Το κλειστό μουσείο της Μαρίας Κάλλας - Του Κώστα Γιαννακίδη

Αν η Μαρία Κάλλας ήταν εν ζωή, σήμερα θα συμπλήρωνε τα 88 της χρόνια. Πέθανε πολύ νεότερη και κανείς δεν ξέρει αν η είσοδος στην αθανασία είναι ένα δίκαιο αντάλλαγμα για μία μικρή ζωή. Ας είναι. Η μνήμη είναι η δίδυμη αδερφή της αθανασίας, είναι ο τρόπος με τον οποίο οι άνθρωποι τιμούν, θυμούνται και κληροδοτούν σύμβολα προς τους νεότερους. Η μνήμη της Κάλλας στην Ελλάδα δεν τιμάται ούτε με τον τρόπο που περιμένετε, ούτε με την ένταση που της αρμόζει. Ένα άγαλμα σε μία μικρή πλατεία, πίσω από το Χίλτον και αυτό ήταν όλο. Ούτε ένας δρόμος, ούτε ένα θέατρο ή μία αίθουσα μουσικής. Η Κάλλας δείχνει περισσότερο παγκόσμια από ποτέ και λιγότερο Ελληνίδα.

Η Αθήνα έχει και ένα μουσείο για την Κάλλας. Κλειστό, σαν τα μάτια της. Κλειδωμένο στην Τεχνόπολη με σπάνια εκθέματα να κινδυνεύουν από τη φθορά, περιμένοντας να συναντήσουν τις υποσχέσεις της δημοτικής αρχής που ισχυρίζεται ότι θα δημιουργήσει καινούργιο χώρο. Όμως επιμένει να κρατάει κλειστό ένα μουσείο που σήμερα θα μπορούσε να ανοίξει τις πόρτες του και τη ματιά του ελληνικού κοινού προς τη μεγάλη ντίβα. Προσέξτε πώς έχουν τα πράγματα:

Το Μουσείο «Μαρία Κάλλας» ιδρύθηκε στα τέλη του 2002, επί δημαρχίας Δημήτρη Αβραμόπουλου και λειτούργησε έως και τον Οκτώβριο του 2008 στο ισόγειο της αίθουσας «Ανδρέας Εμπειρίκος» στην Τεχνόπολη στο Γκάζι. Με εντολή του Δημάρχου Νικήτα Κακλαμάνη ξεκίνησε η μεταφορά, και ο εμπλουτισμός με νέα ντοκουμέντα, γύρω από την ζωή και την καριέρα της ντίβας, τον Οκτώβριο του 2008, στον δεύτερο όροφο της αίθουσας «Άγγελος Σικελιανός». Στα εκθέματα περιλαμβάνονται επιστολές, δημοσιεύματα, άγνωστες φωτογραφίες της, (όλα από το προσωπικό της αρχείο), αξιόλογο αρχειακό υλικό κάθε οπτικοακουστικής μορφής σχετικά με την προσωπική της ζωή και την καλλιτεχνική της πορεία, τα οποία έχουν προσφέρει ιδιώτες συλλέκτες, ιδρύματα, φορείς, εκδοτικοί οίκοι και δισκογραφικές εταιρίες. Επιπλέον, γνωστοί Έλληνες καλλιτέχνες έχουν χαρίσει ζωγραφικά έργα και γλυπτά που κοσμούν τον χώρο του Μουσείου. Δύο άνθρωποι εργάστηκαν, χωρίς αμοιβή, για να συλλέξουν τα περισσότερα εκθέματα, η δημοσιογράφος Ελένη Κάραμποτ και ο καλλιτεχνικός επιμελητής του Πολεμικού Μουσείου και ζωγράφος Κώστας Σπυριούνης.

Τώρα θα ρωτήσετε για ποιο λόγο δεν μπορείτε να τα δείτε όλα αυτά. Δεν μπορείτε επειδή το μουσείο δεν λειτουργεί με ευθύνη της δημοτικής αρχής Καμίνη. Και δεν λειτουργεί με το πρόσχημα ότι ο βιομηχανικός χώρος της Τεχνόπολης και ιδιαίτερα η βαρέλα (πίσω από τον Αθήνα 9.84) που το στεγάζει στον β΄όροφό της, δεν αποτελεί μέρος κατάλληλο για την στέγαση μουσείου. Εκτός των άλλων, ο Δήμος, φέρεται να επιδιώκει τη μεταφορά του σε άλλο χώρο. Ποιος είπε, λοιπόν, ότι έχουμε κρίση; Ουσιαστικά ο Δήμος αποφάσισε να καταργηθεί το ήδη υπάρχον και έτοιμο μουσείο, το οποίο ανακαινίστηκε και εμπλουτίστηκε χωρίς να στοιχίσει ούτε ευρώ σε ανθρώπινο δυναμικό, εκτός από τα κατασκευαστικά έξοδα και την ανακαίνιση του χώρου.

Ο Διευθύνων Σύμβουλος της Τεχνόπολης μάλιστα κ. Κωστής Μπιτζάνης, υποσχέθηκε πρόσφατα στα μέλη του υπό ίδρυση Σωματείου «Ελληνικός Σύλλογος Μαρία Κάλλας» ότι θα βρεθεί νέος χώρος, ώστε ο Σύλλογος να αναλάβει την πρόσκαιρη μεταστέγαση του έως ότου βρεθεί ο τελικός προορισμός του. Ιδανικός θα ήταν - όπως πρεσβεύει ο ίδιος- η νέα Λυρική Σκηνή που θα στεγαστεί στο κτίριο του Ιδρύματος Νιάρχου στο Φαληρικό Δέλτα. Ωραίο σχέδιο. Και φιλόδοξο. Όμως, αλήθεια, μπορεί κάποιος από τον Δήμο να μας απαντήσει αρμοδίως για ποιο λόγο το μουσείο παραμένει κλειστό; Γίνεται να μας πουν σε τι κατάσταση βρίσκονται τα εκθέματα; Εν τέλει γιατί Δήμος και υπουργείο Πολιτισμού δεν συνεργάζονται για να αναδείξουν τη μνήμη της Κάλλας; «Το αίμα μου είναι ελληνικό και αυτό δεν το σβήνει κανένας» έλεγε η ίδια. Σήμερα μπορεί και να το ξανασκεφτόταν.

protagon.gr