Οι εχθροί εντός και εκτός των τειχών... - Του Ηλία Καραβόλια

Μπορεί η Ελλάδα να μην χρεοκοπήσει την Παρασκευή, παρότι δεν θα πάρει την δόση των 31,5 δις, μπορεί ξαφνικά το Βήμα, το Mega, το Σκάι και η Καθημερινή να τα βάζουν με τους ‘’ξεφτίλες’’ ευρωπαίους( έτσι τους αποκαλούν τώρα …), μπορεί η κυβέρνηση να μας έλεγε ότι διαπραγματεύτηκε σκληρά, οπότε αν δεν ψηφιζότανε τα μέτρα δεν θα παίρναμε την δόση ,που δεν παίρνουμε φυσικά, και θα γινόμασταν Β. Κορέα(!), αλλά κάποτε πρέπει να συμπυκνώσουμε  κάπως τον ιστορικό χρόνο αυτής τριετούς φαρσοκωμωδίας που στοιχίζει ζωές, και να δούμε ψύχραιμα την κατάσταση.

Στο πρώτο Μνημόνιο, υποτίθεται ότι στόχος ήταν να γίνουν ‘τομές ‘ και να μπει  μαχαίρι  στο σπάταλο και αντι-παραγωγικό κράτος, με ψευδο-εγγυήσεις ότι δεν θα θιχτεί ο ιδιωτικός τομέας. Στο δεύτερο Μνημόνιο, επειδή δεν έγιναν τομές στο σπάταλο κράτος ,και με στόχο να ανακάμψει η αγορά, συμπιέστηκαν οι μισθοί και στον ιδιωτικό τομέα, προς όφελος της περίφημης ανταγωνιστικότητας.  Σήμερα, με το τρίτο Μνημόνιο, ο στόχος είναι διπλός, πολύ πιο ξεκάθαρος και καλό είναι να τον αντιληφθούμε: στόχος είναι να μην γίνει ποτέ το βιώσιμο το ελληνικό χρέος και να συμπιεστεί το κόστος παραγωγής αγαθών και υπηρεσιών στην ελληνική οικονομία . Ταυτόχρονα, εννοείται, ξεφορτώθηκαν το μεγάλο μέρος των σκάρτων ελληνικών ομολόγων τόσο οι γερμανικές όσο και οι γαλλικές τράπεζες, το οποίο φορτώθηκαν από κοινού η ΕΚΤ και οι ελληνικές, μαζί με το Δημόσιο και τα Ταμεία μας. Με αυτό τον τρόπο εγκλωβίστηκε η χώρα και οι ευρωπαίοι φορολογούμενοι που δήθεν μας δάνειζαν, στην ‘παγίδα βιωσιμότητας’ .

Πολλοί λοιπόν ,γύρω από τον πρωθυπουργό και τον υπουργό εθνικής οικονομίας, δογματικά προσκολλημένοι σε θεωρίες αυτοματισμού της αγοράς, εξακολουθούν να πιστεύουν ότι μια μείωση των κατώτατων μισθών και του κόστους εργασίας γενικότερα, μέσω της άρσης των θεσμικών «ακαμψιών» και της κατεύθυνσης προς μια πιο ευέλικτη αγορά εργασίας στη χώρα μας, θα λύσει κάποια από τα άμεσα προβλήματα της Ελλάδας και θα συμβάλει στην έξοδο από την κρίση. Θεωρούν ότι έτσι οι επιχειρήσεις θα ανασάνουν, θα έλθουν επενδύσεις και η απασχόληση θα αυξηθεί. Μάλιστα, θεωρούν ότι, θα επιτευχθεί επίσης κι ένα πιο δίκαιο αποτέλεσμα, εφόσον οι υπάρχοντες θεσμοί προστατεύουν μόνο τους προνομιούχους «εντός» του συστήματος, εις βάρος των μη προνομιούχων «εκτός». Η πραγματικότητα είναι πολύ πιο απλή : Ούτε το σπάταλο κομματικό κράτος ήθελαν οι τροικανοί να θίξουν, κάτι που βόλευε τις ελληνικές κυβερνήσεις που μιλούσαν μαζί τους, ούτε και ήθελαν να βγάλουν από την ύφεση( διότι υπήρχε ύφεση αρχές του 2010) την ελληνική οικονομία. Να το πάρουμε χαμπάρι: ο αντίπαλος τους είναι με βάση τις κατευθύνσεις και τις γραμμές τους, συνολικά ο κόσμος της εργασίας, ανεξάρτητα αν είναι δημόσιοι, ιδιωτικοί υπάλληλοι ή ….άνεργοι ! Τόσο το ΔΝΤ όσο και η ΕΕ, έχουν προφανές ζητούμενο: δημοσιονομική πειθαρχία μέσω της κυρωτικής επιβολής ‘εσωτερικής υποτίμησης’ των ελλειμματικών οικονομιών του νότου της Ευρωζώνης.

Αλλά για να μην παρεξηγηθώ : ο ‘κακός’ της υπόθεσης, δεν είναι μόνο οι ξένοι, κατά την ταπεινή μου άποψη. Ο ‘εχθρός’ της ελληνικής κοινωνίας, είναι και εντός των τειχών. Σήμερα, που κατέρρευσε πανηγυρικά η μία μεγάλη πολιτική ‘ εταιρεία’ (ΠΑΣΟΚ) , που φαίνεται ότι σύντομα καταρρέει και η δεύτερη( ΝΔ), προσπαθούν απελπισμένα οι μεγαλομέτοχοι τους, να ιδρύσουν θυγατρικές, να κάνουν απόσχιση κλάδου- όπως λέμε στις θεωρίες αναδιάρθρωσης επιχειρήσεων-, να σώσουν όποια μέλη μπορούν από τα διοικητικά συμβούλια τόσων ετών.

Δεν είναι τυχαίο ότι παραμένει για μήνες τώρα ως δημοφιλέστερος αρχηγός, αυτός του κόμματος που έχει …6 %( Κουβέλης) Ο μετριοπαθής φιλοευρωπαιστής, ο ‘υπεύθυνος’ και νηφάλιος, που όσοι δεν γνωρίζουν πράγματα και καταστάσεις , αγνοούν ότι  κάποιοι τον αξιοποιούν, και αυτόν και την ΔΗΜΑΡ, σαν το…Mega ή σαν το Βήμα! Το τι θα πει στο παράθυρο των ειδήσεων στις 8 ο μεγαλο-δημοσιογράφος υπάλληλος τους και το τι θα γράψει το πρωτοσέλιδο τους, είναι πιο σημαντικό εργαλείο από το τι θα πράξει ο …..κυρ Φώτης. Μάλιστα, αυτές τις ημέρες, ο έτερος πρώην δημοφιλής αρχηγός( Κωνσταντόπουλος)προσπαθεί να συγκολλήσει κάποια πολιτικά σχήματα κάτω από το ισχυρό κύμα που καβάλησε η κοινωνία (ΣΥΡΙΖΑ) -αλλά και κάποια  think tanks από την άλλη πλευρά του Ατλαντικού. Την ίδια στιγμή που στο βερολινέζικο εν Αθήναις καταφύγιο( Andenauer Foundation) πηγαινοέρχεται πολύς κόσμος, σε διαφορετικές αλλά τόσο όμοιες τελικά ομάδες  ετερόκλητων πολιτικών/οικονομικών συμφερόντων. Και αν κάποιοι αυτά τα θεωρούν στοιχεία φαντασίας και συνωμοσιολογίας, αγνοούν μάλλον ότι το ελληνικό πρόβλημα ενέχει πλέον στοιχεία διεθνούς πολιτικής γεωοικονομίας, αλλά όχι  βαρύνουσας σημασίας για τους μετέχοντες από το εξωτερικό (κυβερνήσεις, ομίλους). Το  πρόβλημα το έχει η ντόπια ελίτ του τραπεζικό-εκδοτικού και βιομηχανικού κατεστημένου , που βλέπει κατάματα την συρρίκνωση ισχύος και επιρροής στις υπογραφές κρατικών συμβολαίων κέρδους, όπως συνήθιζε να κάνει για 25-30 χρόνια με τις πολιτικές της εταιρείες. Σήμερα όμως, για αυτή την συγκεκριμένη ελίτ, και μην μου πείτε ότι δεν την γνωρίζουμε, οι πόροι κέρδους δια μέσου της πολιτικής κατάστασης που χειραγωγούσαν, σχεδόν βούλωσαν, φράκαραν. Και αυτή η εικόνα γενικότερου φρακαρίσματος από  τον ξένο παράγοντα, έχει πέσει βαριά στους εγχώριους ολιγάρχες της ελληνικής οικονομίας που βλέπουν ότι ο εχθρός τους είναι απ έξω.

Προσωπικά, βαρέθηκα να ακούω από φίλους που δουλεύουν σε μεγάλους ομίλους της χώρας, για την «άγνοια κινδύνου» που έχουν οι Έλληνες απέναντι στις αγορές και τους  πιστωτές(οι οποίοι αντιπαθούν τα ‘αριστερά’ κόμματα άρα θα τιμωρήσουν την Ελλάδα αν κάνει το λάθος και βγάλει άλλη κυβέρνηση) Βαρέθηκα να ακούω ότι «οι πιστωτές είναι φίλοι μας»!  Προσωπικά χρειάζομαι μια κυβέρνηση να διαπραγματευτεί επιτέλους πραγματικά με τους πιστωτές, να τους αντιμετωπίσει δείχνοντας τους τα τραγικά  στοιχεία . Διότι υπάρχουν τραγικά  στοιχεία που πρέπει να τους δείχνουμε : το 22% των επιχειρήσεων της χώρας, δηλαδή 240.000 επιχειρήσεις επί συνόλου 1,1 εκατομμυρίων επιχειρήσεων, δεν υποβάλλουν περιοδικές δηλώσεις ΦΠΑ (δεν υποβλήθηκαν 869.935 περιοδικές δηλώσεις)  Και  53,8 δισ. ευρώ ήταν στο τέλος Σεπτεμβρίου οι συνολικές ληξιπρόθεσμες οφειλές προς το Δημόσιο, ως συνέπεια της αδυναμίας πολλών ελληνικών νοικοκυριών να ανταποκριθούν στις φορολογικές τους υποχρεώσεις, αφού με τη πολιτική των μνημονίων, μετά βίας καταφέρνουν να επιβιώσουν.