Άποψη - Του Λευτέρη Τσίλογλου

Με την έναρξη της προεκλογικής περιόδου άρχισε αμέσως η κενή κι αποπροσανατο-λιστική κολακεία  των πολιτικών - κι άλλων σοβαροφανών σχολιαστών - για το «σο-φό» λαό μας. Αυτόν δεν φταίει για τίποτα, αυτόν που είναι μόνο το θύμα, λες κι από τη γέννησή του έχει το τεκμήριο της αθωότητας. ‘Όμως, δεν είναι καθόλου έτσι τα πράγματα. Όχι!!  Ας αναλάβω εγώ να παίξω το ρόλο του συνηγόρου του διαβόλου.

Ας μην ξεχνάμε ότι μέλη αυτού του λαού είναι οι χιλιάδες από εκείνους, εκ των συ-μπατριωτών μας, που συνωστίζονταν σε κάθε προεκλογική περίοδο στα πολιτικά γραφεία διαπραγματευόμενοι την ψήφο τους έναντι ανταλλάγματος και υπόσχεσης για κάποια εκδούλευση και «τακτοποίηση» συγγενικού προσώπου. Μέλη του λαού είναι εκείνοι που παρατούσαν μια -ενδεχομένως - παραγωγική απασχόλησή τους για να μετατραπούν σ’ έναν ακόμη αργόσχολο υπάλληλο μιας άχρηστης δημόσιας υπη-ρεσίας, παρακινούμενοι από τη σιγουριά ενός ακοπίαστου μόνιμου εισοδήματος. Αυ-τοί  συμφωνούσαν, με συζητήσιμο σίγουρα τρόπο, να γράφονται στα βιβλιάριά τους άχρηστα πανάκριβα φάρμακα, να μετατρέπονται από ανοιχτομάτηδες, εν μια νυκτί, σε τυφλούς ή ανάπηρους κάποιας ανύπαρκτης αναπηρίας. Αυτοί εισέπρατταν χωρίς ντροπή και με ψευδείς βεβαιώσεις προνοιακά επιδόματα ή ακόμα πιο αδιάντροπα τις συντάξεις αποθανόντων συγγενών τους.

Ας μην λησμονούμε το κυριότερο. Ο λαός είναι αυτός που με την ψήφο τους έστειλε στο κοινοβούλιο και τους έδωσε την εξουσιοδότηση ν’ αποφασίζουν γι αυτόν. Εδώ, στη θέση αυτή, είναι απαραίτητο να κρούσω τον κώδωνα του κινδύνου για την ευκο-λία με την οποία κάποιοι κύκλοι ξεθεμελιώνουν, με αφέλεια το λιγότερο, βασικούς θεσμούς της χώρας μας. Η βουλή είναι η σπάνια εκείνη ευκαιρία να επιλέγουμε με την ψήφο μας τους εκπροσώπους μας. Η αντίθετη άποψη, που επιδιώκει την εξ εφό-δου κατάληψή της, τι προτείνει; Κανέναν εθνοσωτήρα, τύπου Παπαδόπουλου ή Ιω-αννίδη να μας λύσουν τα προβλήματα;

- Όχι δεν θα πάρω, ευχαριστώ!

Ίσως ο συλλογισμός μου να είναι τραβηγμένος. Η απάντηση μου είναι ας κάνει στο τέλος- τέλος καλύτερες επιλογές.

Τα κινήματα των «αγανακτισμένων, που πετάνε γιαούρτια» ή « αυτών που δεν πλη-ρώνουν! Ας πληρώσουν μόνο τα κορόϊδα» μόνο αρνητική συνεισφορά έχουν στο ξε-πέρασμα της κρίσης και την εμφάνιση διεξόδου στο αδιέξοδο. Μιλάνε τόσο εύκολα για ανάπτυξη, κάτι που προφανώς είναι σωστό, αλλά η ανάπτυξη δεν έρχεται με το πάτημα ενός μαγικού κουμπιού. Χρειάζεται επίμονη και πολύχρονη προσπάθεια Α-ναρωτιέμαι καμιά φορά αν περνάει από το μυαλό τους το γεγονός ότι κανένας εχέ-φρων επενδυτής κάτω από αυτές τις συνθήκες δεν διακινδυνεύει τα χρήματά του. Κι όπου ενδεχομένως έχει γίνει απόπειρα επένδυσης αυτή συναντά την «αντίδραση» των πάσης φύσεως «ευαίσθητων» συμπολιτών μας.

Έλεος! Χορτάσαμε από την ευκολία των ερμηνειών του τύπου: Οι άλλοι φταίνε, οι ξένοι μας φέρανε εδώ που φτάσαμε, είναι συνομωσία σκοτεινών κύκλων κι όλες οι παραπλήσιες μπουρδολογίες. Ας  κοιτάξουμε τον καθρέπτη με ειλικρινό βλέμμα. Τό-τε μέσα σ’ αυτόν θα δούμε τον ένοχο. Αυτός είναι!

Το τραγικό είναι αλλού. Παρά την ένταση της κρίσης, παρά το ικανό διάστημα που μεσολάβησε από τη συνειδητοποίησή της κι από αρκετό τμήμα του λαού, όταν βρε-θούμε ενώπιον της κάλπης θα ψηφίσουμε ακόμα μια φορά με την ίδια λογική. Θα ε-πιλέξουμε το κατά την αντίληψή μας μικρότερο κακό. Δυστυχώς δεν εμφανίστηκε καμιά αξιόπιστη εναλλακτική πρόταση ικανή να μας εμπνεύσει αισιοδοξία και ισχυρή ελπίδα.

Λευτέρης  Τσίλογλου