Η "Συνωμοσία των Πυρήνων της Φωτιάς" ανέλαβε την ευθύνη για τα την έκρηξη στη Βουλή - Διαβάστε την Προκήρυξη! - News Time

http://www.newstime.gr/?i=nt.el.article&id=28288

12 Ιαν, 20:14

"Η Δημοκρατία δε θα νικήσει"

Η Οργάνωση  « Συνωμοσία Πυρήνων της Φωτιάς» μαζί με την Aντάρτικη Oμάδα Τερροριστών ανέλαβαν με προκήρυξη τους στην ιστοσελίδα  Athens Indymedia την ευθύνη για την βομβιστική επίθεση  έξω από τη Βουλή το βράδυ του περασμένου Σαββάτου. Υπενθυμίζεται ότι οι ίδιες οργανώσεις είχαν αναλάβει την ευθύνη και για την έκρηξη  στα κεντρικά γραφεία της Εθνικής Ασφαλιστικής στη Λ. Συγγρού. 

 

  

Στην προκήρυξη, περιγράφεται ο τρόπος με τον οποίο τοποθετήθηκε ο εκρηκτικός μηχανισμός στο προαύλιο της Βουλής, από δύο άτομα, υπογραμμίζοντας μάλιστα ότι τα συστήματα παρακολούθησης αλλά και η αστυνομική φύλαξη δεν τους απέτρεψαν από το να «προσβάλλουν αυτό το σύμβολο, το κύρος της δημοκρατίας χωρίς κανένα ηθικό ενδοιασμό».

Μάλιστα, στο κείμενο γίνεται ειδική αναφορά στην κίνηση των ευζώνων να μην φύγουν από τη θέση τους, υποστηρίζοντας «πως υπήρξε η μετακίνηση τους στο υπερυψωμένο προαύλιο της βουλής πρίν από την έκρηξη ώστε να έχουν την κατάλληλη κάλυψη».



Τέλος, η  οργάνωση αναφέρει πως «μετά από περίπου 4 μήνες από την υποτιθέμενη εξάρθρωση μας παραμένουμε πασιφανέστατα ενεργοί» και χαρακτηρίζει επικοινωνιακή φιέστα την «έφοδο σε φοιτητικό σπίτι μέσα στο οποίο δεν βρέθηκε απολύτως τίποτα που να συνδέει την οργάνωση μας με αυτό».
 

Ακολουθεί η προκήρυξη όπως αναρτάται στον διαδικτυακό τόπο Indymedia:

Η ΔΗΜΟΚΡΑΤΙΑ ΔΕ ΘΑ ΝΙΚΗΣΕΙ

"...αυτή είναι η νεκρή χώρα
αυτή είναι του κάκτου η χώρα
εδώ τα πέτρινα είδωλα
σηκώνονται, εδώ λαμβάνουν
την ικεσία ενός χεριού νεκρού ανθρώπου
κάτω από το σπίθισμα σβησμένου άστρου...
...μεταξυ ιδέας
και πραγματικότητας
μεταξύ κινησης
και δράσης
πέφτει η σκια
μεταξύ αντίληψης
και δημιουργίας
πέφτει η σκιά

η ζωή είναι πολύ μακριά

μεταξύ πόθου
και σπασμού
μεταξύ δύναμης
και ύπαρξης
μεταξύ ουσίας
και πτώσης
πέφτει η σκια
γιατί δικό σου είναι το βασίλειο
γιατί δική σου είναι η ζωή
γιατί η ζωή είναι δική σου
δική σου
αυτός είναι ο τρόπος
που τελειώνει ο κόσμος
όχι με ένα λυγμό αλλά με ένα πάταγο..."

(μεταστροφή ποιήματος του Τ.S. Eliot για τον Γκάι Φοκς που επιχείρησε να ανατινάξει το Βρετανικό κοινοβούλιο).

 Αν ακούγεται αδιανόητο στις μέρες μας, να μιλήσει κανείς ενάντια στη δημοκρατία χωρίς να χαρακτηριστεί συντηριτικός ή φασίστας είναι γιατί η προπαγάνδα κατοικεί στα σπίτια και στο μυαλό των υποτελών της.
Κατα τα άλλα ο δημοκρατικός ολοκληρωτισμός δεν έχει να ζηλέψει τίποτα από τα προηγούμενα απολυταρχικά καθεστώτα. Η οικογενειοκρατία, τα μεγάλα τζάκια, οι αυλικοί, οι ευννοούμενοι, οι επιχειρηματίες, οι μεσάζοντες, οι εργολάβοι και οι εκδότες εξακολουθουν να διοικούν τη κοινωνική ζωή ενώ από τα "κάτω" ο λαός παραμένει πάντα αδικημένος αλλά και πάντα πρόθυμος να "ξεγελαστεί".
  
Η κοινωνία παθητικά εξακολουθεί να τους ανέχεται και ταυτόχρονα επιθυμεί να βρεθεί στη θέση τους. Η φιλοδοξία του εύκολου πλουτισμού, της θεαματικής κοινωνικής ανέλιξης, της επαγγελματικής καριέρας, της ιδιοκτησιακής αποκατάστασης, της ασφάλειας των αντικειμένων και των διπλοκλειδωμένων πορτών είναι η υπόσχεση της δημοκρατικής ευημερίας.  Έτσι οι εθελόδουλοι υποτελείς παραδίδονται στον ολοκληρωτισμό της καπιταλιστικής κυριαρχίας σε δημοκρατικό φόντο. Η εκμετάλλευση της εργασίας και της ζωής εντατικοποιείται, οι κοινωνικές ανισότητες διευρύνονται, οι αστυνομίες του κόσμου στρατιωτικοποιούνται, το θέαμα κυβερνά και η εξαθλίωση υλική και άλλοτε διαννοητική και συναισθηματική είναι η επιλογή των υποτελών.  Τα περισσότερα δεν είναι καινούργια. Πάνω κάτω αυτός ήταν ο πίνακας της κοινωνικής ζωής των ανθρώπων υπό τον ζυγό της οποιασδήποτε εξουσίας. Σήμερα όμως η δημοκρατία χρυσώνει το κάδρο. Η δημοκρατία είναι το πραξικόπημα που δεν "κατεβάζει" τα τανκς στους δρόμους αλλά τις τηλεοπτικές κάμερες και τα μικρόφωνα των δημοσιογράφων. Η δημοκρατία διοικεί με τη δύναμη της προπαγάνδας της. Έτσι η εργασία προστατεύεται από το σύνταγμα ως υπέρτατο δικαίωμα, οι κοινωνικές ανισότητες είναι το επίτευγμα της ελευθερίας της αγοράς και του ανταγωνισμού, η αστυνομία προστατεύει και υπηρετεί το κοινωνικό αίτημα της ασφάλειας, το θέαμα είναι ο υπερασπιστής της ελευθερίας έκφρασης και η εξαθλιωση μπορεί να χτυπήσει την πόρτα του διπλανού σου, αλλά όχι τη δική σου οπότε μην νοιάζεσαι... Τώρα πλέον εν μέσω των κατασχεμένων αυτοκινήτων, των ατελείωτων ουρών διαμαρτυρίας στο ΙΚΑ, των βασανιστηρίων στα Α.Τ, των καινούργιων προσφορών κινητής τηλεφωνίας, των επίπεδων οθονών, των επιδομάτων ανεργίας, των ψυχολογικών προβλημάτων και της μοναξιάς, των εθνικιστικών εξάρσεων υπερηφάνειας και των απλήρωτων δόσεων, επισφραγίζεται το νέο κοινωνικό συμβόλαιο της δημοκρατίας στις δυτικές μητροπόλεις. Και το βασικότερο, όλα αυτά δεν έγιναν με το ζόρι ούτε κάτω από τις εντολές των στρατηγών κάποιας χούντας. Πρόκειται για " μεγαλειώδεις κατακτήσεις του λαού". Για αυτό υποστηρίζουμε πως η δημοκρατία είναι η τεχνική και η επιστήμη της εξουσίας να μη γίνεται αντιληπτή ως καταπίεση. Ο καπιταλισμός είναι το αφεντικό και η δημοκρατία ο εκπρόσωπος τύπου. Δεν είμαστε αφελείς να θεωρούμε πως οι " τριακόσιοι εκλεκτοί του λαού" κάνουν κουμάντο στην πραγματικότητα. Προφανώς αποτελούν τους διαχειριστές ισορροπιών ,τους κομιστές κρατικών επιταγών  "τους κυρίους και κυρίες επί των τιμών". Άλλωστε οι περισσότεροι απο αυτούς δεν είναι να τους παίρνει κανείς στα σοβαρά. Πρωταρχικός ρόλος της δημοκρατίας είναι να λειτουργεί ως προκάλλυμα της κτηνώδους μηχανής του καπιταλισμού. Αποτελεί την βιτρίνα του συστήματος στα πρότυπα της οικονομίας της νύχτας και των μαφιόζων. "Ξεπλένει το βρώμικο χρήμα", κρατάει "καθαρό το προφίλ", φροντίζει να "πληρώνονται" όλοι απο τον παρκαδόρο μέχρι τον τραγουδιστή, διαθέτει ένα στρατό μπράβων , απο την επίσημη αστυνομία μέχρι τους παρακρατικούς πράκτορες της και οι πελάτες της ( ο περήφανος λαός ) πληρώνουν πάντα στην ώρα τους.

 Σε αυτό το σημείο θα ήταν λάθος απο την πλευρά μας αν παραλείπαμε να αναφερθούμε στον αναβαθμισμένο ρόλο των δημοσιογράφων σε αυτο το νταραβέρι. Τώρα πλέον στην δημοκρατία των ημερών μας, την παραδοσιακή μεσολάβηση των πολιτικών κομμάτων, ανέλαβαν πλέον τα media. Δεν είναι καθόλου τυχαίο το γεγονός, πως το ολοένα και μεγαλύτερο κύμα στελέχωσης πολιτικών αξιωμάτων γίνεται απο πρώην μεγαλοδημοσιογράφους ( Ρουσσόπουλος, Παναγιωτόπουλος, Καννέλη, Ευθυμίου, Ντινόπουλος κ.α.). Αποτελεί μια ανασύνθεση της επικοινωνιακής στρατηγικής της δημοκρατίας. Πλέον η σύμπλευση πολιτικών και δημοσιογράφων είναι σαφής. Μπορεί στα δελτία ειδησεων και στις ενημερωτικές εκπομπές η ρητορική τους να διαφέρει, ανάλογα με το ποιός μιλάει και ποια συμφέροντα εξυπηρετεί, όμως πάντα αποτελεί κοινή συνισταμένη η δικαίωση και η υπεράσπιση του δημοκρατικού συστήματος. Όλες οι κουβέντες και οι διαξιφισμοί καταλήγουν εκεί. Μάλιστα για να το επιτύχουν καλύτερα εποινοούν έναν φανταστικό διάλογο μεταξύ πολιτικών και κοινωνίας με τους δημοσιογράφους διαμεσολαβητές. Για αυτό το λόγο χρησιμοποιούν την αλήθεια της δημοκρατικής "κοινής γνώμης". Επικαλούνται την κατασκευή μιας "ακλόνητης" πλειοψηφικής αλήθειας που κανείς δεν τολμάει να αμφισβητήσει. Την αλήθεια των γκάλοπ, των δημοσκοπήσεων, των αριθμών. Έτσι η κοινή γνώμη γίνεται πελάτης των κομμάτων και τα κόμματα πελάτες της. Με αυτόν τον τρόπο πολιτικοί και δημοσιογράφοι διαμορφώνουν τις κοινωνικές σχέσεις, τις ορίζουν και τις μεταλλάσουν κατα βούληση. Παράλληλα αντιστρέφονται οι σχέσεις αφού τα γκάλοπ και οι δημοσκοπήσεις που υποτίθεται πως προήλθαν απο την κοινωνία τελικά επιστρέφουν σε αυτήν , μέσω του θεάματος ,καθορίζοντας την. Έτσι ο λαός έχει πάντα δίκιο όπως και ο πελάτης.

 Σε αυτήν την ιδιότυπη πελατειακή σχέση η δημοκρατία σε συμμαχία με τα media διαμορφώνει τις κοινωνικές συμπεριφορές. Ιδιαίτερα στις μέρες μας υπάρχει μια επέκταση τηςεπιδήμιας κατανάλωσης φόβου. Απο την μια οι αμερικανοαναθρεμμένοι υπάλληλοι του υπουργείου αστυνομίας με τις ευφάνταστες δηλώσεις και τις διαρροές για τους αδίστακτους τρομοκράτες και απο την άλλη οι καυστικοί τίτλοι και τα ρεπορτάζ των δημοσιογράφων "για έξαρση της εγκληματικότητας" και για "βια και ανασφάλεια". Υπο αυτό το πρίσμα στριμώχνουν διαφορετικές περιπτώσεις και αντιθετικά μεταξύ τους γεγονότα όπως, ληστείες τραπεζών με τσαντιές, εμπρηστικές επιθέσεις με ξεκαθαρίσματα λογαριασμών της νύχτας, απαγωγές πλουσίων με κυκλώματα πορνείας και trafficking , επικύρηξη των 3 συντρόφων με επίκύρηξη των επίδοξων δολοφόνων της Κούνεβας...

Με αυτόν τον τρόπο αναστηλώνεται το αίτημα για ασφάλεια και παράγεται η ιδεολογία του τρόμου. Αναφέρουμε αυτα τα παραδείγματα, γιατι με αυτά ως οδηγό μπορούμε να αντιλήφθούμε ένα ποσοστό της λειτουργίας της δημοκρατίας. Όλες οι παραπάνω δηλώσεις και εξαγγελείες στην πραγματικόττητα δεν γίνονται για να αντιμετωπίσουν το πρόβλημα της "εγκληματικότητας". Εν μέρει η "εγκληματικότητα" εξυπηρετεί ορισμένα κρατικά συμφέροντα. Ο στόχος λοιπόν δεν είναι ακριβώς ούτε η ασφάλεια ούτε η τάξη αλλά η θεαματική της αντανάκλαση. Ακριβώς το ίδιο συμβαίνει και με την δημοκρατία. Όταν ο θεσμικός υπουργός αστυνομίας δηλώνει οτι δεν θα μετατρέψει την αθήνα σε αστυνομοκρατούμενη πόλη, όταν συναντιέται με φορείς της τοπικής αυτοδιοικησης για το ζήτημα της εγκληματικότητας και όταν ισχυρίζεται πως τα αστυνομικά τμήματα και η βουλή ήταν και θα παραμείνουν "αφύλακτα" υπερασπιζόμενος έτσι τις ελευθερίες της δημοκρατίας, απλά δεν λέει την αλήθεια. Γιατί στην πραγματικότητα η δημοκρατία είναι η θεαματική αντανάκλαση και το υποκαταστατο της ελευθερίας. Δεν μπορεί να υπάρξει καμιά ελευθερία όσο υπάρχει δημοκρατία.

Βέβαια πέρα απο αυτά τα κόλπα και τις τεχνικές ακόμα και αν ίσχυε η δημοκρατία στην ουσία της, δεν θα καταλαβαίναμε ποτέ το αξίωμα, που επικαλείται το "αντικειμενικό"  δίκιο των πολλών. Η ιστορία έχει δείξει οτι δεν πρέπει να έχουμε καμια εμπιστοσύνη στην άποψη της μάζας. Οι ανθρωποι που οικειοθελώς υιοθετούν για τον εαυτό τους τον όρο του "λαού" και μιλάνε ως κομμάτι του "εμείς ο λαός τα πληρώνουμε όλα", εγκαταλείπουν κάθε δημιουργική αυτοπεποίθηση και αφήνωνται στα πλανέματα των αρχηγών τους. Αυτός είναι ο λαός. Μια θορυβώδης μάζα με κατεβασμένο κεφάλι, ακατάπαυστη γκρίνια, κακομοιριά και ψυχολογία όχλου που υποβιβάζει την ζωή σε μια επαναλαμβανόμενη λειτουργία και ακολουθία κανόνων. Δεν υπάρχει κανένας ικανός λόγος να σεβόμαστε την κρίση του και τις επιλογές του. Επιθυμούμε έναν κόσμο που ο καθένας ατομικά θα αναλαμβάνει τις ευθύνες του, θα επικοινωνεί την σκέψη του, θα ανταλλάσει επιχειρήματα, θα έχει το θάρρος της άποψης του ακόμα και αν αμφησβητείται απο την πλειοψηφία , χωρίς να κρύβεται πίσω απο εκπροσώπους και διαμεσολαβητές.

Ο ψηφοφόρος στην δημοκρατία δεν είναι ποτέ ικανοποιημένος με την ζωή του και το περιβάλλον του. Έχει πάντα παράπονο με κάτι, αγανακτεί, θυμώνει και διαμαρτύρεται, αλλά κάθε 4 χρόνια τυλίγει την συνείδηση του σε ένα ψηφοδέλτιο και στηρίζει για μια ακόμη φορά το σύστημα. Αναβάλλει καθοριστικές αποφάσεις για την ζωή του ως τις επόμενες εκλογές, πιστεύωντας πως κάποιος πιο κατάλληλος , πιο σωστός και πιο δίκαιος απο τον προηγούμενο θα έρθει στα πράγματα. Ουσιαστικά αρνείται πεισματικά να παραδεχθεί οτι κανείς δεν είναι πιο ικανός απο τον ίδιο να διαχειριστεί την ζωή του, γιατι αλλιώς θα έρθει αντιμέτωπος με το κενό της ζωής του, τα χρόνια της παραίτησης, μια ολοκληρη ζωή αιχμαλωσίας και θα πρέπει να παραδεχθεί οτι ήταν σκλάβος. Οτι υπήρξε θύμα πλάνης και κανείς ποτέ δεν είναι πρόθυμος να υποβιβάσει έτσι τον εαυτό του παραδεχόμενος κάτι τέτοιο. Προτιμάει πάντα να φταίνε οι άλλοι, οι ανίκανοι πολιτικοί, οι ξένοι, οι τρομοκράτες παρά οι ίδιος. Κανείς δεν προσβάλει τον μικροεγωισμό του, παρόλο που τον υπόλοιπο καιρό, αφήνει να του τον ποδοπατάει το σύστημα. Το ζήτημα όμως για εμάς είναι η αμφισβήτηση και η ρήξη με κάθε εξουσιαστικό σύστημα όσο φιλελευθερό και αν παρουσιάζεται. Αντιλαμβανόμαστε οτι η δύναμη για την διαχείριση των ζωών μας βρίσκεται μέσα μας και ανήκει σε εμάς το να αποφασίσουμε πως θα ζούμε. Κάτι που ο ψηφοφόρος αρνείται να αντιληφθεί.Την δύναμη του εαυτού του να υπερβεί τους φραγμούς που του τίθονται, τις απαγορεύσεις, τις ηθικές αξίες, τα ιδανικά και να ορίσει το εγώ του εκεί που θέλει ο ίδιος. Συνεπώς εμείς θεωρούμε οτι ο ψηφοφόρος είναι υπεύθυνος σε μεγάλο βαθμό για ότι του συμβαίνει καθώς είναι οι αποφάσεις ζωής και οι επιλογές του που διαιωνίζουν την καταστασή του.

 "...Όλα αυτά που τρομάζουν είναι απότοκα του συστήματος και αυτός που προκαλεί τον τρόμο, είναι ο ψηφοφόρος μέσα μας, που συντηρεί το σύστημα..."
                               (απόσπασμα συνέντευξης του φυλακισμένου Β. Στεφανάκου)

Μέσα σε όλα αυτά το νέο αντάρτικο πόλης "... δεν είναι μια ξερή πολιτική πρόταση, αλλα η επαναστατική διάσταση του υπαρξιακού ανθρώπινου προβλήματος. Η μετάβαση στην παράνομη δράση, ανατρέπει τα όρια της μίζερης ρουτινιάρικης επιβίωσης και πραγματώνει ένα επαναστατικό "είναι"..." (Ομάδα Επαναστατικής Διεθνιστικής Αλληλεγγύης Χρήστος Κασσίμης). Το να ξεκινάς να μάχεσαι σημαινει να πάψεις να βλέπεις τον εαυτό σου με τα μάτια του συστήματος, να μην αφήνεσαι πλέον να σε καθορίζουν οι καταναγκασμοί, να απελευθερωθείς απο τον φόβο. Αυτή η άμεση ανάγκη για απελευθέρωση μπορεί να βρεί τον εαυτό της μέσα στις αντάρτικες ομάδες και στις επαναστατικές συμμαχίες. Είναι λογικό πως  ο εχθρός αντιμετωπίζει αυτα τα εγχειρήματα χρησιμοποιώντας την γλώσσα του ψεύδους και της συκοφαντίας. Δεν μας κάνει εντύπωση πως για μια ακόμα φορά η προπαγάνδα της δημοκράτιας καταφεύγει σε φτηνά τεχνάσματα όπως η "θεωρία των συγκοινωνούντων δοχείων". Η υποτιθέμενη ύπαρξη ενος κεντρικού διευθυντηρίου, οι μεγάλοι αρχηγοί, ο εξιδικευμένος κατασκευαστής βομβών και το κοινό επαναστατικό ταμείο, θέλουν να απομονώσουν το νέο αντάρτικο και να το παρουσιάσουν ως έργο μιας σκοτεινής κλίκας ανθρώπων με ύποπτες διασυνδέσεις. Τα πράγματα όμως στην πράξη είναι πιο απλά. Αρκεί η συνείδηση και η αποφασιστικότητα κάποιων ανθρώπων να τερματίσουν τη συνήθεια της επιβίωσης, να περάσουν απο την αντίσταση στην επίθεση, να θέσουν το ζήτημα της απελευθέρωσης, όχι στο αόριστο μέλλον για τις επόμενες γενιές , αλλά στο διαρκές εδώ και τώρα για τους εαυτούς τους και έτσι δημιουργείται μια αντάρτική ομάδα. Αλλά ο αντίπαλος θέλει να επαναλαμβάνεται η ιστορία ως φάρσα. Η "θεωρία των συγκοινωνούντων δοχείων" είναι καρμπόν αντιγραφή της τεχνικής της μεταπολιτευτικής "θεωρίας των σταγονιδίων". Τότε το ψέμα έλεγε, πως στις αντάρτικες ομάδες και στις κοινωνικές συγκρούσεις της εποχής συμμετείχαν χουντικοί και φασίστες με σκοπό την αποσταθεροποίηση της δημοκρατίας για την επάνοδο της χούντας. Και τότε υπήρχαν " σκοτεινά κέντρα αποφάσεων και κοινά διευθυντήρια". Είναι πάγια τακτική του κράτους, όταν δεν θέλει να αναγνωρίσει κάτι, να το "εξηγεί" στην κατεύθυνση που επιθυμεί το ίδιο. Η εξουσία κάνει παραχάραξη της ιστορίας επιδιώκωντας να εμποδίσει την διεύρυνση της πρακτικής του αντάρτικου. Γιατί είναι πλέον φανερό πως η ύπαρξη ενός διάχυτου αντάρτικου δικτύου σε όλη την ελλάδα, με παλιές και νέες αναρχικές εμπρηστικές οργανώσεις, με καταδρομικές εφόδους στο κέντρο των πόλεων , όπως πραγματοποιήσε το Δεκέμβρη , η οργάνωση Αναρχικοί της Πράξης στην Καβάλα, αποδεικνυεί οτι στην ελληνική καπιταλιστική επικράτεια τα μετόπισθεν δεν θα είναι ποτέ πια ασφαλή.

 Στα πλαίσια αυτής της στρατηγικής το βράδυ του Σαββάτου 9 Ιανουαρίου τοποθετήσαμε εκρηκτικό μηχανισμό στο προαύλιο της βουλής, δίπλα στο μνημείο του άγνωστου στρατιώτη. Δυο σύντροφοι προσέγγισαν το προάυλιο ενώ άλλοι δυο βρίσκονταν ως ομάδα υποστήρηξης στην ευρύτερη περιοχή. Οι δυο μπάτσοι που ήταν σε απόσταση 8 περίπου μέτρων απο το σημείο που αφέθηκε ο μηχανισμός και κάθονταν για αρκετή ώρα εκεί, δεν μας προβλημάτισαν και προχωρήσαμε στην τοποθέτηση του. Όσον αφορά το "απόρθητο" του μέρους, απαντάμε πως η αποφασιστικότητα, το σχέδιο και η φαντασία οπλίζουν τους επαναστάτες να κατορθώνουν αυτό που παρουσιάζεται ως "ακατόρθωτο". Ένα επιβλητικό, βασιλικής "καταγωγής", κτίριο, ο ναός της δημοκρατίας, περιβαλλόμενο απο τα πιο σύγχρονα συστήματα παρακολούθησης και μεγάλο αριθμό αστυνομικών δεν στάθηκαν εμπόδιο στην επιλογή μας. Να προσβάλλουμε δηλαδή αυτό το σύμβολο, το κύρος της δημοκρατίας χωρίς κανένα ηθικό ενδοιασμό. Κάθε μέρος έχει το τρωτό του σημείο και η ικανοποίηση να το βρίσκουμε δεν θα μειωθεί ποτέ. Τώρα όσον αφορά το επικοινωνιακό παιχνίδι της μη μετακίνησης των ευζώνων απο τον χώρο της επίθεσης, ως μια ηρωική πράξη, είναι τουλάχιστον ανακριβές. Προφανώς η αλήθεια που γνωρίζουμε τόσο εμείς οι ίδιοι όσο και ο εχθρός είναι πως υπήρξε η μετακίνηση τους στο υπερυψωμένο προάυλιο της βουλής πρίν απο την έκρηξη ωστε να έχουν την κατάλληλη κάλυψη. Γνωρίζουμε όπως γνωρίζουν και οι πυροτεχνουργοί της αστυνομίας πως οποιοσδήποτε έμενε σε ακτίνα δέκα μέτρων στην καλύτερη περίπτωση θα είχε απλώς τραυματιστεί.

Τέλος θέλουμε να επισημάνουμε πως μετά απο περίπου 4 μήνες απο την υποτιθέμενη εξάρθρωση μας παραμένουμε πασιφανέστατα ενεργοί. Η επικοινωνιακή φιέστα ύστερα απο έφοδο σε φοιτητικό σπίτι μέσα στο οποίο δεν βρέθηκε απολύτως τίποτα που να συνδέει την οργάνωση μας με αυτό, φανερώνει την εκδικητική τάση του συστήματος. Άνθρωποι στοχοποιούνται, άλλοι προφυλακίζονται και οι διώξεις δεν έχουν τέλος ,βάση της πολιτικής τους ταυτότητας χωρίς κανένα στοιχείο σύνδεσης με εμάς. Η οργάνωση μας δεν υπέστη κανενός είδους πλήγμα, αντίθετα ενδυναμωνόμαστε διαρκώς στα πλαίσια της Επαναστατικής Εξέλιξης. Έτσι και αλλίως οι πράξεις μας μιλάνε απο μονές τους. Απέναντι στην δημοκρατία δεν θα δείξουμε κανένα σεβασμό αλλά οργή και επίθεση.

ΑΠΑΙΤΟΥΜΕ ΤΗΝ ΑΜΕΣΗ ΔΙΑΚΟΠΗ ΤΩΝ ΠΡΟΦΥΛΑΚΙΣΕΩΝ ΤΩΝ 3 ΚΑΤΗΓΟΡΟΥΜΕΝΩΝ ΓΙΑ ΤΗΝ ΣΥΝΩΜΟΣΙΑ ΠΥΡΗΝΩΝ ΤΗΣ ΦΩΤΙΑΣ
ΑΠΑΙΤΟΥΜΕ ΤΗΝ ΠΑΥΣΗ ΤΩΝ ΔΙΩΞΕΩΝ ΑΤΟΜΩΝ ΠΟΥ ΕΧΟΥΝ ΚΑΤΗΓΟΡΗΘΕΙ ΓΙΑ ΤΗΝ ΟΡΓΑΝΩΣΗ ΜΑΣ

Η ΠΑΡΑΤΑΣΗ ΤΗΣ ΟΜΗΡΙΑΣ ΤΟΥΣ ΑΠΟΤΕΛΕΙ ΑΝΟΙΚΤΗ ΑΦΟΡΜΗ ΓΙΑ ΤΗΝ ΕΝΤΑΤΙΚΟΠΟΙΗΣΗ ΤΩΝ ΕΠΙΘΕΣΕΩΝ ΜΑΣ

Δεν ξεχνάμε τους Αντάρτες Πόλης και τους Ανυποτακτους Μαχητές που έχασαν την ζωή τους στον αγώνα ενάντια στο σύστημα για αξιοπρέπεια και ελευθερία τον Χ.Κασσίμη, Χ. Τσουτσουβή, Μ. Πρέκα, Χ. Μαρίνο, Χ. Τεμπρεκίδη.

Στέλνουμε την αλληλεγγύη μας στον Αντάρτη  Δημήτρη Κουφοντίνα που βρίσκεται φυλακισμένος στα λευκά κελιά της δημοκρατίας.
ΑΝΤΑΡΤΙΚΗ ΟΜΑΔΑ ΤΕΡΡΟΡΙΣΤΩΝ - ΣΥΝΩΜΟΣΙΑ ΠΥΡΗΝΩΝ ΤΗΣ ΦΩΤΙΑΣ