Πρόσωπα - Της Pίτσας Mασούρα

Θα την περιέγραφα ως αγωνία, ως αναμονή ή ως προσμονή; Ειλικρινά, μου είναι δύσκολο να επιλέξω τη λέξη που θα αποτυπώσει τη θέση όλων μας απέναντι στις επερχόμενες εκλογές. Συζητήσεις γίνονται πολλές. Στις τηλεοράσεις, στα σπίτια, στους καφενέδες. Οι αντιπαραθέσεις είναι αγωνιώδεις, αλλά χρησιμοποιούνται ξεπερασμένες ορολογίες, λες και πάμε σε μια ακόμη ελληνική, πλην φασαριόζικη εκλογική αναμέτρηση, όπου το πελατειακό κράτος παραμένει ακμαίο και η τράπουλα μοιρασμένη εκ των προτέρων. Υπάρχουν όμως πολλά μισόλογα. Σαν να θέλουν κάποιοι να μιλήσουν. Να απλώσουν το χέρι και να τραβήξουν τις μάσκες. Αναμονή πίσω από τα μισόλογα, που αν τύχει και γίνουν ολοκληρωμένα λόγια θα σβήσουν την προσμονή της ελπίδας. Την απειροελάχιστη ελπίδα που την ψάχνουμε με τον φακό ανάμεσα στις δηλώσεις των πολιτικών αρχηγών.

Πουθενά δεν εκδηλώνεται ο βαθύς πόνος του όντος. Ή δεν τον διακρίνεις έντονα. Πρέπει να πας στον Αγιο Παντελεήμονα για να τον καταλάβεις ή να διασχίσεις μια νύχτα δίχως φεγγάρι τους δρόμους κάτω από το Σύνταγμα, να φανταστείς τους τρωγλοδύτες και τους Αγιάννηδες. Αντιθέτως, ακολουθείς τους θορύβους, τα πολλά σενάρια συνωμοσίας, όπως και την υπερβολική ειρωνεία προς το σύνολο του υπαρκτού πολιτικού συστήματος. Εμείς οι Ελληνες, όταν δεν μπορούμε να ερμηνεύσουμε στα μέτρα μας αυτό που συμβαίνει, στρεφόμαστε προς τη συνωμοσία. Βολεύει και απενοχοποιεί. Κάποιοι θα γίνουμε Πόντιοι Πιλάτοι. Την προηγουμένη των εκλογών θα νίψουμε τα χέρια και θα αφήσουμε τους «άλλους» να αποφασίσουν για τη σωτηρία του Βαραββά ή του Χριστού. Ο Βαραββάς (φωτ.) είναι μέσα μας, κομμάτι της προηγούμενης ζωής, είναι τα λάθη μας, οι κακεντρέχειες, το παμφάγο ον, η έκφραση των μικροτήτων και της μπαγαποντιάς. Δεν θέλουμε την ειρκτή του και ο ίδιος θέλει να εξιλεωθεί κάποια στιγμή. Από την άλλη, ο Χριστός. Μακράν ημών. Ελεύθερος, αποφασισμένος να υποστεί τη Σταύρωση.

Υπό κανονικές συνθήκες, όπως λέει ο Σπινόζα (φωτ.) στην «Πολιτική Πραγματεία» του, «το καλύτερο κράτος είναι εκείνο στο οποίο οι άνθρωποι ζουν μια ζωή ανθρώπινη. Αυτήν που ορίζεται όχι μόνον από την κυκλοφορία του αίματος, αλλά και από τον λόγο και από την αυθεντική ψυχική αρετή». Υπερβολικά ιδανικό για να είναι αληθινό, αλλά νομίζω ότι αν ρωτήσουμε ο ένας τον άλλον με όλη την ειλικρίνεια που μας περισσεύει, θα συμφωνήσουμε πως πράγματι θέλουμε μια ζωή ανθρώπινη με νόμους, τάξη, σεβασμό, αλληλεγγύη, με πολιτικό ήθος και ένα κράτος που θα λειτουργεί ανταποδοτικά για τον πολίτη. Θα μας προκύψει; Τα προγνωστικά λένε πως θα χρειαστεί να κρεμαστούμε ανάμεσα στο φως του ουρανού και τον ζόφο των υποχθονίων (λόγια του ποιητή) αν πρόκειται να γίνουμε μια σύγχρονη, ευνομούμενη, αξιακή και παραγωγική κοινωνία. Αλλιώς μας περιμένει η φθίνουσα πορεία. Τίποτα δεν είναι προβλέψιμο αυτή τη στιγμή. Το χείριστο με το βέλτιστο σε θέση μάχης.

Γι’ αυτό, ο καθένας μόνος του, αφήνοντας στην άκρη ό, τι προσωπικά τον έχει πνίξει, θα πρέπει να συμβιβαστεί με την ιδέα ότι ο νέος κόσμος δεν θα εμφανιστεί με ελκυστική τελειότητα. Θα είναι, όπως λέει ο Ερντ Φίσερ (φωτ.), καλυμμένος με τις ουλές του παρελθόντος και οφείλει να τον αναγνωρίσει. Ισως επίσης έχει φτάσει η ώρα να αποκτήσουμε υψηλή κοινωνική συνείδηση για να διακρίνουμε ανάμεσα στην αγωνία του θανάτου του παλιού και στις ωδίνες του καινούργιου. Κάτι ανάμεσα σε ερείπιο και ατελές οικοδόμημα. Αλλά για να φτάσουμε ώς εκεί πρέπει προηγουμένως να συνειδητοποιήσουμε την παρακμή που ζούμε τώρα, πόσο ποικιλόχρωμη είναι, πόσο πιο αστραφτερή από την κοπιαστική οικοδόμηση του καινούργιου. Θα υπάρξουν απώλειες, μεγάλες θυσίες, μεγάλοι έρωτες θα σβήσουν, καινούργιες αγάπες θα χτιστούν ανάμεσα στις σκαλωσιές. Οποιος δεν αντέξει σ’ αυτές τις σκέψεις και αναζητεί την εύκολη λύση, θα θυμίζει πάντα τα σκουλήκια που φωλιάζουν στην άμμο και την υγρασία της γης. Η καταστροφή είναι στο DNA της φύσης, άρα και του αναπόσπαστου κομματιού της, του ανθρώπου. Αυτή είναι η Ιστορία. Ecce Historia!

Η ΚΑΘΗΜΕΡΙΝΗ