«Πόσο θλιμμένη είναι η Βενετία» («Que c’ est triste Venise»)
Γράφει η Γιόλα Αργυροπούλου-Παπαδοπούλου*
Πόσες φορές ο καθένας μας δεν νοιώθει ανυπόταχτη την ανάγκη να θυμηθεί με νοσταλγία κάποιες στιγμές του παρελθόντος… Κάποιον μεγάλο έρωτα που δεν υπάρχει πια παρά μονάχα στη θύμηση… Κάποιες ευτυχισμένες στιγμές που κάποτε το φως τους ξεχείλιζε από την ψυχή και φώτιζε τον κόσμο ολόκληρο… Κάποια λόγια που είχαν τη μαγική δύναμη να μεταλλάσσουν την πραγματικότητα σε όνειρο… Κάποιους όρκους που, παρόλο που ποτέ δεν τηρήθηκαν, στάλαξαν στην ψυχή την ομορφιά του παραμυθιού… Κάποιο παλιό τραγούδι που το άκουσμά του, όσα χρόνια κι αν περάσουν, προξενεί την ίδια εκείνη συγκίνηση της πρώτης φοράς…
Δεν υπάρχει αμφιβολία πως ένα από τα ακούσματα αυτά είναι το παλιό, αλησμόνητο τραγούδι «Que c’ est triste Venise» με τον Charles Aznavour· ένα τραγούδι που εκφράζει όλη εκείνη την απέραντη θλίψη που προκαλεί ένας χαμένος έρωτας… Ας το απολαύσουμε, για μια φορά ακόμη, κι ας ταξιδέψουμε – ταξίδι νοσταλγικό – με την υπέροχη μουσική του Eddy Barclay, τους θαυμάσιους στίχους της Françoise Dorin, την ανεπανάληπτη ερμηνεία του Charles Aznavour, και με φόντο τη μαγευτική Βενετία η οποία, παρά τη θλίψη της για τους χαμένους έρωτες, παραμένει παντοτινά πανέμορφη και απαστράπτουσα…
Πόσο θλιμμένη είναι η Βενετία
τον καιρό που οι έρωτες έχουν πεθάνει,
πόσο θλιμμένη είναι η Βενετία
όταν δεν αγαπιόμαστε πια.
Ψάχνουμε ακόμη λέξεις
αλλά η λύπη τις διώχνει,
θα θέλαμε πολύ να κλάψουμε
αλλά δεν μπορούμε πια.
Πόσο θλιμμένη είναι η Βενετία
όταν τα ρομαντικά τραγούδια των γονδολιέρηδων
δεν υπογραμμίζουν
παρά μονάχα βαθιές σιωπές,
και η καρδιά σφίγγεται
καθώς βλέπουμε τις γόνδολες
να προστατεύουν την ευτυχία
των ερωτευμένων ζευγαριών.
Πόσο θλιμμένη είναι η Βενετία
τον καιρό που οι έρωτες έχουν πεθάνει,
πόσο θλιμμένη είναι η Βενετία
όταν δεν αγαπιόμαστε πια.
Τα Μουσεία, οι Εκκλησίες
ανοίγουν μάταια τις πόρτες τους,
άχρηστη ομορφιά
μπροστά στ’ απογοητευμένα μάτια μας.
Πόσο θλιμμένη είναι η Βενετία
το βράδυ στη λιμνοθάλασσα,
όταν ψάχνεις ένα χέρι
που δεν σου προσφέρεται,
και ειρωνευόμαστε
μπροστά στο φως του φεγγαριού,
για να προσπαθήσουμε να ξεχάσουμε
αυτό που δεν λέγεται.
Αντίο σ’ όλα τα περιστέρια
που μας περιτριγύρισαν.
Αντίο στη Γέφυρα των Στεναγμών.
Αντίο στο χαμένο όνειρο.
Είναι πολύ θλιμμένη η Βενετία
τον καιρό που οι έρωτες έχουν πεθάνει,
είναι πολύ θλιμμένη η Βενετία
όταν δεν αγαπιόμαστε πια.
*Η κυρία Γιόλα Αργυροπούλου – Παπαδοπούλου είναι επ. καθηγήτρια της Φιλοσοφικής Σχολής του Πανεπιστημίου Αθηνών
Δείτε καρέ-καρέ τη σφαγή στο Κοντομαρί Χανίων από τους Γερμανούς - Η ιστορία του Franz Peter Weixler
- Δημοφιλέστερα
