Η κραυγή αγωνίας του Μητροπολίτη Φθιώτιδος για το βίο και την πολιτεία των παπαδιών

Το αδιέξοδο που αντιμετωπίζει σήμερα μεγάλος αριθμός παπάδων με τους γάμους του περιέγραψε με απόλυτη ειλικρίνεια ο Μητροπολίτης Φθιώτιδας Νικόλαος στην έκτακτη σύνοδο της Ιεραρχίας της Εκκλησίας τον Μάιο του 2010 κατά τη διάρκεια της ομιλίας του με θέμα «ενδογενή και εξωγενή προβλήματα της Ιερατικής Διακονίας στη σημερινή κοινωνία».

Σε μια ομιλία που μπορεί να αποδειχθεί και προφητική υπό το φως των δραματικών αποκαλύψεων για την υπόθεση της παπαδιάς στην Ηλεία που κατηγορείται ότι άλλαζε εραστές μέχρι να βρει ένα πρόθυμο για να δολοφονήσει τον άντρα της, ο Μητροπολίτης Φθιώτιδας έθεσε τον δάκτυλο επί τον τύπο των ήλων και κατέγραψε το πρόβλημα από τη στιγμή της γέννησής του, δηλαδή από την υποχρέωση να παντρεύονται πριν χειροτονηθούν. Αυτό όπως επισήμανε είναι η αρχή του προβλήματος καθ οι περισσότεροι παντρεύονται βιαστικά με όλες τις μετέπειτα συνέπειες.

Αναλυτικά, τα αποσπάσματα της εισήγησης του Μητροπολίτη Νικόλου:

Ένα από τα μεγαλύτερα ζητήματα της Ιερατικής ζωής είναι ή εκλογή τής μέλλουσας πρεσβυτέρας. Ή καλή έκβαση του προβλήματος αυτού προοιωνίζεται την λαμπρή επιτυχία στην ιερατική του σταδιοδρομία. Ή κακή του έκβαση κάνει τη ζωή του Ιερέως τραγική με απρόβλεπτες εξελίξεις, οι όποιες μερικές φορές οδηγούν σε τραγικά αδιέξοδα.

Ή ανάγκη επιβάλλει εις τον υποψήφιο Ιερέα μετά την αποφοίτησή του από την Εκκλησιαστική Σχολή ή ακόμα και την Θεολογική Σχολή και μετά την εκπλήρωση των προς την πατρίδα στρατιωτικών υποχρεώσεων να αναζητήσει το κατάλληλο πρόσωπο δια να δημιουργήσει οικογένεια και εν συνεχεία να εισέλθει εις τις τάξεις του Ιερού Κλήρου. Ατυχώς δεν εξετάζεται το ζήτημα αυτό μετά περισκέψεως και τής δεούσης σοβαρότητος ούτε από τον υποψήφιο, ο όποιος επείγεται να τακτοποιηθεί, ούτε από το οικογενειακό του περιβάλλον. Οι περισσότεροι γάμοι υποψηφίων Ιερέων είναι βιαστικοί και επιπόλαιοι. Υπό την πίεση τής χειροτονίας και τής τακτοποιήσεως πείθεται ή τυχούσα, ή όποια ουδέποτε διανοήθηκε να γίνει πρεσβυτέρα, γίνεται ο Γάμος, ακολουθεί ή χειροτονία και μετά αρχίζει ή ανώμαλη προσγείωση στην πραγματικότητα. Μερικές νέες προσαρμόζονται και γίνονται επιτυχημένες πρεσβυτέρες. Μερικές άλλες κατ' ανάγκην μένουν, χαράζουν την ζωή τους κατά τις επιθυμίες τους χωρίς ίχνος πνευματικότητος, ίεροπρέπειας και σεβασμού, μαι αποτέλεσμα ή και ο Ιερεύς να χάνει τον προσανατολισμό του και να κάνει σοβαρές υποχωρήσεις ή να σηκώνει δια βίου ένα βαρύ Σταυρό.

Σ' αυτές τις περιπτώσεις μην αναζητήσει κανείς την τήρηση των Ιερών Κανόνων, οι όποιοι απαιτούν όπως ή υποψήφια πρεσβυτέρα είναι παρθένος, δεν έχει προηγουμένως μνηστευθεί άλλον, δεν είναι χωρισμένη, δεν είναι χήρα.

Θα άντείπει κάποιος, ότι οι υποχωρήσεις δικαιολογούνται, διότι οι νέες σήμερα δεν δέχονται να λάβουν σύζυγο μέλλοντα Ιερέα. Είναι γεγονός, ότι πολλά παιδιά της Εκκλησίας, έτοιμα δια να εισέλθουν εις τον ιερόν αμπελώνα, υγιή, έξυπνα, ικανά και καταρτισμένα, αναζητούν και δεν ευρίσκουν την κατάλληλη σύζυγο. Τούτο είναι σοβαρότατο πρόβλημα τής Εκκλησίας και θα πρέπει οι Ιερατικές οικογένειες, οι σοβαροί και ευσεβείς οικογενειάρχες, τα μέλη των θρησκευτικών συλλόγων, οι φίλοι των Ιερών Μονών και όσοι γενικώς έναπέμειναν θρησκεύοντες εν πίστει να μεριμνούν δια την επίλυση του μείζονος τούτου ζητήματος. Εάν από τι ζύμη αυτή των εκκλησιαστικών οικογενειών δεν προέλθουν οι μέλλουσες πρεσβυτέρες, γιατί να κακολογούμε και να κατακρίνουμε την αναγκαστική λύση;

Γνωρίζουμε, ότι ή επιτυχία ενός Ιερέως οφείλεται κατά μέγα μέρος στην πρεσβυτέρα του. Δυστυχώς ή σημερινή πρεσβυτέρα έχει τόσο έκκοσμικευθεί, πού δεν διακρίνεται ως προς το φρόνημα και τον τρόπο ζωής από τις άλλες μοντέρνες γυναίκες. ΟιΟί παλαιές πρεσβυτέρες απέπνεαν το άρωμα της ευσεβείας και της χρηστότητος. Οι σημερινές πρεσβυτέρες στην πλειονότητά τους μπορεί να είναι καλές μητέρες, αλλά δεν δρουν και, δεν ενεργούν ως πρεσβυτέρες. Μένουν αμέτοχες εις το έργο των συζύγων τους και έχουν πολλές απαιτήσεις ωσάν να είναι αδικημένες. Και όμως, θα ημπορούσαν να δώσουν υψηλό περιεχόμενο στη ζωή τους εντασσόμενες στις δραστηριότητες τής ενοριακής ζωής και καθιστάμενες κέντρο πάσης πνευματικής, φιλανθρωπικής και κοινωνικής δραστηριότητος.

Ένα μεγάλο επίσης πρόβλημα πού άνεφάνη τις τελευταίες δεκαετίες στη πατρίδα μας, μέσα στο γενικό κλίμα τής κρίσεως του γάμου, είναι τα διαζύγια τον Ιερέων. Πολλές δεκάδες Ιερατικών οικογενειών έχουν διαλυθεί και το πρόβλημα τον εν χηρεία Ιερέων είναι φλέγον, ακανθώδες και δυσεπίλυτο. Οι Ιερείς αυτοί, νέοι ως επί το πλείστον, ζητούν να νυμφευθούν πάλι, διότι εξ αρχής έταξαν τον εαυτό τους εις τον έγγαμο και όχι εις τον άγαμο κλήρο. Υπάρχουν και μερικοί εν χηρεία λόγω θανάτου τής συζύγου, οι όποιοι παρακαλούν την Ιεραρχία να επιτρέψει τον γάμο μετά την χειροτονία.

Βεβαίως όποιος αναλαμβάνει ένα τόσο υψηλό έργο, όπως είναι ή Ιεροσύνη, ενημερώνεται επί όλων τον περιπτώσεων και ακόμη των πιο απίθανων και μετά αποφασίζει. Αναλαμβάνει όλη την ευθύνη του Σταυρού του υψίστου αξιώματος μέχρι θανάτου. Δι' αυτό τον λόγο δεν επιτρέπεται να λέγουν ότι αδικούνται από την Εκκλησία, ή οποία σεβομένη τούς Ιερούς Κανόνας, επιφυλάσσεται και σιωπά.

Ωστόσο οι χηρεύσαντες Ιερείς σηκώνουν τον Σταυρό τους και γίνονται στόχοι πολλών συκοφαντιών και περιφρονητικών σχολίων για κάθε κίνησή τους. Ζητούν την επιείκεια τής Εκκλησίας και παρακαλούν να γίνει και στην Εκκλησία τής Ελλάδος, ό,τι συνέβη και στη Σερβία μετά τον Β' Παγκόσμιο Πόλεμο, όπου ή Εκκλησία σιωπηρώς αναγνώρισε τελεσθέντας γάμους Ιερέων.

Ορθώς ή Ιερά Σύνοδος τής Εκκλησίας τής Ελλάδος διετύπωσε την άποψη, ότι δύναται ή Ιεραρχία κατά περίπτωση να λάβει θέση, αφού όμως προηγουμένως αυτό αποφασισθεί από Πανορθόδοξη Σύνοδο.

iefimerida.gr