Η άλλη Ελλάδα - Του Τάκη Θεοδωρόπουλου
Την περασμένη Τρίτη το απόγευμα, στη Μασσαλία, η αίθουσα όπου θα γινόταν η συζήτηση για την Ελλάδα ήταν γεμάτη. Ημέρα και ώρα εργάσιμη και όμως πάνω από τριακόσιοι ακροατές συγκεντρώθηκαν στην εκδήλωση που οργάνωσε το Μουσείο Μεσογειακού Πολιτισμού. Ο ομιλητής δεν ήταν ούτε πολιτικός ούτε οικονομολόγος, οπότε και κανείς δεν περίμενε να βγάλει από το καπέλο του κανέναν μαγικό λαγό, καμιά απ' αυτές τις προτάσεις που λύνουν το ένα πρόβλημα την παραμονή για να δημιουργήσουν το άλλο την επομένη.
Ανάσα αισιοδοξίας. Τους ενδιέφερε η Ελλάδα, η σχέση της με την αρχαιότητα, η πρόσφατη ιστορία της, κυρίως όμως τους ενδιέφερε ο τρόπος με τον οποίον η ελληνική κοινωνία ζει τη σημερινή κρίση και τη σχέση της με την υπόλοιπη Ευρώπη. Τους ενδιέφερε επίσης να καταλάβουν αν οι εικόνες της βίας που βλέπουν κάθε τόσο στην τηλεόραση είναι αυτές που τελικά θα οδηγήσουν τη χώρα στην καταστροφή. Στη συζήτηση που ακολούθησε κανείς δεν αμφισβήτησε την ευρωπαϊκή ταυτότητα της χώρας που σημάδεψε τον πολιτισμό της Γηραιάς Ηπείρου όσο καμία άλλη. Θα μου πείτε στο λιμάνι της Μασσαλίας υπάρχει μια μαρμάρινη πλάκα όπου σημειώνεται ότι στο σημείο εκείνο αποβιβάσθηκαν οι πρώτοι άποικοι από τη Φώκαια. Η φαντασία εξακολουθεί να διεκδικεί τα δικαιώματά της σε μια πραγματικότητα η οποία διάφοροι προσπαθούν να μας πείσουν πως μετριέται μόνο με τα επιτόκια δανεισμού και τις παραμέτρους του χρέους.
Γιατί τα λέω όλα αυτά; Διότι πιστεύω ότι ανάμεσα στην αφέλεια του «Είμαστε όλοι Ελληνες» και τη χυδαιότητα όσων θέλουν να μας στείλουν στο χοιροστάσιο υπάρχει και μια άλλη Ελλάδα η οποία εξακολουθεί να ενδιαφέρει την Ευρώπη. Και όσο το ενδιαφέρον αυτό παραμένει ζωντανό τίποτε δεν έχει χαθεί. Ο,τι κι αν γίνει. Δεν είναι η Ελλάδα των πολιτικών μας, δεν είναι η Ελλάδα της οικονομικής πανωλεθρίας. Ή μάλλον, για να το πω πιο καθαρά, αυτή η Ελλάδα είναι μια υπόθεση πολύ σοβαρή για να την αφήσουμε στα χέρια των πολιτικών μας οι οποίοι αποδεικνύονται μονίμως κατώτεροι των περιστάσεων. Είναι μια Ελλάδα της οποίας η αξία δεν μπορεί να μετρηθεί σε συναλλαγματικές ισοτιμίες, όπως δεν μπορεί να μετρηθεί σε ευρώ η αξία του Παρθενώνα. Υπάρχει ακόμη μια Ευρώπη η οποία πιστεύει ότι δεν μπορεί να υπάρξει χωρίς τον Παρθενώνα.
Εχουμε ακόμη τις δυνάμεις να αναλάβουμε το συμβολικό της βάρος; Εχουμε την ψυχική δύναμη να αποκαταστήσουμε τη συμβολική της αξία; Εχουμε το κουράγιο να τη σηκώσουμε από εκεί που εμείς οι ίδιοι την πετάξαμε; Ή μήπως, θύματα της καταθλιπτικής οικονομικής κρίσης που μας έχει τσακίσει, θα συνεχίσουμε να παραδέρνουμε κάπου ανάμεσα στον αλαζονικό χλευασμό και τον οίκτο με τον οποίον προσπαθούν να εξορκίσουν την ύπαρξή μας οι διάφοροι καλοθελητές της ανυπαρξίας μας;
Δείτε καρέ-καρέ τη σφαγή στο Κοντομαρί Χανίων από τους Γερμανούς - Η ιστορία του Franz Peter Weixler
- Δημοφιλέστερα
.jpg&size=summary_medium)
