"Μόνον τότε δεν υπάρχουν λόγια..." - Της Γιόλας Αργυροπούλου-Παπαδοπούλου*

Περνώ
τις περισσότερες ώρες
στο γραφείο του σπιτιού μου.
Σ' έναν χώρο που λατρεύω.
Κάτω από το προστατευτικό τζάμι
του μεγάλου τραπεζιού
οικογενειακές φωτογραφίες
και σημειώματα
δικά σου και των παιδιών μας...
Πάνω στο τραπέζι
ένα μαύρο δερμάτινο sous mains
που δεν λέει να παλιώσει...
Ένα ημερολόγιο
που μου θυμίζει
το γρήγορο πέρασμα του χρόνου
καθώς - κάθε πρωί -
γυρίζω και μια σελίδα του...
Ένα βαρύ κρυστάλλινο presse papiers,
δώρο - από τη Βενετία -
της αγαπημένης μου φίλης Κυριακής,
με σχέδια στο χρώμα των ματιών της,
χρυσοπράσινα...
Ένα βάζο με λουλούδια - αποξηραμένα πια -
που μου είχαν προσφέρει τα παιδιά μας
σε κάποια "γιορτή της Μητέρας"
με μια καρτούλα:
"Σε μια υπέροχη μαμά!
Χρόνια πολλά κι ευτυχισμένα!
Με λατρεία...".
Τρεις φωτογραφίες σε κορνίζες.
Στη μία το πορτραίτο της κόρης μας.
Στην άλλη το πορτραίτο του γιου μας.
Στην τρίτη μια μοναδική σύνθεση...
Οι γονείς μου, εσύ και τα παιδιά μας:
ό λ η μ ο υ η ζ ω ή...

Περνώ
τις περισσότερες ώρες
στο γραφείο του σπιτιού μου.
Σ' έναν χώρο που λατρεύω.
Κάθομαι
μπροστά στον υπολογιστή μου
και γράφω - ώρες ατελείωτες -.
... Πληκτρολογώ
σκέψεις, στίχους, ιδέες, αναμνήσεις, συναισθήματα...
Ακούγοντας μουσική...
Σπανό, Καραΐνδρου, Χατζηνάσιο, Χατζιδάκι.
Κυρίως Χατζιδάκι!
Οι μελωδίες του
γλυκαίνουν την ψυχή μου.
Ομορφαίνουν τον κόσμο της.
Την πλουτίζουν και τη μαγεύουν.
Γεννούν
σκέψεις, στίχους, ιδέες, αναμνήσεις, συναισθήματα...
Κι εγώ γράφω - ασταμάτητα -
με τα ακροδάχτυλά μου
να κινούνται πάνω στα πλήκτρα
σε μια πλήρη αρμονία
με τους ήχους της μουσικής...
Υπάρχουν στιγμές
που νοιώθω
πως
το πληκτρολόγιο του υπολογιστή μου
είναι ένα είδος μικρού πιάνου
κι εγώ δεν γράφω
αλλά παίζω σ' αυτό το πιάνο
τις μελωδίες του Μάνου...
Την "Αθανασία".
Το "Μεθυσμένο κορίτσι".
Το "Βαλς των χαμένων ονείρων".
Την "Προσωπογραφία της μητέρας μου".

Περνώ
τις περισσότερες ώρες
στο γραφείο του σπιτιού μου.
Σ' έναν χώρο που λατρεύω.
Κάποιες στιγμές
- καθισμένη μπροστά στον υπολογιστή -
στρέφω το βλέμμα μου δεξιά,
στο μισάνοιχτο παράθυρο,
κι αγναντεύω
το γερασμένο πεύκο του κήπου μας.
Κι έπειτα
το βλέμμα μου χαμηλώνει
στο περβάζι αυτού του παραθύρου.
Χαϊδεύει φευγαλέα τα μικρά κεριά
και
σταματά σε μια δίφυλλη κάρτα
του γιου μας
από κάποιο ταξίδι του στην Πράγα.
Απλώνω το χέρι μου.
Την παίρνω.
Στο πρώτο φύλλο
κοιτάζω κάποιο σκοτεινό τοπίο:
έναν κατάμαυρο ουρανό γεμάτο αστραπές.
Στο δεύτερο φύλλο
διαβάζω τα λόγια:
"Η φωτογραφία συμβολίζει τη διάθεσή μου,
όταν βρίσκομαι μακριά σου...
Μου έλειψες, γλυκιά μου Αγάπη,
Μανούλα μου!".
Η συγκίνηση με πνίγει.
Ξαναβάζω την κάρτα στη θέση της
- πάνω στο περβάζι του παραθύρου -.
Μόνον τότε
οι μελωδίες του Χατζιδάκι ξεμακραίνουν
κι εγώ
αδυνατώ να συνεχίσω το γράψιμο...
Μόνον τότε δεν υπάρχουν λόγια...

* Η κυρία Γιόλα Αργυροπούλου - Παπαδοπούλου είναι επ. καθηγήτρια της Φιλοσοφικής Σχολής του Πανεπιστημίου Αθηνών