Μία μαρτυρία σχετικά με την καταστολή της εξέγερσης του Πολυτεχνείου - Του Μιχάλη Πυρουνάκη

««…Εκεί, στο μεγαλύτερο νοσοκομείο της χώρας, γράφτηκε η «μελανότερη σελίδα της ιστορίας του Πολυτεχνείου», όπως είπε -με την αγόρευσή του στη δίκη των υπαιτίων- ο εφέτης Νίκος Γανώσης. Εκεί, ολοκλήρωσαν το δολοφονικό τους έργο οι «δυν...άμεις του ολέθρου», όπως παρομοίασε τη στρατιωτική επιχείρηση της χούντας ο εισαγγελέας Δημήτρης Τσεβάς. …»

- Σήμερα, 37η (Σ.Σ. 39η) επέτειο της εξέγερσης του Πολυτεχνείου κατά της Χούντας του ’67, είναι η πρώτη φορά που δημοσιοποιώ πληροφορίες σχετικές με την «στρατιωτική επιχείρηση» εκκένωσης του Πολυτεχνείου, από τους εξεγερθέντες -κατά του αυθαίρετου καθεστώτος- καταληψίες του, στην οποία συμμετείχα, ως «διαβιβαστής» εντολών, οδηγιών και αναφορών του διοικητή της 1ης Μοίρας Αλεξιπτωτιστών, η οποία και συμμετείχε σ’ αυτήν. 
Πέρασαν απ’ τα αυτιά μου και μπροστά απ’ τα μάτια μου, σχεδόν όλες οι κρίσιμες αποφάσεις, για τα σοβαρά γεγονότα της ιστορικής εκείνης βραδιάς. Ήμουν μπροστά στις επικοινωνίες, συζητήσεις και συνεννοήσεις των εχόντων το κυβερνητικό πρόσταγμα, για την «επιχείρηση» αυτή, οι οποίες διεξήγοντο εντός της εισόδου του ξενοδοχείου «Ακροπόλ», έναντι -και πλαγίως- της ιστορικής παραβιασθείσας θύρας του Πολυτεχνείου. 
Οφείλω ν’ αποκαταστήσω την -κατά την προσωπική μου εμπειρία και γνώση- αλήθεια, σ’ ορισμένες σημαντικές λεπτομέρειες, οι οποίες αφορούν τα ιστορικά εκείνα δρώμενα και τα χαρακτηρίζουν έως τώρα, είτε ορθά είτε εσφαλμένα. 
Δεν υπάρχει αμφιβολία ότι, οι στρατιώτες την περίοδο εκείνη υφίσταντο αντικομουνιστική «πλύση» εγκεφάλου, αδιάλειπτα και επί τρίωρο ημερησίως. Επίσης δεν χωρεί αμφιβολία πως, η παραπληροφόρησή μας, έδινε κι’ έπαιρνε, όχι μόνο για το συγκεκριμένο ζήτημα αλλά και γενικότερα. Τέλος, δεν υπάρχει αμφιβολία ότι, οι περισσότεροι στρατευμένοι ήσαν -ιεραρχικά- πειθήνια όργανα των εκάστοτε διοικούντων τους. 
Παρά ταύτα, θεωρώ βάσιμα ότι, η εντεταλμένη παρέμβαση του στρατού -και δη των ειδικών δυνάμεων- απέτρεψε τα χειρότερα. Η επισήμανσή μου αυτή γίνεται για την αναφορά στην αποδιδόμενη στον εξαίρετο εισαγγελέα κ. Τσεβά παρομοίωση, περί «δυνάμεων ολέθρου» για την στρατιωτική επιχείρηση, που έγινε στο Πολυτεχνείο. 
Η δικαστική έρευνα ποτέ -σχεδόν- δεν φτάνει στην έκταση που πρέπει, ακόμη και για ιδιαίτερα σοβαρά ζητούμενα της δικαιοσύνης, όπως είναι κι’ αυτό των πεπραγμένων -και των ευθυνών γι’ αυτά- στο Πολυτεχνείο. 
Για να γίνουν ευκολότερα κατανοητά κάποια πράγματα, πρέπει να ειπωθούν ορισμένα άγνωστα -ίσως- στους πολλούς. Η δικτατορία φαίνονταν ισχυρή και συμπαγής προς τα έξω, χωρίς να ήταν. Ο Παπαδόπουλος είχε τον αδελφό του στα τεθωρακισμένα, για ευνόητους λόγους, που όμως ενοχλούσε αρκετούς, που -προφανώς- και δεν το δημοσιοποιούσαν αλλά συνέβαινε. 
Οι ειδικές δυνάμεις ήσαν μονίμως σ’ επιφυλακή, για οποιαδήποτε κυβερνητική -ή και προσωπική ακόμη «ερασιτεχνική»- ανάγκη του δικτάτορα, ως λ.χ. τα μυστικά κυνήγια του στον Όλυμπο. Ήσαν ταυτόχρονα όμως εχθρευόμενες σφόδρα τη’ στρατιωτική αστυνομία, στην οποία ηγείτο ο Ιωαννίδης. Μεταξύ των Ελλήνων στρατιωτικών υπέβοσκε δυσπιστία, εφόσον αιωρούνταν πως, κάποιοι ήσαν ταυτόχρονα -κρυφά- έμμισθοι και βαθμοφόροι στον αμερικανικό στρατό και αμφέβαλαν -οι άλλοι- τίνων εντολές θα εκτελούσαν. Η πολιτική αστυνομία -υπό άλλες διαταγές αυτή- στην περίπτωση του Πολυτεχνείου, προσβλήθηκε σφόδρα, από την ανάμιξη του στρατού σε θέματα αρμοδιότητάς της, αισθάνθηκε προδομένη, που της αφαίρεσαν την «ευκαιρία για δόξα» και συνάμα ανικανοποίητη για την μακρά και επίπονη -άκαρπη όμως- προσπάθεια, που είχε καταβάλει υπερβάλλοντας τις φυσικές δυνάμεις και αντοχές των οργάνων της, που μετρούσαν αρκετά 24ωρα χωρίς ανάπαυση. Αυτές τις κρίσιμες παραμέτρους -εξ όσων γνωρίζω- δεν τις έλαβαν κάποιοι υπ’ όψιν τους. 
Οι εντολές υποθέτω ήσαν πολλαπλές, από διάφορα κέντρα και μερικές αντικρουόμενες. Το μόνο σίγουρο είναι πως εκείνη τη’ βραδιά θα εκκενωνόταν ο χώρος του Πολυτεχνείου «πάσει θυσία», ένθεν κακείθεν. Είχαν δοθεί τέτοιες κάθετες εντολές και είχαν κινητοποιηθεί μυστικά ακόμη και ακροβολισμένοι σκοπευτές, που επόπτευαν με το χέρι στη σκανδάλη, σε διάφορες ταράτσες πολλών κτηρίων πέριξ του Πολυτεχνείου.

Εξ όσων γνωρίζω -ασφαλώς- η μονάδα μου (1η ΜΑλ) έλαβε την εντολή να εκκενωθεί αναγκαστικά μεν αλλά αναίμακτα ο χώρος, να προστατευθούν οι εξεγερμένοι από την αστυνομία και να αποχωρήσουν χωρίς -ει... δυνατόν- βία. Παρά τις ελάχιστες μεμονωμένες παρεκτροπές κάποιων στρατιωτών, αυτό εξετελέσθη λίγο μετά τις 01.30΄ της 17η Νοέμβρη 1973, ξημερώνοντας ημέρα Σάββατο, αν θυμούμαι ορθά. Η δύναμή μας παρ’ ότι ήταν περιορισμένη δημιούργησε αλυσίδα προστασίας πέριξ του αυλότοιχου του Πολυτεχνείου και διέφευγαν οι περισσότεροι έγκλειστοι προς την οδό Τοσίτσα κυρίως και λιγότεροι προς την οδό Στουρνάρη, όπου μερικές δεκάδες μέτρα πιο πάνω, προς την πλατεία Εξαρχείων, τους ανέμεναν αστυνομικοί σε «λυσσώδη» κατάσταση. Το γεγονός αυτό παρατηρήθηκε και συζητήθηκε αλλά οι άνδρες δεν επαρκούσαν για να διευθετηθεί άμεσα τότε το πρόβλημα αυτό. Είναι γεγονός πως εντός του Πολυτεχνείου -από στρατιώτες- ελάχιστα κολάσιμα διαπράχθηκαν. Ομοίως γεγονός είναι πως, τα πολλά θύματα νεκροί και τραυματίες οφείλονται στην μανιακή κατάσταση πολλών αστυνομικών εκτός του Πολυτεχνείου στους πέριξ παράλληλους και κάθετους δεύτερους και τρίτους δρόμους.

«…«Μόλις είδαμε τί συνέβαινε, αποφασίσαμε -κι’ αυτά εν ριπή οφθαλμού, όχι με το ραχάτι μας- να γράφουμε άλλα αντ' άλλων στα βιβλία», σημειώνει ο κ. Θεόπιστος. «Ο τραυματίας λεγόταν Γιώργος Αναστασόπουλος φέρ' ειπείν; Εμείς γράφαμε Παύλος Χατζηχρήστος. Ήταν 25 χρονών; Βάζαμε 32, για να είναι εκτός ηλικιακής εμβελείας. Είχε τραύμα από τέμνον όργανο; Εμείς γράφαμε θλαστικό τραύμα. Γι' αυτό είναι δύσκολο να βρεθούν τα στοιχεία των τραυματιών. Μπροστά στον κίνδυνο να υποστούν τα πάθη του Χριστού, αλλάζαμε τα στοιχεία τους». …» 
«…Αν τότε -όμως- η ενέργεια των γιατρών -να «μαγειρέψουν» τα αρχεία τους- αποδείχθηκε ευεργετική για τους τραυματίες του Πολυτεχνείου, στη Μεταπολίτευση θα καταλήξει μπούμερανγκ. «Πολλοί από τους ασθενείς μας» -εξηγεί ο Δ/ντής χειρουργός κ. Κώστας Χαρώνης- «ήρθαν να πάρουν μια σχετική βεβαίωση για να βγάλουν μια συνταξούλα ή μια αναβολή από τον στρατό… και δεν μπορούσαμε να τους εξυπηρετήσουμε, γιατί στα βιβλία υπήρχαν τα ψεύτικα ονόματα»! …»»