Και τώρα τι κάνουμε; - Του Γιώργου Κ.Περπινιά

Το Κινέζικο μαρτύριο της σταγόνας, συνεχίζεται. Θ’ αρχίσουμε να μαδάμε μαργαρίτες κι αντί το μ’ αγαπά δεν μ’ αγαπά, θα λέμε. Θα πτωχεύσουμε, δεν θα πτωχεύσουμε. Ζούμε με την καθημερινή αγωνία. Πόσο θα κατεβούν οι μισθοί και οι συντάξεις, πόσο θα αυξηθεί η ανεργία, τι νέος φόρος θα πέσει στο κεφάλι μας, πόσο θ’ αυξηθούν οι τιμές στα είδη πρώτης ανάγκης, η συμμετοχή μας στα φάρμακα, οι λογαριασμοί ΔΕΗ, ΟΤΕ, ΕΥΔΑΠ, στα εισιτήρια συγκοινωνιών και σε όσες άλλες δαπάνες δεν είναι δυνατόν ν’ αποφύγουμε. Πόσο θ’ αντέξουν τα ταμεία να πληρώνουν συντάξεις, νοσοκομειακή περίθαλψη, φάρμακα, ιατρικές και εργαστηριακές εξετάσεις και ότι άλλο πληρώνουν. Με την αύξηση της ανεργίας και με την εισφοροδιαφυγή, είναι γνωστό ότι μειώνονται τα έσοδά τους. Με τις αγορές κρατικών ομολόγων που έχουν χάσει την ονομαστική τους αξία, έχουν μειωθεί τα αποθεματικά τους και ίσως να είναι ανύπαρκτα. Από πού περιμένουμε βοήθεια, από τους κυβερνώντες; Αποκλείεται. Το μόνο που τους ενδιαφέρει είναι η διατήρηση των προνομίων τους και η επανεκλογή τους. Και να θέλανε, δεν γνωρίζουν τον τρόπο να το κάνουν. Το μόνο που έχουν διδαχθεί κι εφήρμοζαν μέχρι σήμερα, είναι ο τρόπος που μας έχει φέρει στην σημερινή αδιέξοδη κατάσταση. Τα περί αγώνων και μαχών που μας λένε πως κάνουν, είναι φύκια για μεταξωτές κορδέλες. Πόσοι απ’ αυτούς έχουν εργασθεί στην προ της πολιτικής, ζωή τους; Μια θέση στο κοινοβούλιο από τους κομματικούς σωλήνες, ή από κληρονομικό δικαίωμα. Η αλήθεια είναι πως σ’ αυτό έχουμε κι εμείς μεγάλο μέρος της ευθύνης, γιατί όχι μόνον το δεχθήκαμε, αλλά το εξαγοράζαμε με αντάλλαγμα την ψήφο μας, στα δικά τους ρουσφέτια. Να κάνουν οικονομία στις κρατικές δαπάνες, ή να μειώσουν τον αριθμό τους, ούτε λόγος να γίνεται. Πριν από 2500 χρόνια οι τριακόσιοι στις Θερμοπύλες θυσιάστηκαν, για την σωτηρία των Ελλήνων. Σήμερα οι Έλληνες θυσιάζονται για τους τριακοσίους. Δική τους η ευθύνη, δικά τους τα λάθη και η διαχείριση, σε μας ο λογαριασμός. Που βρισκόμαστε σήμερα; Το κόμμα που άσκησε την εξουσία μετά τις εκλογές του 2009, άλλη εντολή πήρε από τον κυρίαρχο λαό, (όπως ειρωνικά τον λένε) άλλη πολιτική εφήρμοσε. Καλά έως εδώ. Ποιος έδωσε εντολή στον Βενιζέλο να διαπραγματεύεται με τους τροϊκανούς τα ποσά που εμείς θα πληρώσουμε; Αν αποτύχει η πολιτική του, ποια θα είναι η ευθύνη του; Στον Παπαδήμο πότε έδωσαν οι ψηφοφόροι εντολή πρωθυπουργού; Ποιος εγγυάται το θετικό αποτέλεσμα της διαχείρισής του; Τους πολιτικούς και τα κόμματα δεν εμπιστεύονται οι Ευρωπαίοι, όχι γενικά τους Έλληνες. Γνωρίζουν την ανικανότητά και την ανειλικρίνειά τους. Οι Γερμανοί ξέρουν καλά ποιοί πήραν τις μίζες από την Siemens και την Ferrostaal εις βάρος του κόστους των αγορών. Σήμερα με τις διαγραφές από τα κόμματα κι από τις κοινοβουλευτικές ομάδες, των βουλευτών που ψήφισαν διαφορετικά από την απόφαση των αρχηγών τους. Ποιο κόμμα έχει την απόλυτη πλειοψηφία στο κοινοβούλιο; Κανένα. Θα μας πούν βέβαια δικαιολογίες περί ερμηνείας του συντάγματος. Ας μας δικαιολογήσουν που το σύνταγμα αναφέρει περί κομματικής πειθαρχίας κι όχι περί ελευθέρας βουλήσεως κι εκφράσεως των εκπροσώπων του λαού; Σε ποιόν πρέπει να λογοδοτούν, στον αρχηγό, ή στον εντολέα τους; Τι σόι δημοκρατία έχουμε; Γνωρίζουμε πότε και ποιος καθιέρωσε αυτόν τον τρόπο διακυβέρνησης. Αυτός που είπε «δεν υπάρχουν θεσμοί, θεσμός είναι ο λαός», μα και ο πατέρας του είχε πεί «πιστεύομεν και στην λαοκρατίαν» ο εγγονός; δεν χρειάζεται να το γράψω. Είναι πρόσφατο. Η απόλυτη εξουσία στον εκάστοτε πρωθυπουργό και στους αρχηγούς των κομμάτων. Καμία εξουσία στον πρόεδρο της δημοκρατίας. Μόνον για δοξολογίες, παρελάσεις κι εγκαίνια είναι. Κανέναν έλεγχο στην άσκηση της εξουσίας και στην τήρηση του συντάγματος δεν ασκεί. Και τον προκάτοχό του τον αποκαλούσαν «ο έντιμος» γιατί; Οι άλλοι ήταν ανέντιμοι; Τι ψάχνεις θα μου πείτε. Κάνω αυτό που πρέπει να κάνει ο κάθε υπεύθυνος πολίτης. Να συμμετέχει ενεργά στα της πολιτείας, να ενημερώνεται για τις υποχρεώσεις, αλλά και τα δικαιώματά του. Να ελέγχει την εξουσία, να επιβραβεύει τους σωστούς και να στέλνει στα σπίτια τους, τους ανίκανους. Όχι κομματικούς φανατισμούς και μόνιμες τοποθετήσεις. Αυτοί που επί σειρά πολλών ετών κυβερνούν, δεν πρέπει να ψηφιστούν άλλη φορά. Πρέπει να παραδοθούν στην λήθη, αν δεν μπορέσουμε στην δικαιοσύνη. Ακόμη και την αριστερά, που μπορεί να μην κυβερνά, αλλά δεν έχει πρόταση εδώ και πολλά χρόνια. Εκτός αν θεωρήσουμε πρόταση τις απεργίες και τα μπλόκα σε δρόμους, λιμάνια κι αεροδρόμια, που επιδεινώνουν την κατάσταση της οικονομίας, χωρίς μέχρι τώρα να υπάρξει κανένα θετικό αποτέλεσμα. Είναι κι αυτοί στην κατηγορία ΔΕΚΟ όπως και τα λεγόμενα αστικά κόμματα. Κρατικοδίαιτοι. Η εξουσία στον λαό, όχι όπως λένε, αλλά στην εφαρμογή της γνήσιας δημοκρατίας. Να κάνει έλεγχο, να επιλέγει προγράμματα και αρχηγούς με αξίες, που έχουν αποδείξει στην σταδιοδρομία τους, πρό την εκλογή τους κι όχι απογόνους γνωστών ονομάτων, που έπαιξαν κάποιον μικρό ή μεγάλο ρόλο στην ιστορία του τόπου. Θυμηθείτε, οι εκλογές ίσως είναι κοντά, και λέω ίσως, γιατί οι κατέχοντες την εξουσία δεν τις θέλουν. Γνωρίζουν τι τους περιμένει.

Γιώργος Κ. Περπινιάς. 15/2/12