Η σχέση μου με το περίεργο και το παράλογο… - Του Τάσου Αγγελίδη - Γκέντζου

Τα κείμενα ενός συγγραφέα έχουν άραγε κάποιους νοητούς αποδέκτες ή μήπως εστιάζουν σε συγκεκριμένους αποδέκτες με ονοματεπώνυμο;

Τα κείμενα και οι απόψεις ενός αρθρογράφου;

Τι εννοώ;

Γράφω κάτι και μέσα στο μυαλό μου έχω μια κατάσταση που θέλω να θίξω ή ένα συναίσθημα που επιθυμώ να μοιραστώ…

Και μέσα στο μυαλό μου στοχεύω απροκάλυπτα σε ένα πρόσωπο ή σε μια κοινωνική ομάδα… που λαχταρώ να διαβάσει αυτά που γράφω.

Μπορεί και να μη τα διαβάσει ποτέ!

Θα το ομολογήσω!

Θέλω να με διαβάσουν οι αστυνομικοί και οι ταξιτζήδες, θέλω να προβληματίσω τον τάδε…

Εγώ όμως λειτουργώ και κάπως περίεργα…

Δεν είμαι και ο πιο εύκολος άνθρωπος!

Κατά τη στιγμή της γραφής έχω απέναντί μου το νοητό σημείο της έμπνευσης μου, το οποίο χαστουκίζω με τις ατάκες μου ή το χαϊδεύω με τις παρατεταμένες παύσεις…

Άρα και κανείς να μη με διαβάσει… μικρό το κακό για μένα!

Λόγος προς τους πολιτικούς, τους καλλιτέχνες, τους συγγραφείς, τους επιστήμονες!

Λόγος προς τους νοήμονες…

Λόγος που δε γειτνιάζει με τα δόγματα!

Λόγος προς τον απλό άνθρωπο του σήμερα…

Το περίεργο και το παράταιρο για μερικούς ανθρώπους… δεν είναι ούτε περίεργο, ούτε παράταιρο.

Υποκειμενικό δηλαδή είναι το περίεργο και το παράταιρο στα σημερινά μνημονιακά χρόνια.

Το Σάββατο που μας πέρασε είχα κατέβει για μια βόλτα στο κέντρο της Θεσσαλονίκης.

Ήθελα να περπατήσω και να σκεφτώ… κι εκεί που δεν το περίμενα «τράκαρα» με δύο περίεργα.

Μπαίνω σε ένα ταξί για να προσεγγίσω τον ασαφή μου προορισμό κι ο οδηγός του - με άγριο και καθόλου ευγενικό ύφος – μου λέει πως πρέπει να φορέσω τη ζώνη μου.

Τη φορώ και του λέω κάπως ειρωνικά…

«Εσείς δε θα βάλετε τη ζώνη σας;»

Ξέρετε τι μου απάντησε;

Μου είπε ο συμπαθής κύριος πως οι ταξιτζήδες και οι αστυνομικοί δεν είναι υποχρεωμένοι από τον νόμο να φορούν ζώνη εντός του δακτυλίου της πόλης…

Θα βάλει τη ζώνη του μόνο… αν θα βγει στον περιφερειακό!

Τα έψαξα και είχε δίκιο ο άνθρωπος!

Αν ήμουν ταξιτζής ή αστυνομικός θα θεωρούσα πως μια τέτοια απόφαση με προσβάλει κατάφορα!

Το κράτος γιατί να χαλαλίζει τη ζωή των οδηγών ταξί και των αστυνομικών;

Δεν την έχει ανάγκη τη ζωή αυτών των ανθρώπων;

Τι ακριβώς κάνουν τα σωματεία τους για αυτή την απόφαση της πολιτείας;

Μήπως η παθητικότητα που δείχνουν αποδεικνύει… εκτός από την χαρά τους και την παιδεία μας;

Και το κράτος τι είπαμε… πως πράττει;

Πάει λοιπόν το πρώτο περίεργο…

Το φάγαμε!

Θα περάσω στο δεύτερο για να αποφύγω το παράλογο…

Κατεβαίνω από το ταξί και πέφτει πάνω μου ένας αλλοδαπός για να με ενημερώσει… πως παρακάτω έχει ανοίξει ένα καινούργιο ενεχυροδανειστήριο.

Το βλέπω…

Έπεσαν πολλά χρήματα για να γίνει αυτό το μαγαζί…

Μήπως κυρίες και κύριοι, ούτε αυτό μου το αντάμωμα θα πρέπει να το θεωρήσω περίεργο;

Θα φύγω με το παράλογο και μετά θα με κατηγορήσετε!

Θα το κλέψω το παράλογο...

Τα μόνα μαγαζιά που κάνουν εγκαίνια το τελευταίο διάστημα είναι αυτά!

Σκεφτείτε πολύ, προβληματιστείτε όσο αντέχετε και βγάλτε τα δικά σας συμπεράσματα!

Τέτοια ή περίπου τέτοια… θα είναι η ανάπτυξη που μας υπόσχονται οι τρικολόρε ταγοί της χώρας μας;

Ποιος ήταν ο αποδέκτης των λόγων μου;

Ίσως το παράλογο!

Στην παρούσα φάση με ενδιαφέρει μόνο η συναναστροφή μου με το παράλογο!

Θα το ξαναπώ…

Φταίμε κι εμείς, φταίτε κι εσείς, φταίνε κι άλλοι…

Τάσος Αγγελίδης Γκέντζος