Μνήμες Δεκεμβρίου του 1944 - Ένα βιβλίο που πολτοποιήθηκε

Δεκέμβριος 1944 - Δεκέμβριος 2011. Συμπληρώθηκαν 77 χρόνια από το ξέσπασμα της ανείπωτης φρίκης που χτύπησε την Ελλάδα, αμέσως μετά τη λήξη της τριετούς Κατοχής.Κατά τη διάρκειά της οι Ελληνες κομμουνιστές αγωνίζονταν για την απελευθέρωση της χώρας με αντάρτικες ενέργειες, σύνταξη και διακίνηση αντικατοχικού Τύπου. Από την άλλη, το ΚΚΕ στόχευε αλλού: στην πάση θυσία κατάκτηση της εξουσίας και την υπαγωγή της Ελλάδας στη σφαίρα επιρροής της Σοβιετικής Ενωσης. Επιδίωκε τη διαιώνιση της Κατοχής μέσω της αλλαγής ενός... χρώματος: από τη μαύρη του Χίτλερ, στην κόκκινη του Στάλιν. Η αντιμετώπιση των Γερμανών από το ΚΚΕ ήταν μια πρόβα για την κατάληψη της χώρας.

Η κομμουνιστική ανταρσία δεν ξέσπασε ξαφνικά και απροσχημάτιστα. Στις 3 Δεκεμβρίου συγκέντρωση του ΕΑΜ στην πλατεία Συντάγματος εβλήθη με πυρά από το κτίριο της Αστυνομικής Διεύθυνσης. Την εντολή, όπως παραδέχθηκε σε συνέντευξή του το 1958 στην εφημερίδα «Ακρόπολις», έδωσε ο Αγγελος Εβερτ, τότε διοικητής της Αστυνομίας Πόλεων της Αθήνας. Την επομένη το ΚΚΕ, μέσω του ΕΑΜ, επανακάμπτει και διοργανώνει νέα διαδήλωση στο ίδιο σημείο. Νιώθοντας έτοιμο να καταλάβει την εξουσία, εκμεταλλεύεται την αφορμή και ρίχνει στους οπαδούς του το σύνθημα «Οταν ο λαός βρίσκεται μπροστά στον κίνδυνο της τυραννίας διαλέγει ή τις αλυσίδες ή τα όπλα». Οι δυνάμεις της Αστυνομίας έβαλαν πάλι κατά του πλήθους. Ο εφεδρικός ΕΛΑΣ αντεπιτέθηκε με πρωτοφανή σφοδρότητα και αγριότητα, και η Αθήνα πλημμύρισε με το αίμα αθώων. Η γκρούπα του ΚΚΕ που είχε αναλάβει τις εκτελέσεις αντιφρονούντων -πάντα με την επίκληση «της συνεργασίας με τους κατακτητές»- ονομαζόταν ΟΠΛΑ (Οργάνωση Περιφρούρησης Λαϊκού Αγώνα). Αυτοί οι άνθρωποι, σε κανονικό αμόκ, προέβησαν σε σφαγές, που έκαναν ακόμα και τους ιατροδικαστές να απορούν με τον βαθμό του μίσους και της αποκτήνωσής τους! Μοναδικοί ευνοημένοι από την εξέλιξη, οι Αγγλοι, οι οποίοι σε καμία περίπτωση δεν ήθελαν μια ενωμένη (ψυχικά και κοινωνικά) Ελλάδα συνδαιτυμόνα στο τραπέζι των νικητών. Δάνεισαν τα όπλα τους στην πατρίδα μας, ώστε να αντιμετωπιστούν τα όπλα που είχαν σηκώσει τα παιδιά της εναντίον της. Διαίρεσαν για να βασιλεύσουν.

Απολογισμός της φρίκης

Στο βιβλίο «Η Απελευθέρωσις της Ελλάδος Και Τα Μετά Ταύτην Γεγονότα» (εκδόσεις Αρχηγείου Στρατού - Διεύθυνσις Ιστορίας Στρατού, κεφ. 4, σελ. 247-248) διαβάζουμε: «Μόνον εις την πρωτεύουσα και το επίνειον αυτής εσφαγιάσθησαν 15.685 άτομα και συνελήφθησαν περί τους 9.800 ανδρών και γυναικών, πάσης τάξεως και ηλικίας, οίτινες πάντες εν μέσω χειμώνι απήγοντο νύκτωρ εκ των οικιών των και πεζή, νήστεις και ρακένδυτοι διά μέσου των χιόνων και των χαραδρών ωδηγούντο ως όμηροι. Εκ τούτων οι μη δυνάμενοι να βαδίσωσι ή υπέκυπτον εις τας κακουχίας ή εξετελούντο καθ' οδόν, του αριθμού τούτων υπερβάντος τας 2.000. Οι εκ των συλλαμβανομένων προς εκτέλεσιν ωδηγούντο εις διάφορα σημεία των Αθηνών εκ των προτέρων καθορισμένα. Εις τον συνοικισμόν Περιστέρι οι κομμουνισταί εξετέλουν τα προσαγόμενα θύματα με ομαδικόν τυφεκισμόν και εν συνεχεία έρριπτον αυτά εντός ορυγμάτων. Εις τα διυλιστήρια της Ούλεν αποκεφάλιζον τα θύματά των διά πελέκεως και τα ενεταφίαζον εις παρακείμενον αγρόν. Εις το πεδίον βολής της Σχολής Ευελπίδων εξετέλουν ομαδικώς διά μαχαίρας όργανα της ασφάλειας του κράτους, χωροφύλακες, αστυφύλακες καθώς και ιδιώτας. Εις το φρέαρ του Αγίου Πέτρου Καισαριανής μετά φρικώδη βασανιστήρια εφόνευον τα θύματά των διά σφαίρας εξ επαφής εις τον αυχένα. Κατά παρομοίους τρόπους εξετέλουν τα θύματά των εις το κέντρον Ροσινιόλ της περιοχής των Σεπολίων, εις τα λατομεία της Κυψέλης και της Καισαριανής, εις τα Τουρκοβούνια, την Χωματερήν, την Γούβαν, το Μπραχάμι, το Δουργούτι, το άσυλον Κοκκινιάς.

Ο εκ των εκτελεστών κομμουνιστής Στ. Λιόλιος ενώπιον του δικαστηρίου περιέγραψε ως κάτωθι τον τρόπο εκτελέσεως των θυμάτων του εις τα Διυλιστήρια Ούλεν. “Τους διέταζα πρώτα να γδυθούν και ύστερα τους έβαζα να γονατίσουν στο χώμα και να σκύψουν το κεφάλι πάνω σε μεγάλες πέτρες, που είχα αραδιάσει έξω από τα Διυλιστήρια. Τότε έπαιρνα το τσεκούρι και τους έδινα μια τσεκουριά πάνω στο κεφάλι, και αν δεν τους αποτελείωνα με την πρώτη τούς έδινα και δεύτερη και τρίτη, ώσπου να τα βροντήξουν. Αλλα παλληκάρια τούς έδιναν κάμποσες μαχαιριές στην καρδιά και κατόπιν ερχόταν αλλουνού σειρά. Οταν κουραζόμουνα έπαιρνε άλλος την σειρά μου”». Στη σελίδα 253 του ίδιου έργου αναφέρεται ότι οι υλικές ζημιές «υπελογίσθησαν εις το υπέρ το δισεκατομμύριον δραχμές της εποχής εκείνης».

Το βιβλίο αυτό πολτοποιήθηκε την περίοδο της Μεταπολίτευσης, στο πλαίσιο της μονομερούς λήθης από την πλευρά της Δεξιάς για τα εγκλήματα της σταλινικής Αριστεράς, που τιμάει έως σήμερα τα κακουργήματα της ηγεσίας του ΚΚΕ. Η νοοτροπία που προκάλεσε τούτα τα εγκλήματα ήταν η αιτία που δημιούργησε, αναπόφευκτα, το κόμμα ΚΚΕ Εσωτερικού. Η ελίτ του «ορθόδοξου» ΚΚΕ υπαγόταν και λογοδοτούσε μόνο στη Μόσχα· όχι στην Αθήνα.

Παναγιώτης Λιάκος

δημοκρατία