«Στην Ρώμη δόθηκε ο χρησμός, εκεί έγινε η μοιρασιά»
Κ.Π. Καβάφης «Πρέσβεις απ’ την Αλεξάνδρεια»

Του ΝΑΝΟΥ ΒΑΛΑΩΡΙΤΗ

Παρακολουθώντας  ένα Σάββατο πρωί μια εκπομπή  με συμπαθείς μεν αλλά αδύναμους συνομιλητές από τα κόμματα, ξαφνικά κατάλαβα τι μας συμβαίνει. Αντίθετα με την έως τώρα αρθρογραφία μου, όπου προσπαθούσα να συντηρήσω την ρομαντικά ανεδαφική ελπίδα μου ότι τα μικρά κράτη της Ευρώπης θα διατηρούσαν τουλάχιστον ένα συμβολικό μέρος της πολιτιστικής και πολιτικής αυτονομίας ή μάλλον της ανεξαρτησίας τους,  κατάλαβα ότι αυτό δεν θα συνέβαινε ούτε με την Ελλάδα, παρακολουθώντας τα δικτάτα που βγαίνουν από τις Βρυξέλλες και την Γερμανία από το στόμα των νυν ιθυνόντων προς τις μικρές χώρες  Ελλάδα, Πορτογαλία, Ιρλανδίααλλά ακόμα και Ισπανία και Ιταλία που αποτελούν την μαλακή κοιλιά της Ευρώπης με τις προβληματικές οικονομίες τους.

Συνδυάζοντας αυτά τα με την ανικανότητα των ελληνικών κομμάτων να διατυπώσουν προγράμματα  πειστικά για ανόρθωση κοινωνικο-οικονομική και πολιτική για τις επόμενες εκλογές, ο παραφουσκωμένος πολιτικός λόγος έχοντας καταρρεύσει, και βλέποντας την καρναβαλική συγκέντρωση και πορεία των ποιητών, θυμήθηκα τις δυο σοφές ρήσεις του αλησμόνητου Γιάννη Τσαρούχη, περιοδεύοντος στους δρόμους της  Αθήνας διατυπώνοντας τις θεόσταλτες εμπνεύσεις του, θεόσταλτες με την σωκρατική έννοια του “δαιμονίου”.  Η πρώτη, «Πότε θα καταργηθούν οι ύποπτες κυβερνήσεις μας, να διοικηθούμε απευθείας από  την Ευρώπη» ….και η δεύτερη ακούγοντας τον λόγο του Μακάριου στο Σύνταγμα, «Γιατί θέλουμε να χάσουμε την μόνη Αγγλική αποικία που έχουμε!»  Τότε είχαμε ακόμα την εντύπωση ότι υπάρχουμε ως ξεχωριστή υπόσταση.

Ήταν αμέσως μετά την δεύτερη μεγάλη φιλελληνική περίοδο που εγκαινιάστηκε το τέλος της 10ετιας του 1930,από τον Λώρενς Ντάρρελ, Χενρυ Μίλλερ, και συνεχίστηκε με τους Άγγλους,Τζων Λεμανν, Μπέρναρντ Σπένσερ, Ρεξ Ουαρνερ, Στήβεν Σπέντερ, Λούις Μακνίς, Ο.Χ Ωντεν, Σύριλ Κόννολι και Πατρικ Λη  Φέρμορ και άλλους πολλούς.  Αυτή η φιλελληνική περίοδος κάλυψε και μέρος του εμφύλιου όταν αναγνωρίστηκε από τους Άγγλους κριτικούς ο Σεφέρης το 1948, με την έκδοση στα αγγλικά της συλλογής, «Ο Βασιλιάς της Ασίνης».   Αυτό δεν σήμαινε ότι η Ελλάδα με τον Ζορμπά του Καζαντζάκη και τον Σεφέρη είχαν πολιτογραφηθεί για πάντα στα δυτικοευρωπαϊκά Γράμματα, ακόμα και μετά τα δυο Νόμπελ του Σεφέρη και τουΕλύτη, την επιτυχία του Καβάφη και τελικά του Ρίτσου,  ότι οι νεοέλληνες είχαν αναγνωριστεί ως η συνέχεια των μεγάλων πολιτισμών της Ομηρικής, της Κλασσικής και Βυζαντινής περιόδου από την Δυτική Ευρώπη.

Οι νεο – ιδρυμένες Νεοελληνικές σπουδές έμειναν  συρρικνωμένες σε μερικά ονόματα. Η αδιαφορία του κράτους και των νεοελληνιστών απέναντι στην συνεχιζόμενη παραγωγή στα  50 επόμενα χρόνια ήταν ακατανόητη. Η ποσότητα της ακαδημαϊκής τεμπελιάς, της απουσίας ενδιαφέροντος και επαγγελματισμού ήταν απίστευτες. Ότι είχε κερδηθεί από την δημιουργική δεκαετία του 1940-50, εξαφανίστηκε με τη σύμπραξη  ή μάλλον με την  κωλυσιεργία των  Ελλήνων Πανεπιστημιακών επιγόνων  που ουσιαστικά ήταν ανάξια δημιουργήματα αυτής της περιόδου. Κυριάρχησε η σκόπιμη ή αθέλητη άγνοια.

«Οδεύουμε προς κατάργηση της ελευθερίας και της ανεξαρτησίας μας»

Οι ενστάσεις αυτές και περιστάσεις, μ’ έκαναν να καταλάβω ότι οδεύουμε προς κατάργηση της ελευθερίας μας και τις ανεξαρτησίας μας, έστω και αυτές που ήταν ανεπαρκείς και ελλιπείς. Η κατάργηση της ανεξαρτησίας θα επηρεάσει  και μερικές άλλες χώρες  της Ευρώπης, ιδίως τις φτωχότερες του Νότου και της ανατολικής  Ευρώπης. Τώρα ακριβώς που ο τρίτος κόσμος αποκτάει  την οικονομική και πολιτική του ανεξαρτησία  λόγω του γεωγραφικού και πληθυσμιακού του όγκου,  παρουσιάζοντας μιαν ανάπτυξη τουλάχιστον προσωρινή, την οποία προσπαθεί η Ευρώπη να μιμηθεί τεχνητά με την Ευρωπαϊκή Ένωση και το ευρώ.  Ήδη ο ποιητής Απολλιναίρ στους «Μαστούς του Τειρεσία»  άρπαξε ανάλαφρα στον αέρα τον φόβο των Ευρωπαίων για τον“Κίτρινο Κίνδυνο”, εννοείται του εξωτερικού πλήθους, σήμερα μετονομαζόμενο, το μεταναστευτικό κύμα.  Έτσι ο Τσαρούχης ως μαστός του Τειρεσία, προφήτευσε την κατάρρευση της ανεξαρτησίας των 26 χωρών της Ευρώπης, και με τον επιγραμματικό τρόπο του ουσιαστικά την αποζητούσε ειρωνικά, στάση που ονομάζω παθητική υποδοχή της αλλαγής στο εθνοπολιτικό και οικονομικό καθεστώς της διάβρωσης  των τοπικών θεσμών.

«Η μικρή Αναγέννηση των Γραμμάτων και της Τέχνης δικαιολογούσε το αίσθημα της υπερηφάνειας να είσαι Έλληνας»

Εμείς όλοι οι άλλοι καλλιτέχνες και ποιητές, από τους αληθινά ποιούντες είχαμε ήδη καταργήσει τις εθνικές διαφορές  στο τεχνικό επίπεδο. Άλλα κρατούσαμε μια πισινή με έννοιες όπως η Ελληνικότητα στην Τέχνη ως ιδεολόγημα. Πράγμα που το συζητούσαν οι πιο σημαντικοί ποιητές, πεζογράφοι και καλλιτέχνες, της δεκαετίας του ’30,  όταν είχε τεθεί το πρόβλημα, του τι είναι ξένο, ως αντίθεση στο τι είναι ελληνικό. Έκτοτε πολλοί συντάσσανε τους Φιλιππικούς τους, με λιγότερη ή περισσότερη επιτυχία. Το άγχος της συλλογικής επιβίωσης εκφράστηκε με πολλαπλούς τρόπους αλλά κανένας δεν το έφερε με τόση διαύγεια στο προσκήνιο όσο οι ποιητές Γιώργος Σεφέρης και Οδυσσέας Ελύτης με τα ποιήματα τους το“Μυθιστόρημα” του πρώτου και τον “ Άξιον Εστί” του δεύτερου. Ξαναδιαβάστε τα από αυτή τη σκοπιά.  Το ίδιο ισχύει για το μυθιστόρημα “Ερόικα” του Κοσμά Πολίτη. Τα τρία αυτά έργα είναι παράλληλα. Στην “Ερόικα” το ζεύγος εκεί Αλέκος και Λοΐζος, ο ένας ρεαλιστής όπως οι έμποροι μας, ο άλλος ιδεαλιστής κλασσικός. Στο μυθιστόρημα και οι δύο προσκρούουν,  στην γοητεία της ξένης  Μόνικας και στις σφαίρες του μανιακού θρησκευόμενου αδελφού της Γκαετάνο, τα δύο παιδιά του Ιταλού Προξένου. Ο μεν Λοΐζος εξαφανίζεται ενώ ο Αλέκος σκοτώνεται. Ο Πιερ πάλι το Παπακοκάκι, με τους καθολικούς παπάδες, η όψη της Δυτικής Ευρώπης, είναι ο αποδιοπομπαίος τράγος των παιδιών. Η σχέση Ελλήνων και ξένων παρουσιάζεται πολύ ζωντανά στο μυθιστόρημα και με την αναφορά σε μια Πολυξένη εγγονή του Βαυαρικής καταγωγής παππού της, του σιδερά., αναγωγή στην Βαυαρική περίοδο του 1830-1864. Πίσω απ’ την πλοκή και τα πρόσωπα σκιαγραφούνται  ήρωες και επεισόδια  της Ιλιάδας, όπως έκανε ο Τζέημς Τζόυς με την Οδύσσεια, και ίσως με την Ιλιάδα στο «Νυχτέρι του Φίννεγκαν» .  Η μικρή αυτή Αναγέννηση των Γραμμάτων  και της Τέχνης, έδωσε έναν αέρα αξιοπρέπειας στην σύγχρονη Ελλάδα, ένα προσωρινό δυτικοευρωπαϊσμό.  Ο ζορμπαδισμός από την άλλη δημιούργησε την ψευδαίσθηση ότι ήμασταν διαφορετικοί, εξωτικοί, διαβάστε, ανώτεροι των δυτικών Ευρωπαίων στο ήθος, δηλαδή στο τρόπο ζωής και αυτό συνοδεύτηκε απ’ τις επιτυχίες στον κινηματόγραφο που δικαιολογούσαν το αίσθημα της υπερηφάνειας να είσαι Έλληνας .

«Οι Έλληνες παραείναι έξυπνοι για να τους αφήσουμε να γίνουν μεγάλο έθνος»

Γιατί όμως τόση προσοχή σε μας και τόση αντιπαλότητα συνάμα; Πιστεύω ότι φταίει το γεγονός ότι υπάρχει μια κάποια ελληνική συνείδηση εδώ σε μας, έστω και παρεξηγημένη και στρεβλωμένη αλλά  ενισχυμένη από την ίδια γλώσσα που μιλήθηκε και γράφηκε και επιβίωσε 4000 χρόνια. Ένα ζωντανό απολίθωμα. Και αυτό είναι σκάνδαλο και καλύτερα να παραμεριστεί. Να θεωρηθεί ένα ασήμαντο περιθωριακό φαινόμενο όπως η επιβίωση μιας απόμερης διαλέκτου κάπου στον πλανήτη. Αλλά δεν είναι έτσι γιατί πίσω μας υπάρχουν τρεις ή τέσσαρες  λαμπρές περίοδοι μεγάλου πολιτισμού. Οι σύγχρονοι Έλληνες δεν είναι εύκολη βορά για ανθρωπολόγους κοινωνιολόγους ψυχολόγους, και δημοκόπους ιστορικούς που μας αμφισβητούν. Γιατί όπως δήλωσε γύρω στο 1879  ένας πρωθυπουργός της Αγγλίας, οι Έλληνες παρά είναι έξυπνοι να τους αφήσουμε να γίνουν μεγάλο έθνος, και να μας κάνουν αντίπραξη στα Βαλκάνια, στην Ανατολική Μεσόγειο και τη Μέση Ανατολή.  Και χρησιμοποίησαν τους Τούρκους συστηματικά εναντίον μας.

Σήμερα στην πολιτική, έχουμε δύο επιλογές, να είμαστε ρεαλιστές άρα παθητικοί υποτακτικοί στα μέτρα των εκάστοτεΤροΐκων  και στα μνημόνια τους ή ρέμπελοι όπως οι ακραίοι αριστερο-δεξιοί χωρίς ελπίδα να νικήσουν ή ν’ αλλάξουν τίποτα. Δεν μας θυμίζει αυτό τους λαούς κάτω απ’ τους Μακεδόνες και τους Ρωμαίους  και ιδιαιτέρα τις Ελληνικές πόλεις και τους Εβραίους που δοκίμασαν και τα δυο αυτά συστήματα αντίστασης, ο Ηρώδης από τη μια,  την υποταγή ενδεικτικά, και από την άλλη   οι επαναστάτες  του 66 μ.Χ.  και 135μΧ.    Πιο πετυχημένος ήταν ο συνδυασμός των δύο αυτών μεθόδων, ο Χριστιανισμός, Το αποτέλεσμα ήταν το θλιβερό αλλά λαμπρό συνάμα  Βυζάντιο και ο σκοτεινός δυτικός Μεσαίωνας.

«Πολιτιστικά θα στραφούμε μοιραία στη σάτιρα και στην ειρωνεία»

Σε όλες τις χώρες της Ευρώπης, θα σημειωθούν παρόμοια φαινόμενα.  Πολιτιστικά θα στραφούμε μοιραία στη σάτιρα και στην ειρωνεία ή στον ακραίο ρεαλισμό ως ξεσπάσματα. Στην πρόσφατη λογοτεχνία παγκοσμίως παρατηρούνται τέτοια έργα και προσωπικότητες σαν του Λουκιανού ή του Απούλειου, και το «Σατυρικόν» του Πετρώνιου και το φαινόμενο των  Ελλήνων  Κυνικών, με μια ένταση της μυστηριακής θρησκευτικότητας. Σε αυτά περιστράφηκε ο Χριστιανισμός, που συνδύασε την εξουσία των πολυθεϊστών αυτοκρατόρων με την νέα θρησκεία  που έμοιαζε μυστηριακή έχοντας ενσωματώσει τουςΓνωστικούς, τα μυστήρια της Ίσιδας και του Διόνυσου, τα λεγόμενα  ερμητικά  απ’ την φιλοσοφία του αιγυπτιακού Ερμή Τρισμεγίστου. Όλα αυτά ενσωματωμένα έχασαν την ουσία  τους  κι έγιναν πολύ γρήγορα τυπολατρία, τόσο αυταρχική που καταδίκασε ό,τι άλλο άνθισε στον προηγούμενο πολιτισμό, θέατρο, μυθιστόρημα, λυρική ποίηση, ως παγανιστικά. Όχι λιγότερο αυταρχικός ο ρωμαϊκός καθολικισμός , είχε να κάνει με παγανιστές βασιλείς και τις αυλές τους, που αντιστάθηκαν και έτσι ο δυτικός Μεσαίωνας δεν έχασε τελείως την παγανιστική του παράδοση, με τα Ρομάντζα, ερωτικά και μυστηριακά συνάμα, και τους τροβαδούρους, που συνέχισαν τη λυρική ερωτική ποίηση. Το θρησκευτικά αυταρχικό Βυζάντιο τα ισοπέδωσε όλα.

«Πόσες φορές  οι εχθροί μου ήρθαν ντυμένοι φίλοι»
Οδυσσέας Ελύτης

«Η αποχώρηση από την Ευρωζώνη θα είναι καταστροφή για την Ευρωζώνη, όχι για τους Έλληνες»

Εν τω μεταξύ κοιτώντας χθες την τηλεόραση, είδα  την μεγάλη μας αδελφή (κατά το Big Brother)  την Καγκελάρισσα, πάντοτε πάνω στις επάλξεις, καβάλα στα Κάγκελα  να εκτοξεύει πάλι αμφιλεγόμενες απειλές «Θα ‘ναι καταστροφή, είπε, αν φύγει η Ελλάδα απ’ την Ευρωζώνη». Καταστροφή για ποιόν; Όχι για τους Έλληνες αλλά για την Ευρωζώνη, διότι, κατά πως πρόσθεσε, θ’ ακολουθήσουν κι άλλοι το παράδειγμα. Για τους Έλληνες λέξη. Μόνο για το Ευρώ που θα πληγεί θανάσιμα, υπονοούσε φανερά.  Μάλιστα Καιζαρίνα μου. Ας της θυμίσουμε ότι ο Αφέντης της Γερμανίας κατά τον Ά παγκόσμιο λεγόταν, Καίσαρ. Kayzεr. Αυτή τη στιγμή έχουμε τεσσάρες Καίσαρες, τον  Αντιβασιλέα Πρόεδρο της Γαλλίας, τον Πρωθυπουργό της γηραιάς Αλβιόνος και τον Πρόεδρο των ΗΠΑ. Η πολιτική τους; Υποχρέωση της ελληνικής ρέμπελης πάντοτε εθνότητας σε υποταγή. Γι αυτό το σκοπό, όλα τα μέσα είναι θεμιτά.

Από τον Όθωνα, τον Πιουριφόη, ως την Τρόικα, οι τέτοιοι φίλοι, γίνονται εχθροί όταν αντιμετωπίζουν τους ατίθασους και  ξεσηκωμένους Έλληνες αδιάφορο ποιάς ιδεολογίας. Από τεμπέληδες διεφθαρμένους φοροφυγάδες αντιμνημονιακούς, πλούσιους , φτωχούς, μισθωτούς, συνταξιούχους, άρρωστους, κλέφτες, απατεώνες, με πελατειακές σχέσεις, ζώντας με δανεικά, και παραβαίνοντας τους νόμους που ψηφίζουν. Ακόμα και αυτούς τους τελευταίους προτιμώ γιατί είναι ελληνικής κατασκευής, με μικρό εψιλον. Και από βάτραχος κοσμοπολίτης γίνομαι ταύρος εθνικιστής και μάλιστα μινώταυρος, έτοιμος να καταβροχθίσει έξι και έξι ετήσιους νέους και νέες που θα μας αποστέλλονται ως φόρος υποταγής,  όσο απίθανο και να φαίνεται. Και πάλι τώρα τελευταία ένας υποτίθεται “φίλος” της Ελλάδας συγγραφεύς πολλών ταξιδιωτικών οδηγών,  ονόματι Κλαύδιος Βοετρίγος, απεδείχθη μισέλληνας, δικαιολογώντας  τους εχθρικούς  χαρακτηρισμούς του, ως χιούμορ, μάλιστα πολύ βαρύ, άξεστο, και ωμό γερμανικό χιούμορ χωρίς καμιά λεπτότητα, αν τέτοιο υποτίθεται πως είναι και μάλιστα συνδυασμένο με το χυδαίο  εξώφυλλο του  περιοδικού  Focus, με την Αφροδίτη  να μας δίνει το δάχτυλο που μας βγάζει απατεώνες.  Τι θα ‘λεγαν οι Γερμανοί για έναν Ερμή του Πραξιτέλη που θα έδειχνε  τους όρχεις του, ενώ πατάει μια γερμανική σημαία; Σίγουρα θα απολάμβαναν το “ελληνικό  χιούμορ”, ως έκφραση του ελεύθερου λόγου.

Οι πόλεμοι των λέξεων δεν είναι λιγότερο  θανάσιμοι, απ’ τους πολέμους των όπλων και δείχνουν πόσο λίγο οι Ευρωπαίοι αισθάνονται ότι είναι μια ενότητα λαών και πολιτισμών, με αμοιβαία ταύτιση, σεβασμό και αλληλεγγύη. Πόσες προκαταλήψεις υπάρχουν και πόσο λίγο έχουν γιάνει σε μια τρίτη γενιά οι πληγές που άνοιξαν στον τελευταίο Παγκόσμιο Πόλεμο.

Μια κρίση οικονομική  είναι σαν ένα κρυολόγημα που ξαναφέρνει στην επιφάνεια όλα  τα συμπτώματα της ψυχολογικής  αρρώστιας.

«Οι Έλληνες και οι Ιρλανδοί, δύο κατατρεγμένοι λαοί, αρχίζουν να μισούν τους Γερμανούς»

Σήμερα οι Έλληνες και οι Ιρλανδοί, δυο κατατρεγμένοι λαοί που υπέφεραν από ξένους κατακτητές αρχίζουν να μισούν τους Γερμανούς, που τόσο απερίσκεπτα τους τραυματίζουν ηθικά με την περιφρόνηση τους.. Επειδή το οικοδόμημα της Ευρωζώνης τρίζει θέλουν πάλι με τόση αφέλεια και υποκρισία να τα ρίξουν σε άλλους. Τελευταία ένας Ιρλανδός έχτισε ένα σπίτι με κομματιασμένα παλιά ευρώ ως τούβλα. Εκατομμύρια αποσυρμένα απ’  την κυκλοφορία ενώ ο ίδιος είναι απένταρος. Οι Γερμανοί μας κυβερνούν δήλωσε στον δημοσιογράφο. Τα ευρώ είναι μόνο παλιόχαρτα. Εμείς τους δίνουμε αξία πρόσθεσε. Ανακύκλωση όχι μόνο υλικών αλλά και συναισθημάτων.  Το χρήμα δεν είναι αξία ηθική, είναι όργανο. Αν το αφήσουμε να μας κυριαρχήσει γίνεται ο Μαμμωνάς, ένας δαίμονας που τον γνώριζαν οι παλιοί Γερμανο-Σκανδιναυοί  ως  Guleveig, μια Πανδώρα, η δίψα του χρυσού που έστειλαν οι θεοί  Βανίρ ή Βάνες, στους  Αισίρ, ή Ασες, να τους διαφθείρουν στον πόλεμο των θεών.  Με ποιό διαφορετικό τρόπο οι ξένες εταιρείες και μάλιστα των Γερμανών εξαγοράζουν τους πολιτικούς διαφόρων χωρών μεταξύ των οποίων και της Ελλάδας.

Ο φαρμακοποιός σε ρόλο Φαρμακού

Σήμερα 4 Απριλίου αυτοκτόνησε ένας άνθρωπος στην Πλατεία Συντάγματοςπρος την οδό Φιλελλήνων. Συμβολικό; Ίσως. Mήπως ήταν από τους σπάνιους  Έλληνες -  Φιλέλληνες;  Ο άνθρωπος αυτός μάθαμε αργότερα ήταν φαρμακοποιός. Τι θα έλεγε γι’ αυτό το συμβάν, το δράμα, ο Ντερριντάπου έγραψε  την «Φαρμακεία του Πλάτωνα;»
Μήπως αυτός ο άνθρωπος ανέλαβε το ρόλο του Φαρμακού και αυτοθυσιάστηκε για όλους εμάς; Κραυγάζοντας για τα παιδιά του να μην τους αφήσει χρέη;. Μήπως τα παιδιά του είμαστε όλοι εμείς; Ποιό είναι το χρέος που έχουμε τώρα απέναντι του;

«Που είναι ο Νίτσε να γελάσει πάλι ακράτητα με τον γερμανισμό σας;»

Είδα όμως πάλι χτες και σήμερα ότι ο εξωγήινος Κύριος Σόιμπλε, ισχυρίζεται ότι για αποδιοπομπαίο τράγο δικό μας εμείς οι Έλληνες, τα ρίχνουμε την Γερμανία.   Πάλι θύματα μας είστε Κύριε Σόιμπλε. Καημένοι Γερμανοί,  πόσο σας λυπάμαι όταν παίρνετε τον ρόλο του θύματος και του μισοκακόμοιρου που σαν σκλάβοι για μας δουλεύετε, για μας τα αφεντικά σας , αντί για τα δικά σας. Εμάς!!! Μάλιστα. Και φοβόσαστε τώρα και να πατήσετε στην «λατρεμένη»  σας Ελλάδα την αρχαία βέβαια, γιατί η σύγχρονη δεν υπάρχει για σας εκτός από αριθμούς — Τι λεφτά σας φάγαμε δανειζόμενοι με υψηλούς τόκους. ΠΟΥ ΕΊΝΑΙ να τ’ ακούσει αυτά που λέτε και γράφετε ο Νίτσε να γελάσει πάλι ακράτητα με τον γερμανισμό σας.  Πάτε φιρί – φιρί να ξυπνήσετε μέσα μας τα πιο εκδικητικά μας ένστικτα όπως κάνουν όλοι οι μαζοχιστές προκαλώντας την επιθυμητή σας υποσυνείδητα τιμωρία.

«Ο δικηγορίσκος που ήσασταν στο Αμβούργο κύριε Σόϊμπλε»

Γιατί τα στρεβλωμένα σας επιχειρήματα θυμίζουν τον δικηγορίσκο που ήσασταν στο Αμβούργο, Κύριε Σόιμπλε, όταν εξασφαλίζατε παράνομη χρηματοδότηση στο κόμμα σας. Ώστε  οι Έλληνες καλοπερνούσαν εις βάρος σας:  Έτσι επανέλαβε χτες ο Βόλφγκανγκ Σόιμπλε, και μας απείλησε με έξοδο από το ευρώ και χρεοκοπία,  την οποία τι να φοβηθούν πλέον οι Έλληνες εφόσον κατά τα δυο τρίτα μας έχει ήδη συμβεί και θα ολοκληρωθεί σύντομα με τα υπόλοιπα μνημόνια… Και προσθέτει ότι καλοπερνούσαμε, ναι, με τις μίζες της Ζήμενς,αφενός και των πολεμικών σας εργοστασίων να μας παραδίδουν ατελή άρματα μάχης, χωρίς πυρομαχικά, και σκάρτα υποβρύχια με τα λεφτά μας. Αυτό τι άλλο  το ονομάζετε παρά ανοιχτή απάτη και διαφθορά Και τώρα επεμβαίνετε στις εκλογές μας  τόσο δικτατορικά όσο θα το έκαναν οι Γκέμπελς  και σια. Δεν έχετε αλλάξει.

Είστε μάλιστα χειρότεροι με τον πρώην  σας SS νομπελίστα τον Γκύντερ Γκρας. Ο εκδικητικός τόνος του ποιήματος του κατά του Ισραήλ το μαρτυράει.. Δεν είναι δουλειά ενός ποιητή να επιλέξει ανάμεσα σε δυο μερίδες που μπορεί να έχουν ή δίκιο ή άδικο. Η δουλειά του ποιητή είναι η αλήθεια του, η ανθρώπινη που ποτέ δεν είναι απόλυτη.

«Αυτή η νέα Γερμανία έχει αναρίθμητα σχολεία αλλά διδάσκει το μίσος….»

Μου έτυχε να πέσω σε μια αναφορά στον καθηγητή της ρητορείας  και κλασσικό φιλόλογο G. Hinstin, δάσκαλο και του Isidore Ducasse, γνωστό ως Comte de Lautreamont, που έγραψε τα Άσματα του Μαλντορόρ, έργο που φημίζεται για τη σκοτεινότητα του. Ο Γ. Χινστίν  απ’ τους πρώτους διευθυντές της Γαλλικής Σχολής στην Αθήνα, σ’ ένα λόγο του στο λύκειο της Λυών, το 1873 περιγράφει τη Νέα Γερμανία κάτω απ’ τον Μπίσμαρκ ως εξής:

«Το αρπακτικό πουλί πλανιέται ακόμα πάνω απ’ τα κεφάλια μας […] κι’ εσείς ανατρέφετε γοητευτικούς τραγουδιστές μαθαίνοντας τους να υφαίνουν τρίλιες,  αντί να τους δίνετε ράμφη και νύχια! […] Αυτή η νέα Γερμανία ασφαλώς έχει αναρίθμητα σχολεία αλλά διδάσκει το μίσος , ένα μίσος ανεξιλέωτο που δεν το έχει ακόμα χορτάσει. Έχει ανθηρά  Πανεπιστήμια, με θαυμάσια οργάνωση και πλούσια χρηματοδότηση που τα ζηλεύουμε… αλλά  εκπαιδεύει ηθικολόγους που διδάσκουν την περίφημη πολιτική του σιδήρου και του αίματος, και που ανέλυαν  χαμηλόφωνα την ψυχολογική στιγμή του βομβαρδισμού του Παρισιού. .. επίσης νομικούς που διδάσκουν το Δίκαιο της Βίας… φυσιολόγους που εισάγουν στην σύγχρονη ιστορία την δαρβινική θεωρία της πάλης της επιβίωσης  των ειδών που καταλήγει στο ιδεώδες ενός  άγριου φυλετικού πολέμου.  Οι κληρονόμοι του Όττφριντ Μύλλερ και του Βίνκελμαν, παραδίδουν μαθήματα  για την αισθητική των μαχών. Και οι ποιητές τους θρεμμένοι από τις υψηλές αυτές διδασκαλίες, γράφουν, καθώς λέει ένας κριτικός που τους γνωρίζει καλά (ο Β. Σερπουλιέζ), Ωδές στο Άγιο Πολυβόλο και πιστεύουν στην στρατικοποίηση του κόσμου μέσω των  πυροβόλων Κρουπ. Για την επιστήμη διαθέτουν θαυμάσια εργαστήρια, αλλά η επιστήμη τους δεν έχει ψυχή. Είναι εκείνη που εκτελεί αυτά τα αριστουργήματα υπολογισμένης και απάνθρωπης σκληρότητας και που εξέλιξε σε θαυμαστό βαθμό με ακρίβεια μαθηματική την τέχνη της καταστροφής των ανθρώπων [..] και περιμένει ένα νέο εχθρό να τον συντρίψει..

Αν ο Καθηγητής Γ. Χινστίν προφήτευσε τους δύο παγκόσμιους πολέμους που εξαπέλυσε η Γερμανία, με τέτοια ανατριχιαστική διαύγεια, το 1873, έχει  ασφαλώς προβλέψει και τον τρίτο οικονομικό πόλεμο που διεξάγει σήμερα με τόση σκληρότητα, εκδικητική μανία, οργάνωση και υποκρισία.  Λοιπόν το μόνο που μπορούμε να κάνουμε οι άλλοι λαοί της Ευρώπης είναι και πάλι να ρίξουμε το σύνθημα

«Να ανακαταληφθεί η Γερμανία και να ελέγχεται από την Ευρωπαϊκή Ένωση.  

OCCUPY GERMANY, πριν να είναι, όπως άλλοτε, πολύ αργά»

OCCUPY GERMANY,  πριν να είναι, όπως άλλοτε, πολύ αργά. Και αυτό πρέπει να το κάνει η Ευρωπαϊκή Ένωση με μέτρα δρακόντεια. Να τι σας αξίζει οικονομικοί επιτηρητές σε όλες τις επιχειρήσεις σας, πολιτικοί κομισάριοι στα κόμματα, στο κράτος, στις τράπεζες, να μην ξεπερνάτε τα όρια …  Με Ύπατο Αρμοστή να σας εξουσιάζει να μην το ξανακάνετε. Ξέρετε πολύ καλά τι. Δεν είναι ανάγκη να το επαναλάβω. Σας τα είπε ο Κάφκα με τηνΣωφρονιστική Αποικία, με τη Δίκη, με τον Πύργο και μάλιστα στη γλώσσα σας. Αν αρχίσει ένα τέτοιο κίνημα  ναΑΝΑΚΑΤΑΛΗΦΘΕΙ  Η ΓΕΡΜΑΝΙΑ και να ελέγχεται από την Ε.Ε. ασφαλώς θα ξεκινήσει απ’ την Ελλάδα που πρώτοι εσείς οι Γερμανοί πάλι μας επιτεθήκατε, μας προσβάλατε, μας βρίσατε και επιχειρείτε να μας  εξοντώσετε  πολιτιστικά, ηθικά,  πολιτικά, και να μας εκμεταλλευτείτε οικονομικά, αφού πρώτα μας ισοπεδώσετε.  Και τώρα μια νέα σειρήνα σας, μας καλεί τους Έλληνες άνεργους να δουλέψουν στη Γερμανία ΌΠΩΣ ΜΕΤΑ ΤΟΝ ΠΟΛΕΜΟ, ΩΣ ΔΟΎΛΟΙ.  Τι θράσος και ασυνειδησία έχει η Ούρσουλα Φον Λάιον να μας καλεί να δουλέψουμε για σας!

Αυτό μας έλειπε να το ξανακάνουμε αναγκαστικά! Μόλις τρίξαμε λίγο τα δόντια και να η Γερμανία από τίγρης καμώνεται πως  μετατρέπεται σε γατάκι. Μήπως πάλι  προτιμήσουμε τους Τούρκους Ισλαμιστές απ’ τους λαίμαργους αιμοβόρους “Χριστιανούς” βαρόνους του Βορρά; Ελπίζω όχι, γιατί υπάρχουν  οι Βαλκάνιοι και οι Ρώσοι που είναι Χριστιανοί και οι Κινέζοι,  οι Ινδοί, οι Λαυτινοαμερικάνοι, οι Γιαπωνέζοι, ακόμα και οι Κάφροι , οι Εσκιμώοι, και οι Βουσμάνοι που είναι λαοί με μπέσα.

Νάνος Βαλαωρίτης
Αθήνα 8 Απριλίου 2012

info@bookbar.gr

Διαβάστε επίσης 

Nanos Valaoritis, Article: The Occupy Germany Movement (English)

Σχετικά Θέματα 
• Νάνος Βαλαωρίτης, άρθρο: «Η Ελλάδα στην εποχή της κρίσης»
• Nanos Valaoritis, article, “Greece in a Time of Crisis”
• Νάνος Βαλαωρίτης, Συνέντευξη: «Ας τελειώσει η ιστορία περί αγράμματου Ομήρου»
• ΝΑΝΟΣ ΒΑΛΑΩΡΙΤΗΣ, Μεγάλο Κρατικό Βραβείο Λογοτεχνίας /Συνέντευξη στην Ελπίδα Πασαμιχάλη
• Νάνος Βαλαωρίτης συνέντευξη: «Οι Beat ανοίξανε ένα δρόμο»
• Μετά τον πόλεμο / Η ανατρεπτικότητα στην Ελληνική Λογοτεχνία, άρθρο του Νάνου Βαλαωρίτη

Νάνος Βαλαωρίτης, βιογραφικό

Ποιητής, πεζογράφος, δοκιμιογράφος, και θεατρικός συγγραφέας, ο Νάνος Βαλαωρίτης, δισέγγονος του ποιητή Αριστοτέλη Βαλαωρίτη, έχει στο ενεργητικό του πάνω από 35 βιβλία. Έχει τιμηθεί με τρία κρατικά βραβεία, εκ των οποίων αρνήθηκε το πρώτο, το 1976 αρνήθηκε να γίνει αντεπιστέλλον μέλος της Ακαδημίας Αθηνών,  ενώ το 1996 του απονεμήθηκε το βραβείο της National Poetry Association (Aμερικανική Εταιρεία Ποίησης) με το οποίο είχαν τιμηθεί οι Φερλινγκέττι και Γκίνσμεργκ. Υπήρξε ο πρώτος μεταφραστής στα αγγλικά των Ελλήνων της γενιάς του ’30 (Σεφέρης, Ελύτης, Εγγονόπουλος, Γκάτσος).  Έζησε , μεταξύ άλλων, στο Λονδίνο, όπου συνάντησε τους Τ.Σ. Έλιοτ, Γ.Χ Όντεν και Ντύλαν Τόμας,, στο Παρίσι, όπου γνώρισε τον Αντρέ Μπρετόν και τους υπερρεαλιστές, ενώ την περίοδο της χούντας αυτοεξορίστηκε στις ΗΠΑ,, όπου δίδαξε συγκριτική λογοτεχνία και δημιουργική γραφή στο Πανεπιστήμιο του Σαν Φρανσίσκο, μία θέση που κράτησε για 25 χρόνια. Πνεύμα γόνιμο και ανήσυχο, συνεχίζει με μοναδική διαύγεια τη συγγραφική του δημιουργία, ενώ αμείωτο παραμένει το ενδιαφέρον του για τα κοινά.  Η πλούσια διεθνής εμπειρία έχει διευρύνει τη θεματική του έργου του, το οποίο ενώ δεν χάνει την επαφή με την εθνική παράδοση, αποκτά οικουμενική διάσταση.

Bookbar.gr