Η Σρεμπρένιτσα, οι "Σκορπιοί" και οι Έλληνες παρακρατικοί (Μέρος 1ο) - της Χριστιάννας Λούπα

Όπως μου ζήτησαν αρκετοί αναγνώστες αναδημοσιεύω μια σειρά παλαιότερων άρθρων σχετικά με τη σφαγή της Σρεμπρένιτσα.

Σήμερα το δεύτερο άρθρο.

Απρίλιος 2007 



Είναι δυνατόν ανάμεσα μας να κυκλοφορούν ελεύθεροι εγκληματίες πολέμου; Να διορίζονται στο Δημόσιο; Να καμαρώνουν για τα κατορθώματά τους και να ζουν σαν ευυπόληπτοι πολίτες; Είναι δυνατόν μια ελεύθερη και ευνομούμενη ευρωπαϊκή δημοκρατία να κρατά ατιμώρητους στους κόλπους της αυτούς που συμμετείχαν σε μια μαζική σφαγή οκτώ χιλιάδων αμάχων;

Η ανθρωπότητα είχε πιστέψει ότι μετά τον Χίτλερ και τον Στάλιν δεν θα έβλεπε ξανά παρόμοια ειδεχθή εγκλήματα. Τον Ιούλιο του 1995 όμως στην κωμόπολη Σρεμπρένιτσα της Ανατολικής Βοσνίας οι δυνάμεις των Σερβοβοσνίων, υπό τον στρατηγό Ράτκο Μλάντιτς και την πολιτική κάλυψη του Ράντοβαν Κάρατζιτς και του Σλόμπονταν Μιλόσεβιτς, προχώρησαν ανενόχλητοι στο εθνοκαθαρτήριο έργο τους, δηλαδή στην ανελέητη σφαγή περίπου 8.000 αμάχων ανδρών μουσουλμάνων 14 – 75 ετών, που άγγιξε τα όρια της γενοκτονίας.

Το θλιβερό ωστόσο είναι ότι σύμφωνα με αναφορά του Ολλανδικού Ινστιτούτου Πολεμικής Τεκμηρίωσης (NIOD), στην επιχείρηση πήραν μέρος και δώδεκα Έλληνες, οι οποίοι ανήκαν στην ελληνική φρουρά εθελοντών.

Την περασμένη Τρίτη άλλωστε, τέσσερις Σέρβοι, μέλη της παραστρατιωτικής οργάνωσης «Σκορπιοί», που είχε λάβει μέρος στη σφαγή, καταδικάστηκαν από το Σερβικό Δικαστήριο για Εγκλήματα Πολέμου του Βελιγραδίου σε κάθειρξη από πέντε έως είκοσι χρόνων για το βασανισμό και τη δολοφονία έξι αμάχων μουσουλμάνων, όπως προέκυψε από το «αναμνηστικό» βίντεο που είχε τραβήξει ένας απ’ αυτούς. Η ποινή μάλιστα θεωρήθηκε υπερβολικά μικρή από τους συγγενείς των θυμάτων.

Ας σημειωθεί ότι αυτή είναι και η πρώτη δίκη που γίνεται στη Σερβία ατόμων που εμπλέκονται στη φοβερή σφαγή της Σρεμπρένιτσα, ενώ οι «Σκορπιοί» ήταν μονάδα που υπαγόταν στο σερβικό Υπουργείο Εσωτερικών και μετείχε στον πόλεμο στη Βοσνία, στην Κροατία και στη συνέχεια είχε σταλεί και στο Κόσοβο.

Όσον αφορά τους Έλληνες, αυτοί ήταν είτε μισθοφόροι, είτε φανατικοί εθνικιστές, που παρασημοφορήθηκαν κιόλας για τα κατορθώματά τους από τον ίδιο τον Κάρατζιτς. Και δεν αναφέρομαι στη γενικότερη συμμετοχή των Ελλήνων στον πόλεμο, αλλά  στη συμμετοχή στη συγκεκριμένη σφαγή, η οποία συνιστά και το καθ’ εαυτό έγκλημα πολέμου. Τα περισσότερα ονόματα είναι ήδη γνωστά από συνεντεύξεις που έχουν δώσει κατά καιρούς οι ίδιοι στον Τύπο καμαρώνοντας για τα έργα τους, οικειοποιούμενοι με περηφάνια τις «επιτυχίες» στην καθημαγμένη εμπόλεμη περιοχή.

Ο ανεξάρτητος βουλευτής κύριος Ανδρέας Ανδριανόπουλος είναι ο μόνος που ανακίνησε το θέμα προ διετίας κάνοντας επερώτηση στη Βουλή, για να λάβει απάντηση από τον υπουργό Δικαιοσύνης κύριο Αναστάση Παπαληγούρα ότι του θέματος επιλαμβάνεται η Δικαιοσύνη. Απ’ όσο γνωρίζω ωστόσο, ακόμα περιμένουμε το σχετικό πόρισμα κι αναρωτιέμαι πόσο θα χρειαστεί να περιμένουμε ακόμα – δώδεκα χρόνια μετά τη σφαγή! – για να δούμε αν όντως υπήρχε ανάμειξη Ελλήνων πολιτών ή όχι. Το Διεθνές Δικαστήριο της Χάγης είχε επίσης ζητήσει να διερευνηθεί ο ρόλος των Ελλήνων εθελοντών. Γιατί το πόρισμα που έβγαλε η ολλανδική Βουλή, βάσει του οποίου οδηγήθηκαν Ολλανδοί κυανόκρανοι στη Δικαιοσύνη και μάλιστα αναγκάστηκε να παραιτηθεί η τότε ολλανδική κυβέρνηση, μιλούσε για συμμετοχή Ελλήνων παραστρατιωτικών στο Σώμα Ντρίνα.

Και αν οι φωτογραφίες, τα δεδομένα, η αναφορά του INOD, αλλά και οι συνεντεύξεις των αναμειγνυομένων, στα ΜΜΕ, δεν είναι επαρκή  στοιχεία για να κινηθεί η διαδικασία, τότε ποια είναι;  Στον «Ταχυδρόμο», για παράδειγμα, της 13^ης Νοεμβρίου 2004, (Στράτος Βραδέλης, "Οι Έλληνες στη Σρεμπρένιτσα και η μεγάλη σφαγή"), υπάρχουν συνεντεύξεις δύο τέτοιων παλικαράδων οι οποίοι δηλώνουν: «Νιώθαμε ικανοποιημένοι όταν σκοτώναμε μουσουλμάνους», «όταν σκοτώναμε μουσουλμάνους υπήρχαν στιγμές που το γιορτάζαμε για να απομακρύνουμε την ένταση της μάχης», «μάχονταν οι μουσουλμάνοι σαν μπουνταλάδες και τους σκοτώναμε κατά δεκάδες», «σε δεκατρία λεπτά αφήναμε περίπου τριακόσιους νεκρούς». Επίσης παραδέχονται ότι έριξαν ένα τζαμί στη Σρεμπρένιτσα, έτσι, για να περνάει η ώρα και ότι είχαν ένα Σέρβο διοικητή, ο οποίος είχε πολυετή θητεία στη Λεγεώνα των Ξένων και καταζητείται μέχρι και σήμερα σαν εγκληματίας πολέμου από το Διεθνές Δικαστήριο της Χάγης.

Εμείς, επομένως, ένας λαός που έχουμε κατά κόρον γευτεί γενοκτονίες και εγκλήματα πολέμου, γιατί εθελοτυφλούμε; Γιατί παραμένουμε αδρανείς μπροστά σε μια τέτοια μαζική φρικαλεότητα; Η Σρεμπρένιτσα είναι άραγε τόσο μακριά από την Ελλάδα ή μήπως η σχετική ποινική διαδικασία θα φέρει στο φως και άλλα στοιχεία, που θα φέρουν κάποιους υψηλά ιστάμενους σε πολύ δύσκολη θέση;