Φθορά, αλλά φωτίζει σαν άσβεστος φάρος τη σκέψη και την ψυχή μας, κι αποτελεί ένα Αθάνατο Πολιτιστικό Μνημείο για την Ελλάδα του σήμερα, του αύριο και του πάντοτε…
* Η κυρία Γιόλα Αργυροπούλου – Παπαδοπούλου είναι επ. καθηγήτρια της Φιλοσοφικής Σχολής Αθηνών και ποιήτρια.
Δείτε καρέ-καρέ τη σφαγή στο Κοντομαρί Χανίων από τους Γερμανούς - Η ιστορία του Franz Peter Weixler
- Δημοφιλέστερα
