Αχ ρε Πήτερ!! - Της Δανάης Λεάνη

Σήμερα περπατούσα πολύ νωρίς στην πόλη μου, σ’έναν από τους κεντρικότερους δρόμους, κοιτούσα επιφυλακτικά δεξιά και αριστερά να δω τα στολισμένα καταστήματα, στον δρόμο που έχασε την αίγλη του και αυτός φέτος, με όλη αυτή την καταραμένη οικονομική ένδεια. Και ένιωθα περίεργα, σαν μια παράξενη ενέργεια αναδυόταν από τα κτίρια και ερχόταν και καθόταν πάνω στο κεφάλι μου, κατέβαινε στα μάγουλά μου, έσφιγγε τα χείλη μου και ένιωθα την ανάγκη να φωνάξω κάτι δυνατά. Δεν θα ήταν ιαχή αγάπης, θα ήταν μάλλον ένα στεντόρειο μουρμουρητό για το χαμένο μεγαλείο μας, για την τσαλαπατημένη αξιοπρέπεια αυτού του επικού δρόμου, με τα ποικίλα σοκάκια του, που έκρυβαν ασύλληπτες εκπλήξεις, μαζί τα πρόσωπα που κράτησα από το χέρι και περπατήσαμε αγκαλιά ,τον έρωτα που ελλόχευε και πεταγόταν ξαφνικά από διάφορες γωνιές και τόσα άλλα ,γέλια, σκανδαλιές και στολίδια μιας σκέψης καθαρής, με τη σκανδαλιστική ανοησία της νιότης και της ευλογημένης απειρίας στην παρουσία του πόνου…

Και τώρα πρωί-πρωί να σέρνομαι στη λεωφόρο της αγάπης, παρέα με δύο πένθη. Της πόλης μου που σβήνει, υποφέρει από την κατοχική μπότα και της χώρας μου που ψυχορραγεί. Ένα πένθος που όσο και αν πολεμώ, σφηνώθηκε στο μυαλό μου εδώ και δύο χρόνια και μου το υπενθυμίζει σαν πινακίδα Νέον που αναβοσβήνει, το σκοτεινό βλέμμα των περαστικών. Μόνο τα παιδιά γελάνε, χαμογελάνε και ο δρόμος ο δικός μας, διακόπηκε, ξαφνικά, από ακραία καιρικά φαινόμενα λόγω έντονων κατολισθήσεων. Και είναι μη προβλέψιμο το διάστημα και ο τρόπος αποκατάστασης, αν αυτά είναι εφικτά, αν θα μπορέσουμε τελικά να ξεπεράσουμε τους δαίμονες, που στρογγυλοκάθισαν στην καθημερινότητά μας και τη μετέτρεψαν σε ψυχολογικό θρίλερ.

Θυμάμαι κάποια άλλα Χριστούγεννα που κρατούσα σφιχτά τη Νεφέλη από το χέρι και είχαμε χαθεί με την αδελφή μου και τον γαμπρό μου, στην γιορτή των αγγέλων, που οργάνωνε ο δήμος στην πλατεία σταθμό για την πόλη μας. Το πλήθος παραληρούσε, έσπρωχνε με μανία ότι το απομάκρυνε από την σκηνή, όπου κάποιος τραγουδιστής έψελνε, τραγουδούσε στο πνεύμα της εποχής και εγώ προσπαθούσα να πλησιάσω το τεράστιο δέντρο , να δείξω στο μωρό μου, τα στολίδια, τη φάτνη, το θείο βρέφος. Ήμουν χαρούμενη και ας μη βίωνα την καλύτερη εποχή της ζωής μου σε προσωπικό επίπεδο και ας ήμουν παγιδευμένη ,σ ’έναν τεράστιο έρωτα, που με απογείωνε αλλά έπρεπε να τελειώσω. Και ήμουν ευτυχισμένη στο άκουσμα όλων αυτών των εποχικών μουσικών, που ακούω τώρα, και τουλάχιστον εκνευρίζομαι. Αγανακτώ μ’όλα αυτά τα παιχνίδια που λαμπυρίζουν, γιατί με γυρίζουν σε άλλες εποχές όμορφες που χάθηκαν για πάντα, γιατί έτσι αποφάσισαν κάποιοι δήμιοι που τους χρίσαμε με εγκληματική αφέλεια, άρχοντες σε μια χώρα που ξεπούλησαν χωρίς την παραμικρή αναστολή. Αυτό που πονάει περισσότερο είναι οι μνήμες που έρχονται καταιγιστικά και καταλαμβάνουν τη σκέψη από την πληθώρα και την έντασή τους. Και είναι γλυκιά αυτή η αναπόληση και από την άλλη πονάει πολύ!!!!!!!

Κάποια άλλη χρονιά μετά την έλευση του νέου έτους πήραμε το δρόμο για το Λευκό Πύργο, μετά την αρχή του νέου έτους, ξεχυθήκαμε, ένα ανθρώπινο σμάρι, λατρευτική λαοθάλασσα χαρούμενων και όχι αγανακτισμένων πολιτών που πήγαινε να τιμήσει, να γιορτάσει, την ανακήρυξη της Πρωτεύουσας του Βορρά, σαν πολιτιστική πρωτεύουσα της Ευρώπης. Τόσο αθώοι και συνάμα τόσο ηλίθιοι εγώ και οι φίλοι μου, τόσο υπέροχα ηλίθιοι και αδαείς. Γιατί το πάρτι και το φαγοπότι καλά κρατούσε και τότε, από τους τοπικούς και όχι μόνο άρχοντες της πόλης και της Πολιτείας. Και είχαμε μια παρόρμηση να αγκαλιάσουμε όλον τον κόσμο, παρόλο την ομίχλη, που έκανε επικίνδυνα δυσδιάκριτα τα όρια μεταξύ στεριάς και της υγρής παραλίας.

Ανταλλάσσαμε αστεία για τα χιλιάδες πυροτεχνήματα που ο Δήμος μας είχε υποσχεθεί και για τις εκατοντάδες βάρκες με τις τρακατρούκες στη θάλασσα και τα βεγγαλικά. Φυσικά ορατότητα μηδέν, την τύφλα μας δε βλέπαμε, αλλά υποδείκνυε, ο ένας στον άλλο κάποιο τεράστιο πυροτέχνημα που αναφλέγεται στον ουρανό, για να διαλυθεί αμέσως μετά, εντυπωσιακά σε μεθυστικά σχήματα και αρώματα. Τα τεκταινόμενα τα μαθαίναμε από τα μεγάφωνα, που έκαναν τη χάρη να εγκαταστήσουν για πάρτη μας, οι βουτηγμένοι στην παρανομία ιθύνοντες, με σκοπό ναγιγαντώσουν τη ζάλη μας με εντυπώσεις χαράς. Αυτή η καταραμένη αφέλεια που μας οδήγησε στο τωρινό αδιέξοδο, αυτή η υπέροχη αφέλεια που σκορπούσε στιγμές ευτυχίας.

Σαν τα σοκολατάκια και τους κουραμπιέδες της γιαγιάς στο καθιερωμένο Χριστουγεννιάτικο τραπέζι, με πρέσβη καλής θέλησης, τον Παππού μου και το τεράστιο μουστάκι του, που έκρυβε όλη τη συνταγή της πατρογονικής οικογένειας. Εμείς τα νεαρά μέλη, αδέλφια και ξαδέλφια, που έχουμε ξεχάσει ο ένας την ύπαρξη του άλλου, στοιβαγμένοι, στη γωνιά των παιδιών να προσπαθούμε να συγκρατήσουμε τα γέλια μας στο καθιερωμένο διάγγελμα του παππού, που με προεδρικό ύφος έκανε τις απαραίτητες γιορτινές ανακοινώσεις. Ένα το διάγγελμα του παππού και ένα του Κωνσταντίνου Καραμανλή, που τότε καθόταν ακόμα, στο θώκο της προεδρίας της Δημοκρατίας.

Πειράγματα, επιπλήξεις, η γλυκιά παρέμβαση της γιαγιάς και η ολονύκτια σύναξη της νεολαίας .Οι δηλώσεις αυστηρές, με φανερό το μειδίαμα, από την ανάταξη της ψυχής του, γιατί είχε ψυχή μεγάλη ο Παππούς, που κάλυπτε με το μουστάκι του. Και ήταν τόσο έντονη η ομορφιά των εκείνων των στιγμών, που τη νοιώθαμε άμεσα, ενώ συνήθως, την ευτυχία την ανακαλύπτεις αφού παρέλθει.

Μέσα της δεκαετίας του΄80 και εμείς, η έφηβη νεολαία, ζωντανή, γεμάτη όνειρα και ζωή, συμμαχούσαμε εντελώς σαν ανυπόταχτα ξωτικά με τα καλικαντζαράκια που είχαν κατασκηνώσει κάτω από το τραπέζι. Και ύστερα, η συνηθισμένη σύναξη στο δωμάτιο συνεδριάσεων, για να χωρέσουμε την υπέροχη νιότη μας, με τη μουσική στο διαπασών μέχρι το πρωί και ατέλειωτα πειράγματα και εξομολογήσεις προσωπικές, αυτοσαρκασμός στο έπακρο και τους αγγέλους να μας κλείνουν το μάτι χαμογελαστοί.

Και όλα αυτά ήρθαν στο μυαλό μου, βλέποντες σήμερα τους μαθητές να στολίζουν το δέντρο έξω από το γραφείο της διεύθυνσης, κάνοντας αστεία διαφορετικά από τα δικά μας αλλά το γέλιο ίδιο, μπόλικο και αληθινό. Και ας υπάρχουν στιγμές που σκοτεινιάζουν και με ρωτάνε για το μέλλον και δε θέλω να τους πω αυτό που πραγματικά σκέφτομαι.

Τελικά πόσες χιλιάδες, εκατοντάδες χιλιάδες μνήμες μέσα, σ’ αυτό το μυαλό που αρνούνται πεισματικά να να δώσουν τη θέση της σε μια άχρωμη, άοσμη πραγματικότητα, με όλα να έχουν αλλάξει τόσο τραγικά πολύ.

Δε θέλω να ζήσω αυτά τα Χριστούγεννα, να πέσω αν γίνεται σε νάρκη, γιατί αγάπησα τόσο πολύ το παραμύθι τους και μου είναι αδύνατο να δεχτώ και να συμβιβαστώ με την τωρινή τους πραγματικότητα. Όλα άλλαξαν και δεν αναφέρομαι μόνο στα πενιχρά οικονομικά αλλά και στις ανθρώπινες σχέσεις. Τα σύννεφα έπνιξαν το γιορτινό τοπίο, τα νέα περί οικονομίας που συνέχεια αναρτούνται σε όλες τις εκδώσεις, δηλητηριάζουν και την πιο αισιόδοξη σκέψη και όσο και να αλλάξεις την οπτική γωνία, για να δεις τη χαρά και να την εδραιώσεις έστω και προσωρινά, εφορμά η αλήθεια της προδοσίας και τα σκεπάζει όλα.

Όχι δε θέλω να διαβάσω άλλα άρθρα για την οικονομία της χώρας μου, της Ευρωζώνης, τα τεκμήρια της αποσύνθεσης και για το τέλος του τόπου μου. Όμως αυτή η τσιμεντένια πλάκα, που ήρθε και εγκαταστάθηκε στο στέρνο μου, με θυμώνει κα θέλω να τα διαλύσω όλα και να αρχίσω να ουρλιάζω ότι θέλω τη ζωή μου πίσω, θέλω τα Χριστούγεννα πίσω, με το τραγούδι του μικρού τυμπανιστή και το γιορτινό τραπέζι και τα λαμπάκια να αναβοσβήνουν και τη γλυκερή μουσική τους, μαζί με τις ανάλογες ταινίες, ενώ οι μπάλες θα κρέμονται ήρεμα στο δέντρο και θα γεμίζουν με χρώματα το χώρο. Τα θέλω όλα όπως παλιά, αλλά δε γίνεται, γιατί τώρα ξέρω και δεν μπορώ να ξεχάσω.

Φταίω, μπορεί να φταίω, όχι γιατί συμμάχησα με τη σήψη, αλλά γιατί ήμουν κλεισμένη στον κόσμο μου και δεν ασχολήθηκα με τα κοινά, γιατί δεν κατάλαβα το κακό που έρχεται και αρεσκόμουν στην επίπλαστη ευημερία. Αλλά δεν έκανα κάτι παράνομο, έμεινα πιστή σε αξίες και ιδέες που μεταλαμπάδευσαν μέσα μου, δάσκαλοι και οικογένεια. Και δεν είμαι εγώ που είμαι θλιμμένη τόσο, αλλά και πολλοί, μα πάρα πολλοί, σαν και εμένα.

Αχ ρε Πήτερ Παν, αχ ρε Πήτερ, που είσαι να με πάρεις έστω και για λίγο στη χώρα του ποτέ ποτέ και να πολεμήσουμε μαζί τον Κάπτεν Χουκ. Είναι τόσο ακίνδυνος μπροστά σε αυτούς τους στυγνούς τεχνίτες της καταστροφής, της προδοσίας, που μεθοδεύουν με αξιοζήλευτη και περισσή τέχνη, λεπτές, επιδέξιες, χειρουργικές κινήσεις το θάνατο της σκέψης μας. Θα νικήσουμε, θα νικηθούμε, δεν ξέρω. Το μόνο που αισθάνομαι είναι ότι για πρώτη φορά μέσα μου, νοιώθω την ελπίδα να τρέμει από το φόβο της…………………Καλά Χριστούγεννα!!!!!!!!!!