Τη μέρα που «άνοιξε» το μετρό - Του Λευτέρη Τσίλογλου

Το θυμάμαι σαν νάναι τώρα. Εκείνο το πρωινό της Κυριακής τα πρόσωπα γύρω μου ήταν λαμπερά, ανυπόμονα αλλά και γεμάτα χαμόγελα. Από στιγμή σε στιγμή θα έκανε την παρθενική του εμφάνιση ο συρμός του μετρό. Είχαμε κατέβει στο σταθμό της Ομόνοιας στο δεύτερο επίπεδο, πρωί-πρωί, αναμένοντας το πρώτο δρομολόγιο. Τόσα και τόσα χρόνια οι πληροφορίες για την πορεία των έργων έφταναν στ’ αυτιά μας μέσα από τα ΜΜΕ ή με τα μάτια μας από τα ανοιχτά εργοτάξια, που δυσκόλευαν τη ζωή των κατοίκων και για μερικούς ανυπόμονους αποτελούσαν εύκολη πηγή για γκρίνια και παράπονα.

Την προηγούμενη μέρα τα ίδια μέσα μας πληροφορούσαν για την σημερινή έναρξη, και μάλιστα ότι η είσοδος θα είναι ελεύθερη και το ταξίδι θα γίνει χωρίς εισιτήριο. Γύρω μου υπήρχε πολύς κόσμος με την έκδηλη αδημονία στο πρόσωπο. Το χαρακτηριστικό βρισκόταν στο γεγονός ότι η συντριπτική πλειοψηφία των αναμενόντων επιβατών ήταν άτομα τρίτης ηλικίας. Υπερήφανοι υπερήλικες με τα πρόσωπά τους να λένε εύγλωττα την εσωτερική τους σκέψη. « Δόξα τω θεώ προλάβαμε!» Ένα όνειρο δεκαετιών θα γινόταν επιτέλους πραγματικότητα. Ευτυχώς, με τη γενναία οικονομική συνδρομή των κοινοτικών προγραμμάτων.

Πράγματι ο συρμός έφτασε στην ώρα του. Σταμάτησε μπροστά μας, άνοιξαν οι πόρ-τες και ο κόσμος στριμώχθηκε να προλάβει να πιάσει μια θέση καθημένου. Εγώ έμεινα όρθιος και η όλη μου προσοχή ήταν να παρατηρώ τις αντιδράσεις των πρώτων τυ-χερών, ανάμεσα στους οποίους ήμουν και εγώ. Η περιέργεια όλων ήταν στην κορύ-φωσή της. Να δουν την κίνηση μέσα στη σκοτεινή στοά και κάποια στιγμή ο συρμός έφτασε στον πρώτο σταθμό. Νέος κόσμος, ίδιας περίπου ηλικιακής σύνθεσης, να προ-σπαθεί να μπει μέσα, πράγμα δύσκολο αφού όλες οι θέσεις ήταν ήδη πιασμένες. Τα επιφωνήματα θαυμασμού και τα μπράβο περίσσεψαν. Η χαρά του ανώνυμου Έλληνα, που εναγωνίως αναζητά ευκαιρία να δει κάτι καλό, μια πρόοδο στη χώρα μας και να το επαινέσει. Κι αυτήν την ατμόσφαιρα την έζησα σ’ όλη την έκτασή της.

Όλα τα χρόνια, που πέρασαν από εκείνη την ευλογημένη μέρα, η λειτουργία του με-τρό κρατήθηκε ένα υψηλό επίπεδο, ιδιαίτερα όταν με τις συνεχιζόμενες επεκτάσεις σε νέες διαδρομές άρχισαν να  εξυπηρετούνται όλο και περισσότερες περιοχές της πρωτεύουσας και να μεγαλώνει κατακόρυφα ο ήδη σημαντικός αριθμός των επιβατών που εξυπηρετούνται σε καθημερινή βάση. Η οικονομική κρίση φρέναρε, λόγω ελλεί-ψεως της αναγκαίας χρηματοδότησης, τα έργα για την παραπέρα επέκτασή του

Καθαρό, πάντα συνεπές στο ραντεβού του, με ασφάλεια και χωρίς καθυστερήσεις, να εξυπηρετεί καθημερινά εκατοντάδες χιλιάδες Αθηναίων, ιδιαίτερα όταν η κατάσταση στην επιφάνεια της πόλης- κυκλοφοριακό, έλλειψη ασφάλειας και καθαριότητας- πηγαίνει από μέρα σε μέρα όλο και προς το χειρότερο. Η εμφανής κι αφανής θε-τική επίδραση σε πολλούς τομείς της καθημερινότητάς μας είναι κοινός πλέον τόπος και οι ενδεχόμενες μεμψίμοιρες διαφωνίες που πάντα συνοδεύουν την οποιαδήποτε πρωτοβουλία βελτίωσης του επιπέδου της ζωής μας από τους συνήθεις γκρινιάρηδες και μονίμως αντιπολιτευόμενους πολύ σύντομα πνίγηκαν ή καλώς αγνοούνται.

Ε! λοιπόν. Αυτή τη μεγάλη κατάκτηση των Αθηναίων μπορεί μια μικρή ομάδα συν-δικαλιστών στο χώρο ν’ αποφασίζει εκβιαστικά και κάθε τόσο να κατεβάζει τα ρολά των σταθμών με μια εξόφθαλμα εγωιστική και παράλογη αντίληψη ιδιοκτησίας. Βέ-βαια είναι «δικαίωμα» κάθε εργαζόμενου να διεκδικεί τη βελτίωση των συνθηκών εργασίας του. Όμως όλα τα πράγματα έχουν τα όριά τους, όπως και μια κοινωνία έχει τις αντοχές της.

Η συμπεριφορά τους είναι απόλυτα αρνητική. Λες και με δικά τους λεφτά  ή τη δική τους εργασία ανοίχτηκαν οι υπόγειες στοές, λες και με δικά τους χρήματα αγοράστηκε ο πανάκριβος εξοπλισμός και κατασκευάστηκαν οι ευρύχωροι σταθμοί. Με την απεργία ποιος θα χτυπηθεί; Θα χάσει ο Βαρδινογιάννης την ευκαιρία να πάει στη δουλειά του τη σωστή ώρα ή ο ανώνυμος εργαζόμενος θα ψάχνει γεμάτος αγωνία το ταξί με την τριπλή κούρσα να τον πάει έγκαιρα στη θέση του γιατί η απόλυση όλο και πλησιάζει. Με ποιους τελικά τα βάζουν; Η συμπεριφορά τους δεν είναι ένας ξεκάθα-ρος αντικοινωνικός εκβιασμός και τίποτε άλλο;

Φτάνουν πια οι διάφορες ιδεολογικές φιοριτούρες με τις οποίες ντύνουν τα ψεύτικα λόγια τους. Η αντίληψή μου είναι καθαρή: Σ’ έναν οργανισμό που δημιουργήθηκε για όλο το λαό δεν είναι δυνατόν αδιαμαρτύρητα μια δράκα ανθρώπων, και μάλιστα διο-ρισμένων με άδηλες διαδικασίες, να εκβιάζουν τα εκατομμύρια του Αθηναϊκού λαού, ιδιαίτερα όταν οι αμοιβές τους είναι πάνω απ’ το μέσο όρο των άλλων εργαζομένων. Τα επιπλέον προσόντα τους, αν πράγματι σε κάποιους υπάρχουν, αποκτήθηκαν με εσωτερική δωρεάν εκπαίδευση και δεν μπορούν να τα επικαλούνται ως επιχείρημα. Η κοινωνία πρέπει επιτέλους ν’ αποκτήσει αμυντικούς μηχανισμούς, σε τέτοιες συμπε-ριφορές, ιδιαίτερα όταν υπάρχει κατάχρηση του δικαιώματος της απεργίας. Εκ των πραγμάτων τίθεται ένα ερώτημα στο οποίο οι αρμόδιοι πρέπει ν’ απαντήσουν: Πόσοι είναι αυτοί που απεργούν και στερούνται εξ αιτίας της το ημερήσιο μεροκάματο από την πληθώρα των εργαζομένων στην εταιρεία; Γιατί αν είναι ένας μικρός αριθμός μηχανοδηγών και μόνο, δεν είναι λογικό να ζητάει ένας Έλληνας φορολογούμενος από  τη διοίκηση να φροντίσει να υπάρχουν αντικαταστάτες. Υπάρχει απειρία ενδιαφερόντων. Η επίκληση λόγων ασφάλειας μόνο προπέτασμα καπνού μπορεί ν’ αποτελέσει.