Ψηλαφώντας τις Μνήμες - Του Λευτέρη Τσίλογλου
Σεργιάνι στα οικεία σοκάκια της πόλης. Τα βήματα μου καταβροχθίζουν μηχανικά τις αποστάσεις, χωρίς πολλές φορές να παρατηρώ τους διπλανούς που περνάνε βιαστικοί ή αδιάφοροι. Ενώ τα τοπία γύρω συνεχώς εναλλάσσονται, εγώ, ζώντας στο δικό μου κόσμο, δεν ακούω τους ήχους που γύρω κάνουνε πάρτι. Μουσικές, κορναρίσματα, σειρήνες, οι φωνές των παιδιών που αμέριμνα παίζουν στην κοντινή πλατεία.
Κολλημένος στο παρελθόν αναπολώ τα συμβάντα, προσπαθώ ν’ αναβιώσω παλαιές εικόνες και ήχους. Μνήμες που ζωντανεύουν, σαν ν’ ανασταίνονται μέσα στο μυαλό μου, καθώς διαβαίνω από στέκια που στο παρελθόν μου συνέβη κάτι το ιδιαίτερο και προσωπικό. Μορφές και γεγονότα που περνάνε από μπροστά μου σαν ταινία. Σπίτια που έμεινα στα φοιτητικά μου χρόνια. Δωματιάκια μοναχικά ή υπόγεια. Αναβίωση των ημερών της αναγκαστικής στέρησης ακόμα και των στοιχειωδών αγαθών που χρειάζεται ο άνθρωπος για να επιβιώσει. Ναι! Η κοιλιά να γουργουρίζει κι εγώ να ντρέπομαι να μοιραστώ την πείνα μου με άλλους φίλους. Ένας ανεξήγητος εγωισμός και τίποτα περισσότερο. Ίσως και ντροπή για τη μειονεκτική μου θέση. Ναι, ντροπή!
Επεισόδια κι ανθρώπους που γνώρισα σ’ αυτά, συγκατοίκησα ή φιλοξένησα για λίγο. Συμβάντα που διαδραματίστηκαν στο εσωτερικό τους. Απόμερες γωνιές ή παλαιά σπίτια, που τώρα τα έχει καταβροχθίσει η ανθρωποφάγα «ανάπτυξη», μες στα οποία έχω ζωντανές αναμνήσεις από τους νεανικούς μου έρωτες. Φυσιογνωμίες αχνές του παρελθόντος, εφήμερες γνωριμίες με άδηλη την συνέχειά τους.
Βιαστικοί κι αδέξιοι υπαίθριοι έρωτες, μεσοβέζικοι κι ανολοκλήρωτοι τις περισσότερες φορές, σε απόμερες γωνιές των πάρκων. Στιγμές γεμάτες αγωνία και φόβο μη με βλέπει κανένα αδιάκριτο μάτι. Ονόματα που κάποια συγκράτησε ο χρόνος στη μνήμη μου κι άλλα που χάθηκαν στην αχλή του. Ευκαιρίες χαμένες που η ντροπαλοσύνη κι ο υπερβολικός δισταγμός τις άφησε «ανεκμετάλλευτες» να περάσουν σαν τρεχούμενο νερό μέσα απ’ τα δάχτυλά σου. Έμειναν έτσι μόνο στο επίπεδο των πιθανοτήτων κι όχι της πραγμάτωσής τους.
Σπίτια που φιλοξενήθηκα για κάποιο μικρό διάστημα στα χρόνια της παρανομίας. Τη διαρκή αγωνία μέχρι να ‘ρθει το ξημέρωμα της επόμενης μέρας. Αν εγώ θα είμαι ακόμα ελεύθερος. Η άμορφη κι ουδέτερη πολυκατοικία που σηκώθηκε αργότερα στο παλαιό κτίριο της Ασφάλειας, στην οδό Μπουμπουλίνας. Το αίσθημα της ανατριχίλας που δεν λέει να σβήσει, παρά τα χρόνια που πέρασαν για εκείνες τις μέρες που ήμουν όμηρος στο εσωτερικό του παλαιού κτιρίου, όταν διαβαίνω τους γύρω δρόμους.
Ένα βλάσφημο ερώτημα έρχεται αυθόρμητα στο νου για τον άτυχο, τον ανήξερο κι αθώο εκείνον κάτοικο που το διαμέρισμά του είναι στο ύψος της ταράτσας του παλαιού κτιρίου, εκεί που ήταν ο συνήθης τόπος μαρτυρίου για τόσους και τόσους ανυπότακτους συμπατριώτες μας: Αλήθεια! Μήπως κάποιες φορές στο κορύφωμα της νύχτας, εκεί που όλα θα έπρεπε να γλαρώνουν, αυτός ακούει τις υπόκωφες, τις απελπισμένες κραυγές που ξεκινούσαν από κει και γέμιζαν με φόβο κι απόγνωση το γύρω χώρο.
Σταυροδρόμια των κεντρικών δρόμων που γνώρισα πάνω στο πετσί μου την τοτινή αγριότητα της κυρίαρχης εξουσίας. Σε συγκεντρώσεις, που αυθαίρετα ονοματίστηκαν παράνομες και τελικώς μεταφράστηκαν σε κυνηγητά στο σκληρό παιχνίδι της εποχής: «κλέφτες κι αστυνόμοι», σημεία των δρόμων που ένιωσα τον πόνο και την αδικία του αναίτιου ξυλοδαρμού. Το ιστορικό Χημείο της Σόλωνος, τα σκαλοπάτια του οποίου έγιναν βήμα που εκφώνησα σύντομους λόγους με τη καρδιά φουσκωμένη από πάθος, δύναμη και βεβαιότητα για το δίκαιο των αιτημάτων μου, απόλυτη σιγουριά για τη μελλοντική πραγμάτωση και δικαίωση των ονείρων μου. Θέατρα που έγιναν συνέδρια και συγκεντρώσεις των φοιτητικών συλλόγων στις οποίες βρέθηκα κι εγώ ανάμεσά τους. Συγκινήσεις, γνωριμίες ζωντανές, προσδοκίες για σύντομες ανατροπές. Πόση σημασία έχει το γεγονός ότι σήμερα πολλές από τις τοτινές προσδοκίες μας ήταν ψευδαισθήσεις και φρούδες ελπίδες;
Ναι, πρέπει χωρίς ντροπή να τ’ ομολογήσω. Είμαι ανεξίτηλα σημαδεμένος από πολλές σημεία των δρόμων του ιστορικού κέντρου της Αθήνας μας. Ίσως γι αυτό μ’ αρέσει να περπατώ ανάμεσα στα σοκάκια του, ν’ αναπολώ μνήμες, να προσπαθώ ν’ αναβιώσω τις εντυπώσεις, να παρατηρώ τις αλλαγές που έχουν συμβεί, να κάνω συγκρίσεις. Στην ηλικία που βρίσκομαι η καταφυγή στις αναμνήσεις είναι πια μια καλή άμυνα- μήπως η μόνη;- για να συνειδητοποιείς πιο ομαλά και πιο ήρεμα την προσέγγιση στο αναπόφευκτο τέλος.
Μάρτιος 2010
Άλλα άρθρα από Λευτέρης Τσίλογλου
Σχολιάστε το άρθρο:
συνολικά:
| προβολή:
Δείτε καρέ-καρέ τη σφαγή στο Κοντομαρί Χανίων από τους Γερμανούς - Η ιστορία του Franz Peter Weixler
Β΄Παγκόσμιος Πόλεμος.
Η Μάχη της Κρήτης είναι γνωστή σε όλους.Μετά την κατάληψη του νησιού από τους ναζί ωστόσο, άρχισαν τα αντίποινα.
Στις 2 Ιουνίου 1941, στο χωριό Κοντομαρί Χανίων, οι Γερμανοί εκτέλεσαν 23 (;) άνδρες, ως αντίποινα για τις εκτελέσεις και τη σφαγή πολλών Γερμανών αλεξιπτωτιστών, που είχαν πέσει μέσα στους θάμνους. Πτώματα Γερμανών είχαν εντοπιστεί κοντά στο χωριό. Οι Γερμανοί όρμησαν ...
Διαβάστε το άρθρο
- Δημοφιλέστερα
.jpg&size=summary_medium)
Αξιολογήστε αυτο το άρθρο
