Αποχή: χαμένοι στην μετάφραση! - Του Κωνσταντίνου Αντωνίου

Τί είναι η αποχή; Εκτός από ένα ποσοστό της τάξεως του 37,53% είναι και δεν είναι πολλά!

Η ερμηνεία της στάσης αυτής ποικίλει και από στόμα σε στόμα ακούγονται διάφορα, από κανάλι σε κανάλι άλλα, πολλάκις δε “συμφωνείται” , όμως, μεταξύ όλων ένα κοινό σκεπτικό επί του “προβλήματος”. Ως  τέτοιο καταδικάζεται στο δημοκρατικό σύστημα ένα ποσοστό ανθρώπων που δεν μπορεί να αποκρυτπογραφηθεί ευκόλως και με σιγουριά σχετικά με το τί πρεσβεύει. Φυσικά, όπως θα δούμε και παρακάτω μια ακόμη τρύπα της δημοκρατίας δίνει τη δυνατότητα αυτή ισοπέδωσης και διαστρέβλωσης της ουσίας που αφορά την αποχή. Στο συγκεκριμένο άθρο θα σας πω γιατί δεν ψήφισα εγώ, θα σας πω τί σημαίνει για εμένα η αποχή και τέλος τί σημαίνει για το πολιτικό σύστημα και τους μη απέχοντες απλούς πολίτες, πολιτικούς και κοινωνικούς φιόγκους, όπως οι δημοσιογράφοι. Δε θα παραλείψω να αναφερθώ στη σημασία που έχει και για πολλούς απέχοντες με τους οποίους δε συμφωνώ και δεν δέχομαι να κατατάσσομαι στο ίδιο ποσοστιαίο καλαθάκι.

Ας αφήσω για το τέλος το πώς βλέπω εγώ την αποχή και ας ξεκινήσω με όλους τους άλλους.

Και τί δεν ακούς συζητώντας για πολιτική ή παρακολουθώντας κανάλια και blogs-sites στο διαδίκτυο! Το σύνηθες είναι να προπαγανδίζουν με απλουστευτικές και άτοπες ερμηνείες, λέγοντας άλλοτε ότι η αποχή είναι μία ανεύθυνη στάση, στην οποία μόνον αδιάφοροι πολίτες προσφεύγουν και άλλοτε απλώς μεταφράζεται σε στήριξη των μεγάλων δυνάμεων (ΝΔ, ΠΑΣΟΚ… ), κάτι που ομολογουμένως δεν επιθυμεί το 60% περίπου των Ελλήνων. (βάσει των τελευταίων εκλογών) Τώρα πλέον ήρθε να προστεθεί σε όλα αυτά και το αίτημα εξόδου ή όχι απ΄το μνημόνιο. Πιο ανόητα και απλουστευτικά, λοιπόν, με βάση αυτό η αποχή μπορεί άνετα να θεωρηθεί και ως ψήφος – παραίτηση υπέρ των μνημονιακών δυνάμεων. Άρα, οι απέχοντες να μην μιλούν και να μην διαμαρτύρονται για μετέπειτα επιπτώσεις της μνημονιακής κυβερνήσεως. Τόσο “δημοκρατικά” αντιμετωπίζονται οι απόψεις και οι επιλογές ενός μεγάλου ποσοστού του λαού, οι οποίες μάλιστα μόνο ορισμένες δεν είναι! Ούτε καθαρώς μνημονιακές ούτε αντιμνημονιακές ούτε πολλά απ΄όσα ακούγονται. Είναι και δεν είναι πολλά, όπως είπαμε εξαρχής!

Τί γίνεται με αυτούς που απέχουν; Πώς πρέπει να εξετάσουμε την αποχή και με τί σταθμά; Κατά τη γνώμη μου, πρέπει να αποβάλλουμε εξαρχής το σκεπτικό με το οποίο θα την κρίνουμε σωστή ή λάθος. Ακόμη και για τους αδιάφορους που επέλεξαν τις παραλίες την ημέρα των εκλογών, ας μην την κρίνουμε. Δεν βλέπω κάποια λογική σε αυτό, όταν το ποσοστό της αποχής (~40%) απαρτίζεται από ανθρώπους που έχουν διαφορετικούς λόγους και σκοπούς να απέχουν. Τί θα πούμε; Είναι λάθος γιατί δίνει δύναμη σους μνημονιακούς; Εξισώνεται η λογική αυτού που απέχει συνειδητά και αυτού που αδιαφορεί επιλέγοντας να βουτήξει στις παραλίες, δηλαδή; Ποιοί κάνουν τέτοιες εξισώσεις και γιατί;

Ας το δούμε απλά και κατανοητά, όχι όμως απλουστευτικά, πώς μπορεί να εννοηθεί η αποχή και από ποιούς σε κάθε περίπτωση. Υπάρχουν καταρχάς πολλοί ψηφοφόροι οι οποίοι είναι θνήσκοντες και προσμετρώνται λόγω των παλαιών εκλογικών καταλόγων. Έπειτα, είναι και οι χιλιάδες φοιτητές που σπουδάζουν μακριά απ’ το εκλογικό τους κέντρο και αδυνατούν να αντέξουν τα έξοδα μεταφοράς, πόσο δε για δεύτερη φορά μέσα σε ενάμιση μήνα, ούτως ώστε να ασκήσουν το εκλογικό τους δικαίωμα. Συν τοις άλλοις, οι επαναλληπτικές εκλογές συμπίπτουν με την εξεταστική περίοδο του εαρινού εξαμήνου των Πανεπιστημίων, κάτι που περιορίζει ακόμη περισσότερο τους σπουδαστές. Και για του λόγου το αληθές, πόσο κοστίζει με αριθμούς σε έναν φοιτητή να μετακινηθεί για δεύτερη φορά μέσα στο μήνα υπολογίζοντας φυσικά και τα έξοδα επιστροφής; Πάρα πολλά! Και είναι και η μετακίνηση μετά το τέλος της εξεταστικής που πολλοί ξεχνούν! Ενδεικτικά, ένα ταξίδι από την φοιτητική Αλεξανδρούπολη με προορισμό την Αθήνα στοιχίζει γύρω στα 100 ευρώ αεροπορικώς. Αυτή είναι μια μερίδα ανθρώπων, λοιπόν, που και να ήθελαν να ψηφίσουν, οικονομικοί κυρίως παράγοντες τους αποτρέπουν. Ποιοί άλλοι δεν ψηφίζουν όμως; Δεν θα πρέπει να ξεχνάμε τους αναρχικούς, τους αντεξουσιαστές και αντισυστημικούς γενικότερα! Η αποχή τους δεν πρέπει να μεταφράζεται σε μνημονιακή ή αδιάφορη. Είναι άνθρωποι με συγκεκριμένες απόψεις – αδιάφορες δεν τις λες – και οι οποίες δεν μπορούν να εκφρασθούν μέσω της αντιπροσώπευσης στο κοινοβούλιο ή και γενικότερα μέσω συστημικών λειτουργιών, όπως οι εκλογές.

Αυτές οι απόψεις διαφέρουν από άτομο σε άτομο και δεν μπορούμε να ταυτίσουμε την αποχή σε όλο της το ποσοστό με κάποια συγκεκριμένη λογική, στάση και επιδίωξη. Εγώ, αν και καταλαβαίνω τους λόγους του καθενός, δεν τους ασπάζομαι κι ας κατατάσομαι στην ίδια με αυτούς μερίδα. Ποιός είναι αυτός που θα ορίσει, όμως, πού ανήκω; Βλέπουμε εδώ ένα σοβαρό αντιδημοκρατικό φαινόμενο κατά το οποίο ένας άνθρωπος – για παράδειγμα εγώ – πιέζεται να αλλάξει ό,τι πιστεύει, να λειτουργήσει με τους όρους και τους τρόπους που το σύστημα επιβάλει χωρίς να μπορεί να κινηθεί όπως αυτός επιθυμεί. Και αν δεν επιθυμεί να λάβει με οποιονδήποτε τρόπο μέρος; Αμάν… τότε να δεις τι έχει να του σούρει η ο μηχανισμός! Αν τυχόν δεν σε εκφράζει το σύστημα και δεν επιθυμείς να συμμετάσχεις, τότε δεν υπάρχει διέξοδος, πρέπει κάπως να σε κατατάξουμε κι εσένα, να είσαι κάτι.. Να είσαι το κάτι αυτό που θέλει ή το κάτι άλλο – δεν έχει σημασία – επιθυμεί όμως να “υπάρχεις” με οποιονδήποτε τρόπο στο παιχνίδι του ο μηχανισμός.

Έχοντας γράψει αυτά και έχοντας εκφράσει στο παρελθόν τους λόγους για τους οποίους επιλέγω να μην ψηφίζω (εδώ κι εδώ), θα σας πω τη γνώμη μου για την αποχή. Όπως θα έχετε παρατηρήσει και εδώ και στα άλλα άρθρα, δεν έχω καλέσει ποτέ τον κόσμο σε αποχή και ουδεμία φορά δεν σκέφθηκα πως κάτι τέτοιο έχει αποτέλεσμα ή αποτελεί ένα είδος λύσης. Για ‘μένα η αποχή δεν λέει τίποτα. Απολύτως τίποτα! Λέει, πιθανώς, στο κοινωνικό σύνολο, στους πολιτικούς, σε όσους συμμετέχουν στις εκλογές με ψήφο και σε όσους απέχουν ακόμη, αφού πολλοί το κάνουν ως στάση. Για εμένα δεν είναι στάση. Δεν είναι στάση δική μου και ούτε την επεδίωξα ποτέ. Με το να μην ψηφίζω, δεν “απέχω” παρά απλώς δεν συμμετέχω. Δεν είναι ο τρόπος να εκφράσω τη μη συμμετοχή μου ούτε την αηδία μου. Τρόπος τέτοιος είναι για το σύστημα. Η αποχή είναι το αντιδημοκρατικό εκείνο φαινόμενο στο οποίο αναφέρθηκα προηγούμενως, βάσει του οποίου εγώ πρέπει να συμμετέχω σαν “μνημονιακός”, “αδιάφορος”, “μη έχων ανάγκη” και πολλά άλλα! Το πιο ειρωνικό; Ότι συμμετέχω και δεν συμμετέχω, αφού σαν άτομο προσμετρώμαι σε ένα ποσοστό άλλων ατόμων, με τα οποία δεν έχω καμμία σχέση. Αδιοφορώ πλήρως για την εκπροσώπηση, πάντα αδιαφορούσα. Ο μόνος που με εκπροσωπεί είμαι εγώ και ο εαυτός μου, με δική μου κρίση πάντα και με την ελευθερία που δεν θα μου δώσει καμμία αντιπροσώπευση, όσο δημοκρατική κι να είναι. Η έννοια αποστασία είναι ακριβώς ριζικά αντιδημοκρατική και δεν νοείται να θεωρούμαι δημοκρατικός, γιατί αυτό είμαι για ‘σάς απλώς βάζοντάς με σε ένα τσουβάλι αριθμών με ταμπελάκι “αποχή” και μεταφράζοντάς την σε “μνημονιακή ψήφο”, “αδιαφορία”  για να λέτε «δημοκρατία έχουμε» και έτσι να με δικαιολογείτε τάχα. Να με δικαιολογείτει εσείς; Ανάγκη δεν έχω και εγώ και όσοι άλλοι σκέφθονται με τον ίδιο αντισυμβατικό τρόπο, που δεν αφήνουν να επηρεασθούν και να ακολουθήσουν τα κονφόρμ της κοινωνικής αφέλειας και της πολιτικής επιφάνειας.

Κωνσταντίνος Αντωνίου, φοιτητής ΜΙΘΕ

Konstantinos Antoniou

Nirvana 24/7 - News
Ποιητική Αλήθεια