Η καρδιά μου κι εγώ - Του Λευτέρη Τσίλογλου

Θέλω δεν θέλω συμβιώνω μαζί της. Είμαστε κολλητό κι αχώριστο δίδυμο. Ο ένας υπάρχει και συνεχίζει να ζει απαραίτητα μαζί με τον άλλο. Η κακομοίρα, η καρδιά μου! Όλο τον καιρό ασταμάτητα, χωρίς διακοπές και διαλείμματα, χωρίς στάσεις κι ανάπαυλα χτυπάει εξασφαλίζοντας την αναγκαία ροή του αίματος για τη συνέχιση της ζωής. Μια, έστω και ολιγόχρονη. στάση της θα ήταν ολέθρια και για τους δυο μας

Συνήθως, στα πρώτα χρόνια της ζωής σου δεν συνειδητοποιείς τη μεγάλη συμβολή της ή, διαφορετικά, δεν περνάει το θέμα καθόλου από το μυαλό σου. Αλλά από κά-ποια στιγμή και μετά, ο αδυσώπητος χρόνος έρχεται να σου υπενθυμίσει ότι όλα τα όργανα, όπως και τα μηχανήματα που κατασκεύασε ο άνθρωπος έχουν ένα κύκλο ζωής. Με το πρώτο στραβοπάτημα- αλλά και χωρίς αυτό – έρχεται η στιγμή που κα-ταλαβαίνεις τον ακατάλυτο δεσμό που σε συνδέει μαζί της.

Η λαϊκή θυμοσοφία και η παλαιότερη ελλιπής γνώση είχαν βάλει την καρδιά ως έδρα όλων των αισθημάτων του ανθρώπου. Αυτή αγαπούσε, αυτή πονούσε, αυτή αντίθετα έμενε ασυγκίνητη, γινόταν πέτρα ψυχρή και στέρεη. Υπάρχουν εκφράσεις-κλισέ που αποδεικνύουν αυτόν τον ισχυρισμό. Λέμε εκφράσεις του τύπου: καρδιά μάλαμα, σκληρή κι άπονη καρδιά και τόσες άλλες παρόμοιες.

Ο καταιγισμός των πληροφοριών όμως, οι ειδήσεις στα ΜΜΕ, οι συζητήσεις μεταξύ συγγενών και φίλων για την απαραίτητη φροντίδα που πρέπει να εισάγεις στη ζωή σου για την προφύλαξή της, για τη σωστή διατροφή που πρέπει ν’ ακολουθεί κανείς για να μην βρεθεί προ απροόπτου, μετατρέπει το θέμα της καρδιάς σε πρώτη προτε-ραιότητα στη ζωή. Τα συμβάντα γύρω μας άπειρα, ακόμα και στον στενό μου περι-βάλλον, σε φίλους κολλητούς με κοινή ζωή και αναμνήσεις. Σε ανθρώπους με ιστορι-κό, αλλά και άλλες αναπάντεχες περιπτώσεις που δεν υπήρξε καμιά προηγούμενη έν-δειξη ή άλλου είδους προειδοποίηση. Όλα αυτά γίνονται μέσα σου στενός κορσές, βασανιστική σκέψη, υπόκωφος κίνδυνος. Ο φόβος ότι έρχεται και η δική σου σειρά να μπεις στη χορεία των πασχόντων σε αιχμαλωτίζει και σε κυριαρχεί. Είναι πραγμα-τικός και μη εξαιρετέος. Είναι ψεύτικος λεονταρισμός να τον αγνοήσεις.

Ενώ στην προηγούμενη ζωή μου σε συνθήκες πραγματικές έτυχε ν’ αντιμετωπίσω δύσκολες καταστάσεις από την αυταρχική εξουσία, κίνδυνο για την σωματική μου ακεραιότητα, πόνο κι αφόρητο βιασμό, όλα αυτά τα εισέπραξα με μια αντοχή και καρτερικότητα, μ’ ένα εσωτερικό μεγαλείο, μ’ ένα ανένδοτο πείσμα και ίσως με μια δόση ανεμελιάς. Αντιθέτως στα θέματα της προσωπικής μου υγείας, από μια στιγμή και μετά, η αντιμετώπιση είναι εντελώς διαφορετική. Με τον πρώτο εσωτερικό πόνο, με την πρώτη αδιόρατη ένδειξη κάποιου ασύμμετρου περιστατικού, παραλύω, έρχε-ται στο μυαλό μου η χειρότερη εκδοχή και το τέλος των πάντων.

Ευτυχώς μέχρι τώρα δεν συνάντησα, στην προσωπική μου πορεία, κανένα σοβαρό περιστατικό, αλλά η αγωνία μου είναι πώς ψυχολογικά θα αντιμετωπίσω ένα τέτοιο περιστατικό. Να αναβιώσει η παλαιά μου ψυχραιμία το βλέπω μάλλον χλωμό, έως απίθανο. Η εξέλιξη των πραγμάτων θα δείξει του λόγου το αληθές.

Είναι χαρακτηριστικό το γεγονός ότι αποφεύγω, όπως ο διάολος το λιβάνι, τους για-τρούς, τις ιατρικές εξετάσεις, την ανίχνευση της προσωπικής μου υγείας. Αυτή η στά-ση προφανώς δεν είναι η πρέπουσα, αλλά μην είμαστε εθελοτυφλούντες, όλοι οι άν-θρωποι έχουν τις αδυναμίες τους. Κι εγώ είμαι ένας συνηθισμένος άνθρωπος με ελατ-τώματα και δυσκολίες.

Ρώτησα δυο φορές, φίλους που υπήρξαν θύματα καρδιακών επεισοδίων, ποια είναι τα προδρομικά φαινόμενα, ποιοι πόνοι προειδοποιητικοί δείχνουν ότι επέρχεται το συμβάν αλλά δεν φωτίστηκα καθόλου. Ο ένας μου είπε:

-Θα το καταλάβεις τότε μόνος σου!

Ο άλλος συμπλήρωσε:

-Προσωπικά δεν κατάλαβα πώς και γιατί.

Μηδέν εις το πηλίκον. Όμως η αλήθεια να λέγεται. Κι εγώ με τη σειρά μου δεν έδει-ξα το απαιτούμενο πείσμα συνεχίζοντας τις ερωτήσεις κι ανιχνεύοντας το θέμα. Το άφησα φλου. Ίσως κι αυτό να είναι μια ακόμα ένδειξη του υπόκωφου φόβου που με διακατέχει. Όμως, μη ερμηνεύσετε ευθύγραμμα αυτόν τον φόβο. Δεν μπορεί να το χαρακτηρίσει κανείς ως δειλία. Όχι δεν είναι αυτό! Μάλλον είναι η αταβιστική άμυνα ενός ζώντος οργανισμού απέναντι στον κίνδυνο της αφάνισης του. Ή τουλάχιστον έτσι ελπίζω ότι είναι.