Και τώρα απομένουν οι εκλογές - Του Γιώργου Κ. Περπινιά

Οι πολιτικές εξελίξεις τρέχουν με εξαιρετικά μεγάλη ταχύτητα. Πολλά συμβαίνουν. Πολλά και ανεύθυνα μαθαίνουμε. Λίγα όμως πραγματικά γνωρίζουμε. Υπάρχει κατευθυνόμενη και καλά φιλτραρισμένη ενημέρωση. Το PSI έκλεισε με θριαμβολογίες των πολιτικών μας ταγών. Όλα πήγαν καλά όπως μας λένε. Αν θέλετε να μάθετε πόσα χάσαμε, θα μείνετε με την απορία. Τουλάχιστον τώρα δεν θα μας το πούν. Λένε πως κερδίσαμε 100 δις. € από το κούρεμα (μάθαμε και χρηματιστηριακή ορολογία) δεν μας έφτανε η εμπειρία του 1999, έπρεπε να κάνουμε και φροντιστήριο. Δεν μείναμε όμως εκεί. Δανειστήκαμε 130 δις € και κατά την γνώμη των σοφών μας, το 2020 θα έχουμε το ίδιο έλλειμμα που είχαμε το 2009, δηλαδή 120% του ΑΕΠ. Τώρα θα μου πείτε ποιό είναι το όφελος κι εξ αυτού το κέρδος; Δεν μπορώ να σας απαντήσω, γιατί οι μέχρι σήμερα αποκτημένες γνώσεις μου, δεν είναι αρκετές. Χρειάζεται να μείνω ακόμη στην ίδια τάξη, για να μάθω περισσότερα στον τρίτο γύρο. Τώρα πάμε για εκλογές, για να επιβραβεύσουμε τους πολιτικούς μας αστέρες, όχι με γιαούρτια και αυγά, όπως πολλοί κάνουν σήμερα, αλλά με μία ψήφο εμπιστοσύνης (την λέξη ψήφο ο αναγνώστης μπορεί να την αντικαταστήσει με μία άλλη, αρκεί να ταιριάζει στο κείμενο και να δίνεται με το ένα χέρι). Θριαμβευτής της νίκης ποιος; μα Βενιζέλος ο μέγας! Ηττημένος; Παπανδρέου ο ολίγιστος. Αφού του εμπιστεύθηκαν τον χειρισμό μιας τόσο δύσκολης κατάστασης όπως μας την παρουσίασαν και κάθε φορά που επέστρεφε από τα συνεχή ταξίδια και τις συναντήσεις του με τους μεγάλους της Ευρώπης, οι πραιτοριανοί του τον χειροκροτούσαν όρθιοι κι ενθουσιασμένοι. Ave Ceasar. O μεγάλος διαπραγματευτής. Κάποια στιγμή κατάλαβαν πως δεν πάει άλλο και στην επίζηλη αυτή θέση έβαλαν τον Ευάγγελο, με το μεγάλο πολιτικό βάρος, να διορθώσει τα κακώς κείμενα. Το φορτίο ήταν μεγάλο για τους ώμους του Γιώργου, αλλά ίσως και του Ευάγγελου, οπότε επιστράτευσαν καλού κακού και τον Παπαδήμο. Τώρα ποιος καθάρισε την κατάσταση και ποιος θα πάρει το εύγε, εύχομαι να το πει ο λαός στην κάλπη. Έχω μία απορία, την οποία απευθύνω στους φίλους οπαδούς και ψηφοφόρους του μεγάλου Σοσιαλιστικού κινήματος, ή της μεγάλης δημοκρατικής παράταξης, όπως οι ίδιοι αυτάρεσκα την αποκαλούν. Όταν εκλύθησαν τον Νοέμβριο του 2007 να επιλέξουν για αρχηγό του κόμματος μεταξύ Παπανδρέου και Βενιζέλου, τι τους έκανε να ψηφίσουν τον πρώτο με μεγάλη πλειοψηφία 55,57% και μάλιστα από τον πρώτο γύρο; Η μεγάλη διαφορά του δείκτη ευφυΐας μεταξύ των δύο ανδρών; ή το όνομα; Προσωπικά πιστεύω πως τίποτ’ από τα δύο. Και διάσημα ονόματα διέθεταν και ευφυΐα…. Κάτι άλλο λειτούργησε, αυτό επιθυμώ να μάθω. Κάπου υπάρχει λάθος. Τότε ή τώρα; που νομίζουμε πως διορθώθηκαν τα πράγματα (αν διορθώθηκαν). Και τα δύο αυτά χρόνια που χάθηκαν και μεγάλωσε το χρέος, τι κερδίσαμε απ’ αυτήν την εκλογή; Το κατρακύλισμα του βιοτικού μας επιπέδου; την ανεργία; το αβέβαιο μέλλον της νεολαίας; τις συντάξεις πείνας των απομάχων; τα συνεχή χαράτσια; τον ξενιτεμό των νέων και ότι άλλο μας περιμένει ακόμη; Περισσότερο κακό δεν μπορούσε να γίνει. Περισσότερα ψέματα δεν είχαμε ακούσει ποτέ και το χειρότερο απ’ όλα είναι, ότι όλοι ζητούν την ψήφο μας πάλι. Ανερυθρίαστοι και υποσχόμενοι να διορθώσουν τα πάντα, γιατί τάχα έμαθαν από τα λάθη τους. Δεν πτοήθηκαν από τα γιαούρτια, τ’ αυγά, και τους προπηλακισμούς των αγανακτισμένων. Είναι καλό το επάγγελμα, θα υπομείνουν. Τώρα έχουν λίγη αγωνία με την παρέλαση της 25ης Μαρτίου. Η κ. Διαμαντοπούλου πρόλαβε και λάκισε, δεν ήθελε την παρέλαση με τίποτα, γνωστός ο λόγος. Ο κ. Παπουτσής; ο επί της προστασίας του πολίτη, δεν μπόρεσε ούτε τον εαυτό του να προστατέψει. Αυτός βέβαια έπαθε αλλού την νίλα, κοίταξε ψηλά. Εσωκομματικό το πρόβλημα, το ένστικτο έκανε τους άλλους να συσπειρωθούν πέριξ του βάρους. Δεν έχει φιλίες και αξίες εδώ, άλλα είναι τα κίνητρα,  η έπαρση βλάπτει. Και τι δεν θα μας υποσχεθούν τώρα. Αυτά βέβαια και για τα δύο κόμματα. Έχουν κοινή ευθύνη για την κατάντια μας. Είναι διαχρονική. Το όνομά της είναι «μεταπολίτευση». Η υπερχρέωση έγινε την τελευταία δεκαπενταετία (περίοδος Ολυμπιακών). Οι βάσεις όμως τοποθετήθηκαν μεθοδικά την δεκαετία του ογδόντα.

Ασχολήθηκα με το πρώτο, γιατί αυτό διαχειρίσθηκε την εξουσία την περίοδο 2009 έως και σήμερα. Εκτός αυτού η παραμονή του στο τιμόνι του κυβερνητικού σκάφους ήταν χρονικά περισσότερη, άρα και η ευθύνη. Διαβάσαμε στην Καθημερινή 11/3/12  Ότι και τα δύο κόμματα χρωστούν σε τράπεζες 250 εκατομμύρια €, παρόλο που έχουν πάρει την κρατική επιχορήγηση. Μισθοί υπαλλήλων απλήρωτοι, ενοίκια μηνών για τα κτίρια και γύρευε  τι άλλο. Κι έχουμε εκλογές. Που θα βρεθούν τα χρήματα; είναι πεινασμένοι. Ποιος θα πληρώσει; Μήπως πάει ο νούς σας στο κακό; Μπα δεν πιστεύω, τώρα ξέρουμε «λεφτά δεν υπάρχουν». Μόνον αν ανακαλύψει στα στρώματα και στα σεντούκια ο Βενιζέλος, έχει αυτή την ικανότητα, και θα το κάνει. Εκτός αν εμείς του το  αποκλείσουμε. Να μας δανείσουν αποκλείεται. Δεν γνωρίζουμε τι από τα προικιά και τον πλούτο της Ελλαδούλας μας έχουν ξεπουλήσει. Αυτά θα τα μάθουμε πολύ αργότερα, κι αν επιζήσουμε. Αυτοί δεν  μπορούν να συμμαζέψουν τα του οίκου τους, πως είναι δυνατόν να κάνουν κάτι για το κρατικό έλλειμμα. Είναι δικό τους δημιούργημα, μαθητευόμενοι μάγοι είναι. Αν λένε πως έμαθαν αυτοί από τα λάθη τους, δεν μας ενδιαφέρει και δεν πρέπει να τους πιστεύουμε. Σκοπός είναι να έχουμε μάθει εμείς από τα δικά μας λάθη και να μην τα επαναλαμβάνουμε. Είχα γράψει σε παλαιότερο άρθρο μου επί λέξει, πως ο ΓΑΠ «θα είναι πρωθυπουργός μιάς και περιορισμένης θητείας» από ευγένεια, για να μην γράψω με ημερομηνία λήξεως. Μάλλον βγήκα αληθινός, εκτός αν υπάρξει καμία έκπληξη. Στην Ελλάδα ζούμε, τα πάντα είναι πιθανά. Τώρα πρέπει να σκευθούμε τι να κάνουμε. Είναι ίσως η τελευταία φορά που έχουμε την ευκαιρία. Όχι εκδικητική στάση, γιατί η οργή διαστρεβλώνει την σκέψη. Περίσκεψη και ψάξιμο για την σωστή λύση. Όχι κομματικούς φανατισμούς που μας χωρίζουν. Αυτό τους βολεύει. Να βρούμε κάτι που μας ενώνει. Ανάθεση της εξουσίας σε άνδρες ικανούς, δοκιμασμένους στην ζωή, πατριώτες και πάνω απ’ όλα όχι επαγγελματίες πολιτικούς. Έξω οι γνωστοί. Νέα εθνοσυνέλευση, νέο σύνταγμα, νέες αρχές, ή μάλλον επιστροφή στις ρίζες. Έχουμε κοινά ιδανικά αλλά και συμφέροντα. Το μέλλον μας και το μέλλον των παιδιών μας. Να μείνουμε μέρος της Ευρώπης κι όχι της Ασίας. Όχι μόνον γεωγραφικά αλλά πολιτικά και πολιτιστικά. Αν δεν γίνει τώρα δεν θα γίνει ποτέ. Προσοχή…..

Γιώργος Κ. Περπινιάς.                        14/3/12