Μια νύχτα που κρατάει 5 χρόνια - Της Έλενας Ακρίτα

Θα πρέπει να ήμουν 5 χρονών... Αντε 6, βαριά, βαριά... Τότε πρωτάκουσα τον όρο Νύχτα των Κρυστάλλων. Τι όμορφο! Σαν παραμύθι με βασιλοπούλες που χορεύουν σε αίθουσα χορού. Με κρυστάλλινους πολυελαίους, βεβαίως, βεβαίως.

Στο σπίτι που μεγάλωσα, θυμάμαι ακόμα που φυλάγαμε μαζί με το «καλό» το σερβίτσιο ένα σετ από σκαλιστά κρυστάλλινα ποτήρια. Το οποία ποτήρια πολύ θα ήθελα να σας τα πλασάρω ως κρύσταλλα Βοημίας. Η αλήθεια είναι πως δεν έχω την παραμικρή ιδέα τι ήταν. Εκτός από πανέμορφα. Εκτός από το ότι γυάλιζαν στον ήλιο και έπαιζαν τρελά παιχνίδια με το φως. Εκτός που, όταν τα χτυπούσες ελαφρά με το νύχι σου, έκαναν το πιο μαγευτικό γκλιν γκλον που έχει ακούσει ποτέ 5χρονο παιδί... Αντε 6χρονο, βαριά, βαριά...

Γκλιν γκλον…

Θα περνούσαν πολλά χρόνια για να μάθω τη φρικαλέα αφετηρία της ιστορικής αυτής έκφρασης. Η Kristallnacht, η νύχτα της 9ης Νοεμβρίου 1938 στη Γερμανία και στην Αυστρία που είχε στόχο τους εβραίους πολίτες και σηματοδότησε την απαρχή του Ολοκαυτώματος.

Ονομάστηκε Νύχτα των Κρυστάλλων από τον εκκωφαντικό θόρυβο που έκαναν τα τζάμια που έσπαγαν σε περισσότερα από 7.000 εβραϊκά καταστήματα, 1.600 συναγωγές και εβραϊκά κοιμητήρια. Πολλοί Εβραίοι ξυλοκοπήθηκαν μέχρι θανάτου, άλλοι βασανίστηκαν ανελέητα, άλλοι πήραν τον δρόμο χωρίς γυρισμό για τα στρατόπεδα συγκέντρωσης.

Το μόνο θετικό μέσα από τα σπασμένα κρύσταλλα της τραγωδίας ήταν ότι η παγκόσμια κατακραυγή είχε ως αποτέλεσμα να αποδυναμωθούν και τελικά να διαλυθούν τα πρώτα ναζιστικά κινήματα που ξεφύτρωναν τότε σε Ευρώπη και Αμερική. Με αντίτιμο μεγάλο. Διωγμός, αφανισμός, θάνατος!

Γκλιν γκλον…

Η νύχτα των δικών μας κρυστάλλων... Μια νύχτα που κρατάει περίπου 5 χρόνια. Μια νύχτα παράξενη. Γιατί δεν ήταν δυνατός ο θόρυβος και δεν ξυπνήσαμε ξαφνικά. Δεν πεταχτήκαμε ξαφνικά από τα ζεστά κρεβάτια.

Ολα άρχισαν ανεπαισθήτως... Κάτι ψίθυροι, κάτι ψιλοκουβέντες, κάτι ράδιο αρβύλες. Εχουμε δανειστεί πολλά. Λέει. Είμαστε υπερχρεωμένοι. Λέει. Εχουμε οικονομικό πρόβλημα. Λέει. Μπαίνουμε σε ύφεση. Λέει. Η ροζ τσιχλόφουσκα σκάει στα μούτρα μας. Λέει.

Γκλιν γκλον…

Μαλακίες, ο κόσμος είναι κακός. Λεφτά υπάρχουν. Αφού μας το είπε ο άλλος καθαρά πριν γίνει πρωθυπουργός. (Αυτός που τώρα πληρώνεται αδρά για να δίνει διαλέξεις). Μας το είπε ο άνθρωπος. Και αυτός και ο προηγούμενος πρωθυπουργός. Και οι δύο αυτοί που εισπράττουν τώρα τη βουλευτική αποζημίωση - ασχέτως που δεν πατάνε το ποδαράκι στη Βουλή.

Και έτσι ο Καραμανλής δανειζόταν σαν να μην υπάρχει αύριο. Μέχρι που μας έφτασε σε αυτό ακριβώς το σημείο: να μην υπάρχει αύριο. Σιγά μωρέ, στην τελική, ο επόμενος θα έβγαζε το φίδι απ' την τρύπα.

Γκλιν γκλον…

Ελα όμως που ο επόμενος - λέγε με και Παπανδρέου - αντί να βγάλει, έβαλε κι άλλα φίδια στην τρύπα. Και τότε άλλαξε στίχους το σουξεδάκι, «λεφτά υπάρχουν». Εγινε, «λεφτά υπάρχουν αλλά όχι εδώ». Εξω. Πέεεερα. Πέρα στους πέρα κάμπους. Στους λογαριασμούς των φοροφυγάδων βρε. Στις οφσόρ παρθένων και ξεπαρθενεμένων νήσων. Στα όρη στα άγρια βουνά. Αλλά μην ανησυχείτε καθόλου. Λεφτά υπάρχουν. Απλώς να θυμηθώ που τα είδα τελευταία φορά...

Γκλιν γκλον…

Βρε παιδιά, μέχρι να τα βρούμε, στο μεταξύ - και για να περάσει η ώρα μας ευχάριστα - λέμε να μαζευτούμε όλοι μαζί, έτσι παρεούλα, και να ψηφίσουμε ένα μνημονιάκι. Ενα μόνο. Οχι μωρέ, τίποτα σπουδαίο. Κάτι μειωσούλες της πλάκας, μια ψιλοεισφορούλα, ούτε που θα τις πάρετε χαμπάρι. Ελα μπράβο, πάρτε βαθιά ανάσα και μην κοιτάτε τη βελόνα. Ενα τσιμπηματάκι ήταν... Πόνεσε, δεν πόνεσε;

Τελευταία φορά άλλωστε. Σήμερα ψηφίσαμε, αύριο έρχεται η ανάπτυξη. Αν όχι με την πρώτη πτήση, το αργότερο μέχρι τις 5 το απόγευμα. Ψεκάστε, ψηφίστε, τελειώσατε. (ΤελειώσαΤΕ, στην κυριολεξία)!

Γκλιν γκλον...

Ανεπαισθήτως. Οσους θορυβήθηκαν από τον ήχο του κρυστάλλου, τους είπαμε υπερβολικούς. Αλλωστε το γκλιν γκλον δεν αφορούσε εμάς. Από το σπίτι του γείτονα ακουγόταν. Ε, εντάξει δεν σε ξεκούφαινε κιόλας. Βάζεις ωτασπίδες και κοιμάσαι μια χαρά...

Ελα όμως που το πρώτο Μνημόνιο δεν έφτανε. Διότι άμα είναι μαλάκας ο πολιτικός, χρυσό μου, μπορεί και καλύτερα. Και μπήκαμε στο δεύτερο. Και μπήκαμε στο τρίτο. Κόψε. Κόψε. Κόψε. Οπως έγραφε και κάποιος χρήστης (ζητώ συγγνώμη, αλλά δεν θυμάμαι ποιος) στο twitter:

«Φτάσανε πλέον οι μισθοί να είναι ένα κέρασμα για μπίρα κι ένα χτύπημα στην πλάτη».

Γκλιν γκλον...

Μόνο που τώρα πια ο ήχος δεν ερχόταν από το σπίτι του γείτονα. Και οι ωτασπίδες δεν έκαναν τίποτα. Τώρα βιώσαμε στο πετσί μας τη δική μας Νύχτα των Κρυστάλλων. Ολα όσα θεωρούσαμε δεδομένα ανατράπηκαν. Ολα όσα θεωρούσαμε κεκτημένα έπαψαν να μας ανήκουν. Ο γείτονας ήμασταν εμείς. Και ο θόρυβος των κρυστάλλων δεν ήταν πια ανεπαίσθητος. Εγινε εκκωφαντικός. Και τότε... μόνο τότε πετάξαμε τις ωτασπίδες...

Γκλιν γκλον... Το καμπανάκι χτύπαγε... Εμείς δεν το ακούγαμε...

Εκεί κάναμε το λάθος. Σε αυτό τον πρώτο ήχο έπρεπε να τιναχτούμε. Να αναρωτηθούμε. Να θορυβηθούμε. Δεν το κάναμε. Ηταν πολύ γλυκός ο ύπνος. Πολύ ροζ η τσιχλόφουσκα. Και ακόμα κι αν συμφωνήσουμε - που συμφωνούμε - πως οι πολιτικές εξουσίες έκαναν όλα ΜΑ ΟΛΑ τα λάθη του κόσμου, κάναμε λάθη και εμείς. Δύο:

Πιστέψαμε. Γκλιν.

Αργήσαμε. Γκλον.

ΤΑ ΝΕΑ