Αχ, Σοφία! - Του Σταύρου Θεοδωράκη

Ξέρω η επικαιρότητα δεν θέλει να στρίβεις το κεφάλι. Ο Βαγγέλης και ο Αντώνης μάλωσαν για το ποιος μας αγαπάει πιο πολύ. Και ο Φώτης έκλαψε όταν αναγκάστηκε να πει ναι στις περικοπές τους. Παράξενο πράγμα όμως, εμένα αυτά δεν με συγκινούν. Το μυαλό μου αυτές τις ώρες είναι στην Σοφία.

Δεν ξέρω πως της κόλλησε και από μικρή ήθελε να γίνει γιατρός. Παιδίατρος, άντε το πολύ οδοντογιατρός για τα παιδάκια. Τίποτε άλλο δεν συζητούσε. Όποτε την συναντούσα, στο φούρνο ή στον μανάβη – να πάρει τα ψώνια για το σπίτι – έβρισκε τρόπο να μου το υπενθυμίζει. Αυτά όταν ήταν πιτσιρίκα του Γυμνασίου. Γιατί μετά όταν έγινε κοπέλα του Λυκείου σταμάτησε τα πολλά πολλά σούρτα φέρτα στην αγορά. Προείχε το διάβασμα και κανένα φλερτ μετά το σχολείο στα Starbucks. Θα μου πεις «σαν πολλά δεν ξέρεις για τη Σοφία». Ξέρω ακόμη τι μουσική άκουγε, ποια χρώματα αγαπούσε και τον σκύλο της που τον λένε «Μήτσο». Ένα μπασταρδάκι από τα σκουπίδια. Ο Μήτσος ήταν η αφορμή να ταλαντευθεί για λίγο η Σοφία. «Μήπως να γίνω κτηνίατρος;». Το κουτάβι στάθηκε στα πόδια του γρήγορα όμως και η Σοφία επέστρεφε στην παιδιατρική. Και ξαφνικά οι μονάδες δεν φτάνουν! Σοκ μέσα στο καλοκαίρι.

Σχεδόν σε όλα η Σοφία είχε γράψει άριστα. Για την Έκθεση όμως δεν ήταν σίγουρη. Πως να 'σαι. Και εγώ στις πανελλαδικές είχα βγει δύο φορές εκτός θέματος. Και τελικά έμεινε έξω. Ούτε Ιατρική, ούτε Οδοντιατρική. Χθες που την συνάντησα έκανε για «τελευταία φορά» βόλτα τον Μήτσο. «Αύριο φεύγω για τη Ρουμανία». Γιατί Ρουμανία; «Έξι χιλιάδες η σχολή και άλλα τόσα η διαμονή μου», μου είπε σαν να απολογήθηκε που αυτή την εποχή θα χρεώσει τους γονείς της 12 χιλιάρικα.

«Μην στεναχωριέσαι, τα ίδια θα ξόδευες και στην Θεσσαλονίκη», προσπάθησα να απαλύνω τις ενοχές. Ο Μήτσος την τραβούσε. «Καλά θα περάσεις», πρόσθεσα με προσποιητή σιγουριά. Κούνησε το κεφάλι της συγκαταβατικά και είπε ένα λειψό «γεια σας».

Πριν στρίψω σταμάτησα και την κοίταξα να τρέχει στην κατηφόρα. Τότε μόνο συνειδητοποίησα τη  βλακεία μας. Να έχει ιδιωτική σχολή Ιατρικής η Ρουμανία και να μην έχει η Αθήνα.  Ή τα Τρίκαλα ή η Καβάλα. Γιατί θα μπορούσαμε να κάνουμε και αυτό το «κόλπο». Να βρούμε δύο πόλεις στην «επαρχία» και να στήσουμε εκεί δυο ιδιωτικές πανεπιστημιουπόλεις. Πενήντα τα χιλιάρικα της Σοφίας μέχρι να τελειώσει.

Εκατόν πενήντα εκατομμύρια θα δώσουν τα επόμενα πέντε χρόνια οι Έλληνες που έφυγαν φέτος για Ρουμανία, Βουλγαρία, Τσεχία και Σλοβακία. 20.000 για πολυτεχνικές σπουδές στη Τσεχία. 6.000 για οικονομικά στην Σλοβακία. 4.000 οι παιδαγωγικές στην Βουλγαρία. Και του χρόνου «ανοίγει» και η Αλβανία! Με έλληνες και Ιταλούς καθηγητές. Το φαντάζεσθε; Εκατόν πενήντα εκατομμύρια μόνο στους «γείτονες»! Και μην υπολογίσω την Αγγλία, την Γαλλία, την Αμερική, την Γερμανία. Με 35.000 φοιτητές στο εξωτερικό είμαστε η χώρα με την μεγαλύτερη φοιτητική μετανάστευση αναλογικά με τον πληθυσμό μας. Ένα δις το χρόνο; Κάπου τόσα. Ακόμα και χώρες που έχουν εμφύλιο δεν έχουν τόσους φοιτητές στο εξωτερικό.

Αλλά τι σας λέω τώρα και σας αποσπώ από την μονοθεματική επικαιρότητα. Το θέμα είναι οι περικοπές στις συντάξεις, στο ΕΚΑΣ, στα επιδόματα αδείας, στα ειδικά μισθολόγια. Σαν να ζούμε στο λογιστήριο χρεωκοπημένης μονάδας. Γιατί ποιος να σκεφθεί κάτι καινούργιο, κάτι που να μας βγάζει από τον φαύλο κύκλο του οικονομικού μας βάλτου; Μια ζωή άμυνα. Ο Στουρνάρας τον κοίταξε όντως στραβά τον Σκανδαλίδη; Θα διαφοροποιηθεί ο Βουδούρης; Θα κόψει τις στρατιωτικές δαπάνες ο Παναγιωτόπουλος; Ο Λαφαζάνης θα συμφωνήσει επιτέλους με τον Παπαδημούλη; Οι απόστρατοι τον γιούχαραν τον Καμμένο; Οι Χρυσαυγίτες μετά τα πανηγύρια θα πάνε και στις λαϊκές; Θα ψηφίσει η Αλέκα την εξεταστική; Αυτά είναι προβλήματα. Και όχι η Σοφία που δεν θα πηγαίνει βόλτα τον Μήτσο.

Protagon.gr