Ο Ντέιβιντ Ροντ πέρασε επτά μήνες αιχμάλωτος των Ταλιμπάν στο Πακιστάν. Στις 10 Νοεμβρίου του 2008 απήχθη μαζί με έναν Αφγανό δημοσιογράφο και τον οδηγό τους ενώ ταξίδευαν προκειμένου να πάρουν συνέντευξη από ένα ηγετικό στέλεχος των Ταλιμπάν, σε μια περιοχή εκτός Καμπούλ. Ο Ροντ αφηγείται τους επτά πιο δύσκολους μήνες της ζωής του και την απόδρασή του που δεν πίστευε ότι θα επιτύχει.

Η μηχανή του αυτοκινήτου βρυχάται καθώς ο ένοπλος πατά το γκάζι για να περάσουμε τα σύνορα στην αφγανική έρημο. Κάθομαι πίσω μαζί με δύο Αφγανούς συναδέλφους, που με συνοδεύουν όταν ένοπλοι περικυκλώνουν το αμάξι μας και μας κάνουν ομήρους. Ένας άλλος ένοπλος από το κάθισμα του συνοδηγού γυρνά και μας κοιτά κρατώντας το Καλάσνικόφ του. Κανείς δεν μιλά. Φοβάμαι ότι σε λίγα λεπτά θα είμαι νεκρός. 10 Νοεμβρίου, πέρσι.

Σκέφτομαι την οικογένειά μου. «Θα μας σκοτώσουν!», ψιθυρίζει ο Ταχίρ δίπλα μου. «Θα μας σκοτώσουν!». Βγάζουν τον Ταχίρ και τον Ασάντ από το αυτοκίνητο και αρχίζουν να τους χτυπούν μαζί με ένοπλους από το δεύτερο αμάξι. Τους παίρνουν. Με βγάζουν κι εμένα από το αμάξι, μου παίρνουν τα γυαλιά, το σημειωματάριο, το στυλό και την κάμερα. Μου δένουν τα μάτια και τα χέρια. Έχω ιδρώσει. Περιμένω να ακούσω τους πυροβολισμούς. Έπειτα από μερικά λεπτά αγωνίας με ξαναβάζουν στο αυτοκίνητο, το οποίο θα σταματήσει έπειτα από δύο ώρες, όταν έχουμε πλέον φθάσει σε ένα χαμόσπιτο στη μέση ενός φαραγγιού. Λίγο αργότερα μπαίνουν μέσα ο Ταχίρ και ο Ασάντ. Είναι η πρώτη φορά που σκεφτόμαστε ότι μπορεί και να επιζήσουμε.

Τους ικέτευσα. Αργότερα μας οδηγούν σε ένα δωμάτιο σκεπασμένο με κόκκινα χαλιά και μαξιλάρες, μπροστά σε 6 άνδρες με Καλάσνικοφ, που φορούν μαντίλες και γυαλιά ηλίου. «Είμαι διοικητής των Ταλιμπάν», μας λέει ένας. «Με λένε Μουλά Ατικουλά», πρόσθεσε και όπως μάθαμε μετά εργαζόταν για λογαριασμό του Σιραζουντίν Χακανί, ηγέτη μίας από τις πιο σκληρές ομάδες Ταλιμπάν. Για τους επόμενους 7 μήνες και 10 ημέρες, ο Ατικουλά και οι άνδρες του μας κρατούν ομήρους- μία εβδομάδα στο Αφγανιστάν και μετά στις περιοχές των φυλών του Πακιστάν όπου πιστεύεται ότι κρύβεται ο Οσάμα Μπιν Λάντεν, στο Ουαζιριστάν. Σε όλο αυτό το διάστημα προσπάθησα να μιλήσω μαζί τους, να τους εξηγήσω ότι είμαστε δημοσιογράφοι που ήρθαμε να τους ακούσουμε. Προσπάθησα να τους συγκινήσω. Τους ικέτευσα. Τίποτα δεν είχε αποτέλεσμα.

Αυτό που σταδιακά διαπίστωσα και μου έκανε μεγάλη εντύπωση είναι πως στην περιοχή υπάρχει ένα μικρό κράτος Ταλιμπάν που ανθεί- μάλιστα η κατάσταση στις περιοχές των φυλών που θεωρούμε εξαθλιωμένες είναι πολύ καλή, όσον αφορά τους δρόμους και την παροχή ηλεκτρικού ρεύματος από πολλές επαρχίες στο Αφγανιστάν. Οι φύλακες με εντυπωσίασαν διότι έμειναν πιστοί στις διδαχές του Ισλάμ για την καλή μεταχείριση κρατουμένων. Μου έδιναν εμφιαλωμένο νερό, με άφηναν να περπατώ λίγο κάθε μέρα και δεν με χτύπησαν- απλώς, επειδή με θεωρούσαν μιαρό λόγω διαφορετικής θρησκείας, έπρεπε να χρησιμοποιώ ξεχωριστό ποτήρι.

Καθώς περνούσαν οι μήνες άρχισα να τους μισώ, τους έβλεπα σαν μια εγκληματική ομάδα μασκαρεμένη σε θρησκευτικό κίνημα. Εν τω μεταξύ δύο τηλεφωνήματα και ένα γράμμα από τη γυναίκα μου με κρατούσαν να μη χάσω τα λογικά μου.

Τον Ιούνιο, τον έβδομο μήνα κράτησής μας, έγινε ξεκάθαρο ότι δεν διαπραγματεύονταν την απελευθέρωσή μας. Με τον Ταχίρ στηρίζαμε ο ένας τον άλλον, αλλά και μαλώναμε. Τελικά αποφασίσαμε να δραπετεύσουμε ακόμα και με μικρή πιθανότητα επιτυχίας.

Προς μεγάλη μας έκπληξη, η απόδραση πέτυχε.


Πηδήσαμε από τη στέγη και δραπετεύσαμε

Στη μία τα ξημερώματα της 20ής Ιουνίου, στεκόμουν στο μπάνιο των εγκαταστάσεων όπου μας κρατούσαν και περίμενα τον Ταχίρ. Είχαμε αποφασίσει να δραπετεύσουμε χωρίς να πάρουμε μαζί τον οδηγό μας, για τον οποίο είχαμε υποψίες ότι συνεργαζόταν με αυτούς που μας κρατούσαν. Πίσω από κάτι εργαλεία και λάδια είχα βρει ένα μεγάλο σκοινί. Ανεβήκαμε στη στέγη ενώ οι φρουροί μας κοιμόντουσαν στο διπλανό δωμάτιο, λίγα μέτρα απόσταση, δέσαμε το σκοινί και πηδήσαμε από τον τοίχο των 5 μέτρων.

Καθώς περπατούσαμε ελεύθεροι για πρώτη φορά στον δρόμο του χωριού, περιμέναμε να ακούσουμε πίσω μας φασαρία και πυροβολισμούς. Περπατήσαμε ελπίζοντας ότι θα φθάσουμε σε μια πακιστανική βάση που βρισκόταν σε απόσταση λίγων χιλιομέτρων και όλη αυτή την ώρα προσευχόμασταν οι στρατιώτες εκεί να μη συνεργάζονται με τους Ταλιμπάν. Όταν μας είδαν, μας συνέλαβαν και γρήγορα τους εξηγήσαμε την κατάσταση. Μας πίστεψαν και μας ανακοίνωσαν ότι επιτέλους είμαστε ελεύθεροι. Τι θέλεις; Με ρώτησαν.

Να πάρω τηλέφωνο τη γυναίκα μου, ήταν το πρώτο που είπα. Και αυτό και έκανα...


Κουβέρτες με τον Σπάιντερμαν και την Μπάρμπι

Το μεγαλύτερο μέρος του χειμώνα το περάσαμε σε ένα κτίριο το οποίο η πακιστανική κυβέρνηση είχε κτίσει για κλινική. Οι φρουροί μας περνούσαν όλη την ημέρα ακούγοντας ραδιόφωνο και φωνάζοντας «ο Θεός είναι μεγάλος», κάθε φορά που αναφέρονταν νέα για θανάτους Αμερικανών στρατιωτών. Οι περισσότεροι από τους φρουρούς ήταν Αφγανοί μεταξύ 20 και 30 ετών, κάποιοι από τους οποίους είχαν μεγαλώσει ως πρόσφυγες στο Πακιστάν. Είχαν ελάχιστη εκπαίδευση και αυτή από τα θεολογικά σχολεία, τα μαντράς. Κανείς δεν είχε ταξιδέψει αλλού. Όλοι τους είχαν συγγενείς ή φίλους που είχαν σκοτωθεί από Σοβιετικούς ή Αμερικανούς στρατιώτες.

Η γραβάτα. Προσπάθησα να γνωρίσω καλύτερα έναν από αυτούς που προετοιμαζόταν να κάνει επίθεση αυτοκτονίας. Ένας 20χρονος, αδύνατος με καστανά μάτια, που ήταν πιο μορφωμένος από τους υπόλοιπους. Όταν τον ρώτησα γιατί ήθελε να πεθάνει, απάντησε πως η ζωή σε αυτό τον κόσμο είναι βάρος για κάθε αληθινό μουσουλμάνο. Σκοπός του, είπε, ήταν ο Παράδεισος. Με ρωτούσε όμως διαρκώς: ήταν αλήθεια ότι η γραβάτα αποτελεί μυστικό σύμβολο του χριστιανισμού; Ήταν αλήθεια ότι οι χριστιανοί ήθελαν να ζήσουν 1.000 χρόνια; Την ίδια ώρα οι Ταλιμπάν φρουροί μου κοιμόντουσαν σε κουβέρτες που είχαν επάνω τη φωτογραφία της Χάνα Μοντάνα, του Σπάιντερμαν και της Μπάρμπι...

Στη διάρκεια της κράτησής μου, τα βράδια μετά το φαγητό συχνά οι φρουροί μου τραγουδούν στη διάλεκτο παστούν επί ώρες. Άρχισα να τραγουδάω κι εγώ μαζί τους. Άλλες φορές με παρότρυναν να πω αμερικανικά τραγούδια. Επέλεξα το «Νew Υork, Νew Υork» του Φρανκ Σινάτρα, το «Βorn to Run» του Μπρους Σπρίνγκστιν, αλλά εκείνο που τους άρεσε περισσότερο ήταν το «She loves you» των Μπιτλς- το ρεφρέν του το τραγουδούσαμε όλοι μαζί με τα Καλάσνικοφ ακουμπισμένα στο πάτωμα δίπλα τους.

Σχολιάστε το άρθρο: