Είναι η ώρα του nation branding για την Ελλάδα - Του Σπύρου Ριζόπουλου

Σήμερα είναι του Αγίου Υακίνθου, του ορθόδοξου ανταγωνιστή του Αγίου Βαλεντίνου. Λογικό θα μου πείτε. Στην Ελλάδα ο έρωτας είχε πάντα γεύση καλοκαιριού, γεγονός που ανέδειξε το στερεότυπο του  “Greek lover” και αυτό με τη σειρά του διαμόρφωσε σε μεγάλο βαθμό την εικόνα της Ελλάδας στα μάτια του σύγχρονου κόσμου.

Στις δεκαετίες  του 60 και του 70,  η ερωτική Ελλάδα «πουλούσε» στη Δύση,  ως ένας αυθεντικός τρόπος ζωής,  μια αιώνια εφηβεία ( βλέπε Ζορμπάς). Μείναμε κολλημένοι στην εικόνα αυτή και δεν καταφέραμε να διαγνώσουμε έγκαιρα την απομυθοποιητική  φθορά του χρόνου. To “στάσου, μύγδαλα” που φώναζε ο Βόγλης μας πήγε όσο μας πήγε και μετά…. ΤΙΠΟΤΑ.

Έτσι πολύ σύντομα το αγνό παλληκάρι του νησιού που ερωτεύεται άδολα την Γερμανίδα τουρίστρια, προσέλαβε τα χαρακτηριστικά του λαμόγιου, που κλέβει την Εφορία, έχει 100 πολεοδομικές παραβάσεις στο αυθαίρετό του, οδηγεί 4000 κυβικά, πίνει όλη μέρα φραπέ και ζει ανέμελα και  τεμπέλικα είτε  με τα λεφτά των επιδοτήσεων από τους Βορειοευρωπαίους, είτε ως δημόσιος υπάλληλος.

Η Ελλάδα  απέτυχε τα τελευταία 30 χρόνια να χτίσει μια νέα εικόνα στον κόσμο, παρά την τεράστια ευκαιρία των Ολυμπιακών Αγώνων του 2004. Αυτό όμως που δεν έγινε τις «καλές εποχές» είναι δέκα φορές πιο αναγκαίο να γίνει σήμερα. Η εικόνα της χώρας μετράει παντού, από τις  Συνόδους Κορυφής μέχρι την τελευταία εμπορική συμφωνία που προσπαθεί να κλείσει μια ελληνική επιχείρηση.

Έχει έρθει λοιπόν η ώρα του nation branding για την Ελλάδα. Η προσέγγιση του nation branding αποτελεί  αυτή τη στιγμή ό,τι πιο hot στον τομέα της διεθνούς επικοινωνίας χωρών, καθώς η  απόδοση ανταγωνιστικής εθνικής ταυτότητας στα κράτη σημαίνει διάχυση ήπιας ισχύος αλλά και αποτελεσματική άσκηση δημόσιας διπλωματίας.

Προφανώς δεν είναι κάτι απλό και εύκολο μέσα σε μια παγκοσμιοποιημένη κοινωνία που ζει το «παράδοξο» της επικοινωνίας, δηλαδή η υπερεπάρκεια πληροφοριών να οδηγεί σε ανεπάρκεια της προσοχής. Όταν ο κόσμος κατακλύζεται από πληροφορίες, η προσοχή καθίσταται πλέον σπάνιο αγαθό. Για να σε προσέξουν και να σε προσέξουν θετικά και όχι απαξιωτικά πρέπει να έχεις κάτι καλό κι ενδιαφέρον να πεις.

Τα τελευταία τρία χρόνια έγινε  μια αδέξια και ερασιτεχνική κατά τη γνώμη μου προσπάθεια οικοδόμησης εθνικής ταυτότητας πάνω στο δίπτυχο: πολιτισμός και τουρισμός.  Δεν πείσαμε κανέναν. Κανένας δεν μας ακούει όταν προσπαθούμε σήμερα να του πούμε πως είμαστε καλοί σε κάτι.

Στη νέα κυβέρνηση η ενοποίηση των Υπουργείων Παιδείας και Πολιτισμού είναι ένα πρώτο βήμα στη σωστή κατεύθυνση. Ασφαλώς μένουν πολλά περισσότερα να γίνουν. Για παράδειγμα θεωρώ πως η κρισιμότητα του διακυβεύματος είναι τέτοια που θα έπρεπε να υπάρχει υφυπουργός παρά τω Πρωθυπουργώ με μόνη αρμοδιότητα τον επαναπροσδιορισμό του brand “Ελλάδα”, σε ένα πολύπλοκο και τεχνολογικά υπερεξελιγμένο σύστημα εικόνων, φήμης και επιρροής. Όταν ένα βίντεο στο youtube έχει 3.000.000 προβολές και είναι εξευτελιστικό για τη χώρα,  έχεις πολλά περισσότερα πράγματα για να ανησυχείς και όχι μόνο για το τι θα πει το CNN.

Απαιτείται δουλειά λοιπόν. Οργανωμένη, μεθοδική και στοχευμένη στρατηγική. Μέχρι σήμερα τα πολλά λόγια έφεραν τη φτώχεια. Το ζητούμενο δεν είναι ως χώρα να πούμε πολλά. Το ζητούμενο είναι να επικοινωνήσουμε βασικές αξίες και συγκριτικά πλεονεκτήματα  με έναν δομημένο  και συστηματικό τρόπο διεθνούς επικοινωνίας.

Θα επανέλθω σύντομα γιατί το θέμα είναι μεγάλο.

ΥΓ: Το επιχείρημα «δεν έχουμε λεφτά» είναι τουλάχιστον αστείο. Με εκατομμύρια ευρώ  όλοι μπορούν να  κάνουν «στρατηγικές».  Το θέμα είναι τα λίγα λεφτά να επενδυθούν σε πολλές και καλές ιδέες. Σε τελική ανάλυση οι καλές ιδέες κάνουν τη διαφορά. Αλλά για να γεννηθούν καλές ιδέες στη  διαμόρφωση του εθνικού brand , πρέπει  να ξεκινήσουμε  από την πλήρη κατανόηση της αντικειμενικής θέσης της χώρας σήμερα. Και δυστυχώς εκεί πέφτει πολύ «παπατζιλίκι».

http://www.spirosrizopoulos.com/news/einai-i-wra-tou-nation-branding-gia-tin-ellada/