Η Ελλάδα ποτέ δεν πεθαίνει! - Της Χριστιάννας Λούπα

Είναι φορές που αναρωτιέται κανείς, καθώς ανατρέχει στην Ιστορία μας, τι συμβαίνει μ’ εμάς τους «ωραίους» Έλληνες τέλος πάντων και από τη μια χτίζουμε Παρθενώνες και πεθαίνουμε για την πατρίδα μας και από την άλλη τόσα φιλελεύθερα πνεύματα και τόσους λαμπρούς ανθρώπους που στάθηκαν δρομοδείχτες για το λαό μας, τους οδηγήσαμε στην εξορία, τη φυλακή ή το θάνατο. Τα λόγια του Γκαίτε: «Ο,τι είναι ο νους και η καρδιά για τον άνθρωπο, είναι και η Ελλάς για την ανθρωπότητα», αφ’ ενός με κάνουν «εθνικά υπερήφανη», ιδιαίτερα στους χαλεπούς καιρούς που ζούμε, αφ’ ετέρου με προβληματίζουν ιδιαίτερα. Κι αναρωτιέμαι, όσο κι αν αυτό πραγματικά με πονά: Σίγουρα ο Γκαίτε και οι υπόλοιποι φιλέλληνες είχαν διαβάσει ελληνική ιστορία;

Ταξιδέψτε μαζί μου στο παρελθόν και θα καταλάβετε τι εννοώ.

Ο Πυθαγόρας ο Σάμιος υπήρξε κορυφαίος φιλόσοφος (η αρχή είναι το ήμισυ του παντός), μαθηματικός, γεωμέτρης (πυθαγόρειο θεώρημα) και θεωρητικός της μουσικής. Είναι ο κατεξοχήν θεμελιωτής των ελληνικών μαθηματικών και δημιούργησε ένα άρτιο σύστημα για την επιστήμη των ουρανίων σωμάτων, καθώς επίσης σ’ αυτόν οφείλεται και η αριθμητική ερμηνεία του σύμπαντος. Μετά από τους διωγμούς που υπέστη αυτός και οι μαθητές του από τον κακόβουλο Κύλωνα, αποσύρθηκε στο Μεταπόντιο της νότιας Ιταλίας, όπου έθεσε ο ίδιος τέλος στη ζωή του, παραμένοντας σαράντα μέρες χωρίς τροφή.

Ο στρατηγός Μιλτιάδης, που έσωσε την Αθήνα κατατροπώνοντας τους Πέρσες στη μάχη του Μαραθώνα (490 π.Χ.), μετά την αποτυχία του στην εκστρατεία της Πάρου κατά των Περσών, κατηγορήθηκε για προδοσία από τον Ξάνθιππο και πέθανε στη φυλακή από γάγγραινα λόγω πληγής στο πόδι του.

Ο Αριστείδης ο Δίκαιος ήταν επιφανής στρατηγός και άρχοντας των  Αθηνών. Εκτός από τη σωφροσύνη και φιλοπατρία του, ήταν και ιδιαίτερα προσηλωμένος στο πνεύμα της δικαιοσύνης. Επειδή είχε αντιταχθεί στο ναυτικό πρόγραμμα του Θεμιστοκλή, οι τότε κρατούντες τον εξόρισαν. Τελικά πέθανε πάμπτωχος στην Αθήνα.

Ούτε κι ο Θεμιστοκλής όμως γλύτωσε την κατάρα του εξοστρακισμού και παρ’ όλο που σ’ αυτόν οφειλόταν η νίκη της ναυμαχίας της Σαλαμίνας (480 π.Χ.) και ο ίδιος μετέτρεψε την Αθήνα σε ναυτική υπερδύναμη, εξορίστηκε καταλήγοντας στην Περσία, στην αυλή του Αρταξέρξη, όπου, αν και εχθρός, έγινε δεκτός με ιδιαίτερες τιμές!!! Εκεί διάλεξε και να αυτοκτονήσει.

Επίσης στην εξορία πέθαναν ο Φειδίας, ο Αισχύλος, ο Ικτίνος, ο Ηρόδοτος, ο Αναξαγόρας, ο Θουκυδίδης, ο Αριστοφάνης, ο Σοφοκλής, ο Δημοσθένης ήπιε δηλητήριο, ενώ ο ίδιος ο Περικλής, στον οποίο οφείλεται ο Χρυσός Αιώνας, καθαιρέθηκε από το αξίωμα του στρατηγού και κατηγορήθηκε για κακοδιαχείριση του δημοσίου χρήματος.

Ο φιλόσοφος Σωκράτης, ο πατέρας της «μαιευτικής», μια από τις σημαντικότερες φυσιογνωμίες του ελληνικού και παγκόσμιου πολιτισμού, καταδικάστηκε σε θάνατο με την κατηγορία της ασέβειας προς τους θεούς και της διαφθοράς των νέων. Ο πραγματικός λόγος βέβαια ήταν ότι η διδασκαλία του ξεσήκωνε τους νέους προκαλώντας ανατρεπτικές τάσεις. Ενώ είχε τη δυνατότητα να σωθεί, έμεινε στη φυλακή, πιστός στις ιδέες του και ήπιε το κώνειο, κατά διαταγή του νόμου.

Σοβαρή παράλειψη εξ άλλου, θα ήταν να μην αναφερθεί εδώ η περίπτωση της νεοπλατωνικής φιλοσόφου, μαθηματικού και αστρονόμου Υπατίας που έζησε και δίδαξε στην Αλεξάνδρεια της Αιγύπτου. Δολοφονήθηκε το 415 μ.Χ. με πολύ άγριο τρόπο από πλήθος φανατικών χριστιανών, που πίστευαν ότι ήταν υπαίτια για τη μη συμφιλίωση του Έπαρχου Ορέστη και του Επισκόπου Αλεξανδρείας Κύριλλου, οι οποίοι βρίσκονταν σε διένεξη. Ας σημειωθεί ότι ο αστεροειδής «238 Υπατία», που ανακαλύφθηκε το 1884, πήρε το όνομά του προς τιμήν της.

Φτάνοντας στα νεότερα χρόνια η αγνωμοσύνη των Ελλήνων δεν φαίνεται να μειώνεται στο ελάχιστο. Ο ίδιος ο «γέρος του Μοριά», ο Κολοκοτρώνης, ο πρωτεργάτης της ελευθερίας, καταδικάστηκε σε θάνατο για εσχάτη προδοσία το 1833, από τους πολιτικούς του αντιπάλους και τους Βαυαρούς, φυλακίστηκε, αλλά τελικά του δόθηκε χάρη.

Τι να πει κανείς για τον Βενιζέλο; Δύο φορές έγινε απόπειρα δολοφονίας του, η μία μάλιστα μετά την πολλά υποσχόμενη Συνθήκη των Σεβρών, ενώ στις εκλογές του 1920 δεν εξελέγη καν βουλευτής. Καταδικάστηκε ερήμην σε θάνατο μαζί με τον Πλαστήρα κι αυτοεξορίστηκε στο Παρίσι, όπου και πέθανε.

Ποια είναι άραγε αυτή η βαριά κατάρα που κουβαλά η Ελλάδα και σαν τον Κρόνο τρώει τα παιδιά της; Τι είναι αυτό που μας ενώνει μπροστά στον κοινό εχθρό κι όταν ο έξωθεν κίνδυνος κοπάσει, αρχίζουμε να τρώμε τις σάρκες μας;  Ή μήπως τελικά η διχόνοια, η λησμονιά κι η αχαριστία είναι ίδιον του λαού μας;

Χριστιάννα Λούπα