Το τεράστιο έγκλημα των Βυζαντινών - Του Ανδρέα Κωνσταντινίδη

Τα διαπραχθέντα εγκλήματα εναντίον της ανθρωπότητας – είτε σαν εγκλήματα πολέμου, είτε σαν εγκλήματα… ειρήνης – είναι πάρα πολλά.  Αξιοσημείωτα μεταξύ των εγκλημάτων αυτών είναι: (1) τα ολοκαυτώματα του Πρώτου Παγκόσμιου Πολέμου και τα επακόλουθα του δράματος αυτού  – όπως η σφαγή και ο κατατρεγμός των Ελλήνων του Πόντου και των Αρμενίων, (2) τα ολοκαυτώματα του Δεύτερου Παγκόσμιου Πολέμου – όπως η σφαγή των Εβραίων και ο βομβαρδισμός των Ιαπωνικών πόλεων Χιροσίμας και Ναγκασάκι, (3) Οι διάφοροι τοπικοί πόλεμοι – είτε εμφύλιοι είτε διεθνείς – μεταξύ Κομμουνιστών και Καπιταλιστών – συμφεροντολόγων και… ιδεολόγων, (4) Η… ειρηνευτική εισβολή της Τουρκίας στη Κύπρο – με χιλιάδες Ελληνοκύπριους νεκρούς και διακόσιες χιλιάδες πρόσφυγες.

Τα ανωτέρω εγκλήματα οδήγησαν σε ποταμούς αίματος και σε αβάστακτη, ανθρώπινη συμφορά και πόνο.  Στον Πρώτο Παγκόσμιο Πόλεμο, υπήρχαν πενήντα εκατομμύρια νεκροί – στρατιώτες και πολίτες – και στο Δεύτερο Παγκόσμιο Πόλεμο τριάντα εκατομμύρια.  Αλλά – παρόλο τον πόνο και τη συμφορά – ο άνθρωπος τα καταφέρνει να σταθεί στα πόδια του, να επιζήσει και στη συνέχεια – ναι, στη καλή συνέχεια – να αγωνιστή θαρραλέα και να διαπρέψει : να σκαρφαλώσει σε ψηλές κορφές και να αγκαλιάσει τον ήλιο.  Όμως, δεν είναι όλοι οι άνθρωποι που τα καταφέρνουν να προσπεράσουν όλα τα εμπόδια και να στεφθούν νικητές.  Είναι μόνο αυτοί που έχουν την ικανότητα στη σάρκα τους και τη ψυχολογία τους (νους υγιής εν σώματι υγιές,) και πάνω από όλα – ναι, πάνω από όλα – να έχουν την επιθυμία ­ – ναι, να το θέλουν – να επιζήσουν, να αγωνιστούν και να διαπρέψουν (σώμα υγιές εν… πνεύματι υγιές.)  Και είναι εδώ που καταλήγουμε στο μεγαλύτερο έγκλημα που έγινε ποτέ εναντίον της ανθρωπότητας – την αφαίρεση από τον άνθρωπο της επιθυμίας να αγωνιστεί και να νικήσει. Μπροστά σε αυτό το τεράστιο έγκλημα, όλα τα άλλα εγκλήματα είναι μικρά – και ωχριούν.  Το έγκλημα αυτό το διέπραξαν οι Βυζαντινοί αυτοκράτορες και πατριάρχες, στην προσπάθεια τους να μετατρέψουν τους αγωνιστές και… ατίθασους υπηκόους τους, σε άβουλους και καλούς δούλους.

Δεν είναι τυχαίο το γεγονός ότι οι χριστιανοί, Βυζαντινοί αυτοκράτορες, απαγόρευσαν τους Ολυμπιακούς αγώνες.  Και δεν τους απαγόρευσαν γιατί ήσαν… ειδωλολατρικοί. Τους απαγόρευσαν γιατί οι Ολυμπιακοί αγώνες – και γενικά ο αθλητισμός – ήταν το σχολείο όπου οι Έλληνες – όπως και οι άλλοι δούλοι των βυζαντινών – μάθαιναν να γίνουν αθλητές, αγωνιστές και νικητές.  Οι Βυζαντινοί αντί για αθλητισμό πρόσφεραν… ασκητισμό – και αντί για στάδια και αθλητές, πρόσφεραν μοναστήρια και καλόγηρους.

Το ίδιο πνεύμα του ασκητισμού, το βρίσκουμε στη φράση «Τα του Καίσαρος τω Καίσαρα, και τα του Θεού τω Θεώ.» Και τι ανήκει στον Καίσαρα;  Στον Καίσαρα ανήκει ο κόσμος ολόκληρος – η «βασιλεία της Γης,» δηλαδή ο… «ψεύτικος» και «αμαρτωλός» κόσμος – ο κόσμος της… προσωρινής σάρκας.  Και στο Θεό ανήκει ο «αληθινός» κόσμος της «αιώνιας ζωής,» του ουρανού και των…  σύννεφων.  Ναι… όνειρα πτερόεντα. Δηλαδή, οι χριστιανοί Βυζαντινοί αυτοκράτορες (οι απόγονοι του Καίσαρα,) κράτησαν  για τον εαυτό τους τον επίγειο παράδεισο, και απέστειλαν τους δούλους χριστιανούς να ψάχνουν για παράδεισο στα σύννεφα – και στην… μετά θάνατο «ζωή»!  Αυτή η πράξη των Βυζαντινών αυτοκρατόρων, μετάτρεψε τους Έλληνες από δημιουργούς του πλέον θαυμάσιου πολιτισμού που γνώρισε η ανθρωπότητα, σε γονατισμένους δούλους – οι οποίοι, τώρα, χύνουν μαύρα δάκρυα πάνω στα ερείπια της Ακρόπολης.  Αυτός είναι ο λόγος που θεωρώ τον ασκητισμό των Βυζαντινών – και, κυρίως, όπως αυτός εκφράζεται στη φράση «Τα του Καίσαρος τω Καίσαρα, και τα του Θεού τω Θεώ,» – σαν το μεγαλύτερο έγκλημα εναντίον της ανθρωπότητας.  Απλά, το τεράστιο αυτό έγκλημα αφαιρεί από τον άνθρωπο την επιθυμία για μια αγωνιστική, παραγωγική και χαρούμενη… επίγεια ζωή.  Επισυναπτόμενα τα ποιήματα μου, Οι Βάρβαροι, Η Βυζαντινή Βδέλλα, και Ξύπνα Λεβέντη Ηρακλή, τα οποία προσφέρουν περισσότερες λεπτομέρειες επί του θέματος.

OI BARBAROI

Monoqeismό mαV έφεran

kaι mαV έkleisan tα mάtia,

έbalan tη skέyh stο kelί

ki’ έkaman tο aίsqhma kommάtia.

Stον tόpo tηV anάlushV

kaι tωn episthmώn,

mαV έjeran mustήria

ki’ ίskiouV tωn skotadiώn.

Antί giα toυV OlύmpiouV

qeoύV tηV logikήV,

koubάlhsan xwgήιneV

grajέV tηV entolήV.

Ο άnqrwpoV mαV eίpane

eίnai amartwlόV,

stη sάrka eίn’ adύnatoV

kaι stο mualό koutόV.

MαV tάxane parάdeiso

kaι άfesh amartiώn,

mαV rίxan stοn Mesaίwna

kaι sε keliά basanistώn.

Monoqeismό mαV έφεran

kaι mαV έkleisan tα mάtia,

έbalan tη skέyh stο kelί

ki’ έkaman tο aίsqhma kommάtia.

Η ΒΥΖΑΝΤΙΝΗ  ΒΔΕΛΛΑ

Βυζαντινή κι’ Εβραϊκή

μια βδέλλα διψασμένη,

τους Έλληνες ορέχτηκε

κι’όρμησε παθιασμένη.

Ολημερίς κι’ολονυχτίς

το αίμα μας τραβούσε,

σκιάχτρα εμάς μας έκαμε,

βασίλισσα αυτή ζούσε.

Εμείς που δώσαμε το φως

σ’όλη την οικουμένη,

μείναμε μ’άδεια καρδιά

και τη φωτιά σβησμένη.

Οι δόξες όλες πίσω μας

κι’ η άβυσσος μπροστά μας,

κλαίει η ψυχή, πονά η καρδιά,

λιώνουν τα σωθικά μας.

Βυζαντινή κι’ Εβραϊκή

βδέλλα καταραμένη,

τα χέρια νά’χα τού Ηρακλή

να σ’άφηνα πνιγμένη.

Να ξανασάνει ο Έλληνας

να δει μια άσπρη μέρα,

ν’ ανοίξει τις φτερούγες του

στο φως και στον αγέρα.

XUPNA LEBENTH HRAKLH

Xύpna lebέnth Hraklή

tου έθνους maV kamάri,

xύpna tranέ όlhV tηV ΓηV

kaι toυ DiόV blastάri.

Xύpna lebέnth, ημίθεε

kaι mαV giα nα xupnήseiV,

mazί maV pάli tιV paliέV

dόxeV nα xanazήseiV.

Xecάsame tη lebentiά

kaι gίname ragiάdeV,

και τη ψυχή μας δώσαμε

σε ξένους βασιλιάδες.

Ntropiάsame tη mnήmh sou

sugcώra maV adέλji,

όrko tώra soυ kάnoume

πως Άνοιξη θα έλθει.

Liontάria qα damάsoume

qα pnίxoume tα jίdia,

και θα κοιτάς kaμαρωτός

τ’ αδέλφια σου τα ίδια.

Ξύπνα λεβέντη Hraklή

κι’ η Ελλάδα σε προσμένει,

θέλει να γίνει ξακουστή

πάλι στην οικουμένη.

Ανδρέας  Κωνσταντινίδης