"Το άρωμα της γαζίας" - Ποίημα της Γιόλας Αργυροπούλου-Παπαδοπούλου*
Αφιερωμένο στον Κώστα.
Το άρωμα της γαζίας
Πάντοτε
σου άρεσε ν' ασχολείσαι με τα λουλούδια.
Να τοποθετείς τις ανθοδέσμες στα βάζα,
να κόβεις τα κλωναράκια τους,
να αλλάζεις το νερό.
Να φροντίζεις τα γλαστράκια
στα περβάζια των παραθύρων μας.
Να περιποιείσαι τα δένδρα και τα λουλούδια
του κήπου μας.
Τις λεμονιές, τις νεραντζιές, τις πορτοκαλιές,
τις γαζίες, τα γεράνια, τα γιασεμιά,
τις μαργαρίτες, τα τριαντάφυλλα.
Έβγαινα στη βεράντα
και σου φώναζα:
"Παράτα τα κι ανέβα...
Θα κουραστείς...".
Άλλοτε σώπαινες
κι άλλοτε μου απαντούσες:
"Τα λουλούδια με ξεκουράζουν...".
Κι όταν ανέβαινες
κρατούσες πάντα ένα λουλούδι.
Κάποια γαζία
ή κάποιο γιασεμί
ή κάποιο τριαντάφυλλο.
Τη γαζία
την περνούσα
κάτω από τη βέρα μου.
"Πόσο ταιριάζει
αυτό το κίτρινο, βελούδινο
ανθάκι
με το χρυσάφι του δαχτυλιδιού μου..."
σκεφτόμουν.
Το γιασεμί
το ακουμπούσα
δίπλα στο προσκεφάλι μου,
για να με νανουρίζει
το άρωμά του.
Το τριαντάφυλλο
το έβαζα
σ' ένα κρυστάλλινο βαζάκι
- πάνω στο γραφείο μου -
κι όλος ο χώρος
κατακλυζόταν
από τις ρόδινες ανταύγειες
της προσφοράς σου.
Πάντοτε
σου άρεσε ν' ασχολείσαι με τα λουλούδια.
"Τα λουλούδια με ξεκουράζουν..."
μου έλεγες συχνά.
............................
Κάποιο πρωινό
ανέβηκες από τον κήπο μας
κρατώντας ένα λουλουδάκι γαζίας.
Το τοποθέτησες
μπροστά σε μιαν ασημένια κορνίζα,
που πλαισιώνει
την πιο αγαπημένη μου φωτογραφία,
τη φωτογραφία των γονέων μου.
Πέρασε καιρός από τότε.
Το λουλουδάκι αυτό
παραμένει αμετακίνητο
κάτω από
το αιώνια ευτυχισμένο βλέμμα
του πατέρα μου και της μητέρας μου...
Κι εγώ
κάθε φορά που το κοιτάζω
- αναλλοίωτο βελούδο από χρυσάφι -
ακούω
το "Σ' αγαπώ" σου.
Ένα "Σ' αγαπώ"
που αναδύει
άρωμα της γαζίας.
*Η κυρία Γιόλα Αργυροπούλου - Παπαδοπούλου είναι επ. καθηγήτρια της Φιλοσοφικής Σχολής του Πανεπιστημίου Αθηνών
Δείτε καρέ-καρέ τη σφαγή στο Κοντομαρί Χανίων από τους Γερμανούς - Η ιστορία του Franz Peter Weixler
- Δημοφιλέστερα
