Ο Πιστός σας… Σκύλος

Γράφει ο Κωνσταντίνος Κρης

Μετά  και το χαρμόσυνο γεγονός της ψήφισης των μέτρων από τους 153 βουλευτές- σωτήρες και με την συμμετοχή αρκετών συντοπιτών  μου, με εξέπληξε η πλειοψηφική υποστήριξη του λαού μου προς αυτήν την εξαίρετη πολιτική και ιστορική στιγμή. Όπου σύμφωνα με την λανθάνουσα γνώμη μου, όλοι μας επιθυμούμε τα επακόλουθα της ψήφισης του «μνημόσυνου» όπως ο σκύλος την τροφή του.

Ο Νεοέλληνας, που λέει και ο φίλος μου ο Δημητράκης έχει μετατραπεί σε σκύλο αλυσοδεμένο που περιμένει καρτερικά το αφεντικό να του προσφέρει την τροφή. Ο αφεντικός, (το αφεντικό) επισκέπτεται το οικόσιτό του κάθε τρίτη μέρα, κάθε φορά και έτσι έχει μάθει το ζωντανό να τρέφεται, προσφέροντας του ένα κομμάτι κόκαλο από τα περισσεύματα του.

Στην αρχή σκέφτηκε ο σκύλος να κάνει βρε αδερφέ την επανάστασή του και να σταματήσει να γαβγίζει μην προστατεύοντας την περιουσία του αφεντικού παρά μόνο να κλαψουρίζει, προκαλώντας του πονοκέφαλο και αϋπνία (βλέπε Αγανακτισμένους).  Την επόμενη ημέρα σίτισης το κόκαλο μετατράπηκε σε ένα κομμάτι ψωμί και μάλιστα μουχλιασμένο, με γαρνίρισμα από μία έντονη απειλή για ξυλοδαρμό (βλέπε ΡΟΥΑ-ΜΑΤ) και σαφέστατα την απειλή περιορισμού της τροφής (βλέπε περικοπές μισθών συντάξεων).

Πέρασε λοιπόν μέσω του φόβου στον κύνα, η ιδέα πως, αν συνεχίσει να παίζει με το ίδιο όργανο-βιολί, τα πράγματα ίσως χειροτερέψουν και το ξεροκόμματο ίσως γίνει κρεμμυδόφυλο και να προσφέρεται κάθε τέταρτη ή πέμπτη μέρα(βλέπε δηλώσεις του τύπου: η χώρα μας δεν θα χει ρεύμα Μάιος 2012) . Αποφάσισε λοιπόν να κάνει Τουμπεκο και να συνεχίσει το ίδιο τροπάρι, φοβούμενος μην χάσει την παραμικρή ελπίδα σίτισης. Σκέφτηκε πως αν κρατήσει μία σωστή στάση, σύμφωνα με τις επιταγές του αφεντικού, ίσως τα πράγματα….όχι να καλυτερέψουν απλά να μην έρθουν τα χειρότερα.(βλέπε εκλογές Ιούνιος 2012).

Ξημέρωσε λοιπόν η ημέρα όπου ο αφεντικός αποφάσισε να προσφέρει φαγητό κάθε , Πέμπτη μέρα και το ψωμί να είναι κομμένο στην μέση (βλέπε τα καμάρια μου τι ψήφισαν χθες 07/11/2012). Ο σκύλος ένιωσε τρομερή αδικία και απογοήτευση γιατί αυτός ακολουθούσε όλες τις απαιτήσεις του κύρη του αλλά τώρα λιγότερο φαγητό, σε πιο μεγάλη απόσταση χρονική από πριν και η μούχλα άφθονη. Πήρε την απόφαση πως, αφού πλέον αυτά που του προσφέρονταν από το αφεντικό πλησίαζε το τίποτα, ενώ οι μυρωδιές από το φαγητό που ψηνόταν μέσα στο σπίτι ήταν όλο και πιο όμορφες ήταν καιρός να σπάσει την αλυσίδα. Ήταν καιρός, αν και είχε3ι ήδη αργήσει,  να διεκδικήσει το μεροκάματό του και ένα αξιοπρεπές γεύμα, άλλωστε δεν επιζητούσε καινούριο σπίτι ή χρυσή αλυσίδα απλά μία ισάξια ανταμοιβή της δουλείας του και το δικαίωμα να την κάνει αυτή με μια σκυλίσια μεν- αξιοπρέπεια δε (ΒΛΕΠΕ την σκέψη σου για το τι πρέπει να γίνει από αύριο).

Κωνσταντίνος Κρης.