«Γράμμα στον πατέρα μου» - Της Γιόλας Αργυροπούλου-Παπαδοπούλου*

Αφιερωμένο

Στην Ιερή και Αέναη Μνήμη του Πατέρα μου,

οι διηγήσεις του οποίου σχετικά με τη συμμετοχή του στον Πόλεμο του ’40 ήταν και θα είναι – πάντα – για μένα το πιο Ακριβό μου Παραμύθι…

Στις απέραντες θάλασσες

των γκριζογάλανων ματιών σου

θα ταξιδεύει για πάντα η θύμησή μου.

Φως που δεν βασίλεψε, τα μάτια σου.

Κι ούτε – ποτέ – θα βασιλέψει.

Φάρος, τα μάτια σου.

Φάρος κι ακοίμητος φρουρός.

Φάρος και φύλακας – άγγελος

της ζωής μου.

“Κανένας πατέρας

δεν αγάπησε το παιδί του

όσο εγώ αγάπησα εσένα…”.

Και μόνον αυτά τα λόγια σου

αν θυμηθώ,

μπορώ να ξαναγεννηθώ,

να ξαναγίνω το κοριτσάκι εκείνο

που λάτρεψες,

εκείνο που, όσα χρόνια κι αν

είχαν περάσει,

για σένα παρέμενε πάντοτε

το “μονάκριβό” σου,

το “παιδάκι” σου,

εκείνο που μια ολόκληρη ζωή

αποκαλούσες “κύτταρό μου”…

Στις απέραντες θάλασσες

των γκριζογάλανων ματιών σου

θα ταξιδεύει για πάντα η θύμησή μου.

Θυμάμαι τα τετράδια και τα βιβλία,

που μού έντυνες με μπλε κόλλες,

όταν ήμουν μαθήτρια.

Τα έντυνες κι έπειτα

κολλούσες και τις ετικέτες,

γραμμένες με τα γράμματά σου,

τα μικρά, τα όμορφα, τα στρογγυλά

δικά σου γράμματα.

“Τετράδιον Αντιγραφής”,

“Τετράδιον Αριθμητικής”,

“Τετράδιον Γεωγραφίας”,

“Βιβλίον Κοσμογραφίας”,

“Βιβλίον Φυσικής”,

“Βιβλίον Χημείας”

“της μαθητρίας Γιόλας Αλεξ. Αργυροπούλου”

“Α΄ Τάξεως Δημοτικού”,

“Α΄ Τάξεως Γυμνασίου”,

“Α΄ Τάξεως Λυκείου”.

Τα ετοίμαζες,

όταν εγώ κοιμόμουν,

και τα ’βρισκα το πρωί,

καθώς ξυπνούσα,

στοιβαγμένα

πάνω σε μια μικρή καρέκλα,

δίπλα στο κρεβάτι μου.

Πόση χαρά και πόση συγκίνηση

ένοιωθα!

Λες και

πάνω σ’ εκείνο το καρεκλάκι

είχε συγκεντρωθεί

όλη του κόσμου η ομορφιά…

Στις απέραντες θάλασσες

των γκριζογάλανων ματιών σου

θα ταξιδεύει για πάντα η θύμησή μου.

“Θα μονομαχήσω μ’ όποιον σε πικράνει

…και θα τον σκοτώσω”

μου ’λεγες χαμογελώντας.

Μου ’λεγες

κι άλλα κι άλλα κι άλλα.

Λόγια – αλήθειες.

Λόγια – κραυγές μοναδικής αγάπης.

Λόγια – ψιθύρους άφατης τρυφερότητας.

Λόγια που η θύμησή τους με ταξιδεύει

σε χώρους μακρινούς κι ολόφωτους,

σε χώρους που δεν υπάρχουν πια,

σε χώρους που, όσο κυλάει ο χρόνος,

τόσο πιο πολύ τους ποθώ,

τόσο πιο πολύ τους αποζητώ,

τόσο πιο πολύ τους χρειάζομαι.

Στις απέραντες θάλασσες

των γκριζογάλανων ματιών σου

θα ταξιδεύει για πάντα η θύμησή μου.

Μέχρι να ’ρθω κι εγώ

μέσα στο απέραντο γαλάζιο,

για να μείνω κοντά σε σένα,

κοντά στη Γεωργία μας, και

να μη χωρίσουμε ποτέ ξανά, ποτέ…

Μέχρι τότε

θα συνομιλούμε

μέσ’ απ’ τις φωτογραφίες σου.

Αθήνα, Κηφισιά, Άγιος Ανδρέας.

Σέρρες, Κιλκίς, Κοζάνη, Θεσσαλονίκη.

Κάιρο, Ελ Αλαμέιν, Αλεξάνδρεια.

Εσύ μ’ έκανες ν’ αγαπήσω

την Αλεξάνδρεια,

το όνομα “Αλέξανδρος”,

τις χώρες της Ανατολής,

το χακί χρώμα,

τη Σοφία Βέμπο.

Θυμάμαι που μου ζητούσες

να σου βάζω την κασέτα

με τα τραγούδια της,

για ν’ ακούσεις

το πιο αγαπημένο σου,

“Παιδιά, της Ελλάδος παιδιά”.

Δυστροπούσα, τότε.

Κάποτε, θύμωνα κιόλας.

Άλλοτε, σου ’λεγα πως

δεν έχω πια την κασέτα,

άλλοτε, πως είναι χαλασμένο

το κασετόφωνο.

Στενοχωριόσουν, τότε,

σαν το μικρό παιδί

που του στερούν

το παιχνίδι του.

Τώρα, τα θυμάμαι όλ’ αυτά

και κλαίω…

Στις απέραντες θάλασσες

των γκριζογάλανων ματιών σου

θα ταξιδεύει για πάντα η θύμησή μου.

Πάνω σε θάλασσες κι ωκεανούς

λαμπυρίζουν χιλιάδες ήλιοι.

Δεν τους βλέπεις, ψυχή μου,

εκεί που βρίσκεσαι,

μέσ’ στο απέραντο γαλάζιο,

δίπλα στους αγγέλους,

Αρχάγγελος;

Είναι οι ευχαριστίες μου σ’ εσένα

για όσα μου ’δωσες,

για όσα με δίδαξες.

Είναι η αγάπη μου για σένα.

Αγάπη άφθαρτη κι αναλλοίωτη.

Διασπασμένη σε χιλιάδες ήλιους

που λαμπυρίζουν

πάνω σε θάλασσες κι ωκεανούς.

Δες την αγάπη μου,

Αλέξανδρε, Αρχάγγελε,

δες την πώς λαμπυρίζει.

Κατέκλυσε όλη την πλάση.

Ούτ’ ένας κόκκος άμμου έμεινε

χωρίς το φως της…

Γιόλα Αργυροπούλου – Παπαδοπούλου (Από την ανέκδοτη Συλλογή «Αύρα Νοσταλγίας»).

* Η κυρία Γιόλα Αργυροπούλου - Παπαδοπούλου είναι επ. καθηγήτρια της Φιλοσοφικής Σχολής του Πανεπιστημίου Αθηνών