Αναθεωρήσεις... Ανακατατάξεις... - Της Μαρίας Παπαδοπούλου

Η υπάρχουσα κατάσταση στην Ελλάδα μας οδηγεί σε φάση ανακατάταξης πολλών πραγμάτων σε κάθε πτυχή της ζωής μας . Ίσως οι δυσκολίες που περνάμε είναι και το φίλτρο διήθησης της μέχρι τώρα ποιότητας διαβίωσης μας. Πράγματα, καταστάσεις, επαφές αναθεωρούνται .Το μέχρι πρότινος πολιτικό, εθνικό και κοινωνικό σκηνικό ανετράπη. Απόρροια όλων είναι η αλλαγή του τρόπου στάσης απέναντι στη ζωή.

Μια παροιμία λέει << όχι όπως ήξερες, αλλά όπως βρήκες>> και πρέπει πια  να ξεχάσουμε το πριν και να προσαρμοστούμε στη νέα τάξη πραγμάτων. Αυτές οι δυσκολίες θα μας φέρουν άλλες δυσκολίες. Μερικές θα ΄ναι πιο σκληρές και άλλες πιο ήπιες. Η απαισιοδοξία πια και οι απέλπιδες προσπάθειες για κάτι καλύτερο μας οδηγούν στην τελμάτωση, καταδικάζοντάς μας σε μία υγιή ανημποριά στοιχίζοντάς μας σε μία ευθεία ατέρμονη γραμμή προσμονής ενός καλύτερου αύριο.

Ευκαιρία λοιπόν αναθεώρησης των πάντων. Μεταξύ αυτών και οι φίλοι σημαντικό κομμάτι στη ζωή μας, εκτός της οικογενείας μας. Τώρα τον καιρό της στέρησης και της οικονομικής δυσκαμψίας θα  διακρίνουμε και θα διαχωρίσουμε τους ονόματι  από τους της καρδιάς. Όσους  από εγωιστική και μόνο διάθεση, όντες απέναντί τους δύσπιστοι, σνομπ και είρωνες  παραβλέπαμε και όσους κόλακες και επιδερμικά  χαριτωμένους που  χάιδευαν το εγώ μας,  δώσαμε θέση δίπλα μας, κάνοντας επιλογή εκμετάλλευσης και όχι ψυχής,  τώρα τους υποκαθιστούμε ιεραρχώντας τους αναλόγως στη ζωή μας.

Ερχόμαστε πια στην πραγματικότητα Υπάρχει στενότητα οικονομικών μέσων και αποκοπή πολλών συνηθειών και απολαύσεων.  Απλοποιούνται πολλά και διαμορφώνεται νέος τρόπος ζωής. Εδώ τίθεται πια το μεγάλο ερώτημα. Τώρα ποιος θα είναι κοντά μας?  Τι θα μας συντροφεύει σ αυτή την δύσκολη περίοδο ?  Τι θ΄ ανεχόμαστε? Με τι συνθήκες και τι τρόπο θα ζήσουμε? Ποιος θα μας αντέξει? Γνωρίζει κανείς?

Η κλασσική απάντηση  <<θα δείξει>>.  Όχι πάντα όμως. Εμείς οι ίδιοι κουνάμε τα σχοινιά από τις μαριονέτες του έργου της ζωής μας και εμείς είμαστε οι δημιουργοί του. Υπάρχουν σκηνές στην δομή και στην πλοκή του, όπου διαπιστώνουμε για πρώτη φορά μία φωτεινότητα σε απλά και ασήμαντα πράγματα που πριν τα προσπερνούσαμε με μία ματιά και ένα μορφασμό ακαταδεξιάς, γιατί άλλα χρυσαφένια και απαστράπτοντα μας τραγουδούσαν << εμείς είμαστε τα καλύτερα, υιοθετήστε μας>>. Τότε εμείς μαγεμένοι και  άπληστοι τ΄ακολουθούσαμε σ΄έναν κατηφορικό ανήφορο , όπου στο τέλος  της διαδρομής του βρεθήκαμε μόνοι στο χαντάκι σε χώματα αντί ανατολίτικα μαξιλάρια και αίματα αντί αρώματα. Τώρα τι γίνεται? Γελάκι  πικρίας, κούνημα κεφαλής τύπου <<στερνή μου γνώση να σ΄είχα πρώτα>>, ματιά θυμωμένη και αστραποβολούσας απόφασης <<καιρός ανακατατάξεων και αναθεωρήσεων των πάντων στη ζωή μας>>, αντιμετωπίζουμε  το δύσκολο σήμερα. Νέες θέσεις, νέες προτεραιότητες, άλλες ανάγκες πια μας οδηγούν.

Είμαστε οι σύγχρονοι πρωτόπλαστοι.  Στην παλαιά διαθήκη τους τιμώρησε ο θεός διώχνοντας τους από τον παράδεισο, ενώ εμείς εκδιωχθήκαμε  και τιμωρηθήκαμε εξ ημών των ιδίων. Σκληρή  σκηνή του έργου μας, μάθημα εκτίμησης και σεβασμού προ το δίκαιο , απλό  και αληθινό σε κάθε ικμάδα της ζωής μας. ΟΜΩΣ.. υπάρχει και αυτή η λέξη σαν αντίδραση, σαν επίθεση, σαν ισορροπιστής όπου τους λόφους από άμμο τους κάνει πεδιάδα, θάλασσα και ορίζοντα. Τώρα ήρθε η ώρα το γελάκι πικρίας να το κάνουμε χαράς πραγματικής, τη θυμωμένη ματιά γαλήνη και απλότητα και τα πρώην ταπεινά πράγματα στοιχεία της νέας καθημερινότητας μας. Πρωταγωνιστές του έργου μας ίσως για πρώτη φορά, οι άνθρωποι γύρω μας με οποιαδήποτε ιδιότητα υπάρχουν στη ζωή μας. Αυτοί κτίζουν τον μικρόκοσμό μας και όλοι μαζί τον κόσμο μας...

Ανακατατάξεις, αναθεωρήσεις ...τους ζυγούς λύσατε.. επί τω έργω..

Μαρία Παπαδοπούλου