Πρόσωπα - Της Pίτσας Mασούρα

Πάνε κάτι χρόνια, πέντε νομίζω, όταν η νεαρή μου φίλη με το ψευδώνυμο «Μετεωρίτης» έγραψε στο μπλογκ της για κάποια ταινία του Ταρκόφσκι. Τότε είχα δώσει ελάχιστη σημασία στα γραφόμενά της. Εφταιγε η ανεμελιά, η ψευδαίσθηση της συνέχειας, της αμετακίνητης πέτρας που χειμώνα–καλοκαίρι δέσποζε στην αυλή, η εικόνα μιας βελούδινης παραμυθένιας αιωνιότητας, με βασιλιάδες, ιππότες, Σταχτοπούτες, μητριές και μάγισσες, με την πάλη ανάμεσα στο Καλό και το Κακό, που όμως ήταν σαν να μην άγγιζε κανέναν, πλην των λιγοστών που ψυχανεμίζονταν τον θριαμβευτή αυτής της αναμέτρησης. Προχθές έπεσα τυχαία πάνω στον «Μετεωρίτη». Και ξαναδιάβασα την ανάρτηση, έχοντας πια πνίξει τις περιττές επιθυμίες, σκυμμένη μητρικά πάνω από τις «φυλλορροούσες» ζωές μερικών συμπολιτών μου.

«Ας είναι οι μικρές και οι μεγάλες στιγμές μας σαν πλάνα από ταινίες του Ταρκόφσκι» (φωτ.), ευχόταν τότε η φίλη. «Ας είναι η κάθε μας παρότρυνση απομακρυσμένη από χολιγουντιανά στοιχεία που αλλοιώνουν την πραγματικότητα. Ας αφήσουμε τις στιγμές να κυλήσουν με παροπλισμένη την κάμερα, με το μάτι ανήσυχο και με την πόρτα των ονείρων ανοιχτή, ανοιχτή ακόμη και στην ουτοπία. Ούτως ή άλλως, η ζωή παραμένει ταινία μικρού μήκους. Στην οθόνη φτάνει επεξεργασμένη, με σωστά cut, αλλά στο ντουλάπι του εργαστηρίου βρίσκονται πεταμένα αμοντάριστα πλάνα της ζωής. Αυτά είναι στο τέλος οι ρυθμιστές». 28 Δεκ. 2007! Τι να τους κάνεις τους απολογισμούς προεκλογικά; Ποια δύναμη σε σπρώχνει να αναζητάς τα καταραμένα αμοντάριστα πλάνα; Γιατί σε βασανίζει τόσο ο τρόπος που έζησες τις τελευταίες δεκαετίες; Πάντα δεν υπήρξαμε αιθεροβάμονες ως λαός; Πάντα δεν επιδιώκαμε να αποκτήσουμε στάτους μικροαστού, μικροϊδιοκτήτη; Πάντα δεν προσφέραμε γη και ύδωρ για μια θέση στο καλούπι του καταναλωτικού μοντέλου, αδιάφοροι για τον τρόπο που ο αγγειοπλάστης έπλαθε σχήματα και ιδέες; Σκοπός μας δεν ήταν το αποτύπωμά μας μέσα στον χρόνο; Ηταν όμως το αποτύπωμα προϊόν ενός μέτριου ανθρώπινου νου, που δεν έλεγε να ωριμάσει.

Σ’ αυτά τα χρόνια που γέννησαν ανθρώπους σαν τον Τσοχατζόπουλο και εκατοντάδες άλλους που δεν γνωρίζουμε, τους φανταζόμαστε όμως, είχαμε κάτι από τον Προκρούστη και την ουτοπική κοινωνία του Λιούις Μάμφορντ (φωτ.). Οπως ο Προκρούστης, έτσι και οι ουτοπικοί, είτε τέντωναν τον ανθρώπινο οργανισμό, για να ταιριάξει στις αυθαίρετες διαστάσεις του ουτοπικού κρεβατιού, είτε έκοβαν όσα μέλη περίσσευαν. Να ’μαστε τώρα, ακρωτηριασμένοι, μπροστά στα μεγάλα εκλογικά διλήμματα. Διαπιστώνοντας ότι ο λαϊκισμός, αυτό το παράσιτο της σύγχρονης μαζικής δημοκρατίας –κατά την προσφιλή έκφραση του Π. Κονδύλη– συγχωνευμένος με τα κλασικά γνωρίσματα του πελατειακού συστήματος εξακολουθεί και είναι παρών. Σαν το σαράκι που κατατρώει τα πολυτελή έπιπλα της επαύλεως και οι ιδιοκτήτες διατάσσουν ξανά και ξανά το προσωπικό να τα τρίβει με το καλύτερο προϊόν της αγοράς. Τι κρίμα! Αν μας είχε απομείνει λογική, ήδη θα είχαμε ξεσηκωθεί κατά του λαϊκισμού, κατά των περιστασιακών και άνευ περιεχομένου πολιτικών κινημάτων και ήδη θα φωνάζαμε ότι η ιστορία της πατρίδας μας, όπως τη γνωρίσαμε, έκλεισε τον κύκλο της. Για να ξαναρχίσουμε.

Το ξέρω. Δεν είναι μόνον η δική μας πατρίδα μελό. Αλλωστε, πολλές φορές ο σύγχρονος Ελληνας λέει ότι πατρίδα του είναι ο κόσμος και οι νέοι που αποδημούν δεν νιώθουν τον πόνο που ένιωθαν μεταπολεμικά οι πρώτοι Ελληνες μετανάστες. Η Ελλάδα μετά τις εκλογές θα κληθεί να αποδείξει κατά πόσον έχει τιτάνιες δυνάμεις ή αν είναι μια χώρα του συρμού, χωρίς τα ιδιαίτερα χαρακτηριστικά που κράτησαν ζωντανές τις αναμνήσεις στων Ελλήνων τις κοινότητες. Αλλά, είπαμε, δεν είναι μόνον η Ελλάδα. Εχουμε τον πρώτο γύρο των εκλογών στη Γαλλία. Θέματα ζωτικής σημασίας για την Ευρώπη θα κριθούν και σε αυτές τις εκλογές. Συσχετισμοί δυνάμεων, υπέρ, κατά, ισορροπίες. Αλλαγή του πολιτικού σκηνικού στη Γαλλία [Ολάντ, ίσως; (φωτ.)] ενδεχομένως να διαφοροποιήσει το «σπιντάρισμα» των αγορών, ενδεχομένως να δημιουργήσει κοινό μέτωπο με στόχο την ΕΚΤ. Ισως στο τέλος να υπάρξει ευρώ δύο ταχυτήτων. Μέσα από αυτές τις διαδρομές και μέσα από ανατροπές αδιανόητες έως χθες (οι ψηφοφόροι δεν γυρίζουν πλέον τις πλάτες στις εθνικές κυβερνήσεις) σημασία έχει να παλέψουμε για τη διατήρηση του δικαιώματος του ατόμου στην αξιοπρέπεια. Δεν υπάρχουν συνταγές. Πρέπει να τις ανακαλύψουμε.

Η ΚΑΘΗΜΕΡΙΝΗ

http://ritsmas.wordpress.com/