Ο τελευταίος χρησμός των Δελφών - Του Γιώργου Περπινιά

Ας θυμηθούμε όλοι μας τον τελευταίο χρησμό της Πυθίας προς τον γιατρό Ορειβάσιο, φίλο του αυτοκράτορα Ιουλιανού, που τον είχε στείλει να μάθει τι γίνεται με το μέλλον του μαντείου των Δελφών!…

ΕΙΝΑΙ γνωστό, ότι ο αυτοκράτωρ Ιουλιανός, ο αποκληθείς και «Παραβάτης», ο οποίος, διαδεχθείς τον βυζαντινό αυτοκράτορα Κώνστα, προσπάθησε, ανεπιτυχώς, να αναβιώσει την αρχαία ελληνική θρησκεία, μαζί με τους θεούς της, αφού ο ίδιος έσπευσε πρώτος να διακηρύξει την πίστη του στην θρησκεία των αρχαίων.

Είναι ο άνθρωπος ο οποίος, παρά το γεγονός ότι είχε μία φλογερή ελληνική σκέψη, κατά έναν περίεργο και μυστηριώδη τρόπον, από την μία ήθελε το γκρέμισμα της χριστιανικής θρησκείας, που είχαν υιοθετήσει οι ίδιοι οι Έλληνες πολίτες της αυτοκρατορίας του, και από την άλλη να ανοικοδομήσει τον Ναό του Σολομώντος!.. (Το θέμα αυτό θα μας απασχολήσει σε ειδικά άρθρα, για να πληροφορηθεί ο κόσμος την πραγματική αλήθεια, για τον ρόλο που διαδραμάτισε αυτός ο αυτοκράτωρ).

Επειδή, λοιπόν, ο Ιουλιανός, με διάταγμά του επανέφερε κατά κάποιον τρόπο σαν θρησκεία του κράτους την λατρεία των αρχαίων θεών, έστειλε τον στενό του φίλο, τον γιατρό Ορειβάσιο, να ρωτήσει το Μαντείο των Δελφών, για την αναστύλωση του αρχαίου αυτού θρησκευτικού κέντρου, για να λάβει την απάντηση που ακολουθεί:

«Είπατε τω βασιλήι χαμαί πέσε δαίδαλος αυλά

ουκέτι Φοίβος έχει καλύβαν, ου μάντιδα δάφνην

ου παγάν λαλέουσαν; Απέσβετο και λάλον ύδωρ».

Που σημαίνει:

«Πέστε στον βασιλιά, πως έπεσε κάτω η αυλή που βρισκόταν το ξόανο, δεν έχει πια σπίτι ούτε μαντική δάφνη, ούτε πηγή να μιλάει, χάθηκε και το νερό που μιλούσε».

Για το θέμα αυτό έχει γράψει ο βυζαντινός χρονογράφος Γεώργιος Κεδρηνός μέσα στο σύγγραμμα : «Σύνοψις ιστοριών αρχομένη από κτίσεως κόσμου και μέχρι της βασιλείας Ισαακίου του Κομνηνού συλλεγείσα παρά κυρού Γεωργίου του Κεδρηνού εκ διαφόρων βιβλίων» (Volume 1 page 532 line 10).

ΤΙ ΛΕΕΙ Ο ΦΙΛΟΣΤΟΡΓΙΟΣ

Βεβαίως, επειδή ορισμένοι θέλησαν να αμφισβητήσουν το ως άνω κείμενο του Γεωργίου Κεδρηνού, που έζησε τον 11ον αιώνα μ.Χ. (συγκεκριμένα περί το 1058 μ.Χ.), ο γράφων ανέτρεξε σε πολύ παλαιότερες πηγές και βρήκε αυτόν τον χρησμό να επιβεβαιώνεται και από τον σπουδαίο αρχαίο Έλληνα συγγραφέα και φιλόσοφο, τον Φιλοστόργιο (;+425 μ.Χ.), ο οποίος μέσα στο έργο του: «Εκκλησιαστική ιστορία» καταγράφει έναν ζωηρό διάλογο μεταξύ Ιουλιανού και αγίου Αρτεμίου, που μαρτύρησε στην Αλεξάνδρεια, και ο οποίος διάλογος έχει, επί λέξει, ως εξής:

«Artemii Rassio 48: Ο γαρ Ιουλιανός πάλαι τον Ελληνισμόν κατά ψυχήν ωδίνων εκ των εν Ιωνία γενομένων αυτώ προς τους αμφί τον Μάξιμον φιλοσόφων συνουσιών, εφ’ όσον μεν ο τε αδελφός αυτώ περιήν και μετ’ αυτόν Κωνστάντιος, ο δε ουδέν παραγυμνούν εθάρρει δια το εξ εκείνων δέος επεί δε ούτοι εξ ανθρώπων ήσαν, αυτός δε των πραγμάτων ήδη κύριος ην, τότε δη εις το φανερόν απαμφιασάμενος πάσαις αθρόον εις τον Ελληνισμόν εξερράγη ταις προθυμίαις.

Ebd. 22: Ο γαρ Ιουλιανός, ως δεδήλωται, την των Ρωμαίων βασιλείαν υποζωσάμενος, εσπούδαζε μάλιστα τον Ελληνισμόν επανορθούν. Πανταχού τοίνυν γράμματα διαπεμπόμενος εκέλευε τα τούτων τεμένη και τους βωμούς ανιστάν μετά πολλής σπουδής τε και προθυμίας.

Artemii Rassio 35 [Artemius’ Rede an Iulian]: Γίνωσκε τοίνυν ως η του Χριστού ανίκητος και αήττητος υπάρχει ισχύς τε και δύναμις πάντως δε και αυτός τούτο πεπληροφόρησαι εξ ων σοι χρησμών Ορειβάσιος ο ιατρός κοιαίστωρ παρά του εν Δελφοίς Απόλλωνος άρτι κεκόμικεν. Εγώ δε σοι και τον χρησμόν, καν μη βούλη, επαναγνώσομαι. Έχει γαρ ούτως:

Είπατε τω βασιλεί χαμαί πέσε δαίδαλος αυλά.

Ουκέτι Φοίβος έχει καλύβαν, ου μάντιδα δάφνην,

Ου παγάν λαλέουσαν, απέσβετο και λάλον ύδωρ» [(Philostorgius: Historia ecclesiastica (fragmenta e passione Artemii)] (Book 7 fragment 1c line 7).

Τι παρατηρήσαμε στην τελευταία φράση του αγίου Αρτεμίου; Βλέπουμε ότι σε αυστηρό τόνο λέγει στον Ιουλιανό:

«Γνώριζε, λοιπόν, ότι η δύναμις του Χριστού είναι ανίκητη και αήττητη, όλοι δε όπως και συ έχεις πληροφορίες, τις οποίες ο φίλος σου ιατρός Ορειβάσιος σου έφερε από τον Δελφικό Απόλλωνα».

Χαμαί πέσε δαίδαλος αυλά, λοιπόν …

ΠΟΥ Ο ΠΥΘΙΟΣ ΚΑΙ ΠΟΥ Ο ΔΩΔΩΝΑΙΟΣ;

Αλλά, και ο Ευσέβιος Καισαιρείας (265-340 μ.Χ.), μέσα στην βαθιά περισυλλογή του, όσο δηλαδή σκέπτεται και αναλογίζεται το Δελφικό μαντείο, αλλά και το μάταιο του κόσμου τούτου, θα αναφωνήσει:

«Πού γαρ σοι το εν Δελφοίς ιερόν παρά πάσι Έλλησιν εξ αιώνος βεβοημένον; Πού ο Πύθιος; Ο Κλάριος; Πού και ο Δωδωναίος;»

Κι αμέσως πιο κάτω:

«Το μεν γε Δελφικόν χρηστήριον τρίτον υπό Θρακών εμπρησθήναι κατέχει λόγος, ουδέν του μαντείου εις την του μέλλοντος γνώσιν, αλλ’ ουδέ του Πυθίου τα οικεία προφυλάξασθαι…»!

Πάντα ταύτα, βέβαια, μέσα στο έργο τού Ευσεβίου: «Ευαγγελική προπαρασκευή» Δ΄ 2.8.2, όπου ο αναγνώστης μπορεί να αναζητήσει πληθώρα στοιχείων, που να αποδεικνύουν του λόγου το αληθές.

«ΟΥΚ ΕΤΙ ΦΘΕΓΓΕΤΑΙ ΔΡΥΣ!…»

Αλλά, και αν ακόμη αναγνώσουμε τα συγγράμματα του Γρηγορίου Ναζιανζηνού (329-389 μ.Χ.), στον τέταρτο κατά Ιουλιανού λόγον, θα βρούμε ένα απόσπασμα άκρως εντυπωσιακό, αφού οι πάντες μπορούν να το συγκρίνουν με τους μελαγχολικούς προβληματισμούς του Ευσεβίου, όσον αφορά δηλαδή στο Δελφικό μαντείο, αλλά και σε σχέση με τον τελευταίο χρησμό της Πυθίας:

«Ουκ έτι φθέγγεται δρυς, ουκ έτι λέβης μαντεύεται, ουκ έτι Πυθία πληρούται ουκ οιδ’ ων τινων πλην μύθων και ληρημάτων. Πάλιν η Κασταλία σεσίγηται και σιγάν ύδωρ εστίν ου μαντευόμενον αλλά γελώμενον, πάλιν ανδριάς άφωνος ο Απόλλων, πάλιν η δάφνη φυτόν εστι μύθον θρηνούμενον Κασταλίη τε, δάφνη τε, δρυός μαντεύματα κείσθω» (Volume 35page 704 line 44).

Αλλά και ο Απόλλων, σύμφωνα με τον Ιωάννη Δαμασκηνό (; +756 μ.Χ.) όταν ρωτήθηκε από ιερέα του ναού απήντησε:

«Ω ταλαίπωρε από τους υπηρέτες μου, μακάρι να μη με είχες ερωτήσει το τελευταίο, για τον θαυμάσιο θεό και για την αναπνοή, η οποία έχει συμμαζεμένα ολόγυρά της όλα τα άστρα, τους ποταμούς, το φως, τον Άδη, τον αέρα, το νερό, την φωτιά, η οποία και μετά βίας διώχνει από εδώ το σπίτι μου, ακόμη έλειψε από τους τρίποδές μου και ο αυγερινός, αλίμονο! Τρίποδες θρηνήσατε και σεις, επήγε ο Απόλλων στον χαμό, επειδή άνθρωπος ουράνιος και εκείνος που έπαθε ήταν θεός, η θεότητα δε αυτή δεν έπαθε» [Joannes Damascenus: Passio sancti Artemii (Dub.) Volume 96 page 1293 line 33].

Αντελήφθη ήδη ο αναγνώστης, ότι και αυτός ακόμη ο θεός Απόλλων, δια στόματος ιερέως του ναού, προφήτευσε τον Ερχομό του Κυρίου Ημών Ιησού Χριστού (!!), πράγμα που δεν διακηρύττει ο συγγραφεύς αυτού του άρθρου, αλλά ο ίδιος ο Πατέρας της Εκκλησίας μας, ο Ιωάννης Δαμασκηνός, για τον οποίον οι Έλληνες Ορθόδοξοι Χριστιανοί τρέφουν μεγάλη εκτίμηση και σεβασμό!

Εάν, τώρα, θέλετε να προχωρήσουμε και παρακάτω, όπως λέει και ο Χρήστος Μαυρουδής μέσα στο βιβλίο του «Δελφικά Μυστήρια», μπορούμε να διαβάσουμε και άλλους συγγραφείς (εκκλησιαστικούς και μη), όπως για παράδειγμα, τον Κλήμη τον Αλεξανδρινό (; +220 μ.Χ.), ο οποίος μέσα στον Προτρεπτικό του λόγο θα διαβάσουμε κάτι το εκπληκτικό:

«Άδυτα τοίνυν άθεα μη πολυπραγμονείτε μηδέ βαράθρων στόματα τερατείας έμπλεα ή λέβητα Θεσπρώτιον, ή τρίποδα Κιρραίον, ή Δωδωναίον χαλκείον (…). Σεσίγηται γουν και Κασταλίας πηγή και Κολοφώνος άλλη πηγή. Και τα άλλα ομοίως τέθνηκε νάματα μαντικά και δη του τύφου κενά (…) διήγησαι ημίν και τοις άλλοις μαντικής, μάλλον δε μανικής, τα άχρηστα χρηστήρια, τον Κλάριον, τον Πύθιον, τον Διδυμέα, τον Αμφιάρεω, τον Απόλλω, τον Αμφίλοχον…» (Κλήμης Αλεξανδρεύς, Λόγος προτρεπτικός προς Έλληνας Β΄ 11.1.2).

Πάντα ταύτα, όσο ο γράφων αναλογίζεται την δυναμική συνεχούς εκπροσωπήσεως δια πραγματικών Ελλήνων, που προωθούν και δεν ενταφιάζουν τον Ελληνισμό και την Ορθοδοξία μέσα στην Ευρωπαϊκή Βουλή, και κατ’ επέκταση μέσα στην νέα ευρωπαϊκή οικογένεια των 450 εκατομμυρίων Ευρωπαίων πολιτών!…

Τώρα και όσο έχουμε ακόμη καιρό, πριν η Πυθία αναφωνήσει για μία ακόμη φορά: «χαμαί πέσε δαίδαλος αυλά»!..