Τα ίδια Παντελάκη μου... τα ίδια Παντελή μου... - Της Μαρίας Παπαδοπούλου

Κάποτε οι εκλογές ήταν χαρούμενο εθνικό γεγονός, όπου όλοι το περιμέναμε κυρίως για να πάμε στις ιδιαίτερες πατρίδες μας, αλλά και να ψηφίσουμε τον συντοπίτη μας υποψήφιο πολιτικό, προσδοκώντας σε κάποιο ρουσφέτι. Ελληνικό στοιχείο αυτό. Έτσι μάθαμε από τους γονείς μας, έτσι νομίζαμε ότι θα περάσουμε μέρες ευδαιμονίας και καρποφορίας και μεις και η δόλια πατρίδα μας.

Όντως έτσι κύλησαν τα πράγματα για πολλά χρόνια. Ρουφούσαμε όλοι μαζι, λαός και πατρίδα τους νόστιμους και πλούσιους χυμούς της ευημερίας που διάγαμε. Μεθυσμένοι από το άρωμα του νεοπλουτισμού και της κατανάλωσης και βουτηγμένοι στην κάλπικη ευτυχία και στο συναίσθημα του ζαμανφουτισμού και της βόλεψης της αφεντιάς μας, μονολογούσαμε : πέτυχα... μ’ ένα σαρδόνιο χαμόγελο. Η ψυχή  μας ακόρεστη και η ματιά μας καταδεχόταν να πέσει στον διπλανό μας μόνο αν είχε κάτι περισσότερο από μας. Αναρωτιόμασταν : τι έχει αυτός παραπάνω από μένα ? φιλαυτία... εγωισμός... άστραφταν  μέσα μας. Απόφαση αντάρτικη... θα το πάρω και γω ! και βουρ για τις κομπίνες ξανά και ξανά. Και η ευτυχία μας και η χειμερία νάρκη μας συνεχιζόταν και συνεχιζόταν...

Φτάσαμε κάποτε και στις απίθανες μέρες μας... Όλα πια γκρεμίστηκαν, διαλύθηκαν σε σύντομο χρόνο. Μείναμε όλοι «στήλη άλατος». Αναρωτώμενοι γιατί, τι συνέβη, που πήγε ο παράδεισος της λαμογιάς και του εθελοτυφλοτισμού ? ο Θεός μας ξέχασε η μας τιμωρεί ? σε τι να πρωτοαποκριθεί κανείς.  Αρχίσαμε να ρίχνουμε ευθύνες στους εθνοπατέρες μας. Τι ασέβεια ! αυτούς που κατακερμάτισαν το δημόσιο πλούτο, αυτούς που σφετερίστηκαν τον ιδρώτα μας θέτοντας σε κίνδυνο τη ζωή μας,? Και μεις όμως αρμέγαμε ότι παροχές μας δινόταν παραβλέποντας την εξοφλητική μας δύναμη.  Πήραμε αυτοκίνητα, σπίτια,  πήγαμε διακοπές, μαϊμού επιδόματα και έτρεχαν οι κρουνοί χρήματα από ανέλπιστες πηγές... Αυτούς  φουκαρά ‘’εαυτέ’’ μας τώρα κατηγορείς ? Τώρα ποιος θα μας σώσει ? ΚΑΝΕΙΣ. Ο σώζων εαυτόν σωθήτω...

Για δεύτερη φορά μετά τις εκλογές της 6/5/2012  καλούμαστε 10 η 17 Ιουνίου 2012 να εκτελέσουμε πάλι το καθήκον μας, σαν χρηστοί πολίτες. Να ψηφίσουμε πάλι τους άρχοντες της πατρίδας μας που θα μας σώσουν από τους γύπες της Ευρώπης, αφού οι ίδιοι αυτοί άρχοντες έδωσαν τα τουφέκια και παραχώρησαν την έκταση και την κυνηγετική άδεια στους εξωτερικούς «φίλους μας»  να μας χτυπήσουν σαν θηράματα... όλες τις εποχές για χρόνια... διορίζοντας μας υπηρέτες πολλών αφεντάδων . Και συ δύσμοιρε ‘’εαυτέ’’ μας κάθε μέρα πονάς και μαζεύεσαι όλο και πιο πολύ. Εσύ τουλάχιστον έχεις και λίγη μπέσα.  Μετάνιωσες για ότι έκανες. Οι εθνοπατέρες μας όμως ? θα πας και δεύτερη φορά  να τους δώσεις καρέκλα να καθίσουν να σκεφτούν... πως θα σε σώσουν ? Σιωπή ... δεν ακούω μιλιά ! τι είπες ?

6 Μαΐου 2012 οι εκλογές έγιναν. Βαβέλ πολιτικό ήταν το αποτέλεσμα αυτών των εκλογών και απρόσμενο. Η ψήφος μας ήταν ψήφος τιμωρός. Έφερε ασυνεννοησία, ταραχή και ένα μωσαϊκό απρόβλεπτων κομμάτων που μπήκαν στη βουλή. Αυτοδυναμία δεν υπήρξε. Η συνεργασία μόνο θα έφερνε αποτέλεσμα . Μάταια όμως...Το γενικό καλό και συμφέρον της χώρας και των πολιτών της δεν  υπήρξαν δυνατοί λόγοι ώστε να παρακάμψουν τις μικρότητες και σαν μια γροθιά να ενωθούν. Πάλι θύμα ο λαός. Η Ελλάδα το λίκνο του πολιτισμού φαντάζει πια σαν μια ξένη φορτική για όλους τους εταίρους. Γίναμε αντικείμενο αρνητικού  σχολιασμού διεθνώς και η εθνική μας περηφάνια και υπόσταση κατακερματίστηκε. Οι εκλεγμένοι ενώ θα ΄πρεπε να θιχτούν, να ξεχυθεί από μέσα τους ο ελληνικός τσαμπουκάς, αντίθετα λασπολογούν ακόμη κ τώρα ο ένας εναντίον του άλλου για ν’ αναδείξουν εαυτούς τους λευκές περιστερές. Πάνω από το πτώμα της Ελλάδος ο μόνος που θρηνεί είμαστε εμείς ‘’εαυτέ’’ μας. Μας αναγκάζουν για ακόμη μια φορά  να  τους εκλέξουμε, ενώ καθημερινά βουλιάζουμε στην εξαθλίωση και την αβεβαιότητα  .

Η προσέλευση αυτή τη φορά και το πρόσωπο όπου θα δώσουμε τη ψήφο μας ξανά, προβληματίζει. Η απελπισία, η δυστυχία και η φτώχεια εμποδίζει. Η έλλειψη εμπιστοσύνης κυριαρχεί. Η αλλοτινή χαρά του εθνικού μας αυτού γεγονότος έδωσε την θέση της σε λύπη και πένθος. Κυβέρνηση και μνημόνια ψηφίζουμε,  και μνημόσυνα κάνουμε για το πριν, κλαίμε το τώρα και πενθούμε το μέλλον. Που καιρός, καρδιά και νους για ιδεολογική και καθαρή  ψήφο ? Αλλά και πάλι φτωχέ  ‘’εαυτέ ‘’μας μην ξεχνάς..

ΔΕΝ ΕΛΠΙΖΩ ΤΙΠΟΤΑ

ΔΕΝ ΦΟΒΑΜΑΙ ΤΙΠΟΤΑ

ΕΙΜΑΙ ΕΛΕΥΘΕΡΟΣ

ΕΙΜΑΙ ΕΛΛΗΝΑΣ.....

Μαρία Παπαδοπούλου.