Ο Εθνικός… δισταγμός - Του Λευτέρη Τσίλογλου

Επί πολλά χρόνια στην Ελληνική Αριστερά κυριαρχούσε ένας ισχυρός δισταγμός. Σ’ όλους τους ανθρώπους τους ενταγμένους στην παράταξή της. Δισταγμός, να εκφρά-ζουν ανοιχτά την αγάπη τους για την πατρίδα, το σεβασμό για τον τόπο που γεννήθη-καν κι αντρώθηκαν. Εύκολα και πειστικά  διάφοροι παρατρεχάμενοι, μ’ έκδηλη την ευχαρίστηση, σου κολλούσαν την ετικέτα του εθνικιστή, του υπερπατριώτη, του Ελληναρά.

Είχε παντελώς λησμονηθεί το γεγονός ότι η μεγάλη επιτυχία του Εαμικού κινήματος, το αγκάλιασμα του από χιλιάδες και χιλιάδες πατριώτες εδράζονταν στην κυρί-αρχη πατριωτική θέση: Ο αντιστασιακός αγώνας είχε βασικό στόχο την Εθνική απε-λευθέρωση της Ελλάδας από τον ξένο κατακτητή. Με βάση αυτό το στοιχείο, της α-γάπης στον τόπο και το λαό της, το Εαμικό κίνημα συγκέντρωσε στους κόλπους του ό,τι καλύτερο από ανθρώπινο δυναμικό υπήρχε στη χώρα την εποχή εκείνη.

Η εξήγηση βρίσκεται σε δυο κυρίως λόγους.

Πρώτον γιατί η αντίπαλη πολιτική παράταξη υιοθέτησε ασμένως και υποστήριζε εντέχνως και κατ’ αποκλειστικότητα αυτήν την πλευρά της εθνικής μας ζωής, κατηγο-ρώντας μάλιστα τους υπόλοιπους για εθνική μειοδοσία και με αυτήν την πλειοδοσία κέρδισε χωρίς αντίπαλο το παιγνίδι. Η επικράτηση της συντηρητικής παράταξης ήταν εύκολη γιατί συνδυάστηκε μ’ έναν επιπλέον δεύτερο λόγο.

Στην  αριστερή παράταξη κυριάρχησε ένας δογματικός προσανατολισμός, μια προσκόλληση σ’ έναν άκρατο διεθνισμό. Ιδιαίτερα όταν χρειαζόταν να υπερασπιστούν τα συμφέροντα του Σοσιαλιστικού στρατοπέδου και ιδιαίτερα της Σοβιετικής Εξουσίας, τότε ο «διεθνισμός» έφτανε στο απόγειό του. Αντιθέτως η υποστήριξη στη δική μας χώρα, όπως προανέφερα, εύκολα και χωρίς αντιστάσεις βαφτιζόταν εθνικισμός και πατριδοκαπηλία. Επάρατα χαρακτηριστικά για έναν «προοδευτικό» άνθρωπο!  Παρά-δοση άνευ όρων στην ηλιθιότητα.

Προσωπικά αντιστάθηκα λίγο σ’ αυτήν την αντίληψη, βάζοντας στις συζητήσεις, που σε σπάνιες  περιπτώσεις υπήρχαν, τον παράγοντα της εθνικής μας ταυτότητας. Σε κά-θε ετήσια εθνική επέτειο είχαμε ένα, σχεδόν ασφαλές, κριτήριο για το ποιοι από την   πολυκατοικία ήταν κατά τεκμήριο δεξιοί. Ήταν αυτοί που στο μπαλκόνι τους αναρ-τούσαν την Ελληνική σημαία. Ο αριστερός, είτε λόγω πεποιθήσεως, είτε λόγω δι-σταγμού, μήπως παρεξηγηθεί από τους ομοϊδεάτες του δεν τολμούσε να πάρει τέτοια πρωτοβουλία. Προσωπικά έπρεπε να εξηνταπενταρίσω για να τολμήσω κάτι τέτοιο. Όμως κάποια μέρα το έκανα.

Αγόρασα μια μεγάλη σημαία από την οδό Αθηνάς με το αντίστοιχο κοντάρι της και  στην πρώτη ευκαιρία Εθνικής γιορτής τη στερέωσα στα κάγκελα της βεράντας του διαμερίσματός μου. Δεν είχα καμιά ενοχή, το αντίθετο θα έλεγα. Ένα αίσθημα απε-λευθέρωσης με γέμισε ολόκληρο. Η ειρωνεία όμως βρισκόταν αλλού. Σε μια άκρη της σημαίας φάνταζε φαρδιά-πλατιά η ετικέτα: Made in China

Μάρτιος 2011