Αχέροντας-Τριχωνίδα: Η άλλη όψη του ελληνικού καλοκαιριού

Είναι όντως μοναδική η εικόνα να βλέπεις ανάμεσα στα σουρεαλιστικά, χρυσοκόκκινα κλαδιά των πλατανιών, ταχύπλοα σκάφη να σέρνουν σκιές και να αφήνουν το έντονο ίχνος τους πάνω στον ασημένιο «καθρέφτη» της λίμνης. Συνήθως αυτοί είναι αθλητές του wakeboard, του σκι στο νερό με μια σανίδα, που τους επιτρέπει να κάνουν πλήθος φιγούρες και να είναι θεαματικοί.

Αυτό είναι ένα απαιτητικό άθλημα, αλλά η περιδιάβαση των ακτών του πελάγους της Αιτωλίας, όπως λένε την Τριχωνίδα οι ιθαγενείς, με ένα μονοθέσιο κανόε-καγιάκ, είναι μια δροσερή απόλαυση χωρίς πολύ κόπο. Πιο πάνω από την Αιτωλοακαρνανία, «σφηνωμένες» στα βουνά του Σουλίου, βρίσκονται οι Πηγές του μυθικού Αχέροντα.

Οι αρχαίοι μύθοι που συνοδεύουν το ποτάμι δεν έχουν καμία σχέση με την ομορφιά, την ειδυλλιακή ατμόσφαιρα και τη δροσιά των Πηγών στη Γλυκή. Εδώ, τα παιχνίδια με το κρύο νερό έχουν να κάνουν με πιο αρχέγονα μέσα, το περπάτημα, το κολύμπι, τη βόλτα με άλογα μέσα στο ποτάμι, αλλά και το ράφτινγκ και το «hot dog».

ΜΕ ΜΙΑ ΣΑΝΙΔΑ (WAKEBOARD) ΣΤΟΝ ΠΑΡΑΔΕΙΣΟ ΤΗΣ ΤΡΙΧΩΝΙΔΑΣ

Πριν από το Αγρίνιο (6 χλμ.) υπάρχει η διακλάδωση που οδηγεί στην επικράτεια του νερού, κοντά στην ασύλληπτη εικόνα του μαγικού καθρέφτη. Μετά το Παναιτώλιο έρχεται το Καινούργιο (6 χλμ.). Αυτά τα περιποιημένα χωριά πιάνουν τις δύο άκρες του δρόμου και πορεύονται μαζί του για χιλιόμετρα.

Από την κεντρική πλατεία του Καινούργιου, ο δρόμος αριστερά ανηφορίζει για το χωριό Βλοχός (6 χλμ.) και την ακρόπολη των Θεστιέων (3 χλμ. μετά), χαρίζοντας συνεχώς ωραία θέα προς τη λίμνη πίσω και δεξιά προς τις καταπράσινες πλαγιές. Η απότομη σιδερένια σκάλα ανεβαίνει από το μοναστήρι του Βλοχού στην κορυφή της ακρόπολης. Από εκεί, ανάμεσα στις θεόρατες πέτρες, ο επισκέπτης ακουμπά το βλέμμα του στα βουνά πίσω και το αφήνει να ταξιδέψει μαλακά, σαν τούφα άχλης, προς τη λίμνη κάτω.

Πάνω στον δρόμο, 2 χλμ. μετά το Καινούργιο και την Τραγάνα, υπάρχει η Παραβόλα. Ο δρόμος που τη διασχίζει είναι ωραίος, αλλά κάπου πρέπει να βγείτε δεξιά για το κάστρο Βουκάτιο, όπου μπλέκονται τα αρχαία τείχη με τη μεταβυζαντινή εκκλησιά της Παναγιάς του Κάστρου. Εδώ αισθάνεστε την «ανάσα» της λίμνης πολύ κοντά.

Ο παραλιακός δρόμος γίνεται πραγματικά ειδυλλιακός με περιβόλια με χρυσές λεμονοπορτοκαλιές δεξιά και πολυπλόκαμα πλατάνια στην όχθη της λίμνης δεξιά. Μετά την Παραβόλα συναντάτε την Παντάνασσα (3 χλμ.) και μετά το Ντουγρί (1 χλμ.). Εδώ η παραλία έχει διαμορφωθεί πολύ ωραία, με σιντριβάνια και εκτάσεις με γρασίδι ανάμεσα στα πλατάνια.

Καθώς κάθεστε στα πολύ περιποιημένα καφέ και εστιατόρια, παρακολουθείτε ανάμεσα στα κλαδιά των πλατανιών με τα λίγα κιτρινισμένα φύλλα τα ταχύπλοα σκάφη να σέρνουν τους αθλητές του wakeboard (θαλάσσιο σκι με μια σανίδα), από την περιοχή αλλά και άλλες περιοχές της Ελλάδας που προπονούνται στο camp που δημιούργησε η Γυμναστική Εταιρεία Αγρινίου (www.geagr.gr). Πραγματικά μια καλοκαιρινή εικόνα.

Μετά το Ντουγρί (4 χλμ.) υπάρχει η διακλάδωση για την παραλία της Μυρτιάς, από τα πιο ωραία και πιο αντιπροσωπευτικά σημεία της λίμνης. Το αραγμένο τρεχαντήρι, ανοιχτά της όχθης με τα πλατάνια, δημιουργεί μια θαλασσινή αλλά και στεριανή εικόνα. Αυτήν μπορείτε να την απολαύσετε καλύτερα από ποτέ το ηλιοβασίλεμα, παίρνοντας τον δρόμο για Μυρτιά και Αγία Σοφία.

Από εδώ μπορείτε να φθάσετε στο Θέρμο, το κεφαλοχώρι της περιοχής, με την ωραία πλατεία με το άγαλμα του Κοσμά του Αιτωλού. Ο αρχαιολογικός χώρος και το μουσείο συντηρούν τις ιστορικές μνήμες της περιοχής. Ενα ακόμη σημείο για την απόλαυση του δειλινού στη λίμνη είναι από το ξενοδοχείο «Αλθαία» στο Πετροχώρι, 4 χλμ. από το Θέρμο.

ΟΙ ΠΗΓΕΣ ΤΗΣ ΕΥΤΥΧΙΑΣ ΣΤΗ ΓΛΥΚΗ

Θα μπορούσε να την έλεγαν Γλυκή γιατί είναι γλυκό το καταπράσινο τοπίο μέσα στο οποίο είναι χτισμένα τα σπίτια του χωριού. Δεν είναι όμως αυτή η ετυμολογία. Η απάντηση υπάρχει στις Πηγές του Αχέροντα. Περπατάτε πρώτα σε ασφαλτοστρωμένο δρόμο, παράλληλα με το ποτάμι, όπου από ένα σημείο και πέρα δεν επιτρέπονται τα αυτοκίνητα.

Μετά ακολουθείτε το μονοπάτι ανάμεσα στα πλατάνια και πάνω από μικρά ξύλινα γεφυράκια. Ετσι φθάνετε στο σημείο όπου το μονοπάτι γίνεται υδάτινο και προχωρεί μέσα στα νερά του ποταμού. Τώρα, τους μήνες του καλοκαιριού που τα νερά είναι ρηχά, ανεκτά στο σώμα και πεντακάθαρα, αισθάνεσαι να έρχεται από μια σπηλιά στην αριστερή όχθη ένα ψυχρό ρεύμα αέρα να σας χαϊδεύει και αμέσως νιώθετε την κρυάδα των ορμητικών νερών που αναβλύζουν πίσω από τα κλαδιά των δένδρων στα πόδια σας.

Αυτή είναι η πηγή που βγαίνει από τη Σπηλιά του Στοιχειού. Το νερό της είναι γλυκό και γάργαρο αλλά, σύμφωνα με τον θρύλο, δεν ήταν πάντα έτσι. Ο δράκος που ζούσε σε αυτή τη σπηλιά φαρμάκωνε το νερό. Τον σκότωσε κάποιος Αηδωνάτος (ή ήταν μήπως ο Αϊδωνέας, ένας από τους θεούς του Κάτω Κόσμου;) που έγινε Αϊ-Δονάτος, τοπικός άγιος και προστάτης της περιοχής, πολιούχος της Γλυκής. Ετσι τα νερά έγιναν ξανά γλυκά, όπως είναι σήμερα, και το χωριό ονομάστηκε Γλυκή.

Καθώς προχωρείτε, το τοπίο γίνεται όλο και πιο εντυπωσιακό. Κατάφυτες ορθοπλαγιές κατεβαίνουν ως τα άσπρα χαλίκια και συνεχώς στενεύει το πέρασμα που αφήνουν στο ποτάμι να περάσει. Στα πιο στενά σημεία ορθώνονται γκρίζοι βράχοι, χωρίς καθόλου βλάστηση, που κρύβουν τον ήλιο ακόμη και το μεσημέρι. Αυτό το τοπίο έπεισε ίσως τους αρχαίους να τοποθετήσουν εδώ τις πύλες του Αδη.

Πάντως, αν και το τοπίο είναι τόσο επιβλητικό, σε καμία περίπτωση δεν πείθει τον σημερινό επισκέπτη ότι μπορεί να αποτελεί είσοδο στον κόσμο του ερέβους και της λύπης. Προχωρείτε και απολαμβάνετε τα νερά που τρέχουν από παντού - ακόμη και από μικρές τρύπες στους βράχους σαν σιντριβάνια -, τα φωτεινά γαλάζια χρώματα του νερού στα πιο βαθιά σημεία και όλες τις διαβαθμίσεις του πράσινου στις όχθες του φαραγγιού, ως το σημείο, το μοναδικό, όπου πρέπει να μπείτε - για τους θερινούς μήνες μιλάμε πάντα - ως τον λαιμό στο νερό, για να συνεχίσετε ως το γεφύρι του Ντάλα.

Αν δεν θέλετε να μπείτε στο νερό, μπορείτε να απολαύσετε τις Πηγές από ψηλά, πεζοπορώντας στη Σκάλα της Τζαβέλαινας, ως το γεφύρι του Ντάλα, απ' όπου μπορείτε να μπείτε στο νερό και να επιστρέψετε από την κοίτη ως τη Γλυκή. Αλλά μπορείτε και να συνεχίσετε την κοπιαστική πεζοπορία ως το φημισμένο κάστρο της Κιάφας, ψηλά στα όρη του Σουλίου.

ΘΕΡΙΝΑ ΠΑΙΧΝΙΔΙΑ ΜΕ ΑΛΟΓΑ, ΡΑΦΤΙΝΓΚ ΚΑΙ «HOT DOG»

Η ιππασία στο φαράγγι των Πηγών του Αχέροντα είναι μια ξεχωριστή εμπειρία και μια από τις πιο δυνατές εικόνες που μπορεί να απολαύσει κανείς. Τα άλογα περπατούν πάνω στα άσπρα χαλίκια και συχνά μπαίνουν στο νερό ως τον λαιμό. Οταν καλπάζουν, εκτοξεύουν στον αέρα άπειρα μόρια νερού. Τα άλογα είναι εκπαιδευμένα να μεταφέρουν αναβάτες χωρίς άλλη εμπειρία και γι' αυτό αυτή τη βόλτα μπορεί να την απολαύσει ο καθένας που μπορεί να ισορροπήσει στη σέλα τους. Αρκεί βέβαια να ανέχεται το κρύο νερό.

Το ράφτινγκ είναι ακόμη μία απόλαυση στον Αχέροντα, καθώς η διαδρομή που κάνουν, από τις Πηγές στη γέφυρα της Γλυκής, είναι σύντομη και πολύ εύκολη, ώστε ο καθένας μπορεί να δοκιμάσει αυτό το σπορ χωρίς να ανεβαίνει στα ύψη η αδρεναλίνη του. Αυτό μπορεί να συμβεί στους τολμηρούς και έμπειρους που θα μπουν στα πολύ δύσκολα κομμάτια του ποταμού, από τα Σερτζιανά ως τη Γλυκή, για ράφτινγκ ή «hot dog», με περάσματα 3ου και 4ου βαθμού δυσκολίας, μήκους 14 χλμ. και διάρκειας 4-5 ωρών, που διοργανώνει η Trekking Hellas Ηπείρου (τηλ. 26510 71703, www.trekkinghellas.gr).

ΠΡΟΣΒΑΣΗ

Η διακλάδωση προς Παναιτώλιο για τον γύρο της λίμνης απέχει από την Αθήνα, μέσω της γέφυρας Ρίου - Αντιρρίου, 276 χλμ.

ΔΙΑΜΟΝΗ

Στον Βλοχό, στον ξενώνα «Θέστιος»

Στο Πετροχώρι, στο ξενοδοχείο «Αλθαία»

Στην Κάτω Μυρτιά, στον ξενώνα του Ντάλλα, ο οποίος διαθέτει και ταβέρνα με όλα τα καλά της λίμνης.

Στο Θέρμο, στο «Θέρμιος Απόλλων»

Στο Λαμπίρι, στον ξενώνα «Ψηλά Βουνά»

Στο Αγρίνιο, στο ξενοδοχείο «Γαλαξίας»

ΦΑΓΗΤΟ

Στο Ντουγρί, στο «Στέκι του Καμζέλα», για σπληνάντερο, κοκορέτσι, αρνί στη σούβλα, παραδοσιακές πίτες (χορτόπιτα, μακαρονόπιτα, κολοκυθόπιτα), γίδα βραστή και άλλα δικά τους κρέατα και ρακί από μούρα από την Ανδράνοβα, στο «Πιθάρι», στην όχθη της λίμνης, για αθερίνα.

Στη Μυρτιά, στον Μπίκα, για κρέατα της σχάρας και της σούβλας.

Στο Καινούργιο, στη Σπυριδούλα και στον Χρήστο Λάζουρα, για χειροποίητα λουκάνικα (πάντοτε με πράσο, όπως το συνηθίζουν στο Αγρίνιο) και εξαιρετικό κοντοσούβλι.

Στη Νερομάνα, στους «Τρεις Καταρράκτες», για ντόπια κρέατα στη σούβλα (αρνάκι, κατσικάκι, κοκορέτσι) και πίτες με λάχανα του βουνού και τυρί.

Στην Καλλιθέα, λίγο μετά το χωριό, στη «Ρέμβη» για κόκορα κρασάτο.

Στο Πετροχώρι, στο εστιατόριο του ξενοδοχείου «Αλθαία», για αγριογούρουνο στιφάδο, γίδα με φασολάκια, κλέφτικο στη γάστρα με τρία διαφορετικά κρέατα, λαχανοντολμάδες, κοτόπουλο και κόκορα γεμιστό στη γάστρα, ζυμαρόπιτα με κολοκύθι και ντόπιο καλαμποκάλευρο.

Νέος Κόσμος