Εδώ Πολυτεχνείο... Ρέκβιεμ για ένα όνειρο - Της Δανάης Λεάνη

Σκέφτομαι τις μέρες που πλησιάζουν και τα συναισθήματα εναλλάσσονται, γίνονται θλίψη και μετά οργή και ύστερα θυμός, θυμός τεράστιος και μετά μια γλυκιά νοσταλγία στην καρδιά.

Νοσταλγία, δέσμια των αναμνήσεων, για κείνα τα παιδιά που φώναζαν όλο πάθος, ενάντια στην καταπίεση, την καταστολή των ανθρωπίνων δικαιωμάτων.

Και αυτή τους η ορμή, το πάθος τους για Ψωμί, Παιδεία, Ελευθερία, τους μετέτρεψε στον πιο γοητευτικό όχλο, γιομάτο από ποιητές με βροντερές φωνές, που παραμέρισαν τον όποιο φόβο και εφορμούσαν προκλητικά, πάνω στα πυρά των καταπατητών…

Των Καταπατητών!! Πόσο αστεία και συνάμα πόσο τραγική, μου φαίνεται σήμερα αυτή η λέξη…

Αλήθεια έτσι έγινε ή μήπως είναι και αυτό ένα ωραίο παραμύθι, που κατασκευάστηκε, για να θρέφει τον τεράστιο εγωισμό που είχαμε; Είχαμε.!!

Τώρα δεν έχουμε τίποτα παρά μόνο μια στοίβα ερωτηματικά με πολλαπλές απαντήσεις, που μόνο εικασίες μπορούν να χαρακτηριστούν. Και ο καθένας διαλέγει την ανάλογη απάντηση, κάτι σαν άσκηση πολλαπλής επιλογής!!

Κυνική άμυνα στην απόλυτη εξαθλίωσή μας!!

H συντριπτική πλειοψηφία από τους σημερινούς μικροπωλητές του τόπου μας, ήτανε τότε στους δρόμους, ή βρισκόταν ταμπουρωμένοι με τα μεγάλα ιδεώδη της φυλής, στο κτίριο του Πολυτεχνείου.

Ξεχάστηκαν όλα!! Οι ίδιοι, πουλάνε χωρίς καμία αιδώ και με τη δική μας σιωπηλή ανοχή, αναίσχυντα και προκλητικά, ιερά και όσια!!!!!

Λες και έβγαλαν τη μάσκα τους ξαφνικά οι αγωνιστές του’72-73, τα παιδιά εκείνα, που έκαναν ποιητές και συνθέτες, να γράψουν αθάνατα έργα, και εμφανίστηκε ένα προσωπείο τρομαχτικό…… .Ή μήπως ήταν μια σταδιακή μεταμόρφωση, που μας βόλευε να μη παρακολουθούμε!!

Όχι όλοι, ΕΥΤΥΧΩΣ, όχι όλοι. Κάποιοι, όχι μερικοί, αλλά πολλοί από δαύτους , έγιναν εδώ και τρία χρόνια , επίσημα πια, χωρίς υπεκφυγές και θεατρινισμούς, με αξιοζήλευτο θάρρος και θράσος, θιασώτες της πιο σκληρής, καμουφλαρισμένης χούντας, που πέρασε ποτέ, από τούτο τον τόπο!!

Σύνθημά τους, η αφαίμαξη λαού και πολιτισμού. Και το έχουν κάνει μπούσουλα και το διατυμπανίζουν.

Τόση πικρή αλήθεια στο φως, δεν αντέχεται. Θα μας κάψει στο ελάχιστο του χρόνου, από την παρομοιώδη τοξικότητα που την καλύπτει.

Τι θρίλερ κι’ αυτό! Ακόμα και ο πιο τολμηρός σκηνοθέτης σουρεαλιστικών ταινιών τρόμου, θα το ζήλευε!!

Και μπορεί αυτό το πολιτικό καθεστώς να μην έχει το κρεβάτι του Προκρούστη και τα βασανιστήρια που χρησιμοποιούσαν τότε, αλλά είναι γεμάτο άσπρο κελιά, κρυμμένα σε δρόμους, στη δουλειά μας, στα σπίτια μας, και εμείς εγκλωβισμένοι εκεί μέσα, ανίκανοι στην αντίδραση, οδηγούμαστε με εξοργιστική ακρίβεια στην τρέλα!!

Τρία χρόνια πριν την επαίσχυντη συμφωνία, για την πιο ανίερη πώληση του τόπου μας στους ξένους κατακτητές, κάτω από τα βλέμματα τα δικά μας, που κατοχύρωσαν τη θέση τους σα βλέμματα μόνο, μάρτυρες στο χρονικό, ενός προαναγγελθέντος θανάτου, μου ζητήθηκε να γράψω τον πανηγυρικό της ημέρας, για τον σχολικό εορτασμό με αφορμή την επέτειο του Πολυτεχνείου…

‘Νοέμβρης του 2009 (μεταξύ άλλων): Τι έγινε τελικά; Μα είναι ξεκάθαρο. Η Ιστορία επαναλαμβάνεται εδώ και 3000 χρόνια. Ζωντάνεψαν ξανά οι Θερμοπύλες και εκατοντάδες παράτολμοι Λεωνίδες σκορπίστηκαν στους δρόμους της Αθήνας, μέσα και έξω από το Πολυτεχνείο, στη Πατησίων, ταμπουρώθηκαν στα Πανεπιστήμια Θεσσαλονίκης και Πάτρας, σήκωσαν τη σημαία της επανάστασης μαζί με τους πολεμιστές του ’40, όταν αφουγκράστηκαν την ιαχή του Αλέξανδρου και άκουσαν τον καλπασμό από το άλογο του Κολοκοτρώνη.

Θύμωσαν οι περίλυποι στρατοκράτες, που πήραν ξενόφερτη εντολή να υποτάξουν αυτόν τον τόπο. Μα ήταν τόσο ανόητοι;

Στο μέρος αυτό που η ελευθερία στη σκέψη μονοπωλεί τα ιδανικά, εδώ που γεννήθηκε η δημοκρατία, που υμνήθηκε όσο τίποτα το φως, εδώ που το χώμα είναι ποτισμένο από θεϊκούς στίχους ποιητών και πλανεύτρες νότες συνθετών, τι τόλμησαν να κάνουν;

Nα βεβηλώσουν το άσπιλο της ιδέας με τη λογική της βίας και του αυταρχισμού;

Είναι παράλογο να αρχίζεις τη ζωή σου ενεργώντας λογικά. λέει ο μοναδικός Καζαντζάκης.

Και οι νέοι οπλισμένοι με όλο τον παραλογισμό που επιβάλει η νιότη, παραμέρισαν το φόβο του θανάτου και ταπείνωσαν τους ιερόσυλους. Ποιο μηχανοκίνητο όχημα μπορεί να τα βάλει με την ορμή του έρωτα για ζωή;’’

Τόσο ανόητη και ονειροπόλα ακόμα και στην αρχή του τέλους, ΕΓΩ!!

Η πραγματικότητα και η λογική που δε χαρίζεται σε κανένα, υπαγορεύει τα εξής πλέον ευδιάκριτα συμβάντα, που μέχρι εκείνη τη στιγμή ήταν αόρατα, εφιάλτες που αδυνατούσαμε ακόμα και να ονειρευτούμε:

Οι βέβηλοι στρατοκράτες αντικαταστάθηκαν, από τις τελευταίες πολιτικές ηγεσίες σ’ένα τσίρκο, που έχει μόνο μια ατραξιόν.

Το γύρο του θανάτου, με τον πολίτη να παίρνει σιωπηλά, με μια σκιώδη καταχνιά στο βλέμμα του, το ρόλο του παράτολμου ακροβάτη.

Ήρωες; Ποιοι ήρωες!!!!!!!!!! Πώς να παραλληλίσουμε ξανά εκείνα τα παιδιά με τους μαχητές των αιώνων;

Πώς να αναφερθώ στο όνομα του Λεωνίδα, του Κολοκοτρώνη και των ηρώων του ’40, ανερυθρίαστα από την τεράστια ενοχή και αισχύνη που καρφώθηκε στα σπλάχνα μου!!!!!!!

Για ποιο Πολυτεχνείο μιλάμε τώρα;

Την τελευταία μαζική επανάσταση ενάντια στη κατάλυση των ανθρωπίνων δικαιωμάτων του λαού εκείνης της εποχής, που επώασε τους σημερινούς δήμιους, της χώρας του φωτός;

Και μετά τι;

Μεταπολίτευση, ¨Δημοκρατία¨, αλλαγή. Αλλαγή σε όλα.

Παράτησαν τα ταμπούρια τους οι μαχητές και φλέρταραν με την εξουσία. Στην αρχή διακριτικά και σιγά σιγά, ξεδιάντροπα, έγιναν οι ίδιοι εξουσία. Ξέχασαν τα πιστεύω τους, αποδυνάμωσαν την Ελλάδα αργά και σταθερά αρχίζοντας από την παιδεία και τον πολιτισμό της, μοιράζοντας παραισθησιογόνο χρήμα, προς όλες τις κατευθύνσεις.

Οι πελατειακές σχέσεις ανάμεσα στους πολίτες και τις εκάστοτε κυβερνήσεις έγιναν καθεστώς και δημιούργησαν τη γενιά του’ 80, εμάς. Μια γενιά τέρας, που μεγάλωσε τα παιδιά της, με αχνό φόντο τα ιδεώδη που εμφυσήσαμε, κάποτε, σα λαός σ’ ολάκερο τον κόσμο.

Και όσο προχωρούσε ο χρόνος, το φόντο γινόταν όλα και πιο δυσδιάκριτο. Αφεθήκαμε στην επίπλαστη ευημερία που βόλευε και τις πιο εξωφρενικές απαιτήσεις.

Ζούσαμε στην εποχή του ψέματος, που όταν θα εμφανιζόταν, όλα θα ήταν πλέον δεδικασμένα, χωρίς πισωγυρίσματα.

Και γεννήσαμε παιδιά, που τα παρκάραμε μπροστά σε μια κακώς εννοούμενη τεχνολογία. Βάλαμε στο ράφι την Ιστορία γιατί έπιανε χώρο στην καθημερινή μας ασημαντότητα, παρακολουθήσαμε, τα Ίμια, το Χρηματιστήριο και ένα σωρό άλλα τραγικά σκάνδαλα, με συνενοχή και καμία ενοχή ή ερωτηματικά.

Γιατί άλλωστε; Αφού ζούσαμε την απόλυτη ευημερία!

Δικαιώσαμε πανηγυρικά, με αξιοθαύμαστη επιτυχία και ευκολία, την επιθυμία που κοινοποίησε ο Κίσινγκερ, το 1974.

Τι άλλο πρέπει να ειπωθεί για να επιβεβαιώσει τη δική μας ανατριχιαστική ανοχή, την ανοχή της γενιάς που πέρασε την εφηβεία της εκεί κάπου στο ΄80 και την ώριμη νιότη της, στις αρχές του’90.

Μια γενιά, που θα περάσει στην ιστορία, σαν τη μοναδική ίσως αυτού του τόπου, με τις λέξεις, αντίσταση και φιλότιμο, εξοστρακισμένες, από το λεξιλόγιο της καθημερινότητάς της.

Της γενιάς που έβλεπε την διαπόμπευση της πατρίδας της στους βαρβάρους ,έτσι απλά, σα θεατής, σε έναν περίεργο, πνιγερό ιππόδρομο.

Σε μια αρένα, χωρίς κανόνες, μόνο με καίσαρες για κοινό και κάτω, στο ανίερο πεδίο της μάχης , όλοι εμείς, μονομάχοι και σκλάβοι, με εναλλασσόμενους ρόλους!

Της γενιάς που παρακολούθησε με απίστευτη γαλήνη, τη διαπραγμάτευση προς πώληση στους εχθρούς και της τελευταία ικμάδας του Σπιτιού που γεννήθηκε, χωρίς μια σύσπαση ενοχικής λύπης.

Της γενιάς που διέλυσε με περισσή ευκολία την πατρίδα της, τη χώρα των Τιτάνων και των ποιητών. Τη χώρα της Φιλοσοφίας, του Πνεύματος, της Επιστήμης και της Ευγένειας.

Τη χώρα που εδραίωσε τον ανθρωποκεντρικό πολιτισμό, για να τον πετάξει ο σύγχρονος λαός του, με απερίγραπτο κυνισμό, σε μη ανακυκλώσιμους κάδους απορριμμάτων, εν έτει 2012.

Ναι, γιορτάζουμε λοιπόν την επέτειο του Πολυτεχνείου με εκείνη την μεθυστική διάθεση θριάμβου, γιατί η ‘Περηφάνια’ ξεχειλίζει από την ιδιοσυγκρασία, που τα τελευταία χρόνια μας χαρακτηρίζει.

Και πάραυτα λέμε, αυτοί οι λίγοι που ονειρεύονται ακόμα την Ελλάδα ανένταχτη και ανεξάρτητη από τη νέα τάξη πραγμάτων, χωρίς κανένα ίχνος κυνισμού, Μπράβο!

Μπράβο σε εκείνα τα λιγοστά παλικάρια, αγόρια και κορίτσια ,που πρόταξαν το παράστημα τους, ενάντια στο φασισμό.

Ελληνικό Παράστημα!! Και δε φοβήθηκαν για τη ζωή τους, δεν πρόδωσαν ποτέ τον αγώνα τους!!

Πόσοι να είναι άραγε, περισσότεροι ή λιγότεροι από τον αμφισβητούμενο αριθμό των νεκρών εκείνης του πάλης;

Της τελευταίας πάλης των Ελλήνων!!

«Βλέπω τα κιγκλιδώματα των Θερμοπυλών να τρίζουν επικίνδυνα.

Τα ταμπούρια του ’21 να γκρεμίζονται,

Τα βουνά της Πίνδου να πλημμυρίζουν με αίμα,

Τον Όλυμπο σκοτεινιασμένο και έρημο

και αφουγκράζομαι τον ανατριχιαστικό ήχο,

από κερκόπορτες που ανοίγουν σωρηδόν.

Θα τελειώσει ετούτος ο εφιάλτης, Θεέ μου θα τελειώσει;»