Εθνικές εφεδρείες και λοιπά θέματα - Του Τάκη Θεοδωρόπουλου

Αν έχεις θυμώσει, φίλε αναγνώστη, επειδή στη διάρκεια αυτών των τριών, θρυλικών για τη δημοκρατία μας, εικοσιτετραώρων κανείς δεν σου τηλεφώνησε για να σου προτείνει ξέρεις τι, σε παρακαλώ μην το κάνεις θέμα. Ούτε σ’ εμένα τηλεφώνησαν.

Εξάλλου, τέλος καλό, όλα καλά. Διότι προς στιγμήν και εγώ, όπως και εσύ φαντάζομαι, ανησύχησα. Εννοώ τον κ. Πετσάλνικο, όπως φαντάζομαι κι εσύ αυτόν θα εννοείς. Οχι, προς Θεού, μην πάει ο νους σου στο κακό γιατί οι δικές μου ανησυχίες δεν έχουν καμία σχέση με τα όσα ακούστηκαν περί του θεσμικού προσώπου, τους βουλευτές που εξεγέρθηκαν, τα απαξιωτικά που ακούστηκαν αλλά δεν μεταδόθηκαν διότι όπως είπε κι εκείνος ο ρεπόρτερ «κωλύομαι να αναμεταδώσω».

Για άλλους λόγους ανησύχησα. Πρώτον, διαπιστώνοντας την ομοφωνία που ξεσηκώθηκε άμα τω ακούσματι του ονόματός του σκέφτηκα πως επειδή δεν έχουμε και πολλά πρόσωπα που να ξεσηκώνουν τόση και τέτοια συναίνεση είναι κρίμα να τα καίμε με την πρώτη ευκαιρία. Η Ελλάς έχει ανάγκη από εθνικές εφεδρείες και καλόν είναι να τις διαφυλάξουμε για τους καιρούς της ανάπτυξης που έρχονται. Θα μπορούσαν μάλιστα να είχαν πέσει στο τραπέζι κι άλλα ονόματα αυτού του τύπου που να εμπνέουν τόση εμπιστοσύνη, ώστε να ξέρουμε την επόμενη φορά που θα βρεθούμε στην ίδια κατάσταση ποιους θα διαλέξουμε.

Κατά τα άλλα, οφείλω να επισημάνω πως αν η πολιτική μας τάξη με τα όσα αριστοτεχνικά μάς παρουσίασε τις τελευταίες δύο εβδομάδες θέλησε να αποδείξει ότι διαθέτει ακόμη κάποιο κεφάλαιο αξιοπιστίας το οποίο επιθυμεί να το ξοδέψει γενναιόδωρα, πέτυχε τον στόχο της. Ο,τι ελάχιστο της είχε απομείνει το έριξε στον βωμό μιας σκηνής η οποία, ακόμη κι αν έχει χάσει την αίσθηση του γελοίου, απέδειξε ότι γνωρίζει τον τρόπο να εκτονώνει τις τραγικές εντάσεις των καιρών σε πηγαινέλα, αντάξια της χαλαρότητας του βουλεβάρτου. Τι κι αν είναι κακοπαιγμένο, τι κι αν οι ηθοποιοί μοιάζουν ατάλαντοι, τι κι αν τους διαλόγους έχεις βαρεθεί να τους ακούς. Πρέπει, απ’ όλα αυτά, να κρατήσουμε τη χειρονομία της αυτοθυσίας. Οι άνθρωποι έδειξαν πως μπορούν να ξοδέψουν για τη σωτηρία μας ό,τι πολυτιμότερο διαθέτει ένας πολιτικός. Παρθενία; Σοβαρότητα εννοώ.

Και μια που μιλάμε για σοβαρότητα, θέλω να δω πώς η νέα κυβέρνηση θα αντιμετωπίσει το πρώτο μεγάλο πρόβλημα που πέρασε απαρατήρητο μέσα στη θύελλα των ημερών. Αναφέρομαι στη σύλληψη Εκείνου, του Μάκη, του Ψωμιάδη. Διότι, αγαπητέ φίλε, το πρώτο ερώτημα που μου ήρθε στο μυαλό όταν έμαθα ότι τον έπιασαν να πίνει τον καφέ του αμέριμνος στα Σκόπια δεν είναι ούτε πώς  κατάφεραν να τον εντοπίσουν ούτε πώς κατάφεραν να τον αναγνωρίσουν οι δαιμόνιοι.

Το πρώτο ερώτημα αφορά το όνομα. Θέλω να πω ποιο όνομα, ποιας χώρας θα αναγράφουν τα έγγραφα που θα συνοδεύουν τον κρατούμενο όταν έρθει η ώρα να περάσει τα σύνορα; Και υποψιάζομαι πως όλη αυτή η ιστορία δεν είναι παρά μια εκβιαστική κίνηση για να μας υποχρεώσουν να τους βαφτίσουμε, τους αβάφτιστους.

ΤΑ ΝΕΑ