Ρέκβιεμ - Του Δημήτρη Καμπουράκη
Το νοσοκομείο τα Χριστούγεννα είναι πιο λευκό από τις άλλες μέρες. Οι διάδρομοι του, αργά το απόγευμα όταν έξω ανάβουν τα γιορτινά λαμπιόνια, είναι πιο άδειοι και πιο σιωπηλοί. Οι άρρωστοι βαδίζουν κοντύτερα στους τοίχους απ' ό,τι συνήθως. Τα κεφάλια τους είναι ακόμα πιο κατεβασμένα προς το πάτωμα. Το δάπεδο είναι παλιό μωσαϊκό. Μετράνε τις πετρούλες του 1970 μία-μία.
Τα Χριστούγεννα, ο διάδρομος τού νοσοκομείου μακραίνει. Είναι το αντίθετο του κινηματογραφικού διαδρόμου. Δεν έχει φως στην άλλη άκρη, αλλά ένα ημίφως όμοιο με το σκοτάδι. Καμιά φορά όμοιο με θάνατο. Οι άρρωστοι, σε αντίθεση με τους κινηματογραφικούς ήρωες δεν τρέχουν κατά μήκος του. Σέρνονται. Δεν θέλουν να φθάσουν στην άκρη, όμως φτάνουν. Σε κείνη τη στενή λωρίδα με το άσπρο μαρμαράκι γύρω-γύρω, κάνουν την πιο γρήγορη κούρσα της ζωής τους. Το πνευμόνι τους δεν κουράζεται καθώς σέρνει ένα άρρωστο σαρκίο με παντούφλες, η ψυχή τους όμως λαχανιάζει.
Δειλή η ψυχή σαν περιφέρεται μέσα σε νοσοκομείο χριστουγεννιάτικα. Φοβάται πολύ, τρέμει. Σε αντίθεση με τα δάκτυλα που, στο πίσω μπαλκονάκι για τους παράνομους καπνιστές, ακουμπάνε με μανία την καύτρα τού τσιγάρου σαν να είναι βώλος από ψωμί, δίχως να καίγονται.
Δείτε καρέ-καρέ τη σφαγή στο Κοντομαρί Χανίων από τους Γερμανούς - Η ιστορία του Franz Peter Weixler
- Δημοφιλέστερα
.jpg&size=summary_medium)
