Γραβάτας εγκώμιον - Του Θεόδωρου Πάγκαλου

Τα πολιτικά ενδυματολογικά ήθη με τη ματιά ενός βετεράνου

Σε κάποιο σημείο της Κεντρικής Ευρώπης -μερικοί λένε στην Κροατία εξ ου και το όνομά της, παραφθορά του επιθέτου «κρβτσκα», δηλαδή κροατική - εφευρέθηκε η γραβάτα. Στην αρχή ήταν ένα λευκό πανί, συχνά κεντημένο, που εχρησιμοποιείτο για να καθαρίζεις τα χείλη σου μετά το φαγητό και καμιά φορά τα ρουθούνια σου. Αργότερα, περί το τέλος του 19ου αιώνα, πήρε διάφορες μορφές πιο φανταχτερές για να καταλήξει στο σημερινό, συνήθως μεταξωτό, γαλλικής ή ιταλικής παραγωγής περιλαίμιο που δίνει χρώμα και μια δόση φαντασίας στα γκρίζα, μπλε ή μαύρα κοστούμια όσων έχουν μια θέση στην αστική κοινωνία μας.

Από μικρός απεχθανόμουν τη γραβάτα. Ως δάσκαλος στο Πανεπιστήμιο του Παρισιού είχα μία μόνο γραβάτα - δώρο μιας φιλενάδας - την οποία φορούσα κάθε φορά που υπήρχε συνεδρίαση με αρχαιότερους και πιο συντηρητικούς συναδέλφους.

Στα λίγα χρόνια που δικηγόρησα εβελτίωσα το βεστιάριό μου. Είχα πια τέσσερις - πέντε γραβάτες κρεμασμένες πίσω από μια πόρτα στο γραφείο. Κάποια από αυτές πολύ συχνά ήταν επιμελώς διπλωμένη σε μια τσέπη του σακακιού μου και επερίμενε να την ανασύρω.

Οταν βγήκα βουλευτής το 1981 αποφάσισα να φοράω γραβάτα μέσα στο κτίριο της Βουλής κάτω από οποιεσδήποτε συνθήκες, με πολλή ζέστη ή αφόρητη θέρμανση επειδή έξω έκανε κρύο. Οσες ώρες κι αν κρατούσε η συνεδρίαση, όποια κι αν ήταν η ένταση που είχε προκύψει, η γραβάτα μου δεν χαλάρωσε ούτε μια στιγμή. Ηταν θέμα αρχής: σεβασμού προς αυτούς που μας είχαν στείλει εκεί να τους εκπροσωπούμε. Εγώ τουλάχιστον έτσι το έβλεπα και οι περισσότεροι, αν όχι όλοι από τους βουλευτές εκείνης της εποχής, ήταν ανάλογα ντυμένοι.

Σιγά σιγά, τα τελευταία χρόνια, ξεκινώντας από τον Συνασπισμό, διάφοροι εμφανίζονταν χωρίς γραβάτα, ελάχιστοι και χωρίς σακάκι. Δεν φοβόνταν κανέναν. Δεν υπήρχαν πια οι τρομεροί πρόεδροι, ο Αλευράς, ο Τσαλδάρης που θα σε ειρωνεύονταν από το ύψος της έδρας εξαναγκάζοντάς σε μια «ευπρεπή συμπεριφορά» που οπωσδήποτε περιελάμβανε ως πρώτο και αναντικατάστατο συστατικό τη γραβάτα.

Κι έτσι φτάσαμε στην κατάσταση τη σημερινή που δεν ξέρω αν έχετε προσέξει. Ολοι χωρίς εξαίρεση οι άρρενες εκπρόσωποι κομμάτων σε όλα χωρίς εξαίρεση τα πάνελ της εποχής είναι ξεκούμπωτοι και καμιά γραβάτα δεν καλύπτει τους χυδαίους, μαλλιαρούς, ιδρωμένους, με σπυράκια, εν πάση περιπτώσει κάθε είδους σβέρκους και λαιμούς τους.

Είναι τόσο μεγάλη η δίψα για τη νεωτερικότητα, είναι τόσο μεγάλο το μίσος για κάθε τι παλιό και καθιερωμένο ώστε ακόμα και πρώην υπουργοί με δεκαετείς και βάλε θητείες πέταξαν στον αέρα το ντεκολτέ τους για να μαζέψουν ψήφους. Φτου σας μπαγάσηδες Μαυρογιαλούροι! Φτου σας ψηφοθήρες και γλοιώδεις λαοπλάνοι!

Οταν κλείσω το κουρτινάκι πίσω μου, στις 17 Ιουνίου, δεν θα διαθέτω σταυρό προτίμησης αφού θα εφαρμοστεί η λίστα. Αν όμως εμφανιζότανε ένα κόμμα της γραβάτας θα με εδελέαζε αφάνταστα.

Εκεί που καταντήσαμε άλλωστε δεν βλέπω γιατί κάτι τέτοιο θα ήταν ιδιαίτερα πρωτότυπο.

ΤΑ ΝΕΑ