Υψηλοί προσκεκλημένοι! - Της Χριστιάννας Λούπα

Στα γιορτινά της η Αθήνα! Τι κόκκινα χαλιά, τι τιμητικά αγήματα, τι σημαιούλες και κομφετί. Γιορτινή ατμόσφαιρα κατακλύζει απ’ άκρη σ’ άκρη την πρωτεύουσα , ενώ ο κόσμος ξεχύνεται αυθόρμητα και αθρόα στους δρόμους με το χαμόγελο στα χείλη και το άδειο πορτοφόλι στην τσέπη, προκειμένου να υποδεχθεί τη φίλη Άνγκελα από τη φίλτατη Γερμανία.

Έτσι είναι αυτά! Όταν έχεις καλεσμένους, ανοίγεις διάπλατα το σπίτι σου και προετοιμάζεσαι καταλλήλως για την υποδοχή. Ευτυχώς δε, που οι εκλεκτοί επισκέπτες μας ήρθαν με μία μέρα διαφορά ο ένας από τον άλλον κι έτσι οι κουραστικές προετοιμασίες δεν χρειάστηκε να γίνουν πάλι από την αρχή. Τα κ-άγκελα και οι φράχτες για παράδειγμα, υπήρχαν ήδη, οι απαγορεύσεις συναθροίσεων και πορειών επίσης, το κόκκινο χαλί στρωμένο, τα αγήματα στη θέση τους, τα ΜΑΤ επί ποδός, ακροβολισμένοι σκοπευτές σε ετοιμότητα, ολόκληρη η αστυνομική δύναμη της χώρας στη βαριόμοιρη Αθήνα, το καλό κοστούμι του κυρίου Σαμαρά και του κυρίου Αβραμόπουλου πλυμένο και σιδερωμένο, (φημολογείται μάλιστα ότι ο τελευταίος φόρεσε και φέσι στην κατ’ ιδίαν συνάντηση με τον εξ απεναντίας ομόλογό του, σε ένδειξη καλής θελήσεως, αλλά μην το διαδώσετε), ο κόσμος μεσ’ στην καλή χαρά,  όλα στην εντέλεια. Γιατί, υπενθυμίζω σε όσους τυχόν τους διέφυγε, ότι καπάκι μετά τη φράου, πλάκωσε κι ο καρντάσης από τη γείτονα, ο συμπαθέστατος τούρκος υπουργός Εξωτερικών, κύριος Αχμέτ Νταβούτογλου. Χαράς ευαγγέλια εις το τετράγωνο, λοιπόν!

Όπως και να το κάνεις όμως, χαλάλι ο κόπος και η κούραση, δεν συμφωνείτε; Είναι ωραίο πράγμα να έχεις φίλους στο σπίτι, ανοίγει η καρδιά σου, βρε παιδί μου. Γιατί τόσο η Γερμανία, όσο και η Τουρκία υπήρξαν ανέκαθεν φίλοι μας, έτσι δεν είναι; Και ποιος μπορεί, στ’ αλήθεια, να ξεχάσει τις αγνές προθέσεις της ναζιστικής Γερμανίας, όταν ήρθε σαν καλή φίλη το 1941και μας άλλαξε τα φώτα γιατί μερικοί στενοκέφαλοι  δεν καταλάβαιναν την τιμή που μας έκαναν να είμαστε επαρχία του Γ΄Ράϊχ! Τι εκτελέσεις, τι βασανιστήρια, τι πείνα και δυστυχία, τι φόβος και τρόμος, από το κακό μας το κεφάλι βέβαια, γιατί δεν βλέπαμε ποιο είναι το καλό μας! Αλλά η Γερμανία εκεί! Προσπαθούσε να μας φέρει στον ίσιο δρόμο, ως οφείλει να κάνει κάθε καλός φίλος, ανεξάρτητα από το κόστος.  Ξεχνιούνται τώρα αυτά; Δεν ξεχνιούνται καλή μας Άνγκελα!

Όσο για το γειτονάκι… Ήρθε για μπίζνες – λέει - και για το θέμα της λαθρομετανάστευσης. Σαν φίλος ήρθε κι αυτός, αμφισβητώντας την ελληνικότητα των νησιών μας, μην αναγνωρίζοντας την προεδρία της Κύπρου και οπωσδήποτε παίζοντας περίεργα παιχνίδια με τους μουσουλμάνους της Θράκης. Δε βαριέσαι, οι ελληνοτουρκικές σχέσεις είναι γνωστό τοις πάσι ότι πάντοτε αποτελούσαν πρότυπο καλής γειτονίας κρατών. Από τα χρόνια της Οθωμανικής Αυτοκρατορίας, της οποίας είχαμε την τιμή να διατελέσουμε υπήκοοι, μέχρι το 1955 στην Πόλη και  την Κύπρο το 1974, οι Τούρκοι δεν έχαναν ευκαιρία να αποδείξουν πόσο πολύ σέβονται τα ανθρώπινα δικαιώματα ως πολιτισμένος λαός, που φιλοδοξεί μάλιστα να γίνει και μέλος της ευρωπαϊκής οικογένειας. Κάποιο ψιλοπροβληματάκι μόνο είχε δημιουργηθεί, αν δεν απατώμαι, το 1922 στην προκυμαία της Σμύρνης, όταν κάποιοι ασυνείδητοι τούρκοι ταξιδιωτικοί πράκτορες είχαν κάνει overbooking στα κρουαζιερόπλοια για την Ελλάδα και υπήρξε ένας μικροσυνωστισμός μεταξύ Ελλήνων, αλλά σύντομα οι καλοί μας φίλοι το τακτοποίησαν κι αυτό με τις γνωστές πολιτισμένες και σίγουρα δοκιμασμένες μεθόδους τους.

Τι να πει κανείς! Αν έχεις τέτοιους φίλους, τι να τους κάνεις τους εχθρούς! Ή μήπως ισχύει το ότι ο εγκληματίας γυρίζει πάντα στον τόπο του εγκλήματος; Όπως και να ‘χει πάντως το πράγμα, η Ελλάδα, όπως τα έκανε και εδώ που έφτασε, δεν έχει την πολυτέλεια να κάνει άλλα λάθη. Ας κοιτάξει να εξαντλήσει όλα τα όρια της διπλωματίας – την οποία δεν διέθετε ποτέ - , ας σοβαρευτεί επιτέλους κι ας φροντίσει να πετύχει το μέγιστο δυνατό όφελος από τους δύο «υψηλούς» επισκέπτες της, μήπως κι αρχίσουμε να βλέπουμε από πουθενά λίγο φως, γιατί κουραστήκαμε να ζούμε στο σκοτάδι και – το χειρότερο – κοντεύουμε να το συνηθίσουμε κιόλας.