"Στη μητέρα μου" - ποίημα της Γιόλας Αργυροπούλου-Παπαδοπούλου*
Αφιερωμένο Στην Ιερή Μνήμη της Μητέρας μου...
Η απουσία σoυ
λιγοστεύει όλο και περισσότερο το φως της ψυχής μου.
Μου λείπεις.
Μου λείπει η παρουσία σου.
Τα μάτια σου, η αγκαλιά σου, τα λόγια σου, το χάδι σου.
Μου λείπει η αγάπη σου, ψυχή μου…
Κάθε δειλινό,
καθώς ανάβω το μικρό καντήλι
- μπροστά στη φωτογραφία σου -,
σε ικετεύω να ’ρθεις, έστω στα όνειρά μου.
Κι όμως δεν έρχεσαι. Ούτε στα όνειρά μου.
Ούτε για μια φορά. Γιατί, ψυχή μου;
Η απουσία σου δεν αντέχεται.
Προσπαθώ να την αντέξω,
κινούμενη στους χώρους σου,
ζώντας μέσα στο σπίτι σου,
αγγίζοντας ό,τι άγγιζες,
βλέποντας ό,τι έβλεπες.
Μα δεν τα καταφέρνω.
Δεν έχω τη δύναμη να καταφέρω τίποτα πια, ψυχή μου.
Άλλοτε σε βλέπω να κάθεσαι στην πολυθρόνα σου
και ν’ ανοίγεις διάπλατα τα δυο σου χέρια,
για να μ’ αγκαλιάσεις.
Άλλοτε ανοίγω το συρτάρι του κομοδίνου σου
κι αρχίζω να κλαίω,
βλέποντας τα γυαλιά σου,
τα κεντημένα μαντηλάκια σου,
τα σημειώματα της εγγονής σου.
Όλα αμετακίνητα,
όμοια με τη σκληρή κι ασάλευτη αλήθεια:
δεν θα ξαναγυρίσεις,
δεν θα με ξαναδείς,
δεν θα με ξαναγγίξεις, ψυχή μου.
Η απουσία σου στέρεψε πια τα δάκρυά μου.
Δάκρυα πόνου, γιατί μου λείπεις,
δάκρυα παράπονου, γιατί δεν σ’ ονειρεύομαι,
δάκρυα απελπισίας, γιατί δεν θα σε ξαναδώ ποτέ,
δάκρυα θυμού, γιατί παραμένεις πεισματικά
μακριά μου, ψυχή μου.
Η απουσία σου
λιγοστεύει όλο και περισσότερο το φως της ψυχής μου.
Ένα καντηλάκι έτοιμο να σβήσει,
το φως της ψυχής μου.
Από την απουσία σου, ψυχή μου!
(Από την ανέκδοτη Ποιητική Συλλογή «Αύρα νοσταλγίας»)
*Η κυρία Γιόλα Αργυροπούλου – Παπαδοπούλου είναι επ. καθηγήτρια της Φιλοσοφικής Σχολής του Πανεπιστημίου Αθηνών
Δείτε καρέ-καρέ τη σφαγή στο Κοντομαρί Χανίων από τους Γερμανούς - Η ιστορία του Franz Peter Weixler
- Δημοφιλέστερα
