Αυτό που δεν κατάλαβε η ελληνική αριστερά είναι ότι το προλεταριάτο δεν ψηφίζει πια εδώ. Ψηφίζει στην Αλβανία.Αυτό που δεν κατάλαβε η ελληνική αριστερά είναι ότι το προλεταριάτο δεν ψηφίζει πια εδώ. Ψηφίζει στην Αλβανία. Από εκεί ξεκινούν τα προβλήματά της. Εχει μόνο ένα εργαλείο ανάλυσης της κοινωνικής πραγματικότητας και το χρησιμοποιεί λάθος. Επειδή χρειάζεται απεγνωσμένα «ταξική πάλη» στη χώρα και της λείπει μία ολόκληρη τάξη βαφτίζει «αγώνες των εργαζομένων» κάθε διεκδίκηση δίκαιη ή παράλογη των κρατικοδίαιτων συντεχνιών. Ετσι έφτασε ο κ. Αλέξης Τσίπρας να «εκπλήσσεται θετικά» από τον αγώνα των λιμενεργατών. Βρήκε τη χαμένη τάξη που γνώριζε μόνο από τα βιβλία της νιότης του. Το δε ΚΚΕ φτιάχνει σενάρια «μελλοντικών συγκρούσεων με την αστική τάξη» και μετά στέλνει τις συνδικαλιστικές του οργανώσεις για να επαληθεύσουν τα σενάρια της ηγεσίας του στο υπουργείο Εργασίας.Με αυτόν τον τρόπο όμως αποξενώνει τις μεγάλες μάζες των μικρομεσαίων που πληρώνουν για τα προνόμια των συντεχνιών και τα σπασμένα των «δυναμικών αντιδράσεων». Ομως αυτές είναι που ψηφίζουν με αποτέλεσμα η αριστερά να χάνει δυνάμεις. Οσο χάνει ψηφοφόρους, οι ηγεσίες αυτών των κομμάτων αρνούνται να παραδεχθούν ότι κάνουν λάθος ανάλυση, με αποτέλεσμα να την πληρώνει η πραγματικότητα. Η αλλοίωση της πραγματικότητας οδηγεί σε περαιτέρω λάθος ανάλυση και ο φαύλος κύκλος συνεχίζεται, μέχρι που θα ξυπνήσουμε μια μέρα και θα αναρωτιόμαστε -όπως έγινε στη Γαλλία- γιατί οι κατώτερες τάξεις ψηφίζουν ακροδεξιά.
Η αλήθεια είναι ότι το βασικό εργαλείο της αριστερά ήταν η ταξική ανάλυση. Αυτό το εργαλείο είναι χρήσιμο όταν υπάρχει μια πραγματική βάση, δηλαδή μιας ταξικής κοινωνίας σε εθνικό επίπεδο. Ετσι κι αλλιώς ο μαρξισμός πάντα προσπαθούσε να γίνει επιστημονικός και γι' αυτό η κριτική στον καπιταλισμό οριζόταν από την πραγματικότητα. Ετσι απέφευγε τον σουρεαλισμό.
Τα τελευταία χρόνια η κομμουνιστογενής αριστερά αναλύει μια παγκοσμιοποιημένη κοινωνία (η οποία έχει τρομαχτική κινητικότητα κεφαλαίου και σχετικά υψηλή κινητικότητα εργασίας) με όρους ταξικής ανάλυσης εντός του έθνους κράτους. Γι' αυτό πάντα βγάζει τα λάθος συμπεράσματα, που οδηγούν σε λάθος πολιτικές. Αυτές δε τις πολιτικές χρησιμοποιούν όλα τα παράσιτα του δημόσιου βίου, είτε να δικαιολογούν προνόμια σε βάρος του δημόσιου πλούτου, είτε για να τα σπάνε στους δρόμους και στα ΑΕΙ.
Δημοσιεύτηκε στην εφημερίδα «Καθημερινή» στις 17.10.2009
