Η ανατολική Μεσόγειος - Του Γιώργου Κ. Περπινιά

Το κείμενο αυτό, δεν είναι προϊόν φαντασίας, ούτε έγκυρης πληροφόρησης. Είναι μία συρραφή γεγονότων χωρίς συγκεκριμένη σειρά, φαινομενικά άσχετα μεταξύ τους, με αρκετή χρονική διαφορά το καθ’ ένα, σε σχέση με τα άλλα. Είναι η γεωπολιτική που σχεδιάζουν οι  μεγάλες δυνάμεις, σε περιοχές που υποκρύπτουν τεράστια οικονομικά συμφέροντα. Τα συμβαίνοντα δεν έχουν ακριβή χρονολογική σειρά, είναι σαν ένα «πάζλ» που αρχίζεις από κάποιο σημείο, χωρίς να είναι οπωσδήποτε η αρχή και το προχωρείς ψάχνοντας κομμάτι κομμάτι, μέχρι να τ’ ολοκληρώσεις, η ν’ αποτύχεις στην συναρμολόγησή του. Φαίνεται λοιπόν πως ήρθε η ώρα της αξιοποίησης των μεγάλων αποθεμάτων πετρελαίου και των κοιτασμάτων φυσικού αερίου που όλα δείχνουν πως υπάρχουν στην συγκεκριμένη περιοχή. Το θέμα της ενέργειας είναι από τα βασικότερα προβλήματα της εποχής μας. Όσο δεν έχει βρεθεί μια άλλη πρώτη ύλη, ή τρόπος παραγωγής καθαρής ενέργειας, οι υδρογονάνθρακες θα κρατούν την πρώτη θέση. Ως εκ τούτου, όποιος έχει εξασφαλίσει την κατοχή τους, έχει πλεονέκτημα έναντι των ανταγωνιστών του. Στην συγκεκριμένη περιοχή εκτός από το Αμερικανικό ενδιαφέρον, υπάρχει και το Ρωσικό, χώρια αυτό των όμορων  χωρών, μεταξύ αυτών και της δικής μας. Υπάρχει οπωσδήποτε ένα σχέδιο που έχει δρομολογηθεί αρκετά χρόνια πριν, με μακροχρόνια εξέλιξη  και με εναλλακτικές λύσεις σε περίπτωση παρουσίας εμποδίων. Το 2002 ο γενικός γραμματέας του ΟΗΕ παρουσίασε ένα σχέδιο λύσης του Κυπριακού προβλήματος, με δικαιολογία τον τερματισμό του διαχωρισμού της νήσου που έγινε το 1974 μετά την εισβολή των Τουρκικών στρατευμάτων. Το σχέδιο ονομάσθηκε Ανάν από το όνομα του γραμματέα. Όχι πως τους έπιασε ο πόνος για την λύση του προβλήματος, αλλά ήταν μέρος του σχεδίου. Οι συζητήσεις και διαπραγματεύσεις κράτησαν μέχρι το 2004 και το αρχικό τροποποιήθηκε τέσσερις φορές. Στις 24/4/2004 εκλήθει ο λαός της Κύπρου, με δημοψήφισμα ν’ αποφασίσει την αποδοχή η την απόρριψη του σχεδίου. Ο τότε πρόεδρος της μεγαλονήσου Τάσος Παπαδόπουλος, με ένα δραματικό διάγγελμα κάλεσε τον λαό να το καταψηφίσει. Από τους Ελλαδίτες πολιτικούς, ετάχθησαν υπέρ του σχεδίου, ο πρόεδρος του ΠΑΣΟΚ Γ. Παπανδρέου, ο επίτιμος πρόεδρος της ΝΔ. Κ. Μητσοτάκης και ο πρόεδρος του συνασπισμού της αριστεράς Ν. Κωνσταντόπουλος. Γιατί; Ποτέ δεν μάθαμε. Κυβέρνηση στην Ελλάδα ήταν η ΝΔ. που είχε προέλθει από τις εκλογές περίπου ένα μήνα πριν. Ο τότε πρωθυπουργός Κ. Καραμανλής σιώπησε. Δεν πήρε θέση κι αυτό ήταν μαζί με άλλα που ακολούθησαν η αρχή του τέλους του. Δεύτερη πράξη  ήταν η στροφή του προς την Ρωσία, με την συμφωνία για τον γνωστό αγωγό της Αλεξανδρούπολης και η προμήθεια αρμάτων και οπλικών συστημάτων. Λάθη ασυγχώρητα, για τους δυτικούς προμηθευτές μας και αμέσως οι γνωστοί δημοσιογράφοι ανέλαβαν εργολαβικά την αποδόμησή του στην κοινή γνώμη, έτσι άνοιξε ο δρόμος. Σε άλλο άρθρο μου θ’ αναφερθώ εκτενώς σ’ αυτό το θέμα. Ο Παπαδόπουλος επεκράτησε αλλά δυστυχώς πολύ σύντομα τον χάσαμε από καρκίνο, την ασθένεια πολλών αντιφρονούντων πολιτικών (βλέπε νότιος Αμερική). Πέρασαν αρκετά χρόνια και το 2011 άρχισαν ξαφνικά, απρόσμενα γεγονότα. Η διακοπή των καλών σχέσεων Τουρκίας Ισραήλ, η ανακοίνωση από την  Κύπρο της έναρξης γεωτρήσεων για έρευνες πετρελαίου, με την συνεργασία του Ισραήλ. Τα μαζικά κινήματα στην βόρειο Αφρική, η πτώση και η δολοφονία του Καντάφι από επαναστάτες, με την ενεργό βοήθεια του ΝΑΤΟ (κι εκεί τους πήρε ο πόνος για την αποκατάσταση της δημοκρατίας). Στην συνεχεία ήρθε η σειρά της Συρίας όπου συνεχίζεται η αιματοχυσία. Παραμένει η εκκρεμότητα της Αιγύπτου και ο Λίβανος. Την Ελλαδούλα μας την έχουν εξασφαλισμένη, με την υπερχρέωσή μας από την τρόικα και την εξαίρετη συνεργασία του μεγάλου και ευφυούς πολιτικού μας ΓΑΠ, που κυβέρνησε όσο χρειαζόταν  για να φέρει εις πέρας ένα μέρος του σχεδίου. Δεν έχει διευκρινιστεί ακόμη η θέση της Τουρκίας. Θα έχει μερτικό από την μοιρασιά; η θα συμμορφωθεί προς τας άνωθεν υποδείξεις; Έχουμε βέβαια την ξαφνική ασθένεια του κυρίου Ερντογάν και ποια θα είναι η εξέλιξη της, καθ’ ως και  ποιό θα είναι το όφελος της Κύπρου. Όλα στην λεκάνη της ανατολικής Μεσογείου. Τυχαία; Δεν νομίζω. Θα έχουμε συνέχεια σύντομα. Οι Ρώσοι κατεβάζουν στόλο στην περιοχή, οι Αμερικανοί το ίδιο. Η Συρία έχει την υποστήριξη των Ρώσων. Το Ιράν προκαλεί και παρά τις απειλές δεν κάνει πίσω. Το Ισραήλ θέλει να καθαρίσει με το Ιράν. Στην Λιβύη θα δούμε ένα καθεστώς τύπου Ιράκ, (απ’ εκεί τελείωσαν, η δημοκρατία αποκαταστάθηκε χα, χα). Η μέθοδος δοκιμάσθηκε με την διάλυση της Γιουγκοσλαβίας και ότι συνέβη στην συνέχεια, με τις σφαγές μεταξύ των εθνοτήτων της. Η ονομασία «Λεβιάθαν» της περιοχής  γεωτρήσεως στην Κύπρο, δεν είναι άνευ σημασίας. Όταν πρίν από χρόνια, ο τότε  πρόεδρος των ΗΠΑ Bush (πατέρας) μας έλεγε περί παγκοσμιοποίησης και νέας τάξης πραγμάτων, δεν καταλαβαίναμε πολλά. Τώρα περίπου γνωρίζουμε. Σίγουρα σύντομα θα μάθουμε περισσότερα. Να πούμε καλή χρονιά; Μακάρι….. Αμ δε!!!

Γιώργος Κ. Περπινιάς.                                                      2/1/12