Τα παιδιά του «σήμερα» και οι Γονείς του «χθες» - Του Γρηγόρη Σοφικίτη

Στο πρόσφατο παρελθόν μας, έχει μείνει στις μνήμες το «Ψωμί, Παιδεία, Ελευθερία».

Το αντίστοιχο σημερινό σύνθημα που μου έρχεται στο μυαλό είναι «ζαμπονοτυρόπιτα, κολέγιο, φραπέ».

Είδατε πως αλλάζουν τα πράγματα μέσα σε λίγα χρόνια…!!!!

Ήμασταν απρόσεχτοι και το πληρώσαμε, ήμασταν αμαθείς και μάθαμε, ήμασταν κοιμισμένοι και ξυπνήσαμε, ήμασταν χαλαροί και σφίξαμε, ήμασταν απαθείς και νιώσαμε.

Μα τι να το κάνεις, που βουλιάξαμε στην Νεοελληνική νοοτροπία του πλουτισμού και της ακατάπαυτης ρεμούλας.

Γιατί, μην μου πείτε ότι δεν γίναμε εγωιστές, δεν γίναμε άρπαγες του άφταστου ονείρου…..!!!

Ξέρω, πολλοί θα σκεφτείτε το αντίθετο, αλλά μάλλον δεν είναι έτσι….

Οι οικογένειες τύπου «Παλαιών Αρχών» ξεπεράστηκαν, η ιστορία μας και αυτή το ίδιο, η παράδοση μας υπάρχει σε λιγοστά απόμακρα χωριά, τα έθιμα υπάρχουν στα βιβλία και τα παιδιά μας μεγαλώνουν με τα πρότυπα του Star System των μέσων μαζικής αποβλάκωσης.

Μα, σας πάω από το ένα θέμα στο άλλο, στην πραγματικότητα και επιγραφικά όμως, όλα αυτά έχουν σχέση με τα επακόλουθα…..

Αλλού, γι’ αλλού ξεκίνησα κι αλλού η ζωή με πάει..!!!

Αλλά, τι θέλω να πω με όλα αυτά……….

Κοιτώντας την διαδρομή της Ελληνικής τηλεόρασης, που είχα την τύχη ηλικιακά να την παρακολουθήσω από την αρχή της, σχεδόν, ως παιδάκι, κάνω μια σύγκριση αναπόφευκτή, με αυτά με τα οποία έρχονται αντιμέτωπα τα σημερινά παιδιά μικρότερης ή «μεγαλύτερης» ηλικίας.

Αν προσέξετε, θα δείτε ότι, υλικό αποβλακωμάρας υπάρχει για όλους. Παιδικά προγράμματα για τους μικρούς μας φίλους με τεράστια δόση βίας και ψυχαναγκασμού, εκπομπές για τους μεγάλους μας - δήθεν -κοινωνικά ευαισθητοποιημένους φίλους μας με δημοσιογράφους πολιτικάντηδες, πρωινές και μεσημεριανές σαβουρο-σαχλαμάρες για τις κυριούλες του σπιτιού χωρίς γνώμη και άποψη, ένα ολόκληρο εργοστάσιο κατασκευής και μυθοπλασίας ατάλαντων και εξαιρετικά εκνευριστικών Σταρς της δήθεν ελληνικής μουσικής, της μόδας, των σήλιαλς και των shows χορών, εύρεση ταλέντων κτλ. Και φυσικά να μην ξεχάσω και τα «σπίτια» μάζωξης όλων των διαγωνιζομένων που συγκεντρώνονται για να πάρουν το χρηματικό έπαθλο της ανταποδοτικής τους ψυχασθένειας.

Πολλές φορές σκέφτομαι ότι ευτυχώς που υπάρχει και η κρατική τηλεόραση, έστω και με τα τόσα λάθη διαχείρισης, έστω και τα τόσα υπέρογκα ποσά και μισθούς που καταναλώνονται, στον βωμό των διαφόρων φυτευτών παρουσιαστών, έστω και με τις αδικαιολόγητα υπεράριθμες θέσεις εργασίας, έστω και με την τόση λαμογιά και ρεμούλα των «αρχόντων» της.

Έστω και με όλα αυτά, εξακολουθώ να πιστεύω στην ποιότητα, το έργο και την κληρονομιά της δημόσιας τηλεόρασης.

Εκεί, μπορείς ακόμα δεις προγράμματα με ποιότητα, αποκτώντας γνώμη και γνώση για τα Ελληνικά ιστορικό-κοινωνικά-πολιτισμικά δρώμενα.

Και μιλάω πάντα συγκριτικά με την άλλη μορφή, την ιδιωτική και πιο συγκεκριμένα για τα Αθηναϊκά, μιας και γι’ αυτά μπορώ να έχω άποψη.

Οι κρατικές υπηρεσίες προστασίας, αδύναμες μπροστά στα μεγάλα συμφέροντα και τις δημόσιες σαχλές προσωπικότητες, που ακόμα και με τα κάποια πρόστιμα που προσάπτουν καμιά φορά, τίποτα δεν γίνεται, αναρωτιέμαι δε, αν τα πληρώνουν κιόλας…!!!

Μα, όλα αυτά δεν με ενοχλούν τόσο, όσο η απίστευτα και ανέκφραστα, παγερή αδιαφορία των «Γονιών». Της μάνας και του πατέρα της Νεοελληνικής οικογένειας, της Νεοελληνικής κοινωνίας.

Ένα παιδί που κάθεται ώρες και ώρες μπροστά σε αυτό το «μαγικό» κουτί και βομβαρδίζεται συνέχεια από μελετημένα μηνύματα, φθονερά ιδεώδη, ψεύτικα ινδάλματα και γελοίες καταναλωτικές φιγούρες της διαφθοράς, μην περιμένετε να έχει την απαιτούμενη κρίση και ωριμότητα ώστε να τα απορρίψει.

Όχι, …θα γίνει μέρος όλων αυτών και ξαφνικά θα αναρωτιόμαστε τι κάναμε λάθος, τι δεν προσέξαμε και τι φταίει.

Οι κακές παρέες, το ποτό και τα ναρκωτικά θα φαντάζουν μικροί εχθροί όταν συνειδητοποιήσουμε ότι έχουμε ένα αόρατο εχθρό μέσα στο ίδιο μας το σπίτι, τον οποίο έχουμε καλέσει εμείς οι ίδιοι και τον φιλεύουμε και τον κερνάμε κάθε μέρα, όλη μέρα.

Ώρες ατελείωτες, μπροστά στην τηλεόραση, στον υπολογιστή, στα ηλεκτρονικά παιχνίδια, ώρες ατελείωτες μπροστά στην απόκτηση της δικής μας ηρεμίας και του δικού μας ελεύθερου χρόνου, θυσιάζοντας και αποκρύπτοντας ηθελημένα ή αθέλητα την πραγματική ποιότητα της ζωής ενός παιδιού που πρέπει να γνωρίσει την άμεση συναναστροφή και επικοινωνία με τους ανθρώπους και την φύση.

Θα άξιζε πραγματικά να μπορούσαμε να επισκεφτούμε κάποια στιγμή και να παρακολουθήσουμε τα παιδιά, τα Ελληνόπουλα κατά την διάρκεια της σχολικής τους καθημερινότητας. Να δούμε πως λειτουργούν, πόσο ενδιαφέρονται, πόσα γνωρίζουν και πως συμπεριφέροντε.

Πότε είχαμε ακούσει για βία στα σχολεία, πότε είχαμε ακούσει για συμμορίες, για κλεψιές, για ρατσισμό και για όλα αυτά που ακούγονται καθημερινά.

Δεν μπορούμε να ρίχνουμε τις ευθύνες μόνο στο σχολείο και να λέμε ότι δεν μαθαίνει γράμματα στα παιδιά μας, δεν τους μαθαίνει ιστορία, τα ήθη και έθιμα του τόπου μας, όταν εμείς οι ίδιοι αδιαφορούμε να τους μάθουμε τα βασικά, μόνο και μόνο επειδή δεν αφιερώνουμε τον χρόνο που τους αναλογεί, ώστε να ικανοποιήσουμε τα δικά μας «θέλω» και τα δικά μας «εγώ».

Μην αναρωτιόμαστε λοιπόν, όταν βλέπουμε τα παιδιά μας να είναι ανιστόρητα, να μην μπορούν να ξεχωρίσουν την διαφορά της 28ης Οκτωβρίου με την 25η Μαρτίου και το Πολυτεχνείο.

Μην αναρωτιόμαστε όταν το παιδί μας θέλει να γίνει στάρ της τηλεόρασης, όταν θέλει να ξεκινήσει από διευθυντής σε μια εταιρία και όχι από υπάλληλος, όταν ονειρεύεται να αποκτήσει το εκάστοτε «Καγιέν» για να δείχνει ισχύ και χρήμα και όχι ένα αυτοκινητάκι για να κάνει την δουλειά του, όταν θέλει να ακολουθήσει το επάγγελμα που είναι της μόδας και όχι της πραγματικής ικανότητας και αρεσκείας του και τα λοιπά…και τα λοιπά…!!!

Επίσης να μην αναρωτιόμαστε όταν αργότερα στην ζωή του, δεν μπορεί να κάνει μια ανθρώπινη πραγματική φιλία ή μια σχέση ζωής και μια σωστή οικογένεια.

Και επίσης να μην αναρωτηθούμε γιατί έφτασε στο σημείο της μελαγχολίας, της κοινωνικής απομόνωσης με μοναδικό και καλύτερο για φίλο του τον «οικογενειακό» ψυχολόγο μας.

Δεν φτάνει να πληρώνουμε το φαγητό τους, δεν φτάνει να πληρώνουμε τα ρούχα τους, δεν φτάνει να πληρώνουμε την ανατροφή τους, την μόρφωση τους, τα δώρα τους, τον ελεύθερο χρόνο τους για να έχουμε τον δικό μας, τις σκέψεις τους……τα όνειρα τους.

Θα πρέπει να συμμετέχουμε ενεργά σε όλα αυτά με την ευθύνη που μας αναλογεί. Θα πρέπει εμείς να γίνουμε ο ιστορικός, ο λαογράφος, ο κοινωνιολόγος, ο εκπαιδευτικός, ο οικογενειάρχης, ο φίλος, το ίνδαλμα.

Αλλά πριν απ’ όλα αυτά, θα πρέπει να αλλάξουμε εμείς οι ίδιοι…..

Άραγε μπορούμε…???

Πάντα φιλικά

Γρηγόρης Σοφικίτης