Το 4ο Ράιχ, οι ΗΠΑ και η Ελλάδα - Του Βασίλη Βιλιάρδου

Τα εθνικά κράτη σχεδιάζεται να διαλυθούν, έτσι ώστε να δώσουν τη θέση τους σε έναν τερατώδη γραφειοκρατικό μηχανισμό, ο οποίος θα ελέγχει όλους τους Πολίτες, θα τους αστυνομεύει καλύτερα, θα τους λέει τι ακριβώς να κάνουν και πώς να σκέφτονται...

Εικόνα «εξωφύλλου»: «Ένας λαός, μία αυτοκρατορία, ένα ευρώ», από το έγκριτο γερμανικό περιοδικό Compact, το οποίο ειρωνεύεται την κυβέρνηση με τη φωτογραφία του Χίτλερ. Σημειώνουμε εδώ ότι, σύμφωνα με τα «εθνικοσοσιαλιστικά σχέδια» του  δικτάτορα η νέα τάξη πραγμάτων, η οποία όφειλε να επιβληθεί στην Ευρώπη, προέβλεπε την «αναδιάταξη» της ηπείρου, με τοπικά και φυλετικά κριτήρια. Στα πλαίσια αυτά, άμεσοι στόχοι ήταν η προσάρτηση πολλών κρατών στη γερμανική αυτοκρατορία (τρίτο ράιχ), η υποχρεωτική μετανάστευση ομάδων των εκάστοτε πληθυσμών, καθώς επίσης η καταπίεση και η λεηλασία ενός μεγάλου αριθμού ανθρώπων – με στρατιωτικά μέσα, αλλά και με τη συμμετοχή της γερμανικής οικονομίας.

“Η Ελλάδα μοιάζει με ένα πολυτελέστατο, πλούσιο κρουαζιερόπλοιο, το οποίο ευρίσκεται στο κέντρο μίας τρομακτικής καταιγίδας, έχοντας καταληφθεί από δύο αντίπαλες «συμμορίες» – οι οποίες επιμένουν ότι, σκοπός τους είναι να βοηθήσουν, αφού διαφορετικά το καράβι κινδυνεύει να βυθιστεί. Οι «πειρατές» έχουν τοποθετήσει δικό τους καπετάνιο, τρομοκρατούν και εκβιάζουν το πλήρωμα, σχεδιάζουν προσεκτικά τη λεηλασία ότι πολύτιμου ανακαλύψουν, ενώ ρίχνουν στη φουρτουνιασμένη θάλασσα τους πιο φτωχούς επιβάτες - ισχυριζόμενοι ότι, μόνο με αυτόν τον τρόπο, ελεύθερο περιττών βαρών δηλαδή, θα καταφέρει το καράβι να ξεφύγει από την τρικυμία” (R.Vial).

“Ο B. Brecht είχε πει κάποτε πως, όταν το Άδικο κυριαρχήσει επί του Δικαίου, τότε η αντίσταση γίνεται καθήκον. Επομένως, ο απλός Έλληνας Πολίτης έχει καθήκον να αντισταθεί, όταν εκβιάζεται σε τέτοιο βαθμό – πολύ περισσότερο όταν η Δημοκρατία στη χώρα του (ότι έχει απομείνει από αυτήν, για να είμαστε ειλικρινείς) κινδυνεύει να καταλυθεί, από τις συγχρονισμένες ενέργειες και τις «απολυταρχικές εντολές» του ΔΝΤ και της Γερμανίας (η οποία ηγείται της Ευρωζώνης).

Προσωπικά βλέπω μία μόνο λύση για την Ελλάδα: τη λαϊκή εξέγερση, εάν θέλουμε να αποφευχθεί το στρατιωτικό πραξικόπημα, με στόχο τη σύλληψη και την καταδίκη της συμμορίας εκείνων των διεφθαρμένων πολιτικών, οι οποίοι οδηγούν τη χώρα τους στην καταστροφή. Στα πλαίσια αυτά, όποιος από τους γραφειοκράτες της ΕΕ και του ΔΝΤ δεν εξαφανιστεί, μέχρι να μετρήσει κανείς έως το τρία, θα πρέπει να έχει την ίδια ακριβώς μοίρα – τη σύλληψη του από τους Πολίτες και την καταδίκη του από την Ελληνική Δικαιοσύνη” (T.Mehner, Γερμανός συγγραφέας, παρεμβάσεις).

“Οι παλαιοί φόβοι επιστρέφουν. Η Γερμανία γίνεται ξανά ισχυρή, ενώ οι Βρετανοί αναφέρονται όλο και πιο συχνά σε ένα 4οΡάιχ. Κάτω από τις σημερινές συνθήκες όμως, η Γερμανία δεν μπορεί να δημιουργήσει ένα 4ο Ράιχ, αφού η χώρα δεν έχει αποκτήσει εντελώς την εθνική της κυριαρχία, από την 8η Μαΐου του 1945. Όποιος δεν θέλει να το πιστέψει, του προτείνουμε την πρόσφατη ομιλία του κ. Σόϊμπλε - παρά το ότι ο υπουργός οικονομικών παρέλειψε να «οριοθετήσει» ακριβώς την έλλειψη εθνικής κυριαρχίας.

Εάν έχει δίκιο, ακόμη και εν μέρει, τότε θα πρέπει να πάρουμε πολύ σοβαρά εκείνες τις θεωρίες συνωμοσίας, σύμφωνα με τις οποίες η Γερμανία είναι μία Ε.Π.Ε., μία μη κυβερνητική οργάνωση ή μία «διοικητική οντότητα» των συμμαχικών δυνάμεων του 2ου Παγκοσμίου Πολέμου. Στην προκειμένη περίπτωση, εμείς οι Γερμανοί δεν είμαστε Πολίτες, αλλά εργαζόμενοι – οι οποίοι θα μπορούσαν ανά πάσα στιγμή να απολυθούν. Ανεξάρτητα από αυτά, η ομιλία του κ. Σόιμπλε φανερώνει ολοκάθαρα ότι, η Γερμανία είναι κάτω από διεθνή έλεγχο – δεν είναι ανεξάρτητη λοιπόν και δεν παίρνει μόνη της αποφάσεις. Επομένως δεν θα μπορούσε να δημιουργηθεί ένα 4ο Ράιχ, εκτός εάν το επέτρεπαν οι Η.Π.Α. – κάτι που φυσικά δεν είναι εντελώς απίθανο, αφού και οι ίδιοι οι Αμερικανοί ευρίσκονται ήδη στο δρόμο για το φασισμό.

Φυσικά δεν πρέπει να ξεχνάει κανείς ότι, θεωρητικά τουλάχιστον, η Γερμανία δεν χρειάζεται την εθνική της κυριαρχία, εάν θέλει να κατασκευάσει ένα 4ο Ράιχ – αφού θα μπορούσε να τα καταφέρει διαφορετικά, μέσω της Ευρωπαϊκής Ένωσης. Προτείνω σε όλους αυτούς, οι οποίοι αντιμετωπίζουν δύσπιστα μία τέτοια προοπτική, να ανατρέξουν στις απόψεις του Χίτλερ, σε σχέση με μία Ενωμένη Ευρώπη. Βέβαια, δεν γνωρίζει κανείς που ακριβώς κατευθύνεται η ΕΕ, από πολιτικής άποψης – εκτός του ότι, τα εθνικά κράτη σχεδιάζεται να διαλυθούν, έτσι ώστε να δώσουν τη θέση τους σε έναν τερατώδη γραφειοκρατικό μηχανισμό, ο οποίος θα αστυνομεύει όλους τους Πολίτες, θα τους λέει τι ακριβώς να κάνουν και πώς να σκέφτονται” (Kopp Γερμανίας).

Ανάλυση

Τα παραπάνω κείμενα, παρά το ότι προέρχονται από πρόσφατες, επίσημες δημοσιεύσεις έγκριτων Γερμανών, μοιάζουν με θεωρίες συνωμοσίας. Εν τούτοις αποδεικνύουν ότι, ακόμη και οι ίδιοι οι Γερμανοί φοβούνται τυχόν αναβίωση του ναζισμού στη χώρα τους – ενώ αρκετοί είναι αντίθετοι με τις εμφανείς προθέσεις της πρωσικής κυβέρνησης τους, η οποίασκοπεύει να «αναρτήσει» την Ευρώπη στο γερμανικό άρμα (αποδυναμώνοντας μία προς μία όλες τις χώρες, με τη βοήθεια  της «πολιτικής λιτότητας» και του ισχυρού της νομίσματος).

Παράλληλα γνωρίζουν ότι, ο νεοφιλελευθερισμός των παιδιών του Σικάγου, έτσι όπως επιβάλλεται μεθοδικά από το αμερικανικό ΔΝΤ στην Ελλάδα, με την αποκρατικοποίηση της εξουσίας, με την κατάργηση της Δημοκρατίας, με το γκρέμισμα του κοινωνικού κράτους, με τη λεηλασία της ιδιωτικής και δημόσιας περιουσίας, με την καταστροφή της μεσαίας τάξης, με τηνεξαθλίωση των μαζών, με τη χρεοκοπία κλπ., εξελίσσεται σε μία τρομακτική δικτατορία της ελίτ – σε έναν άκρατο απολυταρχικό καπιταλισμό καλύτερα, ο οποίος θα είναι ίσως πολύ χειρότερος, από τον εθνικοσοσιαλισμό και το ναζισμό.

Φυσικά υποθέτουν ότι, η Ελλάδα είναι μόνο η αρχή – ενώ δεν θα ξεφύγουν από τα νύχια του ούτε οι πλούσιες χώρες της Ευρωζώνης, ούτε η υπόλοιπη Δύση. Προτείνουν δε ως μοναδική δυνατότητα αντίστασης την έγκαιρη, μαζική εξέγερση των Πολιτών, αφού η πολιτική είτε εξαγοράζεται, είτε εκβιάζεται, είτε τρομοκρατείται - με αποτέλεσμα να υποτάσσεται ολοκληρωτικά στους εισβολείς και με τέτοιον τρόπο, ώστε να μη γίνεται αντιληπτή ούτε από τον ίδιο τον κομματικό μηχανισμό της.

Ολοκληρώνοντας λέγεται ότι, η Γερμανία εξακολουθεί να βρίσκεται υπό ξένη κατοχή – χωρίς Συνθήκη Ειρήνης με όλες τις χώρες που τότε βρέθηκε σε εμπόλεμη κατάσταση, με μία προσωρινή κατάπαυση πυρός απέναντι της, με απουσία Συντάγματος (διέπεται ουσιαστικά από έναν προσωρινό Βασικό Νόμο ή Grundgesetz), το οποίο θα είχε ψηφισθεί και επικυρωθεί από έναν ελεύθερο γερμανικό λαό καθώς επίσης, το σημαντικότερο, χωρίς καμία κρατική ή άλλη νομική υπόσταση, εντός των εδαφικών της ορίων.

Ειδικότερα, όταν το 1990 άνοιξαν τα σύνορα μεταξύ των δύο Γερμανιών, με νομικούς όρους «μεταξύ των δύο προσωρινών διοικητικών οντοτήτων», τα δύο «κράτη» καταργήθηκαν αυτόματα, με τη μέχρι τότε μορφή τους. Έτσι έπαψε ουσιαστικά να ισχύει ο «βασικός νόμος», χωρίς όμως να έχει ψηφιστεί καινούργιος – πολύ περισσότερο, αφού δεν ακολούθησε ένα νέο Σύνταγμα (θεωρητικά ισχύει ακόμη το Σύνταγμα της Δημοκρατίας της Βαϊμάρης, από το 1919).

Ο βραβευμένος δε με Νόμπελ Γερμανός συγγραφέας G.Grass, στο βιβλίο του «Ερωτήσεις για τη γερμανική ενοποίηση» λέγεται πως γράφει: «Δεν τηρήθηκε το άρθρο-κλειδί του παλιού βασικού νόμου (146), το οποίο διέτασσε ότι, στην περίπτωση της γερμανικής ενοποίησης, έπρεπε να υποβληθεί στο γερμανικό λαό ένα νέο Σύνταγμα».

Σύμφωνα με τα παραπάνω λοιπόν, τα οποία αδυνατούμε να εκτιμήσουμε, η Γερμανία δεν είναι στην πραγματικότητα εθνικά κυρίαρχο κράτος. Ενδεχομένως δε, η δανειοδότηση της Ελλάδας από την κρατική της τράπεζα Kfw (η οποία ουσιαστικά συστήθηκε από τις Η.Π.Α. για την ανοικοδόμηση της Δ. Γερμανίας, μέσω του σχεδίου Marshall), όταν όλες οι άλλες χώρες μας δανείζουν οι ίδιες, ως εθνικά κράτη, να το αποδεικνύει. Φυσικά κάτι τέτοιο θα σήμαινε, σε σχέση με την Ενωμένη Ευρώπη ότι,εκτελεί απλά εντολές των Η.Π.Α. και του σκιώδους χρηματοπιστωτικού συστήματος – κάτι που θεωρούμε πως αποτελεί μία ακόμη θεωρία συνωμοσίας.

Η ΕΛΛΑΔΑ

Είναι πλέον φανερό ότι, η Ελλάδα ευρίσκεται στο μάτι του κυκλώνα – ανάμεσα σε δύο μεγάλες δυνάμεις, οι οποίες μάχονται για το χρυσόμαλλο δέρας: την Ευρώπη. Στα πλαίσια αυτά, η κρίση ρευστότητας του 2009 οδηγήθηκε μάλλον σκόπιμα σε μία κρίση δανεισμού και, στη συνέχεια, σε μία κρίση φερεγγυότητας – με ελάχιστους αντικειμενικούς λόγους.Δυστυχώς, η κυβέρνηση της χώρας δεν έδωσε σημασία στο συγκριτικά πολύ χαμηλό συνολικό χρέος, ούτε στον εξαιρετικά θετικό Ισολογισμό της – όπου το δημόσιο χρέος της είναι κατά πολύ χαμηλότερο από τα περιουσιακά της στοιχεία(δημόσια περιουσία, κρατικές επιχειρήσεις, μεγάλος υπόγειος πλούτος).

Ουσιαστικά θα μπορούσαμε να παραλληλίσουμε την Ελλάδα με μία επιχείρηση, η οποία διαθέτει μεγάλες ανεκμετάλλευτες εκτάσεις, με πλούσιο σε πρώτες ύλες υπέδαφος και θυγατρικές εταιρείες οι οποίες, παρά τη μονοπωλιακή θέση τους, λειτουργούν ζημιογόνα. Η επιχείρηση αυτή, παρά τα μεγάλης αξίας πάγια της, λειτουργεί με ζημίες, λόγω ανεπαρκούς, ανίκανης ή διεφθαρμένης διοίκησης – με αποτέλεσμα να μην μπορεί να δανεισθεί με βιώσιμο επιτόκιο, αφού οι τράπεζες δεν ζητούν μόνο εγγυήσεις αλλά, κυρίως, κέρδη, με τα οποία να μπορεί να αποπληρώνει τα δάνεια της.

Όταν δε ο νέος οικονομικός διευθυντής μίας τέτοιας επιχείρησης αρχίζει να τη διασύρει, ανακοινώνοντας δημοσίως ότι έχει πολύ μεγαλύτερες ζημίες από αυτές που εμφανίζει στα βιβλία της, χωρίς παράλληλα να παίρνει τα απαιτούμενα μέτρα εξυγίανσης, το τέλος είναι προδιαγεγραμμένο.

ΑΛΗΘΕΙΕΣ ΚΑΙ ΨΕΜΜΑΤΑ

Συνεχίζοντας, η Ελλάδα καίγεται, ενώ οι «μηχανισμοί» της συνεργάζονται με τους εμπρηστές – με την Γερμανική Ευρώπη και με το Αμερικανικό ΔΝΤ.

Όπως φαίνεται πλέον καθαρά, είναι πάρα πολύ εύκολο να καταστρέψεις μία σύγχρονη Οικονομία – αρκεί να πείσεις τους Πολίτες της «θυματοποιώντας» τους ότι, έχουν ζήσει πάνω από τις δυνατότητες τους και πρέπει να προσαρμοσθούν σε μαζικά χαμηλότερους μισθούς, με πολύ μικρότερες κοινωνικές παροχές. Έτσι προκαλείς μία καταστροφική ύφεση, η οποία αυξάνει τις δαπάνες, λόγω κλιμακούμενης ανεργίας και μειώνει τα έσοδα, λόγω περιορισμού του ΑΕΠ – με αποτέλεσμα να εκτοξεύονται στα ύψη τόσο τα χρέη, δημόσια και ιδιωτικά, όσο και οι τόκοι εξυπηρέτησης τους, παράλληλα με τη ραγδαία απαξίωση όλων των περιουσιακών στοιχείων.

Η απαξίωση αυτή, σε συνδυασμό με τη μείωση των μισθών, προκαλεί μεταξύ άλλων την αδυναμία εξόφλησης των οφειλών απέναντι στις τράπεζες – οπότε την αύξηση των κόκκινων δανείων η οποία, αργά ή γρήγορα, τις οδηγεί είτε στη χρεοκοπία, είτε στην εκποίηση τους σε εξευτελιστικές τιμές.

Παρά το ότι λοιπόν η πραγματική αιτία των οικονομικών προβλημάτων της Ελλάδας δεν είναι άλλη από τις μεθοδεύσεις των εισβολέων, πολύ πριν δραστηριοποιηθούν στη χώρα (ενδεχομένως από το 2008) η εντύπωση, η οποία έχει εσκεμμένα δημιουργηθεί, είναι εντελώς διαφορετική – με έμφαση στο υπερβολικό δημόσιο χρέος της και όχι στο χαμηλό συνολικό ή στους υπόλοιπους θετικούς οικονομικούς δείκτες.

Εν τούτοις, σύμφωνα με στατιστικές του ΟΟΣΑ, οι οικονομικές επιδόσεις της Ελλάδας μεταξύ των ετών 2000 και 2008 ήταν κατά πολύ υψηλότερες, από αυτές της Γερμανίας (ακόμη και μετά το 2010 το πρόβλημα της Ελλάδας ήταν σχετικά μικρό – επειδή το δημόσιο χρέος, σε αντίθεση με το ιδιωτικό, είναι πανεύκολο στην επίλυση του).

Δημιουργήθηκαν περισσότερες θέσεις εργασίας, οι επενδύσεις αυξήθηκαν ταχύτερα (η κατά κεφαλήν παραγωγή στην Ελλάδα, μεταξύ των ετών 2000-2009 αυξήθηκε κατά 25%, στη Γερμανία μόλις κατά 5%), ενώ το ΑΕΠ αυξήθηκε τρεις φορές γρηγορότερα. Εκτός αυτού, σε αντίθεση με τη Γερμανία, οι Έλληνες εργαζόμενοι συμμετείχαν στα κέρδη της ανάπτυξης, σε κάποιοι βαθμό – αφού οι πραγματικές αμοιβές τους αυξανόταν ετήσια κατά 2,6%, όταν αυτές των Γερμανώνσυναδέλφων τους μόλις κατά 0,1%.

Δυστυχώς αυτό το τελευταίο, η μεγαλύτερη αύξηση των μισθών δηλαδή, ήταν το βασικό πρόβλημα της Ελλάδας - όχι ο υπερβολικός δανεισμός ή όλα τα άλλα που ισχυρίζονται οι καταστροφείς της (γεγονός που τεκμηριώνεται από το ότι, έχει το τρίτο χαμηλότερο ιδιωτικό χρέος μεταξύ των χωρών του ΟΟΣΑ). Αναλυτικότερα επειδή οι Έλληνες, σε αντίθεση με τους Γερμανούς ή με τους Ολλανδούς, δεν διατηρούσαν χαμηλούς τους μισθούς, έτσι ώστε να εξασφαλίζουν ανταγωνιστικά πλεονεκτήματα απέναντι στους «εταίρους» τους (dumping), προκλήθηκε στην Ελλάδα ένας ετήσιος πληθωρισμός της τάξης του 3,2% - όταν ο μέσος της Ευρωζώνης διατηρήθηκε στο 2,1% και στη Γερμανία μόλις στο 1,2%. Η διαφορά αυτή οδηγεί υποχρεωτικά, εντός μίας νομισματικής ένωσης, σε έλλειμμα του ισοζυγίου εξωτερικών συναλλαγών – το οποίο έφθασε στη χώρα μας (2008) στο 14% του ΑΕΠ της.

Περαιτέρω, όταν η Ελλάδα αντιμετώπισε προβλήματα δανεισμού από τις αγορές, κυρίως λόγω της παγκόσμιας χρηματοπιστωτικής κρίσης (σε συνδυασμό με την εγκληματική διαχείριση της νέας κυβέρνησης), η Γερμανία την ανάγκασε, σε συνεργασία με το ΔΝΤ, να υιοθετήσει ένα καταστροφικό πρόγραμμα λιτότητας (παρά το ότι γνώριζε εκ των προτέρων την αποτυχία του, με κριτήριο το αντίστοιχο που εφαρμόσθηκε από τη Δημοκρατία της Βαϊμάρης, οδηγώντας τη Γερμανία στον εθνικοσοσιαλισμό).

Τα αποτελέσματα του είναι πλέον ορατά δια γυμνού οφθαλμού: το δημόσιο χρέος αυξήθηκε εκρηκτικά (από 120% του ΑΕΠ στο 170%), το ΑΕΠ μειώθηκε πάνω από 15%, ενώ η σκόπιμη ανεργία (χωρίς αύξηση της ανεργίας δεν μειώνονται οι μισθοί, δεν «γκρεμίζονται» οι συλλογικές συμβάσεις και δεν «κατατροπώνονται» τα συνδικάτα) διπλασιάσθηκε στο 21%.

Παράλληλα φυσικά αυξήθηκε ο δανεισμός της Ελλάδας από την ΕΚΤ, μέσω της κεντρικής της τράπεζας (η ΤτΕ οφείλει περί τα 108 δις €, ενώ το 2008 δεν όφειλε τίποτα) και των εμπορικών τραπεζών (περί τα 60 δις €) - αφενός μεν λόγω της μείωσης των καταθέσεων, αφετέρου λόγω της κρίσης αξιοπιστίας της χώρας, με αποτέλεσμα να διακινδυνεύει πλέον και το τραπεζικό της σύστημα.

Φυσικά η Ελλάδα δεν είχε και δεν έχει μόνο θετικά στοιχεία στην Οικονομία της – το αντίθετο μάλιστα, υπήρξαν πολλές υπερβολές και υπερδανεισμός. Υπενθυμίζουμε όμως ότι «Υπάρχουν δύο δυνατότητες για να λεηλατήσεις και να υποδουλώσεις μία χώρα: Η μία από αυτές είναι το ξίφος, τα όπλα. Η δεύτερη είναι η υπερχρέωση» (John Adams, ο δεύτερος πρόεδρος των Η.Π.Α. – 1826).

Επειδή όμως είναι αρκετοί αυτοί, οι οποίοι ασχολούνται αποκλειστικά και μόνο με τα ελαττώματα της χώρας μας, με μία τόσο υπερβολική πολλές φορές αυτοκριτική, η οποία ξεπερνάει τα όρια της θυματοποίησης, θεωρούμε ότι δεν υπάρχει λόγος να αναφερόμαστε και εμείς.

ΑΛΛΗΛΕΓΓΥΗ Η ΤΙΜΩΡΙΑ

Η Ευρωζώνη είχε δύο επιλογές για τη σωστή καταπολέμηση της κρίσης δανεισμού της Ελλάδας: την αλληλεγγύη και την τιμωρία. Εάν είχε επιλεχθεί αμέσως η αλληλεγγύη (Μάιος του 2010), αφενός μεν το κόστος θα ήταν πολύ χαμηλό, ενώ το ΔΝΤ δεν θα είχε εισβάλλει στην Ευρωζώνη, αφετέρου τα πράγματα θα είχαν εξελιχθεί πολύ θετικότερα - τόσο για το Ευρώ, όσο και για την Ελλάδα.

Εν τούτοις, η Γερμανία προτίμησε την τιμωρία, με στόχο να χρησιμοποιήσει την Ελλάδα ως πειραματόζωο - πιθανότατα για την προώθηση των ηγεμονικών βλέψεων της στην Ευρώπη. Στόχος της ήταν ανέκαθεν και συνεχίζει να είναι η παράδοση της Ελλάδας στην πυρά, η «σταύρωση» της καλύτερα έτσι ώστε,

(α) να μην επιχειρήσει καμία άλλη χώρα της Ευρωζώνης τη διαγραφή μέρους των δημοσίων χρεών της, φοβούμενη τα ελληνικά «δεινά»,

(β)  να ανακτήσουν την εμπιστοσύνη τους οι αγορές στο ευρώ, συνεχίζοντας να δανείζουν την ίδια με ελάχιστα επιτόκια (κερδίζει τουλάχιστον 40 δις € ετήσια από τη μείωση των επιτοκίων) και

(γ)  να υποταχθούν όλες οι άλλες χώρες-μέλη στην οικονομική παντοδυναμία της, για να ηγηθεί μίας γερμανικής Ευρωζώνης.

Στα πλαίσια αυτά, πιθανολογούμε πως έχει προγραμματισθεί ήδη ο τρόπος αποβολής της Ελλάδας από την Ευρωζώνη, σε περίπτωση μη υποταγής της πολιτικής ηγεσίας της στις γερμανικές εντολές – με τη συμφωνία της χώρας μας φυσικά, αφού δεν επιτρέπεται διαφορετικά.

Κατά την άποψη πολλών όμως, η Γερμανία έχει μάλλον επιλέξει το λάθος πειραματόζωο – γεγονός που εμείς πιστεύουμε ότι το γνωρίζει και η ίδια, αλλά αναγκάσθηκε να το κάνει, λόγω του ότι η Ελλάδα χρησιμοποιήθηκε παράλληλα από τις Η.Π.Α. (ως ο Δούρειος Ίππος για την εισβολή του ΔΝΤ στην Ευρωζώνη, όπως έχουμε αναλύσει επαρκώς σε παλαιότερα άρθραμας).

ΟΙ ΛΥΣΕΙΣ ΤΗΣ ΕΥΡΩΖΩΝΗΣ

Το κοινό νόμισμα, το Ευρώ δηλαδή, ήταν από την αρχή ένας πολιτικός στόχος – σε καμία περίπτωση οικονομικός, αφού η Ευρώπη δεν μπορεί να θεωρηθεί ως ένας «άριστος νομισματικός χώρος» (εάν οι τιμές και οι μισθοί στα κράτη-μέλη της ανέβαιναν και έπεφταν συγχρόνως, όταν μεσολαβούσε κάποια αλλαγή στις οικονομικές συνθήκες, κάτι που προϋποθέτει πλήρη κινητικότητα του Κεφαλαίου και των Εργαζομένων μεταξύ όλων των χωρών, τότε θα μιλούσαμε για έναν άριστο νομισματικό χώρο). Ακριβώς για το λόγο αυτό, προσπαθεί η Πολιτική να τη διατηρήσει «τεχνητά» στη ζωή, όσο της είναι δυνατόν.

Εν τούτοις, δεν πρόκειται να τα καταφέρει για πολύ ακόμη, αφού η βιωσιμότητα της Ευρωζώνης προϋποθέτει μία οργανωμένη «transfer union» - μία ένωση δηλαδή, στην οποία οι πλεονασματικές χώρες θα πρέπει να ενισχύουν κάθε χρόνο τις ελλειμματικές, μεταφέροντας τεράστια ποσά στους προϋπολογισμούς τους. Στην πραγματικότητα όμως είναι δύσκολο να φανταστεί κανείς ότι θα μπορούσε να αποφασισθεί κάτι τέτοιο – πόσο μάλλον αφού δεν είναι σε καμία περίπτωση επιθυμητό, εκ μέρους των πλεονασματικών κρατών.

Η δεύτερη εναλλακτική λύση θα ήταν μία μακρόχρονη «δημοκρατικοποίηση» της Ευρώπης, με τη βοήθεια εκλογών, νέων Θεσμών, νόμων και συμβάσεων, με στόχο την επίτευξη ενός ομοσπονδιακού συστήματος – των Ηνωμένων Πολιτειών της Ευρώπης. «Εθνολογικά» όμως και όχι μόνο, πρόκειται μάλλον για μία ουτοπία, η οποία δεν είναι εύκολο να πραγματοποιηθεί – με εξαίρεση ίσως μία Ενωμένη Ευρώπη, χωρίς τη Γερμανία. Η τρίτη εναλλακτική δυνατότητα θα ήταν η διάλυση της Ευρωζώνης στη σημερινή της μορφή, με την επιστροφή όλων ή κάποιων κρατών στα εθνικά τους νομίσματα.

Κατά την άποψη μας, η πλέον σωστή μελλοντική επιλογή για όλες τις χώρες της Ευρωζώνης θα ήταν η σταδιακή επιστροφή στο προηγούμενο καθεστώς – όπου όλα τα κράτη ήταν συνδεδεμένα με το ECU, με μία επιτρεπόμενη απόκλιση της τάξης του (+-) 15%. Παράλληλα, η διευκόλυνση των υπερχρεωμένων χωρών για τα προηγούμενα δάνεια τους (χαμηλά επιτόκια, επιμήκυνση του χρόνου αποπληρωμής, επενδυτική βοήθεια «τύπου Marshall Plan» κλπ.), η οποία θα ομαλοποιούσε τις διαστρεβλώσεις που επέφερε στις οικονομίες τους η εισαγωγή του Ευρώ – με αποτέλεσμα τη ριζική επίλυση της ευρωπαϊκής κρίσης.

Στην περίπτωση αυτή, οι ελλειμματικές οικονομίες θα μπορούσαν στη συνέχεια να υποτιμούν ελεγχόμενα τα εθνικά τους νομίσματα, οπότε θα επέστρεφε η ομαλότητα τόσο στην ανταγωνιστικότητα και στα ισοζύγια εξωτερικών συναλλαγών, όσο και στους προϋπολογισμούς τους, χωρίς επικίνδυνες εσωτερικές υποτιμήσεις ή/και καταστροφικές μονομερείς αποχωρήσεις. Ταυτόχρονα, θα επανερχόταν η Γερμανία στην τάξη, χωρίς να απειλεί την Ελευθερία, τη Δημοκρατία και την Ειρήνη, με τις αρρωστημένες ηγεμονικές της βλέψεις – ενώ θα εκδιωκόταν «άπαξ και δια παντός» οι Σύνδικοι του διαβόλουαπό την Ευρώπη.

ΕΠΙΛΟΓΟΣ

Κλείνοντας οφείλουμε ίσως να προσθέσουμε ότι, το πρώτο «μνημόνιο» (2010) που υπεγράφη από την Ελλάδα, με εξαίρεση βέβαια τη συμμετοχή του ΔΝΤ, το τοκογλυφικό επιτόκιο και τον περιορισμένο χρόνο αποπληρωμής, δεν ήταν απόλυτα καταστροφικό – ενώ μία ικανή, επαρκής και σοβαρή κυβέρνηση, μη ενδοτική, θα μπορούσε τότε να οδηγήσει τη χώρα σχετικά εύκολα στην έξοδο από την κρίση.

Το δεύτερο όμως «μνημόνιο», το οποίο ψηφίσθηκε δυστυχώς από τη Βουλή το Φεβρουάριο του 2012, είναι εξαιρετικά εγκληματικό, αφού:

(α)  η Ελλάδα υπέγραψε μόνη της την επίσημη χρεοκοπία της, αποδεχόμενη τη διαγραφή χρέους και «πυροβολώντας τα πόδια της» (άρθρο μας),

(β)  επέτρεψε το αποικιοκρατικό αγγλικό δίκαιο στις ανταλλαγές ομολόγων με τους ιδιώτες πιστωτές, παρά τις προηγούμενες συνεχείς αρνήσεις και αντίθετες διαβεβαιώσεις του διορισμένου πρωθυπουργού της,

(γ)  παραιτήθηκε από την ασυλία κατάσχεσης των περιουσιακών στοιχείων του δημοσίου της, από την Εθνική της κυριαρχία δηλαδή (μοναδική περίπτωση παγκοσμίως),

(δ)  υποτάχθηκε πλήρως στους δανειστές της και τόσα πολλά άλλα, τα οποία δεν θα αποδεχόταν καμία μη ενδοτική κυβέρνηση στον πλανήτη - ακόμη και η πιο δειλή.

Φυσικά καμία διεθνής συνθήκη δεν υποχρεώνει τους Έλληνες να σεβαστούν τα υπογεγραμμένα – αφού η χώρα τους ευρίσκεται σε κατάσταση έκτακτης ανάγκης, οι βουλευτές της ψήφισαν κάτω από συνθήκες εκβιασμών, άγνοιας και τρομοκρατίας, ενώ έχει καταπατηθεί εμφανώς το Σύνταγμα της. Αντίθετα, οι Έλληνες έχουν καθήκον να προστατέψουν την πατρίδα τους – επομένως, να αντιδράσουν εξεγειρόμενοι συλλογικά, πριν ακόμη οδηγηθούν λεηλατημένοι, εξαθλιωμένοι και εντελώς κατεστραμμένοι στην απόλυτη χρεοκοπία, στη δικτατορία και στην υποδούλωση.

ΥΓ: Ενώ όλα αυτά που συμβαίνουν στην Ελλάδα έχουν μονοπωλήσει το παγκόσμιο ενδιαφέρον (ενδεχομένως σκόπιμα, έτσι ώστε να καλυφθούν τα προβλήματα της Ιρλανδίας, της Ισπανίας, της Ιταλίας και, κυρίως, του διεθνούς χρηματοπιστωτικού συστήματος, της Μ. Βρετανίας και των Η.Π.Α.), η ΕΚΤ, καθώς επίσης πολλές άλλες κεντρικές τράπεζες έχουν ανοίξει «στο φουλ» τους κρουνούς των χρημάτων, με στόχο να βοηθήσουν τράπεζες και επιχειρήσεις να ξεφύγουν από την κρίση (μόνο η ΕΚΤ προσέφερε 500 δις € το Δεκέμβρη και 530 δις € επί πλέον την Τετάρτη, με επιτόκια της τάξης του 1% - παράλληλα με τις κεντρικές τράπεζες της Ιαπωνίας, της Μ. Βρετανίας και των Η.Π.Α.).

Εύλογα λοιπόν κυριαρχεί ο φόβος ότι, η πλημμύρα της ρευστότητας, του φρεσκοτυπωμένου χρήματος δηλαδή, θα προκαλέσει τεράστιες ζημίες στην παγκόσμια Οικονομία – όμοιες με αυτές ενός καταστροφικού τσουνάμι. Ήδη φαίνονται καθαρά τα πρώτα σημάδια του κινδύνου, εάν διαπιστώσει κανείς την αύξηση των τιμών του πετρελαίου, των μετάλλων, των πρώτων υλών, των μετοχών, καθώς επίσης των νομισματικών ισοτιμιών σε πολλές αναπτυσσόμενες χώρες - στις οποίες κινδυνεύουν πλέον πολύ σοβαρά οι εξαγωγικές επιχειρήσεις.

Ολοκληρώνοντας, το φθηνό «διαδικτυακό χρήμα» των κεντρικών τραπεζών έχει οδηγηθεί με γοργό ρυθμό σε κερδοφόρες τοποθετήσεις ανά τον πλανήτη, γεμίζοντας με αέρα τεράστιες χρηματοπιστωτικές φούσκες, το σπάσιμο των οποίων θα ήταν η αφετηρία της επόμενης κρίσης – πιθανότατα πολύ πιο μεγάλης και εξαιρετικά καταστροφικής.

“Μία απίστευτη μονεταριστική αναρχία ευρίσκεται σε κατάσταση αμόκ”, όπως αναφέρουν έντρομοι οι ειδικοί, συνεχίζοντας “Εάν, ή καλύτερα όταν ο κύκλος αυτός ολοκληρωθεί, τότε θα είναι οι κεντρικές τράπεζες μέρος του προβλήματος, κινδυνεύοντας να χρεοκοπήσουν οι ίδιες, επειδή δεν θα μπορούν πλέον να εμφανίζονται πειστικά σαν τον ύστατο σωτήρα του συστήματος. Το «πλαστικό κάλυμμα» μεταξύ της πραγματικής οικονομίας και των αγορών, οι οποίες κινούνται από την υπερβάλλουσα ρευστότητα είναι πλέον τόσο λεπτό, ώστε θα μπορούσε να σπάσει ανά πάσα στιγμή”.

Βασίλης Βιλιάρδος (copyright)

Αθήνα, 03. Μαρτίου 2012

viliardos@kbanalysis.com

Σοφοκλέους 10