Ακούσατε... Ακούσατεεεεεε.... - Της Μαρίας Παπαδοπούλου

Επτωχεύσαμεν… θα πτωχεύσουμε… είμαστε πτωχοί τω πνεύματι… ποιος γνωρίζει ? Το μόνο σίγουρο είναι ότι είμαστε πτωχοί πια και στο μυαλό και στην τσέπη. Γιατί το λέω αυτό ? Για τον εξής λόγο : Yπεγράφη ένας νόμος , ο οποίος αφαιρεί πια την χαρά της ξεκούρασης και της αγαλλίασης στη ζωή μας μετά χρόνιων κόπων και καθημερινού μόχθου, φθάνοντας στην συντάξιμη όπως λέμε ηλικία. Και τι λέει αυτός ο νόμος ? ακούσατε… ακούσατε…

Όταν με το καλό, δεηθούμε και φτάσουμε στην σκληρή αυτή ηλικία , που με τόση λαχτάρα καρτερούμε, θα υπογράψουμε ένα χαρτί που θα λέει: ΑΝ  ΠΑΙΡΝΟΥΜΕ ΟΛΗ ΤΗΝ ΣΥΝΤΑΞΗ ΟΣΟ  ΖΟΥΜΕ, ΜΕΤΑ ΤΟ ΘΑΝΑΤΟ ΜΑΣ ΔΕΝ ΘΑ ΔΙΚΑΙΟΥNΤΑΙ Η ΣΥΖΥΓΟΣ ΚΑΙ ΤΑ ΠΑΙΔΙΑ. ΑΝ ΘΑ ΤΗΝ ΠΑΙΡΝΟΥΜΕ ΜΙΣΗ, ΜΕΤΑ ΘΑΝΑΤΟΝ  ΘΑ ΔΙΚΑΙΟΥΝΤΑΙ  ΜΙΣΗ….

Είναι σχιζοφρενικό. Μόνο από ναζιστικό μυαλό θα μπορούσε να επινοηθεί , τέτοιο μόρφωμα για την ζωή μας, για την ζωή του Έλληνα. Μόνο ένα άξεστο, ένα κενό, ένα παγωμένο μυαλό θα μπορούσε να δεχτεί την εφαρμογή αυτού του νόμου, για έναν συμπατριώτη του, ομοεθνή του, γείτονά του, φίλο του, πατέρα του και του ιδίου. Μήπως ξεχάσαμε ότι εδώ είναι Ελλάδα και όχι εξωτερικό ? Μήπως ξεχάσαμε ότι εδώ γεννήθηκε η δημοκρατία, η ελευθερία του ατόμου και του λόγου ? Μήπως ξεχάσαμε ότι εδώ άνθισε η ισοτιμία, η ισονομία, ο σεβασμός προς τις αξίες της ζωής και την ζωή του ανθρώπου ? Ας θυμηθούμε δοσίλογοι , τσίγκινοι επιφανείς, ότι υπάρχει μέσα στις αράδες της ιστορίας μας, ένας Σωκράτης, ένας Περικλής, ένας Λεωνίδας, ένας Μακρυγιάννης, ένας Λαμπράκης, ένας Αντύπας και τόσοι άλλοι. Από αυτούς τους αετούς κρατά η σκούφια μας. Δεν θέλουμε και πολύ πίεση  για να ξεσηκωθούμε. Απόδειξη η ιστορία μας, 1821, 1940 και άλλες χρυσές σελίδες. Θυμοσοφικά ο λαός μας λέει : πολλές φορές πάει η στάμνα στη βρύση, αλλά κάποτε σπάει….

Ώρα είναι πια. Ο παραλογισμός και η λεηλασία στη  ζωή μας δεν έχει όριο… παρά  μόνο την εξαθλίωση. Που ακούστηκε ποτέ, στο διάβα της κοινωνικοπολιτικής μας ιστορίας, να κουμαντάρουν άλλοι το βιος μας, τον κόπο μας, τα χρήματα μας και να υποθηκεύουν την λαχτάρα μας  σαν συνταξιούχοι , να είμαστε παππούδες στο εγγονάκι μας, βοήθεια στο παιδί μας και  άνετοι και ξεκούραστοι στα  γηρατειά μας μετά τόσων χρόνων εργασίας?. Ποιοι είναι αυτοί που διαχειρίζονται τα όνειρά μας ? Με την άδεια ποίου ενεργούν ? ΜΟΝΟ ΕΜΕΙΣ ΜΠΟΡΟΥΜΕ ΝΑ ΔΙΑΘΈΣΟΥΜΕ ΤΟΝ ΕΑΥΤΟ ΜΑΣ ΚΑΙ  ΤΗΝ ΠΕΡΙΟΥΣΙΑ ΜΑΣ  ΚΑΤΑ ΒΟΥΛΗΣΗ ΜΑΣ. ΚΑΝΕΙΣ ΑΛΛΟΣ. Υποχρέωση βέβαια έχουμε σαν πολίτες αλλά και δικαιώματα….

Που είναι τάχα τα περήφανα γηρατειά, η τρίτη ηλικία και όλα τα μεγαλόσχημα περί τούτων? Φρούδες ελπίδες και imitations  προγράμματα… Άντε πολιτικοί, ξεχυθείτε στις λαϊκές και στα ΚΑΠΗ, χαμογελάστε, σφίξτε τα χέρια, υποσχεθείτε …. Και μη σας  νοιάζει… εδώ είναι τα κορόιδα,  που θα σας δώσουν εξουσία και καρέκλα…. Μην ανησυχείτε… θα κάνουμε πάλι το βλακώδες καθήκον μας σαν χρηστοί πολίτες, να εκλέξουμε κομπογιαννίτες.

Τουλάχιστον την φουκαριάρα την συνταξούλα  μας  και το εφ άπαξ  θα τ’ αφήσετε, να ζήσουμε και μείς ? θα σας ψηφίσουμε, και σεις θα μας « επιτρέψετε» να παραλάβουμε ακέραια, αν προλάβουμε, τα κόπια των κόπων μας,? Εντάξει, να μην ανησυχούμε ? Τι είπατε ?

Δεν απαντά κανείς…..

Μαρία Παπαδοπούλου